ตอนที่ 153 อุบัติเหตุได้รับรู้ ความจริงเมื่อห้าปีก่อน
ไม่ให้โอกาสเธอเล่ารายละเอียดอธิบายเลยแม้แต่น้อย ความแข็งกร้าวและความตัดขาดไมตรีอย่างเด็ดขาดของ หยวนซูเฟินแสดงออกมาจนชัดเจนจนถึงที่สุด หากคู่ลั่วหา นกล้าพูดโต้แย้งมาคำนึง เธอสามารถนำาคนผลักออกไปได้ ในทันที ผลักออกจากบ้านตระกูลหลงไปตลอดกาล
หลงจื้อก้าวเท้าใหญ่ๆเดินเข้าไปคุ้มกันฉู่ลั่วหานเอาไว้ โมโหแต่กลับจำเป็นจะต้องอดทน ผงกศีรษะโน้มตัวแสดง ความเคารพต่อหยวนซูเฟิน “คุณแม่ เรื่องยังไม่ตรวจสอบให้ ชัดเจน คุณแม่กรุณาระงับความโกรธ บางทีอาจจะเป็นเหล่า นักข่าวที่จงใจใส่ร้าย”
หยวนซูเฟิน “ปั้ง” นำจานโยนลงบนโต๊ะ โค้งปลายหางคิ้ว หัวเราะด้วยความประชดประชันถากถางจนถึงขีดสุด “คน มากมายขนาดนี้ไม่ใส่ร้าย ดันจ้องเธอแค่คนเดียว! แมลงวันไม่ตอมไข่ไก่ที่ไม่มีรอยร้าว ตัวเองทำเรื่องที่ขัดต่อ ประเพณีและศีลธรรม ยังกลัวคนอื่นรู้?”
ลั่วหานพลิกมือเช็ดน้ำจากอาหารที่อยู่บนใบหน้า เข็ดน้ำ ที่อยู่บนตวงตาทิ้ง ในที่สุดก็สามารถลืมตาสบตากับหยวนชู เฟินได้ “แม่คะ หนูกับถังจิ้นเหยียนบริสุทธิ์ใจ หนูจะพิสูจน์ให้ แม่ดู แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาซักใช้ไล่เลี้ยงเรื่องเหล่านี้ ฟื้นขึ้นมาหนู
หลงเชียวยังไม่พ้นขีดอันตราย ทุกอย่างรอเขา จะชี้แจงเองค่ะ” หยวนชูเฟินอยากจะมีโอกาสเตะเธอออกไปได้มาตั้งนาน แล้ว จะให้เธอชะลอแผนการโจมตีได้ยังไงกัน หากหลงเชียว ฟื้นขึ้นมา อาศัยการปกป้องที่ลูกชายมีต่อฉู่ลั่วหาน อย่าพูด ถึงไม่มีเรื่องอะไร ต่อให้มีเรื่องก็จะหลีกเลี่ยงปัญหาที่สำคัญ
จบลงอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่ต้องแล้ว! หลงเชียวคือลูกชายของฉัน ตอนนี้เขาสลบ ไม่ได้สติ เรื่องของเขาฉันในฐานะที่เป็นแม่จะจัดการด้วยตัว เอง คู่ลั่วหาน หย่าขาดกับลูกชายของฉันเดี๋ยวนี้! เดี๋ยวนี้! “
หลงจื้อแยกทั้งสองคนให้ออกจากกัน “คุณแม่ก็ต้องการ คนสองคนเดินเอกสารด้วยกัน ตอนนี้พี่ใหญ่สลบไม่ได้สติ จะ เซ็นชื่อได้ยังไง? ต่อให้คุณแม่อยากให้พี่สะได้ไหญ่ออกไป ก็ ต้องรอพี่ใหญ่ฟื้นขึ้นมา ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของพี่ใหญ่แล้ว ฟื้นขึ้น มาหากพบว่าพี่สะไภ้ใหญ่หายไปแล้ว คุณแม่ลองคิดดูว่าจะ มีผลลัพธ์ที่ตามมาอะไรเกิดขึ้น?”
เผชิญหน้ากับค่าอธิบายและการแก้ต่างที่ไม่ใช่เรื่องของ ตัวเองของหลงจื้อ หยวนซูเฟินกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ เกลียด ยกมือขึ้นตบลงไปเต็มฝ่ามือ!
