ตอนที่ 136 เจตนาร้าย

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ นีรชายังไม่ได้รับประทานอะไรเลย ยังเอ้อระเหย อยู่กับภัสกรณ์หลายต่อหลายครั้ง เธอหิวจนแสบท้องไปหมด!

“จ๊อก จ๊อก…. ” เสียงน้อยๆ ดังขึ้นจากในท้อง ท้องของเธอกำลังเริ่มบรรเลง เพลงเมืองที่ว่างเปล่าแล้ว

ภัสกรณ์ได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มกว้างมองที่นีรชา ใบหน้าของเธอค่อยๆ แดงขึ้น แหม! ท้องร้องเป็นเรื่องปกติไม่ใช่รึไง? จะยิ้มทำไมกัน?

นีรชา ลึงตาใส สกรณ์

“ตัวเล็ก หิวไหม เดี๋ยวฉันสั่งอาหารมาให้นะ” ภัสกรณ์พูดพลางลูบศีรษะนีรชา อย่างเอ็นดู โค้งตัวลงประทับจูบลงบนซอกคอของนิรชาอย่างนุ่มนวล

เธอเป็นผู้หญิงของเขา เขารู้สึกว่ารักเธอมากเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ จูบเธอมาก เท่าไหร่ก็ยังไม่พอ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันนัดจันทร์ฉายเอาไว้ ว่าจะทานข้าวกลางวันด้วยกัน” นีรจาใจ จริงไม่อยากปฏิเสธภัสกรณ์

“เขื่อฉันเถอะ ทานในห้องนี่แหละ เธอยังต้องทานยาอยู่นะ ร้านอาหารก็อยู่ตั้ง ไกล เธอจะไปได้อย่างไรกัน” ภัสกรณ์ไม่ยอมให้นีรชาไป

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันจะค่อยๆ เดินแล้วกันนะคะ ” นีรชามีเรื่องมากมายอยาก ที่จะเล่าให้จันทร์ฉายฟัง อีกทั้งเธออยากรู้ด้วยว่าระหว่างจันทร์ฉายและนรุตม์ ตอนนี้พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว เมื่อคืนเธอสัมผัสได้ถึงความรักของทั้งคู่และ คลุ้งทั่วไปหมด

เห็นภัสกรณ์ขมวดคิ้วแล้วนิ่งไป นีรชาจึงจูบลงที่ใบหน้าของเขา “คุณแทน คุณไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะระวังตัวให้มากค่ะ” ปกตินั้นนีรชาไม่ค่อยที่จะจูบ เขาก่อน พอเธอจูบเขา หนำซ้ำตามด้วยน้ำเสียงและคำพูดที่อ่อนหวาน หัวใจ ของภัสกรณ์ก่อ่อนลงในทันที

“ถ้าอย่างนั้นผมจะเรียกนรุตม์มาด้วย ไปทานกันสี่คนนี่ล่ะ”แล้วภัสกรณ์ โทรศัพท์หานรุตม์

จันทร์ฉายนั่งรอนีรชาอยู่ในร้านอาหารอยู่ก่อนแล้ว พอเห็นนีรชาและภัสกรณ์ แล้วยังมีนรุตม์เดินตามเข้ามาด้วย สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

บนใบหน้านรุตม์ปรากฏรอยยิ้มที่สุดแสนจะโรแมนติค มองไม่เห็นความผิด ปกติใดๆ แต่จันทร์ฉายกลับรู้สึกอึดอัดใจ เธอไม่คิดว่าจะได้พบนรุตม์ใน ลักษณะนี้

“จันทร์ฉาย!” ภัสกรณ์กล่าวทักทายจันทร์ฉาย อยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทของนิรช า เขาต้องประพฤติตัวดีสักหน่อย แท้จริงแล้วเขาแค่ต้องการใช้เพื่อนชายของ เขา เขายังมีเวลาผ่านการทดสอบอีกตั้งหนึ่งเดือน

จันทร์ฉายยิ้มให้ภัสกรณ์เล็กน้อย โดยสายตาแอบเหลือบไปมองใบหน้าของ นรุตม์ นรุตม์กลับมีสีหน้าเมินเฉยพยักหน้าให้เธอเพียงครั้งหนึ่ง ไม่ยิ้มแย้มและ นั่งลง

รอยยิ้มที่ส่งให้ เหมือนกับรอยยิ้มที่ให้กับเพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น เหมือนรอยยิ้มที่ให้กับคนที่แทบจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร เมื่อคืนนี้เขายัง เกี้ยวพาราสีจันทร์ฉายอย่างเร่าร้อน ความโกรธและรู้สึกอยุติธรรมพล่านอยู่ในหัวใจของจันทร์ฉาย มือของเธอ แน่นเท้าอยู่บนผ้าปูโต๊ะ เธอคิดอยากจะเดินหนีไป แต่เพื่อไว้หน้านีรชาและภัส กรณี เธอจะอดทน!

