ตอนที่ 128 หลงเชียวตัดสินใจวางทุกอย่างเป็นเดิมพัน

หลังจากที่พ่อและแม่จากไป ฉู่ลั่วหานเองก็ไม่ได้กลัวความตาย เท่าไหร่นัก ความกลัวความตายทั้งหมดเป็นเพียงเพราะความยึด ติดกับโลก แต่ตอนนี้เธอไม่มีอะไรให้ยึดติดอีกแล้ว

คิดไปเปลี่ยนชุดไปเข้างาน เมื่อถึงหน้าลิฟต์ที่เปิดออก คนที่ เดินออกมาคือเกาหยิ่งจือ

คู่ลั่วหานไม่ได้ใส่รองเท้าส้นสูง เธอสูงพอๆกับเกาหยิ่งจือ สายตาทั้งสองประสานกัน

ฉู่ลั่วหานนำมือใส่ไว้ในเสื้อ ใบหน้าเยือกเย็น ไม่อยากพูด อะไรกับเธอ

เกาหยิ่งจือพูดออกมาก่อนว่า “คุณหมอฉู่คะ การปรากฏตัว ของคุณตอนนี้ช่างไม่เหมาะสมจริงๆ แม้ว่าผลการตรวจจะถูก ท่านรองปกปิดไว้ แต่ก็น่าจะนึกถึงคนอื่นบ้าง? ถ้ามีคนติดเชื้อ

ขึ้นมาละก็…! ” “หุบปาก” เธอกล่าวออกมาเพียงสองคำ สายตาจับจ้องไปที่ เกาหยิ่งจือ ภายในใจก็เริ่มขมขื่นและแค้น

เกาหยิ่งจือหัวเราะ “หีๆ พูดว่าอะไรนะ!

ใบหน้าของฉู่ลั่วหานไร้ความรู้สึกใบหน้าสีขาวเรียบๆของเธอ ไม่ได้ถูกทาด้วยแป้ง แต่เป็นความงามที่แม้จะซีดเซียวแต่น่า หลงใหลยิ่ง มันไม่เคยลดลงเลยตั้งแต่รู้จักกันมา
“ฉันบอกว่าให้คุณหุบปากซะ ทำไมเหรอ หรือคุณอยากลอง ชิมรสชาติการติดเชื้อดูบ้าง ถ้าไม่อยากละก็สองสามวันนี้รบกวน อยู่ห่างๆฉันซะ! ”

คำพูดของเธอทำให้ เกาหยิ่งจือตะลึง

นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็นคุณหมอฉู่ในท่าทางเช่นนี้ นานจนเกา

หยิ่งจือเกือบจะลืมไปเสียแล้ว

คู่ลั่วหานก้าวขาเข้าไปในลิฟต์

ต้องไป เธอจะต้องไปจากที่นี่ ในวันนี้เธอมายื่นใบลาออก ถัง จิ้นเหยียนสัญญากับเธอว่าจะปิดเป็นความลับ เธอจะต้องไปจาก ที่นี่ก่อนทุกคนจะรู้เรื่อง

คุณนายตระกูลหลง จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าติดเชื้อนี้

เธอทำจิตใจให้มั่นคงและหยุดน้ำตานั้นไว้ฉู่ลั่วหานไม่ยอมให้ ตัวเองดื่มกับความเศร้าโศก เธอควรจะจบทุกอย่างลง

ผู้อำนวยการเฉินตกใจเมื่อเห็นจดหมายลาออกจากเธอ “ทำไมต้องลาออก? คุณควรให้เหตุผลกับเรา ไม่อย่างนั้นเราคง ไม่ให้คุณไป”

คู่ลั่วหานเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อำนวยการเฉินก็ไม่ต่างจากเด็กน้อย คนหนึ่ง เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ผู้อำนวยการเฉินคะ ได้ยินมาว่าโลก นี้กว้างขวาง ฉันเองก็อยากออกไปดู คุณไม่สามารถเติมเต็ม ความฝันขั้นแรกให้ฉันได้งั้นเหรอคะ? ”

ผู้อำนวยการเฉินขมวดคิ้ว “อาฉู่ เธอเป็นเสาหลักของที่นี่ เธอจะไปไหนไม่ได้ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น หรือเธออยากพักผ่อน ตำแหน่งนี้ฉันจะเก็บเอาไว้ให้เธอเสมอ”

ฉู่ลั่วหานส่ายหน้า “ไม่ต้องจริงๆค่ะ ฉันตัดสินใจดีแล้ว คนไข้ที่ ดูแลฉันจะฝากให้หมอคนอื่นช่วยดู ไม่มีผลต่อการรักษาแน่นอน”

“แต่ว่า…! ฉันเห็นรายชื่ออาสาสมัครไปแอฟริกาของเธอ”

