ตอนที่97 พยายามบีบน้ำตาออกมา

ตอนที่97 พยายามบีบนํ้าตาออกมา

แสงสลัวในคาสิโน มุกมณีกำลังต่อสู้อยู่บนโต๊ะ

ฉันมือขึ้น!” เสียงที่น่าตื่นเต้นอย่างไร้เหตุผล คืนนี้ฉันเพิ่งเริ่ม จะมีโชค ต่อมาโชคก็เริ่มหายไป ชิปในมือก็น้อยลงเรื่อยๆ เสีย มากขึ้น คืนนี้ฉันเพิ่งเริ่มจะมีโชค

“มุกมณี หยุดเล่นได้แล้ว เรากลับกันเถอะ” ระพินทร์ดึงมือมุก มณีไว้ ต้องการจะพาเธอออกไปจากที่นี่

มุกมณีตาแดงก่ำ ถ้าไม่พาเธอออกไป พวกเขาต้องสูญเสีย เงินทั้งหมดไปแน่ นีรชาใกล้จะคลอดลูกแล้ว ต้องใช้เงินเป็น จำนวนมาก กับความฟุ่มเฟือยของชีวิตมุกมณี ทำให้ต้องมีค่า ครองชีพของคนสามคนที่เยอะมาก เงินที่ขายแหวนก็ใช้ไป เกือบหมดแล้ว

“อย่ามายุ่ง” มุกมณีปัดมือออกไป ตาแดงก่ำจ้องไปที่โต๊ะ…

นีรชาอยู่ในอพาร์ทเม้นต์เพียงลำพัง เก็บของที่จําเป็นต้องใช้ ตอนคลอด มือลูบไปตามเสื้อผ้าตัวเล็กๆอย่างนุ่มนวล หมวกใบ น้อย ในใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน…
ลูกจ๋า อีกไม่นานหนูก็จะลืมตาออกมาดูโลกใบนี้แล้ว แม่รอ หนูอยู่นะ แม่หวังว่าหนูจะเป็นเด็กที่แข็งแรงและสวยงาม

ถึงแม้หนูจะไม่มีพ่อ แต่แม่จะเลี้ยงดูหนูอย่างดี ให้ความรัก ทั้งหมดกับหนู…. นีรชาค่อยๆลูบไล้ท้อง ใบหน้าเต็มไปด้วย ประกายแห่งความรักของผู้เป็นแม่

ทันในนั้น ก็รู้สึกปวดท้องน้อยขึ้นมา นีรชาเริ่มรู้สึกตื่นเต้น จะ คลอดแล้ว

นึกถึงที่คุณหมอบอก พอใกล้กำหนดคลอดแล้วอาจจะมีการ ปวดแบบหลอกๆ การหดตัวเริ่มค่อยๆคลายหายไปอีกสักครู่

คุณหมอบอกว่าให้นอนราบอยู่บนเตียง นีรชาเริ่มนับจำนวน การหดตัว เจ็บท้องทุกๆครึ่งชั่วโมง ปกติใกล้คลอดจะเจ็บท้อง

ทุกๆสิบนาที ตรงตามที่คุณหมอบอกเอาไว้เลย!

แต่ว่าตอนนี้เธออยู่บ้านเพียงคนเดียว! นีรชาเริ่มตื่นเต้นแล้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารีบโทรหามุกมณี

“ตุ๊ด…อู๊ด…

สาย

“เสียงรอสายดังก้องอยู่ในหูของเธอ ไม่มีคนรับ

นีรชาจึงโทรหาระพินทร์ ก็แต่ไม่มีคนรับอีกเช่นกัน
เสียงเพลงที่ดังหนวกหูในคาสิโนกลบเสียงโทรศัพท์ไปจน หมด มุกมณีกำลังเดิมพันอย่างตื่นเต้น ระพินทร์ยืนดูอยู่ข้างๆ อย่างช่วยไม่ได้ ไม่มีใครสังเกตเห็นโทรศัพท์ในกระเป๋าว่า กำลังส่งเสียงอย่างต่อเนื่อง

ช่วงระยะห่างของอาการเจ็บท้องเริ่มลดลงเรื่อยๆ นีรชารู้ตัว ว่ากำลังจะคลอดแล้ว กับความเจ็บปวดที่ค่อยๆ รุนแรงขึ้น เรื่อยๆ นีรชาลุกลงจากเตียงเพื่อหยิบสัมภาระใส่กระเป๋า เสื้อ ตัวน้อย ขวดนม ของใช้ของแม่ ทั้งหมดใส่ในกระเป๋าใบใหญ่ที่ ได้เตรียมเอาไว้แล้ว

