ทที่ 89 ภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นยิ่งใหญ่มาก

บทที่ 89 ภูมิหลังของผู้ชายคนนั้นยิ่งใหญ่มาก

คือ พี่กับโม่เซินเราพ่อคนเดียวกัน แต่คนละแม่”

เย่หลิ่นหานพูดอธิบายเบาๆ: เรื่องมันค่อนข้างซับ ซ้อน เพียงแต่โม่เซินเขาโตที่ด้านนอก ไม่กี่ปีมานี้ถึงได้ กลับมาที่บ้านตระกูลเย่ เพราะฉะนั้นรูปแบบที่เขาคบค้า สมาคมกับพวกเราจึงค่อนข้างแปลกประหลาดนิดหน่อย บวกกับขาของเขาได้รับบาดเจ็บ นิสัยขี้ระเบิดอารมณ์ก็ อยู่ในขอบเขตที่ปกติ โม่เซิน …ได้รับความทุกข์มากมาย ตอนที่อยู่ด้านนอก คุณปู่หวังว่าจะสามารถชดเชยส่วนที่ ขาดให้เขา จึงยกตำแหน่งประธานบริษัทให้กับโม่เซิน แน่นอนว่า ตัวเขามีความขยันมาก ต่อให้คุณปู่จะไม่ยก ตำแหน่งนี้ให้เขา แต่สักวันเขาก็จะสามารถอาศัยความ ขยันของตัวเองไปนั่งอยู่บนตำแหน่งนั้นได้อย่างแน่นอน

เสิ่นเฉียว: . นึกไม่ถึงว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้

เพียงแต่ เย่โม่เซินโตที่ด้านนอก? มีพ่อคนเดียวกัน
กับเย่หลิ่นหาน แต่คนละแม่? งั้นก็เป็น ลูกคนเดียวสิ?

พอคิดว่าแม่ของเย่โม่เซินอาจจะเป็นเมียน้อย ในใจของ เสิ่นเฉียวก็มีความรู้สึกที่พูดไม่ออก

คงเป็นเพราะเธอเพิ่งแยกย้ายความสัมพันธ์ จึง….

คิดมาถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวเม้มปาก นึกถึงท่าทางของเย่ โม่เซิน เป็นเพราะเรื่องนี้เขาถึงโกรธง่ายอย่างนั้นหรอ?

” เรื่องนี้พี่ได้บอกเธอแล้ว น้องสะใภ้รู้ก็ดีแล้ว อย่าพูด เรื่องนี้ต่อหน้าโม่เซินเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเขาจะโกรธเอา ได้ ” เย่หลิ่นหานยิ้มให้เสิ่นเฉียวเล็กน้อย: ” เธอเข้าใจใช่ ไหม?”

เส้นเฉียวมองเขา ไม่ได้พูดอะไร ทำแค่พยักหน้า

หลังจากที่ถึงปากทางเข้าบ้านตระกูลเย่ เย่หลิ่นหานก็ หยุดรถอย่างนุ่มนวล
“ ขอบคุณค่ะพี่ใหญ่ ฉันไปก่อนละ” ก่อนที่เสิ่นเฉียวจะ เดินจากไป เย่หลิ่นหานได้เรียกเธอไว้ก่อน หลังจากนั้นก็ ส่งถุงให้เธอ ” นี่เป็นเค้กที่เรขาของพี่ซื้อเกินมา แต่พี่ไม่ ชอบกินของหวาน พี่ให้น้องสะใภ้”

เค้ก?

เสิ่นเฉียวชะงักไปเล็กน้อย เธอก็ …..ไม่ชอบกินเหมือน กัน ของแบบนั้นเลี่ยนจะตายไป เธอกินคำเดียวก็อ้วก ออกมาแล้ว

” พี่ใหญ่ ไม่ต้องหรอกค่ะ”

” เอาไปเถอะ พวกผู้หญิงชอบกินไม่ใช่หรอ” เย่หลิ่ นหานยัดถุงเค้กใส่ในมือของเธออย่างดื้อดึง ช่วยไม่ได้ เสิ่นเฉียวทำได้เพียงรับมา หลังจากนั้นก็ลงจากรถไป

หลังจากที่บอกลากับเย่หลิ่นหานแล้ว เสิ่นเฉียวยืนอยู่ที่ ปากทางสักพัก ถึงค่อยเดินเข้าไปด้านใน ในมือยังถือถุง เค้กเอาไว้อยู่
มีความทุกข์ใจเล็กน้อย เธอจะจัดการกับเค้กนี้ยังไง ดีละ? ของที่เขาให้มา เอาไปโยนทั้งคงก็รู้สึกไม่ค่อยดี แต่ถ้าให้กิน….เธอก็กินไม่ลงอีก

