ตอนที่ 7 ไม่อยากเอาจริงหรอ

“ปีบ..” แล็ปท็อปของเขาถูกพับเก็บ ภัสกรณ์เอนหลังพิง เก้าอี้ รอยยิ้มที่มุมปากแฝงไปด้วยเลศนัย แววตาดูลึกลับ น่าค้นหา เขาปลดกระดุมเสื้อออก เผยให้เห็นแผงอกหนา กว้างอันแข็งแกร่งสมชายชาตรี

มุกมณีหน้าแดงกร่ำเป็นลูกตำลึง เธอมองว่าการกระทำ ของภัสกรณ์เป็นการเชื้อเชิญให้เธอเข้าไป ถึงเวลาสนุก แล้วสินะ

เธอเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานใหญ่ของภัสกรณ์

มุกมณีมองภัสกรณ์อย่างลุ่มหลง ผู้ชายที่ทั้งหล่อทั้งรวย ขนาดนี้ ถ้าเธอจับเขาไว้ได้ ก็คงจะสบายไปทั้งชาติ ไม่ต้อง ทนอยู่ในกระท่อมซอมซ่ออีกต่อไป

แต่ว่า ภัสกรณ์ไม่แตะต้องเธอแม้แต่น้อย เขายังคงเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ แม้ปากจะยิ้ม แต่แวว ตาคู่นั้นช่างเยือกเย็นเหลือเกิน

มุกมณีเริ่มหวั่นใจ เธอนั่งลงบนตักของภัสกรณ์

เขาโอบตัวเธอเอาไว้ และจ้องมองใบหน้าของเธอนิ่ง ก่อนจะเม้มปากแน่นอย่างครุ่นคิด

มุกมณีหน้าแดง ดวงตาเปล่งประกายด้วยความพอใจ

ภัสกรณ์ค่อนข้างพิถีพิถันเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง ถ้าไม่ใช่ ดาราดังหรือสาวพรหมจรรย์ล่ะก็ เขาไม่มีวันแล แต่ถึง อย่างนั้นก็เถอะ สาวสวยเซ็กซื่อย่างเธอจะทำให้เขาหลง จนโงหัวไม่ขึ้นเอง

มุกมณีบิดสะโพกไปมาอย่างเชิญชวน มือบางลูบไล้ไปทั่ว แผงอกกว้างของภัสกรณ์ แต่เขาก็ไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆ ทำให้มุก มณีร้อนใจ เธอก้มลงไปจนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดง ระเรื่อแนบชิดกับใบหูของเขา แล้วกระซิบว่า “คุณภัสกรณ์ ไม่อยากได้จริงๆ เหรอคะ”
ทันใดนั้น ผมลอนยาวของเธอก็ถูกมือหนายึดไว้แน่น แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

ดวงตาเธอเบิกโพลงด้วยความตกใจ ใบหน้าอันหล่อเห ลาของภัสกรณ์อยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม ใกล้แค่ไม่กี่มิลลิเมตร ใกล้จนแทบจะหายใจรดต้นคอกันอยู่แล้ว

มุกมณีกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง เธอก็ถูกภัสกรณ์หิ้วขึ้น มา สายตาอันเย็นชาของเขาจ้องไปที่ดวงตาเธอ แล้วพูดว่า “ออกไปซะ”

ตาเธอยิ่งเบิกโตขึ้นอีก นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไปได้

เมื่อกี้ภัสกรณ์ไม่ได้ถูกเธอหลอกล่อจนหลงใหลไปแล้วเห รอ แล้วทำไมถึงไล่ให้เธอออกไปล่ะ นี่เธอไม่ได้ฟังผิดไป ใช่ไหม

มุกมณีถึงกับหน้าซีดเผือด ภัสกรณ์ดึงผมเธอแรงขึ้นอีก แล้วจับเธอโยนไปที่โซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ดิดผนังเขาหยิบสมุดเช็คขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน เขียนตัวเลข อะไรสักอย่างลงไป ภัสกรณ์โยนเช็คใบนั้นใส่หน้ามุกมณี พร้อมออกปากไล่เธอเสียงดัง คำพูดที่ฟังดูเย็นชาไร้หัวใจ ไสหัวออกไป เดี๋ยวนี้”