ความเจ็บปวดเริ่มทวีจนกระทั่งแทบจะทนไม่ไหว เหงื่อบน หน้าผากของนีรชาเริ่มเม็ดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ไหลลงอาบแก้มที่ ซีดเผือก

พี่ๆ ไปไหนกันนะ นีรชาพยายามโทรหามุกมณีอีกครั้ง แต่ก็

ไม่สามารถติดต่อได้

ไม่ทันการณ์แล้ว เธอเอื้อมมือที่สั่นเทาออกมา นีรชาใช้ความ พยายามครั้งสุดท้ายกดหมายเลขฉุกเฉินของโรงพยาบาล…

ขณะที่มุกมณีและระพินทร์รีบเพื่อที่จะมาถึงโรงพยาบาล นีรช

าก็อยู่ในห้องคลอดเรียบร้อยแล้ว
“คุณหมอ น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ”มุกมณีถามอย่าง หงุดหงิด เห็นๆอยู่แล้วว่ากำลังจะชนะ ก็ดันถูกระพินทร์ตกใจ เอะอะลากออกมาจากคาสิโนซะก่อน บอกว่านีรชาส่งข้อความ มาว่ากำลังไปที่โรงพยาบาลแล้ว จะคลอดแล้ว

น่าสมเพชจริงๆ! ไม่ใช่น้องสาวในไส้สักหน่อย ยังต้องไปตาม คอยดูแลเธอ! เงินที่ขายแหวนมาได้วันนี้ก็ใช้ไปเกือบหมดแล้ว ไม่รู้ในตัวนีรชาจะมีสิ่งของมีค่าอื่นๆอีกหรือเปล่า ต้องหาวิธี หาเงินมาอีกครั้ง มุกมณีคิด

ได้ยินคุณหมอบอกว่าพักใหญ่แล้วนีรชาก็ยังไม่คลอด มุกมณี และระพินทร์นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องโถงของโรงพยาบาล

ที่นี่คือโรงพยาบาลสําหรับสุภาพสตรีของจีน แพทย์และ พยาบาลทั้งหมดเป็นคนจีน แม้แต่รายการทีวีก็ยังให้ความ สำคัญกับหัวข้อข่าวจีน

“เป็นไปตามข่าวลือ ทายาทของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ ตี้กรุ๊ปจำกัดออกจากเมืองCไปที่ชิคาโก ทายาทของที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปท่านนี้ ก่อนหน้านี้เป็นผู้ที่ดูแลธุรกิจของที.เอ สพร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปในเมืองทั้งหมดมาโดยตลอด ที่ถูกคุณ ชลธีเรียกตัวให้ไปชิคาโกในครั้งนี้ วัตถุประสงค์อีกประการ หนึ่งก็เพื่อการเลือกภรรยาสำหรับทายาทตระกูลหมื่นสา ท่าน ประธานหมื่นสาปีนี้ก็อายุ 27 ปีแล้ว ยังโสด
ฐานะร่ำรวย เป็นไฮโซเนื้อหอมตัวจริง”

ข่าวซุบซิบกำลังออกอากาศทางโทรทัศน์ ญาติของผู้ป่วย หลายคนที่กำลังรออยู่บริเวณนั้นเริ่มที่จะกระซิบกระซาบกัน “เลือกสะใภ้ให้ทายาทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป ที่แท้คุณชลธี ก็คิดหาผู้สืบทอดของที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป ที่ผ่านมาภัส กรณีไม่ยอมแต่งงาน คุณชลธีก็เลยกลัวว่าหลานชายที่เลี้ยงดู มาจะเตลิดไปไกล

“ภัสกรณ์หรอ” มุกมณีหูตั้งขึ้นทันที

รีบเดินไปที่เบื้องหน้า นั่งลงตรงหน้าทีวี ตั้งใจดูข่าวอย่าง จริงจัง

ดูเหมือนว่าคุณชลธีจะป้องกันกลัวว่าหลานชายจะคิดเตลิดไป ไกล! ประเด็นสำคัญของการเลือกหาสะใภ้ ก็เพื่อต้องการที่จะ หาคนที่มาให้กำเนิดทายาทตัวน้อยให้กับที.เอส พร็อพเพอร์ ดิ์กรุ๊ป

มุกมณีดวงตาลุกวาว! มีแผนการณ์อยู่ในใจขึ้นมา “ฮ่าฮ่าฮ่า… มุกมณีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา พระเจ้าช่างดีกับเธอซะจริง! คิดอะไรก็ได้อย่างนั้น!