“ฉันยังจะเดินทางไปที่นั่น แต่ไม่ใช่ในฐานะหมอ ผู้อำนวยการ เฉินคะขอบคุณมากที่ดูแลฉันมาตลอดสามปีนี้ ขอให้คุณสุขภาพ แข็งแรงตลอดไป”

ฉู่ลั่วหานเอ่ยโดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้อำนวยการเฉินพูดแทรก เธอมีเวลาไม่มากแล้ว หากทำอะไรได้ควรรีบทำตอนนี้

จากนั้นเธอก็โทรหาถังจิ้นเหยียน

ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน ประตูห้องรองผู้อำนวยการปิดแน่น สายตาของถังจิ้นเหยียนก็ลุกเป็นไฟและมือของเขาถูไปมาอย่าง ประหม่า ” งั้นการตัดสินใจของคุณคือตกลงไปแอฟริกาด้วยกัน ใช่ไหม?”

ฉู่ลั่วหานพยักหน้า ผ่านไปหนึ่งคืนเธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นิ่งสงบ เด็ดขาด “ไม่ผิดค่ะ ฉันจะไปแอฟริกา รบกวนท่านรอง ช่วยจัดการให้ฉันด้วย ฉันต้องรบกวนช่วยจัดการแล้ว ตอนนี้ฉัน ไม่อยากรักษาผู้ป่วย ฉันเป็นเพียงคนไร้ค่าคนหนึ่ง คุณแน่ใจว่า จะพาฉันไปด้วย? ”

ถังจิ้นเหยียนส่ายหน้า มือเขาสั่นเพราะอยากจะยื่นไปจับมือเธอ แต่ก็กลั้นไว้แล้วพูดว่า “คุณไม่เคยเป็นคนไร้ค่าและจะไม่เป็น สำหรับคนบางกลุ่มแล้ว คุณมีค่ามากสำหรับพวกเขา”

คนบางกลุ่ม ก็รวมถึงเขาด้วย

ฉู่ลั่วหานกลั้นน้ำตาไว้ แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือชวนให้ สงสารและเห็นใจว่า “ฉันไม่สามารถแต่งงานกับคุณได้ คุณรับได้ ไหม? %3D

ถังจิ้นเหยียนหลับตาลง นี่คือคำตอบของเขา “จะแต่งงานกับ หรือไม่นั้นไม่ใช่วัตถุประสงค์ที่แท้จริงของผม ผมเพียงแค่อยาก อยู่เคียงข้างคุณ ยังมีเรื่องอะไรที่ผมช่วยได้อีก บอกมาได้เลย ผม จะทำให้คุณทุกเรื่อง”

มีอะไรอีกไหม?

ฉู่ลั่วหานส่ายหน้า เธอพบว่าในเมืองนี้ไม่มีอะไรที่เธอต้องยึด

ติดอยู่อีกแล้ว

คน..ก็เหลือเพียงคนตาย”

เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วเม้มริมฝีปาก เอ่ยถามเขาอย่าง ไม่แน่ใจด้วยความยากลำบากและรู้สึกผิด “บ่ายนี้คุณช่วยพาฉัน ไปที่แห่งหนึ่งได้ไหม ยังไงก็ตามคุณอาจเป็นคนเดียวจะอยู่กับฉัน

ไปจนตาย ดังนั้น ฉันอยากให้คุณไปดูด้วยกัน”

“ได้ครับ” ถังจิ้นเหยียนตอบไปอย่างไม่ต้องคิด ณ คฤหาสน์ตระกูลโม่ ที่ห้องของโม่หรูเฟย
โทรศัพท์ในมือของเธอสั่นด้วยความตื่นเต้น ริมฝีปากสีแดง ของโม่หรูเฟยเล็บคริสทัลของเธอจับไปตามคลื่นผม เธอยิ้มและ พูดว่า “พี่คะวิธีนี้ดีจริงๆ! ตอนนี้ฉ่ลั่วหานไม่อยากหย่าก็ต้อง หย่าแล้วละ นางแพศยา! %3D

เกาหยิ่งจือจ้องดูที่คอมพิวเตอร์ เป็นประวัติของฉู่ลั่วหาน ช่าง เป็นใบตรวจสุขภาพที่ทำให้คนตกใจดีจริงๆ แต่น่าเสียดาย ต่อ ไปนี้ก็จะกลายเป็นคนไร้ค่าคนหนึ่ง ถึงเวลานั้นถ้าเธอรู้ความจริง ชื่อเสียงคงเสียหายไปทั่วแล้ว

“ไม่เพียงแค่นั้นนะ ก่อนที่เธอจะออกจากบ้านตระกูลหลง เธอ จะต้องทำให้หลงเชียวเบื่อหน่ายหมดหวังและไม่หันกลับไปมอง อีก”

