ตอนที่110 ออดอ้อนอย่างไม่ตั้งใจ
ตอนที่ 110 ออดอ้อนอย่างไม่ตั้งใจ
ทำไมต้องร้องไห้?
จะพูดออกมาได้อย่างไรกัน
ฉู่ลั่วหานปาดเช็ดน้ำตา เอ่ยอย่างขอไปที่
“บาดแผล..เจ็บ”
หากเธอพูดออกไปตรงๆ หลงเชียวฟังแล้วจะคิดว่าเธอ ออดอ้อน ต่อหน้าสามี เรียกร้องอย่างไม่เหมาะสม ไม่ใช่ออด อ้อนหรือไง?
ท่านเซียวจ้องมองบาดแผลที่ลำคอของเธอ “เพิ่งทำแผล ไปหมาดๆ ระหว่างแผลสมานอาจเจ็บนิดหน่อย ฉันจะไปบอก ให้หมอช่วยจัดยาแก้ปวด เธอรออยู่ตรงนี้”
คำพูดประกาศปิดประกาศลั่นออกไปแล้วจะเสียใจทีหลังไม่ ได้อีก เธอทำได้เพียงพยักหน้า “ขอบคุณ”
ได้ยินคำขอบคุณ ท่านเซียวขมวดคิ้ว พูดอะไรกัน? กับเขา ยังต้องขอบคุณอะไรอยู่อีก?
หลงเชียวไปพบหมอด้วยตัวเอง ฉู่ลั่วหานเอื้อมคว้า โทรศัพท์ เพิ่งเปิดหน้าจอ เธอตกใจซื้อค
พระเจ้า!
นี่มันข้อความอะไรกัน! ข่าวอะไรกัน!
เขาเลื่อนลงอ่านทีละหน้า คู่ลั่วหานเบิกตากว้างหลายเท่า เลือดในร่างกายสูบฉีดรวมตัวกันอยู่ที่จุดเดียว สมองเธอราว ระเบิดในอีกไม่ช้านี้
คุณหญิงใหญ่ตระกูลหลง หญิงสาวลึกลับ มือที่สามขึ้น แท่น เป็นข่าวเธอกับหลงเชียวเกือบครึ่ง
แถมยังมีบรรดาที่ด่าทอดูถูกโม่หรูเฟยอยู่ไม่น้อย ยืมมือ เด็กในท้องเขี่ยภรรยาหลวงออกจากตระกูล
พระเจ้า ฉู่ลั่วหานมือลื่น โทรศัพท์ร่วงหล่นลงที่พื้น
เรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ เธอทำอย่างไรก็แก้ตัวไม่ขึ้นแล้วสิ
บ้าเอ้ย!
เธอนอนอยู่บนเตียงไม่ถนัดหยิบโทรศัพท์..
เธอสลัดผ้าห่มออกสองเท้าวางลงกับพื้นเพื่อเก็บโทรศัพท์ ใครจะไปรู้ยังไม่ทันที่มือได้แตะโทรศัพท์ รองเท้าหนังคู่หนึ่ง ปรากฏกายยืนอยู่หน้าเธอ เปล่งรัศมียืนข้างโทรศัพท์ ไม่ต้อง เงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของรองเท้าหนังราคาแพงลิมิเต็ดคือหลง เซียวอย่างแน่นอน
ท่านเขียวโน้มตัวลง เอื้อมหยิบโทรศัพท์ด้วยที่ท่าสง่าผ่าเผย ยื่นให้กับเธอ ไม่สนใจเธอที่ชื่อ อึ่ง ริมฝีปากเผยรอย ยิ้มอันทรงเสน่ห์และอบอุ่น ฉู่ลั่วหานนิ่งอึ้ง กำไว้ในมือลืมกดรับสายที่โทรเข้ามา สอง
เท้ายึดมั่นกับพื้น ฝีเท้าขาวผ่องประจันกับรองเท้าหนังสีดำ
“เป็นอะไร? ไม่รับหรือ?”
เอ่อ…
อ่อ ..
คู่ลั่วหานที่เพิ่งได้สติกดรับสายทันที ปลายสายลู่ชวงชวง ร้องตะโกนลั่นราวเชือดหมู!