“เพี้ยะ” เสียงก้องกังวาน บนใบหน้าของหลงจื๋อถูกตบขึ้น
มาอีกครั้ง ฉู่ลั่วหานตัวสั่น “หลงจื้อ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
นิ้วยาวของหยวนชูเฟินชี้ไปทางประตูใหญ่อย่างรุนแรง “ไสหัวออกไป! ที่นี่แกมีสิทธิ์ที่จะพูดตั้งแต่เมื่อไรกัน! หลง ซื้อ แกไสหัวออกไป! ”
ฉู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา “แม่คะ ต่อ หน้าของหลงเซียว แม่ทำขนาดนี้ เกินไปแล้ว หลงเชียวเพียง แค่ไม่ได้สติ แต่จิตใต้สำนึกท่ามกลางความไม่ได้สติของ คนไข้ก็มีความรู้สึกรับรู้ต่อสภาพแวดล้อมที่อยู่บริเวณโดยรอบ รอเขาฟื้นขึ้นมา แม่จะอธิบายยังไงคะ?”
สายตาที่โหดเหี้ยมของหยวนชูเฟินแทบจะฉีกฉู่ลั่วหานอ อกเป็นชิ้นๆ “ฉู่ลั่วหาน ประโยคนี้ฉันควรจะเป็นฝ่ายถามเธอ มากกว่า ของสกปรกเหล่านี้! ทางที่ดีที่สุดเธอคิดๆดูว่าจะ อธิบายยังไง! ”
พูดจบ เธอก็นำโทรศัพท์มือถือที่มีอยู่ซูไปยังด้านหน้าของ ฉู่ลั่วหาน การหัวเราะเย้ยหยันอย่างดูหมิ่นที่น่าอัปยศอดสูยิ่ง กว่าตบมาบนใบหน้าของเธอตรงๆ “ฉู่ลั่วหาน ในกระดูกของ เธอก็คือปีศาจจิ้งจอก เธอนึกว่าในตอนแรกเธอปืนขึ้นมาบน เตียงของลูกชายฉันได้ยังไง ฉันไม่รู้? ตระกูลหลงไม่มีทาง อนุญาตผู้หญิงที่ไม่สะอาดเข้ามา เธอจะช้าจะเร็วก็ต้องใสหัว ออกไปจากบ้านตระกูลหลง จำเอาไว้! ”
โม่หรูเฟยเห็นไฟสงครามผ่านไปได้พอประมาณแล้ว ถึงได้ คล้องแขนของหยวนซูเฟินเอาไว้ เอ่ยขึ้นอย่างว่านอนสอน ง่ายรู้เรื่องรู้ราว “คุณป้าคะ คุณป้าอย่าโมโหเลยค่ะ ขึ้นมาบน ร่างกายจะไม่คุ้มเอา หลายปีมานี้ที่หนูรู้จักกับเธอ เรื่องที่ผ่าน มามากมายเหลือเกิน หากต้องพูดออกมาจนหมด ไม่ใช่ว่าต้องโมโหแย่หรอกหรอคะ? คุณป้า นั่งลงค่ะ คนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ไล่ออกไปก็พอแล้ว”
คู่ลั่วหานถูกบีบบังคับขับไล่ไสส่งออกจากห้องผู้ป่วย เธอ ยืนอยู่นอกประตู ถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้ประตูใหญ่ห้องผู้ป่วย ผู้รักษาความปลอดภัยที่ด้านนอกประตูค่าพูดเฉียบขาด ไม่มี ใจกว้างให้เจรจาต่อรองเลยแม้แต่น้อย
“หากพี่ใหญ่มีสติอยู่ พวกเขาใครกล้ารังแกพี่ขนาดนี้พี่ สะใภ้ใหญ่ไม่ต้องเสียใจ รอพี่ใหญ่ฟื้นขึ้นมาผมจะบอกทุก อย่างในวันนี้กับเขา พี่ใหญ่จะต้องระบายความแค้นแทนพี่
คู่ลั่วหานเช็ดคราบมันที่อยู่บนใบหน้า ยิ้มอย่างขมขื่น “เธออยากให้เขาระบายความแค้นแทนพี่ยังไง? หรือว่าหัน หลังเป็นศัตรูกับแม่ของตัวเอง? ภาพแบบนั้นพี่ไม่อยากเห็น ไม่ต้องบอกเขา มือสะอาดไม่จำเป็นต้องล้าง พี่จะพิสูจน์เอง”
หลงซื้อจิกลงบนเส้นผมอย่างกลัดกลุ่ม “ผมว่านะพี่สะใภ้ ใหญ่ ทำไมดวงพี่ถึงได้แย่ขนาดนี้? เรื่องไม่เป็นเรื่องยัง สามารถถูกนักข่าวถ่ายเอาไว้ได้ พี่ห้าองค์ประกอบขาดโชค ใช่หรือเปล่า?”