เมื่อมองดูเวลาโม่หรูเฟยก็ก้าวเท้าออกไปเธอเซ็กซี่และน่า หลงใหล “ยังมีเวลาอีกสิบชั่วโมงก่อนงานเลี้ยงวันเกิดของพ่อฉัน จะเริ่มฉันรอคอยคืนนี้จริงๆ”

“ฉันก็เหมือนกัน”

โม่หรูเฟยกัดฟันเบาๆ “พี่คะ ฉู่ลั่วหานนังผู้หญิงสารเลวคนนี้ คิดว่าตัวเองเป็นโรคร้าย แต่ก็ไม่กล้าให้พี่เซียวรู้ แล้วเธอจะไป หาใครได้ล่ะ รุ่นพี่คนนั้นเหรอ เขาน่าจะเป็นตัวสำรองที่ดีทีเดียว ฉันส่งคนไปจับตามองเธอแล้ว ถ้าพี่เซียวเห็นรูปพวกเขากอดกัน ร้องไห้ละก็ น่าจะสนุกน่าดู”

ช่วงบ่าย ฉู่ลั่วหานลาหยุดครึ่งวัน

ถังจิ้นเหยียนลงไปรอที่ลานจอดรถใต้ดิน เมื่อเห็นฉู่ลั่วหานลงมาก็เปิดประตูรถแล้วพูดว่า “ให้ผมขับให้นะครับ”

เธอพยักหน้า แล้วรัดเข็มขัด “ไปกันเถอะค่ะ ที่สุสานอานหราน

เมืองหลวง”

สุสาน?

ถังจิ้นเหยียนงงอยู่ไม่กี่วินาทีก็เข้าใจ เธอจะพาเขาไปหาพ่อแม่

ของเธอนั่นเอง

ที่สุสานอานหรานเป็นสุสานที่ดีที่สุดของเมืองหลวง บรรดาผู้ ที่นอนอยู่ล้วนเป็นผู้มีฐานะและอำนาจทั้งสิ้น

แต่ต่อให้สุสานสวยงามแพงใดหรือสูงแค่ไหน มันจะไปมี ประโยชน์อะไรกัน?

ไม่ได้มาที่นี่นานมากแล้ว แดดร้อนเปรี้ยงในยามบ่ายเมื่อถูก ลมพัดเธอกลับหนาวขึ้นมา

ฉู่ลั่วหานถือดอกไม้มาช่อหนึ่งแล้วเดินไปพร้อมกับถังจิ้นเห ยียน จนกระทั่งมาถึงหน้าสุสานของพ่อแม่

นี่เป็นครั้งแรกที่ถังจิ้นเหยียนเห็นหน้าพ่อแม่ของเธอ รูปของ คุณนายฉู่นั้นยังสาวอยู่มาก สวยงามเหมือนกับเธอจริงๆ ส่วน คุณชายลู่นั้นก็อ่อนโยนเมตตาด้วยรอยยิ้ม

ดูจากรูปภาพก็รู้ได้ว่าท่านทั้งสองเป็นคนดี

ฉู่ลั่วหานวางดอกไม้ลง “พ่อคะแม่คะ หนูมาแล้ว..! เมื่อมองไปที่รูปถ่ายนั้น ฉู่ลั่วหานไม่สามารถอดทนไว้ในใจได้เธอร้องไห้อย่างขมขึ้น “พ่อ…. แม่เจอกันเร็ว ๆ นี้นะคะ พวกท่าน คิดถึงฉันไหม ฉันหวังว่าพวกเราสามคนจะกลับมารวมตัวกันอีก ครั้งในไม่ช้า ?”

ผู้หญิงอ่อนแอคนนี้ร้องไห้ออกมาโดยไม่มีเสียงถังจิ้นเหยียน ลังเลและจับเธอมาไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วยความเจ็บปวดมือ ใหญ่ที่อบอุ่นปัดหลังของเธอเบาๆ ” คุณลุงและป้าไม่อยากเห็น %3D คุณร้องไห้แน่นอนพวกเขาหวังว่าคุณจะได้ใช้ชีวิตทุกวันอย่างมี ความสุขนะรู้ไหม?”