“ว้าว! ลั่วลั่วเธอดังแล้วนะรู้ไหม! ตอนนี้ทั้งโลกเป็นข่าวเธอ เต็มไปหมดเลย! ฉันตื่นมาเข้าห้องน้ำตอนดึกๆ เห็นโทรศัพท์ ฉันแทบราด! ความสัมพันธ์ของเธอกับหลงเชียวถูกนักข่าว แฉแล้วนะ รูปเธอเต็มไปหมดให้ตายเถอะ!”
คู่ลั่วหานกุมปิดโทรศัพท์แน่น แต่ปลายสายยังคงเล็ดลอด ออกมาให้ได้ยิน
“ชวงซวง เธอใจเย็นหน่อย อย่าตื่นตระหนกจะได้ไหม”
คู่ลั่วหานไม่กล้าเงยหน้ามองดูปฏิกิริยาของหลงเชียว…
“ใจเย็นบ้านออะไรกัน! เธอกับหลงเชียวบนดาดฟ้ามันจริง ใช่ไหม! พวกเธอทำอะไรกัน? ไททานิคหรือ? ฉันตกใจแทบราด”
“ให้ตาย วันนี้ไอ้บ้าหลงเชียวเท่ระเบิด! ให้ตาย ตายแทน เธอ…ฉันเกือบพ่ายให้กับเขาแล้วนะ นี่มันจริงหรือ เปล่า….ไม่ใช่นักข่าวตั้งใจ…”
อู่ลั่วหานกดวางสายโทรศัพท์เสียดื้อๆ ตอนนี้ไม่เหมาะสม ที่จะฟังซวงซวงบอกเล่าความในใจอย่างชัดเจน
หลังเก็บโทรศัพท์ คู่ลั่วหานเงยหน้าขึ้น ชายหนุ่มร่างสูงจับ จ้องมองเธออย่างผ่อนคลาย คู่ลั่วหานเขินอายจนหน้าแดงก่ำ ไปครึ่งหนึ่ง
อธิบายด้วยที่ท่าลนลาน “เธอ….เธอพูดจาแบบนี้เสมอ อย่าถือสาเธอเลย”
ท่านเซียวจับแขนเธอเอาไว้ด้วยมือเดียว สั่งให้เธอกลับไป นอนที่เดิม “ไม่หลอก ตอนนี้ฉันแค่อยากให้เธอหายสนิทดี อย่างอื่นไม่สำคัญหลอก”
คู่ลั่วหานล้มด้วลงนอนด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ กลับไม่พบแม้ เงาหมอ
“หมอบอกว่าความเจ็บที่คอเป็นเรื่องปกติ ไม่แนะนำให้ เพิ่มยาแก้ปวด ก่อให้เกิดปฏิกิริยาอื่น หากเธอรู้สึกเจ็บ ให้ จับมือฉันเอาไว้ บางที่อาจจะดีขึ้น”
ท่านเชียวยื่นมือหนาแสนอบอุ่นตรงหน้าเธอ กุมมือเธอเอาไว้
ในใจจู่ลั่วหานราวเส้นด้ายที่พันธนาการจนวุ่นไร้หนทาง เธอสลัดมือหนาไม่หลุด ทำได้เพียงให้เขากุมเอาไว้อย่างนั้น “หลงเชียว..
“อืม?”
เสียงอันทุ้มต่ำเซ็กซี่ลู่ลั่วหานไร้คำพูดใดๆ
“เป็นอะไร? ยังมีตรงไหนไม่สบายอีก? ว่ามาเลย”
คู่ลั่วหานขบริมฝีปากแน่น หยวนชูเฟินให้เวลาเธอเพียง หนึ่งอาทิตย์ เวลาเหลือไม่มากแล้ว แต่กลับเกิดเหตุไม่คาด
คิดขึ้น
ทำอย่างไรดี?
“ไม่มีอะไร แค่ง่วงนิดหน่อย”
ท่านเซียวลูบไล้เส้นผมนุ่มลื่นของเธอเบาๆ โอเค งั้นเธอ นอนต่อเถอะ ตอนนี้ตีสี่ นอนอีกตื่นหนึ่งฟ้าสางพอดี”
เฮ้อ ฟ้าสางแล้ว ข่าวที่ซ่อนอยู่ในที่มืตปิดไม่มิดแล้วสินะ
ฟ้า สว่างแล้วจริงๆ
สิ่งที่รอพวกเขาอยู่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ดีแต่อย่างใด แต่เป็น ข่าวฉาวที่บ้าคลั่งมากกว่าเดิม
พายุลูกนี้ เกิดจากคฤหัสถ์เก่าตระกูลหลง
หลังหยวนซูเฟินเห็นข่าวโกรธอย่างบ้าคลั่ง หยิบยกแก้ว น้ำชาขึ้นมาใส่พื้นจนแตกละเอียด “บ้า! บ้าจริงๆ! หลงซื้อ ติดต่อพี่ใหญ่แกเดี๋ยวนี้ สั่งให้เขา
กลับมาเดี๋ยวนี้”
หลงจื้อเห็นข่าวเขาตกใจจนแทบช็อค “คุณแม่ ตอนนี้พี่ ใหญ่มีเรื่องต้องจัดการหลายอย่าง รอให้ฝั่งนั้นจัดการ เรียบร้อยก่อนค่อยเรียกเขากลับมาไหมครับ?”