นึกออกแล้ว โทรหาหานเส่โยวดีกว่า เธอชอบกินของ หวานที่สุดแล้ว

คิดได้ดังนั้น ตอนที่เสิ่นเฉียวกำลังหยิบโทรศัพท์ออก มาเตรียมโทรหาหานเส่โยว ได้มีรถคุ้นตาขับผ่านตัวของ เธอไป หลังจากนั้นความเร็วรถก็ค่อยๆช้าลง

เสิ่นเฉียวเอียงหัวมองด้วยความด้วยความเคยชิน ก็ได้ สบเข้ากับสายตาเยือกเย็นของเย่โม่เซินพอดี การกระทำ ทุกอย่างจึงชะงักอยู่กับที่

เยโม่เซิน ..เขาก็กลับมาเหมือนกันหรอ?

เวลาที่ลงรถจนถึงตอนนี้แค่หนึ่งนาทีกว่างั้นเขา …..จะ เห็นไหม? คิดมาถึงตรงนี้ เลือดฝาดบนใบหน้าของเสิ่น เฉียวก็ซีดลงทันที

แต่ทว่า เย่โม่เซินทำเพียงมองเธออย่างเยือกเย็น
แล้วก็เก็บสายตากลับไป หลังจากนั้นรถก็แล่นผ่านไป และกระเพื่อมฝุ่นละอองขึ้นมา

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของเสิ่นเฉียวก็ได้มีสายเรียก เข้าของหานเสโยว

* โหล? เฉียวเฉียว? ฮาโหล? พูดสิ”

เสียงพูดถามของหานเสโยวดังมาจากโทรศัพท์อย่าง ต่อเนื่อง เสิ่นเฉียวถึงได้หันกลับมา และเอาโทรศัพท์ มาแนบที่ข้างหู

“เส่โยว ”

“เฉียวเฉียว เมื่อสักครู่เธอทำอะไรอยู่? ทำไมฉันเรียก เธอตั้งนาน เธอไม่ตอบกลับสักทีละ?”

ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงยิ้มออกมา และพูดอธิบาย เสียงเบา: ฉันเดินอยู่บนถนน เมื่อสักครู่เห็นรถจึงหลบ

นิดหน่อย

“เธอไม่เป็นไรนะ? ”
” ไม่เป็นไร ”

%23 เธอโทรหาฉันทำไมหรอ? ”

เสิ่นเฉียวมองเค้กในมือ ไม่ใช่ว่าเธอชอบกินเค้กหรอ? ในมือของฉันมีอยู่ชิ้นนึง เอาไหมละ?”

หานเส่โยวได้ฟังจึงรีบตอบรับอย่างรวดเร็ว: ” เอาสิเอา สิ เธออยู่ไหน? ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลย”

ดังนั้น เสิ่นเฉียวจึงนัดสถานที่พบเจอ หลังจากที่วาง สาย เธอก็ไปร้านกาแฟที่อยู่แถวนี้

เพิ่งนั่งได้ไม่นาน หานเส่โยวก็มา

ตอนเห็นเค้ก ตาของหานเส่โยวก็เป็นประกายทันที

” เฉียวเฉียวผู้เป็นที่รัก เธอช่างเป็นเพื่อนรักของฉันสะ จริง แม้แต่เค้กร้านซิ่งฝูซูซิง เธอก็ยังแย่งมันมาได้ ”

ซึ่งฝูซูชิง?
เสิ่นเฉียวเอียงหัว: “เค้กร้านนี้ดังมากเลยหรอ? ”

” แน่นอน! หานเส่โยวรอไม่ไหวจึงหยิบช้อนตักครีม ขึ้นมาชิม เป็นร้านเค้กที่ขายดีที่สุดในเมืองเป่ย เจ้าของ ร้านแปลกประหลาดมาก ทุกวันจะทำเค้กแค่สิบชิ้น ขาย หมดก็ไม่ทำเพิ่ม ฉันไปต่อแถวซื้ออยู่บ่อยครั้ง แต่หมด ก่อนทุกครั้ง นึกไม่ถึงว่าเธอจะซื้อมันมาได้ เก่งมาก ”

ซื้อยากขนาดนั้นเลยหรอ? แล้วทำไมเลขาของเย่หลี่ นหานซื้อมันมาได้ละ?