คู่ลั่วหานอยู่ในอ้อมอกอุ่นของเขา ร้องไห้ไม่หยุด “ฉันจะทำ อย่างไรดี? ฉันควรทำอะไรตอนนี้? ใครช่วยบอกฉันได้ไหม? ”

ถังจิ้นเหยียนกอดผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไว้ ดูเหมือนเธอผอมลง ไปในชั่วคืน ตาลึกโบบ่งบอกถึงความหมดหวังในตัวเธอ

“คุณลุงและคุณป้าอย่ากังวลที่จะมอบเธอให้ผม ผมขอสัญญา ว่าจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของผม และไม่ปล่อยให้เธอต้องเสียใจ

ถังจิ้นเหยียนก้มคำนับตามธรรมเนียมของลูกเขย จากนั้นจับ มือฉู่ลั่วหานพูดว่า “ลั่วหาน ต่อไปนี้ทุกนาทีนำมันมอบให้ผม การ ต่อสู้ในครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้คุณแพ้แน่นอน”

ฉู่ลั่วหานไม่พูดอะไรออกมา ไม่ทราบได้ว่าเธอยอมรับหรือ ปฏิเสธ แต่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าตอนนี้ข้างหลังห่างไปไม่ไกลนัก มีนักสืบ

แอบถ่ายรูปพวกเขา ณ MBKนานาชาติ ห้องทำงานประธานบริษัท

หลงเซียวยกดูนาฬิกาที่ข้อมือ นาฬิกาแสดงเวลาของมัน เขา กำลังหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะโทรหาหัวหน้าเลขานุการชื่อว่าแอนดี้

รับสาย

“ท่านประธาน”

“ยกเลิกนัดหมายทั้งหมดหลังหาโมง”

“รับทราบ”

“สั่งดอกกุหลาบเก้าร้อยเก้าสิบดอกให้ส่งก่อนหนึ่งทุ่มตรง แล้วใส่ไว้ในท้ายรถของฉัน”

“รับทราบ ท่านประธาน”

กุหลาบ.

คือดอกพุด

แม้ว่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ดอกไม้ที่เธอชอบ

“เพิ่มดอกพุดอีก520ดอก”

“รับทราบ ท่านประธาน”

หลังวางสาย หลงเซียวเร่งอ่านรายงานของวันนี้ ใกล้สิ้นเดือน แล้วเอกสารต่างๆมากมายต้องจัดการให้เสร็จ หลงเชียวหยุดชั่ว ครู่แล้วเปิดลิ้นชัก

กล่องผ้ากำมะหยี่วางอยู่ในลิ้นชัก เขาขมวดคิ้ว แล้วเปิดกล่อง ออก สิ่งที่เขาติดค้างเธอไว้ เขาจะค่อยๆชดใช้ให้หมด

คืนนี้ เริ่มที่ก้าวแรกแล้วกัน
โทรศัพท์สั่นขึ้น หลงเซียวปิดลิ้นชัก

หลงเซียวมองเห็นวิดีโอที่ส่งมา ภาพนั้นที่มแทงไปที่หัวใจของ เขา ทำให้เขาเย็นชาไปทั้งตัว!

ฉู่ลั่วหานกับถังจิ้นเหยียน ทำไมถึง!

ดวงตาเขาแข็งแกร่งจ้องมองเพียงสิบวินาทีแล้ววางมือถือลง

เขาเดาถูกว่าเป็นฝีมือของโม่หรูเฟย และเข้าใจถึงความหมาย นี้ดี เขาไม่สามารถลืมภาพของทั้งสองที่ใกล้ชิดกันเมื่อครู่ได้

แต่ว่า…!

หลงเซียวกำปากกาไว้ในมืออย่างแน่นจนเป็นรอย ฉู่ลั่วหา นพาถังจิ้นเหยียนไปที่สุสานพ่อแม่เธอทำไมกัน!

ผู้หญิงโง่! คุณกำลังคิดจะทำอะไรกันอยู่!

หลงเชียวกระแทกแฟ้มลงบนโต๊ะไม้อย่างรุนแรงและโยนไป เขาเดินไปที่หน้าต่าง การที่เขารังเธอไว้นั้นถูกต้องแล้วหรือไม่?

จี้ตงหมิงเปิดประตูออกมา โค้งแล้วพูดว่า “ท่านประธาน ให้ คุณนายไปลองชุดเลยไหมครับ? ”

หลงเซียวฝืนกล่าวออกมาว่า “ได้”

หากเธอไม่รักเขาแล้ว เขาจะยังทำแบบนี้ต่อไปดีไหม?

“ครับ”

จี้ตงหมิง กำลังจะโทรหาฉู่ ลั่วหาน แต่ถูกหลงเชียวห้ามไว้”ออกไปก่อน เดี๋ยวผมโทรเอง”

เมื่อเขาออกไป ภายในห้องนี้ก็เงียบลง มันดูกว้างขวางราวกับ สนามรบ แม้คู่ต่อสู้ไม่ปรากฏตัวแต่ก็น่าเกรงกลัว

หลงเซียวใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการรวบรวมสติ เขาตัดสินใจ ให้โอกาสความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองอีกครั้ง ถึงแม้จะต้องแลก มาด้วยทุกอย่าง ก็จะไม่เสียดาย

เมื่อเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ก็ได้ยินเสียงหวานดังไวน์แดงลอด

ออกมาจากสาย

“อยู่ที่ไหนครับ ผมต้องการพบคุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