หยวนชูเฟินขมวดคิ้วเป็นปม “ทำไม? พี่ใหญ่แกไม่เชื่อฉัน แกก็ไม่เชื่อฉันแล้วอย่างนั้นหรือ จะต่อต้านใช่ไหม!”
หลงจื้อก้มหน้าลง “ผมไม่กล้าครับ คุณแม่รอเดี๋ยว”
หลงจือกุมขมับ ต่อสายหาหลงเชียว
ภายในโรงพยาบาล หลงเชียวเห็นเบอร์หลงจื้อที่โทรเข้า มา เขาเดินไปยังระเบียงของห้อง “ว่าไง”
“พี่ใหญ่ คุณแม่เห็นข่าวแล้ว โกรธมาก สั่งให้พี่กลับ คฤหัสถ์เก่าเดี๋ยวนี้”
“ฉันไปไม่ได้”
“คุณแม่ยื่นคำขาด”
“บอกเธอ ฉันยุ่งอยู่ แค่นี้นะ”
หลงเสียงโยนโทรศัพท์ไปอีกทางอย่างเบื่อหน่าย คุณแม่ให้บัตรทองกับลั่วหาน ต้องบีบบังคับเธอออกจากตระกูลหลง อย่างแน่นอน ตอนนี้เรื่องราวบานปลายใหญ่โต กลับเป็น ประโยชน์ต่อตัวลั่วหานเอง
หลงจื้อรายงานตามที่ได้ยิน หยวนชูเฟิน โมโหจนแทบ หยิบปืนยิงเขาทิ้ง
“ออกรถ! ไปโรงพยาบาล!”
“คุณแม่ นักข่าวเต็มไปหมดเลย”
เป็นอย่างที่คิด หน้าคฤหัสถ์ตระกูลหลงเต็มไปด้วยนักข่าว หลายสิบคนรวมตัวกัน รอค่าอภิปรายของหัวหน้าตระกูล หลง ในอดีตเขาสนับสนุนโม่หรูเฟยออกขนาดนั้น บัดนี้ข่าว ฉาวโฉ่ว่อนไปทั่ว จะอธิบายว่าอย่างไร?
หยวนซูเฟินนิ่งสงบ “ตระกูลหลง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ จัดการนักข่าวตัวเล็กๆ ไม่ได้? ขับไล่ออกไปซะ!”
“ครับ”
หลงจื้อเรียกบรรดาบอดี้การ์ดของตระกูล จัดการสลาย
ม็อบนักข่าว
หยวนชูเฟินส่งยิ้มเย็นให้หลง จื่อ “เสี่ยวจี้ นายรู้ไหม สิ่งที่ นายทำตอนนี้ โง่เง่าแค่ไหน? หลอกใช้นักข่าวขัดขวางฉัน? นายคิดว่าตลอดเวลาหลายปีมานี้ฉันผ่านอะไรมาบ้าง?”
หลงจื้อโน้มตัวลง “ไม่กล้าครับ คุณแม่เชิญครับ”
ขณะนี้เองหลงถึงเดินลงมาจากชั้นสอง “ไปไหน?”
“ที่รัก ฉันจำเป็นต้องไปที่โรงพยาบาล คุณดูข่าวพวกนี้สิ มันอะไรกัน!”
หลงถึงก้มหน้าลงจับจ้องไปที่หนังสือพิมพ์ที่ตกหล่นที่พื้น “ฉันไม่เห็นว่านักข่าวเขียนผิดตรงไหน ฉู่ลั่วหานเป็นสะใภ้ ตระกูลหลง เป็นเรื่องจริงนี่ โม่หรูเฟยเป็นตัวขัดความสัมพันธ์ ของเขาทั้งสอง นี่ก็จริง เมื่อวันนี้หลงเชียวว่วาม นี่ก็จริงอีก เธอไปโรงพยาบาล จะไปทำอะไร?”