จู่ลั่วหานสีหน้านิ่งเฉย “คุณชายรองหลง ตอนที่เธอไม่ จริงจังยังจะน่ารักเสียกว่า พี่ไม่เป็นไร ห้องผู้ป่วยเข้าไปไม่ได้ ทางนี้ก็ฝากไว้กับเธอแล้ว”
หลงจื้อยักไหล่เล็กน้อย “ผมถามหมอแล้ว พี่ใหญ่ไม่นานก็ จะฟื้นขึ้นมา พี่ไม่ต้องเป็นห่วง มีความคืบหน้าอะไรผมจะ บอก”
คู่ลั่วหานพยักหน้า “ขอบคุณมากหลงจื้อ เรื่องเมื่อสักครู่นี้ แล้วก็…ต่างก็ต้องขอบคุณเธอ”
หลงจื้อทำปากยื่น “พี่สะใภ้ใหญ่ ตอนที่พี่เผด็จการยังจะ น่ารักเสียกว่า อ่อนแออะไรไม่เหมาะสมกับพี่ พี่ต้องรีบลุกขึ้น ! ”
คู่ลั่วหานขึงตาใส่ “ยังไม่ใสหัวไปอีก?”
หลงจื้อหัวเราะร่า “รับคำสั่ง! ใสหัวเดี๋ยวนี้!
มองดูหลงจื่อจากไปคู่ลั่วหานสายศีรษะอย่างไม่รู้ว่าจะ หัวเราะหรือร้องไห้ดี อยู่ที่บ้านตระกูลหลงสถานที่แบบนี้คิด ไม่ถึงว่าจะยังสามารถรักษานิสัยที่สะอาดสดใสเอาไว้ได้ หลง จื่อไม่ง่ายเลยจริงๆ
ประคองหัวเข่าลุกขึ้นมา วินาทีนั้นฉู่ลั่วหานรู้สึกโลกหมุน ฝ่าเท้าราวกับเหยียบลงบนทางเดินบนภูเขาที่สูงต่ำไม่เท่ากัน ก็ไม่ปาน เดี๋ยวล้มเดี่ยวชน แผ่นหลังชนลงบนกำแพงอย่างจัง ในเวลานั้นเจ็บจนหอบหายใจเข้าทางปาก
“คุณเป็นอะไรไป?”
ถังจิ้นเหยียนที่ขึ้นมาตรวจดูอาการของหลงเซียวผ่านมา พอดี ประคองลู่ลั่วหานเข้ามาไว้ข้างในอ้อมแขนของตนเอง ยื่นมือออกไปพอทาบลงบนศีรษะของเธอ ก็ชักกลับราวกับไฟ
ฟ้าช็อตก็ไม่ปาน
“ทำไมถึงได้ร้อนขนาดนี้? คุณเป็นไข้แล้ว”
แต่ของที่อยู่บนร่างกายของหญิงสาวนี้คือเกิตเรื่องอะไร
กัน?
แหงนหน้าขึ้นมองห้องไอซียูพิเศษแวบหนึ่ง คนชุดดำที่ ดุตันโหตเหี้ยมด้านนอกประตูไม่ยากที่จะจินตนาการว่าด้าน ในเป็นภาพอะไร ตระกูลหลงคนเหล่านี้ สมควรตายกันให้ หมด!