อาหารกลางวันชั้นเยี่ยม เต็มไปด้วยอาหารมาตรฐานระดับสูงของสมาคม น้ำพุร้อน

“เอาล่ะ ทานปลาหน่อย” ภัสกรณ์ใช้ตะเกียบคีบปลาให้นีรชา โดยก่อนหน้านี้ ก็ได้บรรจงคืบก้างปลาออกอย่างระมัดระวังป้อนให้นีรชาถึงปาก

นีรชารู้สึกกระอักกระอ่วน นี่เรากำลังทำอะไรอยู่ หวานกันให้พวกเขาดูอย่าง นั้นหรือ จันทร์ฉายกับนรุตม์ก็นั่งอยู่ข้างๆ ภัสกรณ์ยังไม่ละอายใจอีก

“วางไว้ในจานฉันก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันทานเอง” นรชาเบือนหน้าหนีตะเกียบที่ภัส กรณ์ตั้งใจจะป้อน

พอเห็นว่าคนทั้งคู่ดูใกล้ชิดสนิทสนมกัน จันทร์ฉายก็รู้สึกแสบที่จมูกขึ้นมาเล็ก น้อย ถึงภัสกรณ์จะดื้อดึงเอาแต่ใจ แต่ก็ดูรักนีรชามากจริงๆ ทั้งดูแล เอาใจใส่ ช่างน่าอิจฉาเสียจริง…

จันทร์ฉายแอบมองดูนรุตม์ แต่กลับเห็นว่านรุตม์ไม่ได้สังเกตมองดูคู่ภัสกรณ์ และนีรชาด้วยซ้ำ

จันทร์ฉายตวัดนิ้วไปซื้อย่างรวดเร็ว ราวกับจะส่งสัญญาณให้ดู นรุตม์ที่ปราก ฎมีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า รอยยิ้มนี้เป็นรอยยิ้มที่จันทร์ฉายคุ้นตา เป็นรอยยิ้มที่ คนรักยิ้มให้ต่อกัน

นรุตม์รู้สึกหัวใจเหมือนโดนทิ่มแทงอย่างรุนแรง ส่งข้อความให้ใครล่ะนรุตม์ ให้มองว่าฝ่ายตรงข้ามช่างดูเป็นหญิงสาวที่สวยงามและมีเสน่ห์มากอย่างนั้น หรือ?

ระหว่างรับประทานอาหาร นรุตม์ได้รับข้อความจากน้องสาว “พี่ชาย กำลังทำ อะไรอยู่คะ ไฟลท์ปืนฉันจะถึงประเทศจีนมะรืนนี้นะ ฉันจะกลับมาพร้อมกับกร า พี่กับพี่ภัสกรณ์ต้องมารับฉันนะ!”

สาวน้อย ในที่สุดก็จะกลับมาแล้ว นรุตม์ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความ รักและเอ็นดู หลังจากนั้นเขาก็ตอบข้อความของหยดา “แน่นอน ที่ต้องไปรับ เธออยู่แล้ว เดินทางปลอยภัยนะ”

พอตอบข้อความเสร็จ นรุตม์ก็เงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะรับประทานอาหารต่อ แต่ สายตากลับปะทะเข้ากับสายตาของจันทร์ฉาย

หัวใจของจันทร์ฉายเต้นตึกตัก สายตา ลนลาน

จันทร์ฉายพยายามหลบเลี่ยง แต่นรุตม์ก็ไม่ได้สนใจ คิ้วของเขาย่นเล็กน้อย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดต่อจันทร์ฉาย ทำไมเธอไม่แยแสเขาขนาดนี้ เมื่อคืนเธอ ยังพูดจาหวานหูอยู่ข้างกายเขาอยู่เลยไม่ใช่หรือ

ตอนเช้าเธอวิ่งออกไปจากห้องอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอานรุตม์งุนงงไปหมด นรุตม์รู้สึกภาคภูมิใจในตนเองเป็นอย่างมาก ตลอดมามีแต่ผู้หญิงคอย ปรนนิบัติเขา เขาไม่เคยเป็นคนที่ต้องคอยดูแลเอาใจผู้หญิงมาก่อน!

นรุตม์ยักไหล่ ในเมื่อจันทร์ฉายเย็นชากับเขาเช่นนี้ เขาก็ไม่ต้องการที่จะ กระตือรือร้นมองไปที่ใบหน้าอันเย็นชาอีกต่อไป เขาตัดสินใจก้มหน้ารับ ประทานอาหารต่อไปอย่างเงียบๆ สายตาไม่มองไปที่จันทร์ฉายอีก

จันทร์ฉายทานอาหารไปในใจก็รับรู้ได้ถึงความเย็นชา ด้วยมองเห็นท่าทีที่ไม่ แยแสของนรุตม์ เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ! อาหารมื้อนั้นจบลงด้วยความรู้สึกในใจของคน คนที่แตกต่างกัน การเดินทาง ที่ตะกุกตะกักแต่สุดท้ายก็ได้กลับมาถึงเมือง C

หลังจากส่งนิรชาและจันทร์ฉายถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว แต่ภัสกรณ์ไม่ยอม กลับไปง่ายๆ