หยวนชูเฟินสะดุดฝีเท้าลง “ที่รัก! ผู้หญิงอย่างฉู่ลั่วหานไม่ เหมาะแก่การเป็นสะใไภ้ตระกูลหลง! ลูกในท้องของหรูเฟย เป็นเด็กของตระกูลหลง! คุณทนดูเธอถูกเตะออกจากบ้าน ตระกูลหลงได้หรือ! ฉันทนไม่ได้!”
หลงถึงเดินลงบันไดช้าๆ “ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ คอยดูหลงเชียวจัดการเถอะ หากต้องการ คุณไม่ต้องยุ่ง เกี่ยว ผมจะจัดการเอง”
“ที่รัก ฉันไม่ยอมให้ฉู่ลั่วหานอยู่ในตระกูลหลงต่อไป! ไม่
ได้เด็ดขาด!”
“ซูเฟิน ผมบอกว่า ผมจะจัดการเอง ทานอาหารเช้าเถอะ”
หลงจือพินิจปฏิกิริยาของผู้เป็นพ่อ การถอยให้ก้าวหนึ่ง ของเขา ไม่ใช่การยอมรับอย่างแน่นอน เขาเพียงปกป้องเกียรติและศักดิ์ศรีของตระกูลหลงเท่านั้น!
หากเขาออกโรงจัดการด้วยตัวเอง ฉู่ลั่วหานคงมีอันตราย
อย่างถ่องแท้
บรรยากาศภายในคฤหัสถ์เก่าตระกูลหลง ประหลาด มากกว่าเดิม การร่วม โต๊ะอาหารเช้าของทั้งสาม ต่างคิดกัน ไปคนละทิศละทาง
หลงถึงเอ่ยขึ้นกะทันหัน “เสี่ยวจื่อ เดี๋ยว ไปโรงพยาบาล บอกพี่ใหญ่ของแก ไม่อยากได้ตำแหน่งแล้วบอกมาเลยตาม ตรง อย่าทำตระกูลหลงเสื่อมเสียชื่อเสียง”
หลงจื้อตระหนกจนตะเกียบหลุดออกจากมือ “พ่อครับ นี่ ไม่ใช่ความผิดของพี่ใหญ่”
“ผู้หญิงที่ตัวเองเลือก หรือจะผิดที่ใครอื่นใด?” หลงจื้อถูกตอกกลับอย่างไร้คำพูด
ถึงโรงพยาบาล หลงจื้อไม่กล้าเอ่ยไปตามตรง “พี่ใหญ่ เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อบริษัทไม่น้อย พี่ต้องจัดการให้ เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด”
หลงเชียวขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นนวดขมับ “ฉันรู้
ขณะนั้นเองจี้ตงหมิงเดินเข้ามา เอ่ยด้วยเสียงแผ่ว “เจ้า นาย คณะกรรมการต้องการเปิดการประชุมด่วนครับ ข่าว ของคุณกระทบต่อบริษัทเมื่อเช้านี้เสียหายไปกว่า0.3เปอร์เซ็นต์….”
หลงจื้อปิดปากแน่น เรื่องราวใหญ่โตเช่นนี้ เขาไม่กล้า
ปริปากส่งเสียงใดๆ
หลงเสียงพยักหน้า “ดูแลพี่สะใภ้นายดีๆ ฉันกลับบริษัท
ก่อน”
จี้ตงหมิงโค้งคำนับหลงจื้อ ก่อนตามหลังหลงเชียวออก จากโรงพยาบาลไปติดๆ
หลงจื้อสูดหายใจลึกเข้าเต็มปอด ภาระของพี่ใหญ่หนัก มากจริงๆ หากเป็นเขา คงตายเป็นร้อยๆ รอบแล้ว
“พี่สะใภ้! ไม่คิดว่าเราจะมีวาสนาต่อกันขนาดนี้ ถึงได้เจอ กันที่โรงพยาบาลได้”
ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “นายมาได้อย่างไร?”
หลงจื้อหย่อนกันลงนั่งบนโซฟา เอื้อมมือหยิบสัมลูกหนึ่ง เกลือกกลิ้งในมือไปมา “มาหาสาวสวยสิ เสียดายสาวสวย กลายเป็นผู้ป่วย ผู้ป่วยอยากกินส้มไหม? คุณชายอย่างฉันจะ ดูแลเอง”
“นายกินเองเถอะ ว่าแต่ พี่ใหญ่นายหละ?”