ฉู่ลั่วหานออกแรงขัดขึ้น “ปล่อยฉัน ถังจิ้นเหยียน คุณ ปล่อยฉัน”
หัวควของถังจิ้นเหยียนปีกตัวเข้าหากันแน่น ตรงกลาง wwiaa nneunanndwiovin “varilmuuk คุณยังใส่ใจข่าวเสียชู้สาวกะไรอยู่ที่ก? ถ้าหาน มีชีวิตอยู่ อย่างเป็นอิสระหน่อยได้ไหม? ให้ตัวเองเอาแต่ใจสักครั้งทะ เป็นอะไร? ใครจะทำอะไรกับคุณได้ 1 )
พอเขาตะคอก เธอก็สงบลง หรือก็คือเธอไม่มีแรงที่จะ จัดขึ้นอีกต่อไปแล้วจริงๆ
ถังจิ้นเหยียนน่าเธออุ้มขึ้นลิฟต์ไปในทันที กดไปที่ชั้นบน
สุด
คู่ลั่วหานถูกเขาวางเข้าไปในห้องพักผ่อนที่อยู่ในโรง พยาบาลของตนเอง “วันนี้ที่ไหนคุณก็ห้ามไป ฟ้าถล่มลงมาก ต้องอยู่นิ่งๆ”
พูดจบถังจิ้นเหยียนก็หมุนตัวล็อคประตู รอตอนที่เขากลับ เข้ามาอีกครั้งในมือมีถุงน้ำเกลือสองถุงเพิ่มขึ้นมา “ผมช่วย คุณลดไข้ก่อน ตอนนี้คุณอ่อนแอมากเกินไป จำเป็นต้องเสริม พลังงาน นอนดีๆ ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น”
ถังขึ้นเหยียนโน้มตัวลง หาเส้นเลือดบนหลังมือของเธอจน เจอ จะไม่เจ็บ เชื่อใจผม”
ผู้ตั๋วหานยิ้มขึ้นเบาๆ เธอในตอนนี้นอกจากยิ้มดูเหมือนจะไม่มีสีหน้าแสดงความรู้สึกอะไรที่สามารถ ทำได้แล้ว “ถังขึ้นเหยียน คุณว่า ก่อนที่ฟ้าจะทำลายชีวิตคน คนนึงทิ้ง จะต้องให้เธอเป็นบ้าสิ้นหวังก่อนใช่หรือเปล่า?”
ปลายเข็มแทงเข้าไปในผิวอย่างราบรื่น เหมือนกับที่เขา พูด ไม่เจ็บ
ทดลองปรับความเร็วในการให้น้ำเกลือ ทำการมั่นใจว่า ทุกอย่างพร้อม
ถังจิ้นเหยียนไม่ได้ตอบกลับเธอ แต่ไปหยิบผ้าขนหนูที่ สะอาดในห้องน้ำ ช่วยเธอเช็ดคราบน้ำอาหารที่อยู่บน ใบหน้า อีกทั้งเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ผมคาดหวังจริงๆว่า คน คนนั้นที่คุณพบเข้าก่อนจะเป็นผม ผมจะต้องแย่งคุณให้กลาย เป็นภรรยาของผมก่อนหน้าเขา ไม่ให้โอกาสเขาได้ทำร้าย คุณ”
พูดอะไรไปก็สายแล้ว
คู่ลั่วหานมองดูเขา ค่อนข้างจนปัญญาคิดไม่ถึงว่าในเวลา นี้เขายังมีอารมณ์อาลัยอาวรณ์อยู่อีก “ถังจิ้นเหยียน คุณคือ ผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี หากเลือกได้ ฉันก็จะ ไม่พบเข้ากับคุณก่อน อยู่ด้วยกันกับฉั่นคุณจะสวยได้
และเธอไม่อาจเท่าใจได้
เช็ดสิ่งสกปรกที่อยู่บนร่างกายของเธอออกจนสะอาด ถัง จิ้นเหยียนถือโอกาสนั่งลง “คุณดีมาก เป็นเขาที่ท่าให้คุณ กลายเป็นเช่นนี้ จนถึงตอนนี้ผมยังจำท่าทีตอนที่คุณยกเอา คนไข้ขึ้นมาทำซีพีอาร์ได้ดีหมอจู่เท่ห์มากจริงๆ”
คู่ลั่วหานสายศีรษะโดยไม่พูดอะไร อยู่ๆคิดถึงอะไรขึ้นมา ได้อย่างกะทันหัน เอ่ยถามขึ้นว่า “ทำไมการดำเนินการผ่าตัด ของหลงเซียวถึงได้ใช้เวลานานขนาดนั้นคะ? พูด โดยทั่วไป แล้วไม่ควรจะนานขนาดนั้น”
ถังจิ้นเหยียนก็อยากจะสนทนาเรื่องนี้กับเธอเช่นเดียวกัน ตัวเองก็สายศีรษะอย่างสงสัยแปลกใจเช่นเดียวกัน “หลายปี ก่อนหลงเชียวเคยมีอุบัติเหตุที่หัวใจได้รับความเสียหายใช่ หรือเปล่า?”