ทายาทตัวน้อย ที่โรงพยาบาลนี่แหละอีกนิดเดียวทายาทตัวน้อยก็กำลังจะมาแล้ว!

“มุกมณี เธอดีใจอะไร” ระพินทร์งง เพิ่งจะเสียพนันไปตั้ง เยอะเมื่อตอนหัวค่ำ มุกมณีทำไมถึงยังยิ้มออกมาได้

“ระพินทร์ เธอฟังฉันนะ… มุกมณีเบาเสียงเล่าแผนการณ์ของ ตัวเองให้ระพินทร์ฟัง

ระพินทร์ฟังจบ ดวงตาก็เบิกโพลง “มุกมณีเธอบ้าไปแล้ว ถ้า นีรชารู้เข้าต้องโกรธเกลียดเธอแน่!”

มุกมณียิ้มเยาะ “ถ้าเกิดไม่ทำอย่างนั้น พวกเราจะอยู่รอดใน ชิคาโกได้ยังไง เราใช้เงินไปหมดแล้ว เหลือแค่รอเจ้าของห้อง ไล่เราออกไปเท่านั้นแหละ!

ระพินทร์ส่ายหัว ยังจะพูดอะไรอีก มุกมณีคิดฟุ้งแล้วโผเข้า มาในอ้อมแขนเขา “ระพินทร์ เธอรักฉันที่สุดไม่ใช่หรือ เธอไม่ อยากให้ฉันสุขสบายหรือ

มุกมณีเอาเครื่องประดับออกจากร่างกายทั้งหมด เธอไปที่ตู้ เอทีเอ็มนําธนบัตรปีกหนามา ใส่ทั้งหมดลงไปในซองจดหมาย เดินเข้าไปในห้องทำงานของคุณหมอ

ในห้องคลอด นีรชาเริ่มจะหมดแรง เธอรู้สึกว่าสติของเธอค่อยๆเลือนหายไป ความเจ็บปวดนั้นท่วมท้น เธอกัดริมฝีปาก ตัวเอง นิ้วมือจับราวเตียงคลอดเอาไว้แน่น ใช้แรงทั้งหมดที่มี ครั้งสุดท้าย เปล่งเสียงคำรามออกมาราวกับเสียงร้องของสัตว์

กระแสความร้อนสายหนึ่งไหลออกมา ขณะที่ในห้องคลอด ช่างเป็นความสุขที่ผ่อนคลาย นีรชารับรู้ได้ ทารกได้ออกมา แล้ว!

เธอเหนื่อยมากแล้ว ไม่ได้มีโอกาสเห็นลูกแม้เพียงพริบตา ก็

สะลึมสะลือคล้อยหลับไป

ในออฟฟิต คุณหมอเดินอย่างหลบๆ ซ่อนๆ มอบตะกร้าทารก ให้กับระพินทร์ ระพินทร์ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว ถือ ตะกร้าแล้วนิ้วออกไป

ครู่ใหญ่นีรชาก็ตื่นขึ้นมา ในที่สุดก็ค่อยๆ ฟื้นฟูสภาพร่างกาย ขึ้นมา ลืมตาขึ้น มุกมณีกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงเฝ้าไข้ด้าน

ข้างของเธอ

“พี่!” นีรชาออกเสียงเรียกค่อยๆ สายตาสอดส่ายไปรอบๆ

ห้อง

ทำไมถึงมีเพียงแค่เธอและพี่สาวอยู่สองคน แล้วลูกล่ะทําไมลูกถึงไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธอ

มุกมณีถูกนิรชาปลุกตื่นขึ้นมา ความตื่นตระหนกฉายชัดอยู่ใน แววตาของเธอ แต่ไม่นานก็สงบนิ่งลง

มุกมณีใช้มือขยี้ตาตัวเองพยายามบีบน้ำตาเล็กน้อย ทำเสียง น่าเศร้า “นีรชา…

พอเห็นท่าทีของมุกมณี นรชาก็มีความรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมาใน ทันที “พี่มุก เกิดอะไรขึ้น แล้วลูกล่ะ”

พอฟังนีรชาพูด มุกมณีก็เริ่มน้ำตาไหล “นีรชา น้องสาวที่แสน ลำบากของพี่ ลูก ลูกของเธอน่ะ…”มุกมณีใช้มือปิดใบหน้าเอา ไว้ กระพริบตาถี่ๆ หวังว่าจะทำตาให้แดงก่ำได้ บีบน้ำตาอีกสัก สองสามหยด

“พี่มุก หลานเป็นยังไงบ้าง หลานร่างกายยังไม่แข็งแรงหรือ อยู่ในห้องหรือพักอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก” นีรชาน้ำตาไหลออก มา นองเต็มใบหน้า

ลูก ลูกของเธอช่างน่าสงสารนัก เพิ่งออกมาจากท้องแม่ก็มา

ป่วยซะแล้ว!

