ตอนที่ 80 ปัญหาที่หลบไม่ได้

* นีรชา กินข้าวกัน สมภพเรียกอย่างดีใจ ได้อยู่กับนีรชาสองต่อสอง หนึ่งวัน เป็นความฝันของเขามาโดยตลอด วันนี้เป็นจริงแล้ว

นีรชารีบเช็ดน้ำตา เดินไปห้องอาหาร

เห็นนีรชาแว็บเดียว รอยยิ้มนุ่มนวลของสมภพค้างอยู่บนใบหน้า : * เป็น อะไรไป ? เธอร้องไห้เหรอ ? ตาของนีรชาแดงๆ ดูก็รู้ว่าเพิ่งจะร้องไห้มา

* ฟิสมภพ ภาพวาดฝืนนั้น พี่วาดใช่ไหม ? ” นีรชาถอนหายใจ รอคอย

ใบหน้าพระเอกๆของสมภพ

* ใช่ เธอชอบไหม ? ” สมภพวางตะเกียบและชามที่อยู่ในมือ เดินไปข้างๆ นีรชา สองมือประคองหลังเธอ กัมหน้ามองตาเธอ ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ

นีรชามองสมภพ แล้วยิ้ม : “ชอบมาก

“นีรชา ตอนนั้นผมหาตัวคุณไม่เจอเลย ผมกลัวว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก ผม กลัวผมจะลืมว่าคุณหน้าตาเป็นยังไง ดังนั้น ก็เลยวาดภาพคุณออกมา แบบนี้ ทุกครั้งที่ผมกลับถึงบ้าน ก็จะเห็นหน้ายิ้มแย้มของคุณแล้ว เหมือนว่าคุณอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา ”

” แล้วธวัลล่ะ ? เธอเคยมาที่นี่ไหม ? ” นีรชาอยากถามประโยคนี้ขึ้น แต่ ว่าเธอก็เก็บประโยคนี้ไว้ในห้องไม่เอ่ยถาม วันนี้เป็นวันวันเดียวของพี่ สมภพ และก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว จะต้องผ่านไปอย่างมีความสุข

ในหน้าของนีรชายิ้มอ่อนๆ ทำให้สมภพมองจนเหม่อแล้ว สามปีผ่านไป แล้ว ความไร้เดียงสาของนีรชาหายไปบ้าง แต่กลับมีเสน่ห์เพิ่มมากขึ้น แต่ ไม่ว่าจะเปลี่ยนแปลงยังไง เธอก็ยังสวยเหมือนเดิม ขอแค่ได้เห็นเธอ สมภพก็รู้สึกพอใจแล้ว

“มา กินข้าวกันเถอะ ดูสิจะอร่อยถูกปากเธอหรือเปล่า ” สมภพจูงนีรชา เดินไปข้างโต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ให้อย่างเอาอกเอาใจ

บนโต๊ะมีกับข้าวสื่อย่างและซุปหนึ่งหม้อ สีของเนื้อตุ่นมะเขือเทศสวย มาก ซุปต้มได้เข้มข้น ดูแล้วน่าอร่อยมาก มีปลานี่งซีอิ๊ว เนื้อปลาสด ด้าน บนราดด้วยซีอิ้ว ส่งกลิ่นหอมเบาๆ อีกเมนูหนึ่งคือไก่ผัดพริกที่ดูแล้ว วัตถุดิบได้มาตรฐาน เนื้อไก่มันวาวด้วยน้ำมัน ด้านข้างตกแต่งด้วย สะระแหน่สองสามต้น นอกจากนี้ยังมีบล็อกโคลี่ผัด อีกชามเป็นซุปครีม เห็ดสีขาวครีมหอมเตะจมูก เป็นอาหารที่นีรชาชอบกินทั้งหมด

” พี่สมภพ ฉันจำได้ว่าแต่ก่อนพี่ทำอาหารไม่เป็น นีรชาแปลกใจมากๆ ลูกชายคนโตของบ้าน ฐานะร่ำรวย จะต้องลงมือทำกับข้าวเองที่ไหนกัน ? แต่ว่าเขา ไม่น่าเชื่อว่าจะมีฝีมือดีขนาดนี้ สมภพยิ้มด้วยความเกรงใจ นรชา เธอยังจำได้ไหม ? เธอเคยพูดว่า ถ้า หากจะหาแฟน จะต้องหาคนที่ทำกับข้าวเป็น

ในใจของนีรชารู้สึกปราบปลื้ม เสียงสั่น : ดังนั้น พี่ก็เลยไปเรียนทำ อาหาร?”