หลายปีก่อน? ฉู่ลั่วหานไม่รู้
“เกิดอะไรขึ้นคะ?”
ถังจิ้นเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิยรูปภาพปังสั้น “ดียเก๋และแพใหม่ที่อยู่บนศพ ตองพลงเสียว ดูแผลเก่าอย่างน้อยที่สุดก็ซักห้ ได้แล้ว อีก ทั้งแทนเพ้อบฟนกันแผลใหม่ ซึ่งทำให้ความยากในกาก ผ่าตัดเพิ่มมากยิ่งขึ้น”
มือที่ไม่ได้ใส่สายน้ำเกลีกของผูสั่วหานรับเอาโทรศัตท์มือ
ถือมา มองดูอย่างละเอียด
จะเป็นไปได้ยังไง?!
เธอมองดูแผลเป็นและรอยเย็บของหัวใจที่อยู่บนรูป พร้อมพูดพิมพำกับตัวเอง “เป็นไปได้ยังไง.เป็นไปได้ยัง ไง.”
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าราวกับโดนของเข้า พูดซ้ำประโยคนั้น ไม่ขาด คนทั้งคนราวกับถอดวิญญาณไปก็ไม่ปานดวงตาทั้ง สองข้างจากรวมเข้าไว้ด้วยกันแปรเปลี่ยนเป็นสภาพว่าง เปล่า นิ่งอึ้งมองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถืออย่างกับคนโง่ มือ สั่นไม่หยุดเพราะตกใจจนเกินระดับ
ถังจิ้นเหยียนเห็นท่า ก็รีบประคองให้ล่ของเธอเอาไว้อย่าง ร้อนใจ น้ำเสียงหนักอึ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “เป็นอะไรไปกัน แน่? ลั่วหานคุณอย่าท่าให้ผมตกใจ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
คู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้นอย่างเหม่อลอย ต้นทุนที่จะยีนขึ้น อย่างหัวชนฝา ไม่สนใจปลายเข็มที่ด้านหลังของมือ ดวงตา ทั้งสองข้างราวกับควบคุมเอาไว้ไม่อยู่น้ำตาร้อนระอุใหล ทะลักออกมา “ถังจิ้นเหยียน ฉันรู้แล้วค่ะ…ฉันรู้แล้ว…
เธอคิดอยากจะพูดอะไรกันแน่?
“คุณไม่ต้องรีบ ค่อยๆพูด คุณต่อยๆพูด”
จู่ลั่วหานกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก ในลำคอ ราวกับถูกอะไรขวางกั้นเอาไว้ ผ่านไปอยู่นานถึงใต้กลืนลม หายใจเฮือกหนึ่งลงไปได้ “ห้าปีก่อน…ห้าปีก่อนหลงเชียว ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ การผ่าตัดหัวใจของเขา เป็นเป็นฉันที่ทำค่ะ”
อะไรนะ?!
แผ่นหลังของถังจิ้นเหยียนราวกับถูกสายฟ้าฟาด ยึดตรง ดึงแน่น ยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่ “คุณ?”