มุกมณีร้องไห้เสียงดัง “นีรชา…ลูก ลูกไม่อยู่แล้ว!
นีรชาคล้ายจะหน้ามืด ปวดหัวขึ้นมา รู้สึกเหมือนถูกตีด้วยไม้ หน้าสาม พยายามที่จะดิ้นรนเพื่อลงจากเตียง “พี่! ว่าอะไรนะ! พี่บอกว่าลูกไม่อยู่แล้ว ลูกไปไหน” ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกกลัว เธอไม่ อยากได้ยินข่าวร้ายเลยจริงๆ!

“ลูกของเธอ เกิดมาพร้อมความพิการ เกิดมาได้สักพักก็ สิ้นใจ!” มุกมณีร้องไห้ไปพูดไป

นีรชาหน้ามืดเป็นลมไป

บ้านหมื่นสาที่หรูหรามีสถาปัตยกรรมที่เก่าแก่คล้ายวัง โบราณ ผู้รับใช้กำลังรายงานคุณชลธีด้วยความเคารพ “คุณ ชลธีครับ ที่ด้านนอกมีผู้หญิงคนหนึ่ง บอกว่าเป็นแฟนของ คุณชาย และเพิ่งจะให้กำเนิดบุตรชายให้กับคุณชายครับท่าน

คุณชลธีซึ่งขณะนั้นกำลังเล่นหมากรุกกับคนรับใช้และเริ่ม รู้สึกง่วงนอนพอดี ได้ฟังดังนั้น ทันใดดวงตาก็เปล่งประกาย ราวกับหลอดไฟขนาด 500 วัตต์!

“ผู้หญิง กำเนิดบุตรชายให้คุณชาย!” เสียงเปล่งออกมาอย่าง ตกใจแกมยินดี!

ตอนนี้ลูกชายไม่สนใจธุรกิจของครอบครัว แค่อยากจะเที่ยวสนุกไปเรื่อยเปื่อย มีแค่ภัสกรณ์หลานชายเพียงคนเดียว เท่านั้นที่มีความสามารถพอ ที่จะรับช่วงต่อที.เอส พร็อพเพ องค์กรุ๊ป แต่ตอนนี้เขาอายุ 27 แล้ว ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็น คน ความหวังว่าเขาจะแต่งงาน ดูแทบจะเป็นไปไม่ได้ เขา ต้องการดูแลปกป้องหลานชายของเขาจนคิดไปต่างๆนาๆ ไม่ คิดไม่ฝันว่าจะมีเหลนมาส่งถึงหน้าประตูบ้านในวันนี้

“เร็วเข้า รีบไปหาเขาเข้ามา” คุณชลธีแทบคลั่ง ไม่รู้ว่าจริง เท็จอย่างไร อาจจะเป็นเพียงการหลอกลวงแต่มันก็ยังดีที่ได้ มีความสุขเพียงสักครู่หนึ่ง ภัสกรณ์ เด็กคนนี้ก็เหมือนพ่อของ เขา ใบหน้าเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแข็ง คนบ้านนี้ ไม่มีเสน่ห์เอา

ได้ยินว่าคุณชลธีเชิญเข้าไป ใบหน้ามุกมณีก็ผุดรอยยิ้มขึ้นมา

อุ้มทารกตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน มุกมณีเดินตามผู้รับใช้เก่าแก่ ของบ้านหมื่นสาเข้าไป

ที่นี่คือวังเก่าแก่ที่แท้จริง! หลังคาสูงทาสีดั่งภาพวาดที่งดงาม เฟอร์นิเจอร์ใช้สีดำและสีทองเป็นหลัก ยังมีโคมไฟระย้า คริสตัลขนาดใหญ่ โบราณวัตถุที่มีราคาแพงตกแต่งอยู่ราย รอบและดอกไม้ที่บานสะพรั่ง วังแห่งนี้ช่างเต็มไปด้วยความ รู้สึกแห่งการกดขี่ข่มเหงอย่างทรงพลังและสมบูรณ์แบบ
กลางห้องโถง มีชายผมขาวคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าเตาผิง มุก มณีกอดทารกในอ้อมแขนของเธอแน่น ค่อยๆ เดินอย่างช้าๆ เข้าไปหาเขา