จันทร์ฉายเห็นสองคนอาลัยอาวรณ์กันอยู่ จึงรู้ว่าควรพาตัวเองหลบเข้าห้อง ไป

ภัสกรณ์ลากดึงมือนีรชาให้เข้าไปในห้องนอนเล็กๆ ของเธอ ทันทีที่มือปิด ประตู ภัสกรณ์ก็ดันนีรชาติดกับประตูก่อนประทับริมฝีปากอันร้อนแรงไปที่เธอ

ภัสกรณ์มีทักษะในการจูบสูงมาก ทั้งเลีย ทั้งกัดเบาๆ วนไปมา ไม่นานนีรชา หน้าแดงก่ำ หอบหายใจระรัว

“หยุดเถอะค่ะ จันทร์ฉายอยู่ห้องข้างๆ นะคะ วันนี้คุณมีประชุมไม่ใช่หรือคะ รีบกลับบริษัทเถอะค่ะ” เรากลัวความใจร้อนของภัสกรณ์ เธอกังวลว่าเขาจะ ทำให้เกิดเรื่องน้ำผึ้งหยดเดียวขึ้นมา

“เธอไล่ฉัน” ภัสกรณ์เสียใจเล็กน้อย เขารอคอยการกลับมาของเธอด้วย ความยากลำบาก รอคอยให้อาการเจ็บปวดตามร่างกายของนีรชาหายดี เขา กำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว ผู้หญิงที่เขาอยากสัมผัส เธอคนนี้อยู่ข้างกายเขาตลอด เวลา แต่เขากลับทำไม่ได้ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้า!

“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ… วันหลังมีเวลาเราค่อย… นีรชาพูดไป ใบหน้าก็เริ่มแดงขึ้น

มา

“น้ำ… ย้ายไปอยู่กับฉันดีไหม” ภัสกรณ์ชอบมากเวลาที่นีรชาเขินอาย ยิ่งได้ ฟังนีรชาอธิบายแก้ตัวอย่างอ่อนหวาน เขาก็โยนอารมณ์ขุ่นมัวก่อนหน้านี้ทิ้งไป “เอ่อ… ฉัน ฉันอยู่กับจันทร์ฉายดีกว่าค่ะ” นีรชารู้สึกสังเลเล็กน้อย รบกวน จันทร์ฉายมานานมากแล้ว เธออาศัยอยู่ที่นี่จันทร์ฉายก็ไม่ยอมรับค่าเช่าห้อง จากเธอ เธอเองก็รู้สึกเกรงใจ แต่การที่จะย้ายไปอยู่กับภัสกรณ์ ภาพ เหตุการณ์ในอดีต ก็หวนย้อนกลับเข้ามา

ภัสกรณ์ดูออกว่าเรากำลังกังวลใจ เขาประทับปากลงบนใบหูของนิรชา ค่อยๆ เลียใบหูส่วนล่างที่บอบบางของเธอ ทำเสียงทุ้มต่ำ แทนการพูด เขาคิด ว่ามันเป็นการดีกว่าที่จะกระซิบเบาๆไปที่ใบหูของเธอ “เธออยู่กับจันทร์ฉายมา ตลอด จันทร์ฉายก็คงอึดอัดว่าไหม ที่ของเธอที่นั่นก็ว่างอยู่ แล้วยังอยู่ในเมือง อีก ถ้าเธอย้ายไปอยู่แถวนั้นก็จะหางานได้ง่ายหน่อย น้ำฉันสัญญาว่าจะดูแล เธออย่างดี เมื่อก่อนฉันมันไม่ดีเอง เธอยกโทษให้ฉันนะ”

“อือ ก็ได้ค่ะ” นีรชายังลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ตอบตกลงภัสกรณ์ไป เธอเตรียม ตัวที่จะออกไปหางานที่เป็นกิจจลักษณะ หลังจากได้เงินมาบ้างแล้ว ก็จะไปหา ห้องเช่าเพื่อที่จะได้อยู่คนเดียว

ภัสกรณ์รู้สึกดีใจเหลือเกิน โอบกอดนีรชาด้วยความยินดี

นิรมาคุยเรื่องย้ายออกกับจันทร์ฉาย ถึงจันทร์ฉายจะไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่เธอก็เข้าใจ ตอนนี้นีรชากับภัสกรณ์ก็กลับมาดีกันแล้ว และยังเป็นแฟนกัน อย่างเป็นทางการอีกด้วย ก็เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาอยากจะอยู่ด้วยกัน

สัมภาระของนีรชามีไม่มาก บรรจุในกระเป๋าเดินทางใบเดียวก็ครบหมดแล้ว

หลังจากจัดข้าวของเข้าที่เรียบร้อย ภัสกรณ์ก็รูดม่านลง เดินมาหารชา อย่างช้าๆ

“คุณ คุณจะทำอะไรคะ” นีรชาตกใจ ตาทั้งคู่จ้องมองภัสกรณ์ “ตัวเล็ก เธอว่าฉันจะทําอะไรล่ะ” ภัสกรณ์ผลักนิรชาไปที่มุมผนังห้อง มือทั้งคู่ ท้าวกำแพงและขังนีรชาเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา

เสียงของเขาค่อยๆ ทุ่มต่ำลง ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