เพียงแต่นี่ไม่ใช่ปัญหาที่เธอควรพิจารณา

“ใช่แล้ว เรื่องที่เธอช่วยฉันสืบหนะ? มีข้อมูลหรือยัง? ” เสิ่นเฉียวพูดถามขึ้น

ได้ฟังดังนั้น หานเส่โยวจึงเงยหน้ามองเธอ มุมปากยัง เลอะไปด้วยครีม ” รู้อยู่แล้วว่าเธอคงจะไม่ใจดีขนาดนั้น ฉันก็ว่า อยู่ๆวันนี้ทำเป็นซื้อเค้กให้ฉัน ปกติเธอไม่เคยมา เจอเลยด้วยซ้ำ ที่แท้ก็มีเรื่องถามฉันนี่เอง ”
เส้นเฉียวมองเธออย่างจนปัญญา : ก็ใช่ไง มีเรื่องต้อง ขอร้องเธอ ดังนั้นจึงต้องเอาอกเอาใจหน่อย”

* พอได้แล้วน่า รู้ว่าเธอต้องขูดรีดฉัน แต่เห็นแก่เค้กชิ้น นี้ ฉันจะบอกข่าวดีให้เธอฟัง ” พูดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของ หานเส่โยวก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที เธอวางมีดและ ซ้อมในมือลง และพูดอย่างตั้งใจ

” ตอนนี้พวกเราช่วยเธอหาสถานที่ที่ผลิตกระดุมเจอ แล้ว ยังมีเป้าหมายที่ใช้อีกด้วย ตอนนี้พี่ชายของฉัน กำลังทดลองติดต่อนักออกแบบท่านนั้นอยู่ เพียงแต่ ได้ยินมาว่านักออกแบบท่านนี้มีนิสัยที่แปลกประหลาด มาก ของทุกอย่างเขาเป็นคนขายเอง อีกอย่าง ขายให้ แค่คนสนิท หรือคนที่มีวาสนาเท่านั้น กระดุมของเสื้อ สูทตัวนี้ ฉันจำได้ว่าฉันเคยบอกเธอแล้ว ว่าเสื้อสูทที่ใช้ กระดุมอันนี้มีแค่สองตัวถูกไหม? หนึ่งในนั้นขายได้ค่อน ข้างดี เพราะนักออกแบบท่านนี้มีชื่อเสียงมาก มีหลาย คนที่เสนอราคาสูงแต่กลับไม่ได้มัน ดังนั้น เขาจึงเอา เสื้อสูทที่ใช้กระดุมอันนี้ไปส่งที่หน่วยงานใจบุญ หน่วย งานใจบุญส่งให้หน่วยงานประมูล ต่อมาก็ได้เปิดประมูล ได้ยินมาว่าคนที่ประมูล ประมูลเป็นเงินสิบล้านเหรียญ สหรัฐ แน่นอนว่าคนที่ประมูลได้ คือนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง อยู่ที่ต่างประเทศ เขามีภรรยาลูกชาย และลูกสาวแล้ว อีกอย่าง พวกเราตรวจแล้ว พบ ว่าเขาไม่เคยมาประเทศจีน ดังนั้น คนนี้สามารถตัดออก ไปได้เลย”

ได้ฟังดังนั้น เสิ่นเฉียวก็กลั้นหายใจอย่างอดไม่ได้ เธอ รู้สึกตกตะลึงอยู่ในใจ

กระดุมอันนั้น..นึกไม่ถึงว่าภูมิหลังจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

สิบล้านเหรียญสหรัฐ ต้องเป็นเงินเท่าไหร่กัน?

“อีกชุด พวกเรากำลังสืบหา เพียงแค่ติดต่อนัก ออกแบบคนนั้นได้ ก็จะสามารถรู้ว่าชุดนี้ได้ถูกนำไป ขายที่ไหน แต่ที่สามารถแน่ใจได้คือ….เฉียวเฉียว นก นางแอ่นอย่างเธอจะได้กลายเป็นนกฟินิกส์อันสูงส่ง แล้ว! ”

ได้ฟังประโยคหลังนั้น เสิ่นเฉียวก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อยน่า มองนัก

เป็นนกฟินิกส์อันสูงส่ง? เธอไม่เคยคิดแบบนั้น อีกอย่าง….ภูมิหลังของฝ่ายตรงข้ามยิ่งใหญ่มากขนาดไหน เสิ่นเฉียวก็เป็นกังวลมากขนาดนั้น

เธอยอมให้ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนธรรมดาสะดีกว่า

เห็นเธอกัมหน้า ดูเหมือนว่าอารมณ์ได้ตกต่ำลง หาน เสโยวก็คิดว่าคำพูดของตัวเองได้ทำร้ายเธอ จึงรีบพูด อธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน: เฉียวเฉียว เธออย่าเข้าใจผิด ละ ที่ฉันบอกว่านกนางแอ่นอย่างเธอจะได้กลายเป็น นกฟินิกส์อันสูงส่งแล้ว ไม่ได้หมายความว่าฉันดูถูกเธอ นะ ฉันแค่ดีใจที่เธอจะได้เจอผู้ชายที่เก่งกาจมากๆคนนึง เท่านั้นเอง!”