ฉู่ลั่วหานยื่นมือแกะปลายเข็มที่อยู่บนหลังมือออก “ฉัน ต้องไปหาเขา ฉันต้องบอกกับเขา ผู้มีบุญคุณที่ช่วยชีวิตที่เขา นึกว่าเป็นมาโดยตลอด ไม่ใช่ไม่หรูเฟย…คือฉัน…”
เธอพูดไปด้วยภาษาผิดเพี้ยนไปด้วยการเคลื่อนไหวก็จะ ลงจากเตียงอย่างยุ่งเหยิง น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเหิมเกริม ราวกับเขื่อนแตกก็ไม่ปาน
ไม่ใช่แต่นี้ไม่ใช่แค่นี้! แล้วก็ เพราะว่าการผ่าตัดนี้
แขนของถังจิ้นเหยียนกอดหญิงสาวที่สูญเสียการควบคุม เอาไว้แน่น หยุดยั้งการเคลื่อนไหวที่บ้าคลั่งของเธอ “ลั่วหาน คุณฟังผมพูด ตอนนี้หลงเชียวยังคงกำลังไม่ได้สติ เขาไม่ ได้ยินที่คุณพูด อีกอย่าง คุณให้เขารู้แล้ว เพราะอยากให้เขา ยิ่งปวดใจหรอ? เขาผิดมาห้าปี ตอนนี้ความจริงเปิดเผย คุณ กลับจะจากไปแล้ว คุณจะให้เขาทนรับได้ยังไงกัน?”
ด้วยนิสัยของหลงเชียวแล้ว เขาจะต้องฆ่าคนให้หมดครึ่ง โลกก็ต้องหาฉู่ลั่วหานออกมาให้ได้อย่างแน่นอน
หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนสูญเสียการเคลื่อนไหวลงอย่าง กะทันหัน แยกริมฝีปากออกจากกันร้องไห้จนส่งเสียงไม่ออก มองเห็นเพียงแค่น้ำตาเผาไหม้ใบหน้าที่ซีด เผือด ทะลักไหล
พรากลงมา
ทำไมจะต้องเป็นแบบนี้! ทำไมจะต้องทำกับเยอขนาดนี้ ถังจิ้นเหยียนปลอบขวัญความรู้สึกของเยอ พยายามทำให้ อารมณ์ของเธอฟื้นคืนสู่ปกติ “ลั่วหาน บอกต้นสายปลายเหตุ ของเรื่องราวทั้งหมดกับผม มีโอกาส ผมบอกกับเขาทุกอย่าง แทนคุณได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
คู่ลั่วหานเคลื่อนตัวออกจากอ้อมแขนของเขาอย่างไม่พูด ไม่จา น้ำตาอาบเต็มใบหน้า มุมริมฝีปากกระอักกระอ่วน พอ ปิดตาลงน้ำตาก็ช่าระล้างลงมาที่ใบหน้าอีกครั้ง
“ห้าปีก่อน…โรงพยาบาลที่ฉันฝึกปฏิบัติการได้รับผู้ป่วย รายหนึ่ง ในเวลานั้นทั่วทั้งร่างกายและใบหน้าของเขาต่างก็ คือเลือด ฉันไม่รู้แม้แต่น้อยว่าเขาคือใคร โรงพยาบาลเอา เขาเป็นสินค้าทดลอง….ดังนั้นฉันถึงสามารถลงมืดได้ ระหว่างการผ่าตัดเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น มือของฉัน ถูกมีดผ่าตัดกรีดจนได้รับบาดเจ็บ.”
ฉู่ลั่วหานพูดมาครึ่งหนึ่ง พยายามสูตหายใจ แต่กลับทำยัง ไงก็สูดหายใจเข้าไม่เต็มปอด หนึ่งนาทีเต็มๆ เธอกลั้นจนทั่ว ทั้งใบหน้าแดงระเรือขึ้น “แต่ฉันไม่อยากยอมแพ้เขา พยายามฝันจนการ ผ่าตัดเสร็จสมบูรณ์”
เธอพูดต่อไปไม่ได้อีก
ถังจิ้นเหยียนประคองเธอเอาไว้ พูดเสริมแทนเธอ “ดังนั้น มือของคุณถึงได้ทรุดลงเรื่อยๆ ทำให้ไม่สามารถหยิบมีด ผ่าตัดได้อีก จำเป็นต้องย้ายไปยังแผนกอายุรกรรม ดัง นั้น.ความทรมานที่คุณได้รับในหลายปีมานี้ ที่จริงแล้วต่างก็ เป็นผู้ชายที่ตัวเองทุ่มเทอย่างสุดชีวิตช่วยชีวิตเอาไว้…มอบ ให้กับคุณ! หลงเชียวไอ้คนสารเลว! “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