หลงจื้อยักไหล่ “ไปบริษัทแล้ว เขายุ่งจะตาย”
ในเวลาเดียวกันนี้ ประตูได้ถูกผลักออก
“เสี่ยวจู่ ดีขึ้นบ้างไหม?”
คณบดีเฉินกับอีกหลายคน เห็นหลงเชียวจากไปแล้วจึงรีบ เร่งเข้ามาขอความช่วยเหลือ
หลังได้ฟังคำของคณบดีเฉิน ฉู่ลั่วหานเอ่ยขึ้น “พวกคุณ สบายใจเถอะ ฉันไม่ให้เขาปิดโรงพยาบาลหลอกค่ะ”
หลังส่งคณบดีเฉิน ปรากฏแขกที่ไม่ได้รับเชิญขึ้น!
หลงจื้อยันตัวลุกขึ้น “คุณโม่ มาเยี่ยมพี่สะใภ้ผมด้วยตัว เองเลยหรือครับ? มหัศจรรย์จริงๆ !”
โม่หรูเฟยหัวเราะแห้ง “ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ นายออก ไปจะดีกว่า”
คู่ลั่วหานส่งสัญญาณ “นายออกไปก่อนเถอะ”
โม่หรูเฟยจับจ้องเธออย่างยโส “เห็นข่าวแล้วใช่ไหม”
“เห็นแล้ว บทความซาบซึ้งมาก”
ฉู่ลั่วหานเอ่ย
“เพราะเธอ ฉันเกือบสูญเสียทุกสิ่ง นั่งแพศยา!” เหอะ! ถูกประณามเช่นนี้ ยังกล้าเรียกร้องอีกหรือ?
“แต่ว่านะฉูลั่วหาน ที่ฉันมาในวันนี้ ไม่ได้มาเพื่อขอร้องเธอ ฉันอยากบอกเธอล่วงหน้า ใครเป็นมือที่สาม ใครที่เป็นส่วน เกิน ไม่แน่หลอกนะ!”
คู่ลั่วหานขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย
“ฉันกับพี่เซียวรู้จักกันตั้งแต่เมื่อ5ปีก่อนที่อเมริกา ระหว่าง เรามีใจต่อกัน เพราะการปรากฏตัวของเธอทำลายความ สัมพันธ์ของเราทั้งคู่ มือที่สาม คือเธอต่างหาก!”
พอแล้วจริงๆ!
“โม่หรูเฟย เธอออกไป อย่ามาทำเสียบรรยากาศฉัน ฉัน ไม่อยากเห็นหน้าเธอ”
โม่หรูเฟยหัวเราะอย่างได้ใจ “ไล่ฉันหรือได้ สักวันเธอจะ ขอร้องฉัน”
จับคำโม่หรูเฟยเดินออกจากห้อง ด้านหลังเธอนักข่าวกลุ่ม หนึ่งที่จัดการเตรียมมาก่อน
“คุณโม่ ในข่าวบอกว่าคุณเป็นมือที่สามของคุณเชียวกับ คุณหมอฉู่ คุณปรากฏตัวที่โรงพยาบาลในวันนี้ เพื่ออะไร?”
โม่หรูเฟยบีบน้ำตาหยดไหลอย่างเสแสร้ง เธอหยิบทิชชู ขึ้นซับน้ำตา “ไม่ว่าอย่างไร เราเคยเป็นเพื่อนสนิทกัน เห็น สหายตัวเองบาดเจ็บเช่นนี้ ฉันเสียใจจริงๆ”
อะไรนะ? เพื่อน? สหาย!
“ใช่แล้ว ฉันกับฉู่ลั่วหานเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเมื่อสามปี
ก่อน…
โม่หรูเฟยพลิกบทบาท เรื่องราวเปลี่ยนทีศทันที!
โม่หรูเฟยไม่สนใจข่าวฉาวเข้าเยี่ยมคุณหญิงตระกูลหลง ประกาศลั่นตนรักเพียงหลงเชียว สามารถเลี้ยงดูลูกให้ เดิบโตได้เพียงลำพัง ไม่ต้องการตำแหน่งใดๆ ทั้งนั้น
หญิงสาวผู้ทรงสง่า โม่หรูเฟยกลายเป็นไอดอลของชาว
เน็ตอีกครั้ง!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