– ใช่ ตอนที่เพิ่งจะเรียนใหม่ๆยังทำมีดบาดมืออยู่เลย ” สมภพยิ้มแล้วมอง หน้านีรชา ดูเหมือนว่าจะขอโทษกับความไม่ฉลาดของตัวเอง

นีรชามองดูมือข้างซ้ายที่กำลังจัดจานของสมภพ นิ้วชี้มีรอบแผลเป็น จางๆอยู่จริงๆ ถ้าไม่ตั้งใจดูก็คงดูไม่ออก

พี่สมภพ น้ำตาของนีรชาจะไหลออกมาอีกแล้ว

สมภพยื่นมือออกมาลูบหัวนีรชา : เด็กโง่ บาดแผลเล็กๆเอง หายดีแล้ว มา ลองชิมดูว่าอร่อยไหม”

ช้อนส้อมสีสวยหรู เข้ากับอาหารบนโต๊ะอาหารอย่างมาก สมภพหยิบ ซ้อนให้นีรชาตักซุปครีมเห็ด นิ้วชี้ทดสอบความร้อนจากนอกชาม สายตา ก็โค้งเอียงดูน่ารัก เอาซุปส่งให้นีรชา : ” นีรชา กินซุปสักหน่อย

นีรชาหยิบช้อนแล้วซดไปหนึ่งคำ เปิดตากว้างอย่างตกใจ ถึงแม้ว่าซุปนี้ดู น่ากิน แต่นีรชาไม่นึกเลยว่าจะอร่อยขนาดนี้ สดชื่นและรสชาติไม่อ่อนจนเกินไป ความสดของเห็ดและความหวาน ของครีมเข้ากันได้อย่างพอดี ซุปอุ่นๆคำหนึ่ง ไหลลงในหลอดอาหาร เข้าไปในกระเพาะอาหาร ทำให้รู้สึกสบายขึ้น

“อร่อยมากๆ ฟี่สมภพ พี่เก่งมาก

* เธอชอบก็ดีแล้ว สมภพยิ้มแล้วมองหน้านีรชา ค่อนข้างเอาอกเอาใจ ยื่นนิ้วซื้ออกมา ช่วยนีรชาเช็ดคราบซุปที่อยู่มุมปาก

” อู้ว นีรชากัมหน้าลง ทันใดนั้นรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย เพราะว่าเธอคิดถึง ภัสกรณ์ขึ้นมา แต่ก่อนกินข้าว ภัสกรณ์ก็เคยเช็ดคราบซุปที่อยู่มุมปากให้ เธอ

แต่ท่าทางของภัสกรณ์ดูแข็งกร้าว และยังพูดเหน็บแนมในทันที : นีรช า เธอดูเธอกินข้าว น่าเกลียดมากจริงๆ เธอเป็นผู้หิวโหยมาเกิดใหม่เหรอ” เพราะว่าคำเหน็บแนมและสายตาเหยียดหยามของภัสกรณ์ ดังนั้นนีรชา เกือบจะไม่รู้สึกว่า ท่าทางที่เขาช่วยเช็ดซุปที่มุมปากนั้น มีความอ่อนโยน อะไร

แต่ว่าตอนนี้ถูกสมภพทำให้ ธรรมชาติมากๆ อบอุ่นมากๆ นีรชาเพิ่งจะ สังเกตได้ครั้งแรก กิริยาแบบนี้ ควรจะเป็นคู่รักถึงจะเกิดขึ้น

สายตาที่เหลือเหลือบมองเห็นแหวนหมั้นบนนิ้วนางของสมภพ หัวใจที่ เต้นแรงหดตัวลง นีรชาห้อยตาลง ก้มหน้าก้มตากินชุป สมภพไม่ทันได้สังเกตเห็นนีรชาท่าทางเปลี่ยนไป รอยยิ้มเหมือนกับ ความฝัน นีรชาก็ได้แต่แอบพูดอยู่ในใจ เธอไม่มีสิทธิ์จะพูดอะไรกับสมภพ

ตั้งนานแล้ว

สังเกตเห็นนีรชานึ่งเงียบสายตายิ้มแย้มของสมภพมืดมนลง

“ นีรชา เธอไม่ชอบอยู่กับผมเหรอ?”

* ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ ” นีรชาไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามยังไง

ี โฮ่ง โฮ่ง ทันใดนั้นข้างนอกก็มีเสียงสุนัขร้องดังขึ้น นีรชาหันไปมอง

สมภพด้วยความสงสัย

ทันใดนั้นสายตาของสมภพก็แวววาวขึ้น โบกมือไปมา เรียก: ” หิมะ มานี่

หมาปักน้อยสีขาวทั้งตัววิ่งเตาะแตะเข้ามา ท่าทางน่ารักจริงๆ ทำให้นีรชา

ยิ้มออกมาไม่หุบ

* หิมะ นี่คือนีรซา มา ทักทายเร็ว สมภพอุ้มหิมะขึ้น ยกอุ้งเท้าหน้าอ้วนๆ

ทักทายกับนีรชา

เป็นเจ้าหิมะ เมื่อสักครู่สมภพตะโกนเรียกหิมะเธอยังไม่ทันได้ยิน ที่แท้นี่ ก็เป็นหมาของธวัลที่หายในโรงพยาบาลวันนั้น สายตาของนีรชาดูเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น หิมะ ธวัลเป็นแม่ของมัน และ

สมภพเป็นฟอของมัน

มันปรากฏตัวขึ้น เตือนสติให้นีรชาได้เรื่องหนึ่งก็คือ สมภพเป็นคู่หมั้น ของธวัล นีรชาเธอตั้งแต่แรกเริ่มก็เป็นแค่คนนอก

“นีรชา ยังจำได้ไหม ? แต่ก่อนเธอพูดว่า ความฝันที่ยิ่งใหญ่ของเธอ ก็คือ โตขึ้นอยากจะมีหมาตัวสีขาวๆ เสียงอบอุ่นของสมภพฟังดูแล้วเหมือนมี ความเสียดาย ตั้งนั้น ฉันก็เลยแอบเลี้ยงเจ้าหิมะ เตรียมจะมอบให้เป็น ของขวัญวันครบรอบอายุ 18ปีของเธอ แต่ว่ายังไม่ถึงวันนั้น เธอก็หายตัว ไปแล้ว ฉันไปตามหาทุกที่ ก็หาไม่เจอ”

นีรชาตกใจตาโตจ้องหน้าสมภพ อะไร ? เธอไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม ? หิมะ เป็นหมาที่สมภพซื้อมาให้เธอ?

นึกถึงวันนั้นที่อยู่ในโรงพยาบาล ธวัลบอกว่าหิมะเป็นลูกรักของสมภพ ที่ จริงแล้วสมภพดูแลหิมะอย่างนี้ ก็เพราะว่าหิมะเป็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้ เธอ

ในใจของนีรชาเหมือนถูกหยิกแรงๆ เจ็บปวดจนไม่อาจจะหายใจ น้ำตา ไหลออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว

พยายามหักห้ามอารมณ์ในที่สุดก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ นีรชาร้องไห้ แล้วพูดว่า : คุณทำไมต้องทำดีกับฉันอย่างนี้ ? คุณก็รู้ว่าเรื่องของเราเป็น ไปไม่ได้ คุณมีวันอยู่แล้ว คุณเป็นคู่หมั้นของเธอ พวกคุณ กำลังจะแต่งงานกัน

สมภพเจ็บปวดมองนีรชาที่ร้องไห้น้ำตาไหลพราก ยืนขึ้นแล้วเดินไป ช้างๆเธอ ซับน้ำตาที่อยู่บนหน้าเธอ เสียงดูเจ็บปวด และพูดออกไปว่า : นีรชา ฉันเลิกกับธวัลก็ได้ ขอแค่เธอมีความสุข ฉันเต็มใจจะทำทุกอย่าง”

“ ไม่ นีรชาตะโกนเสียงแหบๆ เธอรู้ว่ากิจการของสมภพกำลังเติบโต เขาอยู่ในเมืองรองยังมีเครือข่ายน้อย ถ้าหากมีความช่วยเหลือจากนายก เทคมนตรีจิระเดช กิจการของเขาก็จะเจริญเติบโตขึ้น

อีกทั้ง เธอเองก็ไม่สามารถอยู่กับได้ ภัสกรณ์ไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ

” นีรชา ที่รัก แล้วจะเธอจะให้ฉันทำยังไงเหรอ ? เสียงของสมภพดูหมด หนูทาง

” ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้ อย่ามากดดันฉันอีก ” นีรซาร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง แต่ก่อนทำงานหนัก ถูกรังแก ดูถูก เธอไม่เคยร้องไห้เลย ถูกบังคับให้เป็น

ผู้หญิงของภัสกรณ์ ถูกเขาอิจฉาและเยาะเย้ย เธอก็ไม่เคยร้องไห้ แต่ว่า อยู่ต่อหน้าสมภพ ดูเหมือนว่าเธอจะร้องให้น้ำตาทั้งหมดในชีวิตนี้หมดไป

* พอแล้ว พอแล้ว ไม่พูดแล้ว ไม่ร้องนะ พี่สมภพผิดเอง ทำให้เธอ ร้องไห้ สมภพเดินเข้ามา โอบเข้าไปที่ไหล่สั่นๆของนีรชาอย่างเบาๆ น้ำตาของนีรชา ร้องไห้จนเขารู้สึกเจ็บปวด

หิมะอยู่ข้างๆพวกเขา โฮ่งโฮ่ง ร้องเรียก สมภพอุ้มหิมะขึ้น เอามันเข้า โกสต์หน้านีรชา : นีรชา ถ้ายังร้องไห้อีก หิมะจะหัวเราะเยาะเธอแล้วนะ อายอาย

นีรชาลืมตาที่คลอไปด้วยน้ำตา เห็นหิมะเอียงคอไปด้านข้างมองเธอ แก้ว ตาดำๆกระพริบตาอย่างสงสัย ท่าทางใสชื่อ สักพักหยอกล้อนีรชาจน หัวเราะออกมาเสียงดัง

เห็นนีรชายิ้มแล้ว จิตใจที่ร้อนรนของสมภพก็โล่งขึ้น นีรชาอุ้มหิมะจาก มือองสมภพมาอยู่ในอ้อมกอดตัวเอง ใช้นิ้วแหย่หน้าเล็กๆของมัน : หิมะ เธอกล้าหัวเราะฉัน ฉันจะบีบหน้าเธอนะ ”

พูดจบ นีรชาก็ไม่รีรอ เอามือแหย่ไปที่หน้าของคนอื่น นี่ไม่ใช่ท่าทางที่ภัส กรณ์ชอบทำหรอกเหรอ ? เขาชอบแหย่หน้าของนีรชามาก แล้วก็จะพูดขู่ หรือเหน็บแนม

ทันใดนั้นนีรชาก็พบว่า ท่าทางและน้ำเสียงของเธอเมื่อสักครู่ เหมือ นกกับภัสกรณ์เอามากๆ

บางครั้งกัดปากด้วยความโมโหเคียดแค้น เธอทำไมถึงคิดถึงปีศาจคน นั้นนะ ? ตอนนี้อยู่กับพี่สมภพ แล้วยังมีเจ้าหิมะที่น่ารัก เธอทำไมจะต้อง คิดถึงผู้ชายบ้าๆสมควรตาย แต่ว่า นิราก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ภัสกรnt เป็นปัญหาที่ไม่มีทางหลักเดี่ยงได้

เธอหายตัวไปยางไร้ร่องรถบตั้งนาน ภัสกรกโจะต้องพลิกฟ้าพลิกคินหา ตัวเธอแน่ ? คิดแล้ว นีรชาก็ยิ้มออกมา ภัสกรณ์ตามหาเธอ ก็อาจอrเป็น เพราะรู้สึกว่าทรัพย์สินส่วนตัวหายไป 7 เพียงเพราะเธอนีรชากล้าท้าทาย อำนาจของเขา ไม่ผ่านการอนุมัติจากเขาก็หายไปโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ถูกลักพาตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต เขาคงจะไม่สบายใจอยู่แน่

ถ้าภัสกรณ์รู้ว่าเธออยู่กับสมภพ จะเป็นยังไงนะ ? นีรซาหนาวสั่นขึ้นทันที