ตอนที่ 237 ห้ามรังแกคุณแม่

ตอนที่ 237 ห้ามรังแกคุณแม่

หลังจากหลับสบายทั้งคืน รุ่งสางนีรชาก็ตื่นขึ้นมา ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆอย่างระมัดระวัง คุณพ่อครับ…..

ปาล! นีรชาลนลานรีบลุกขึ้นนั่ง รีบปลุกภัสกรณ์ “รีบตื่นมาใส่ เสื้อผ้าเร็วคุณ ปาลมาแล้ว!

เมื่อคืนภัสกรณ์สนุกสนานนอนหลับฝันดี เขาพลิกตัวอย่าง งัวเงีย แล้วรัดนีรชาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน เขาตะโกนใส่ ประตู”ปาลเด็กดี กลับไปนอนต่ออีกหน่อยดีไหมลูก พ่อกับแม่ ยังไม่ตื่นเลยครับ”

พ่อกับแม่ ทำไมสองคำนี้ช่างฟังดูอบอุ่นเหลือเกิน นีรชาอด ไม่ได้ที่จะโค้งปากแล้วจูบลงที่หน้าผากของภัสกรณ์เบาๆ ภัสกรณ์ได้รับกำลังใจ เขาจึงหอมไปที่ด้านข้างของนีรชา ปาลยังคงเคาะประตูอยู่ด้านนอกไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ภัสกรณ์ต้องการส่งสุภาพบุรุษตัวน้อยให้กลับห้องของเขาไปอย่างรวดเร็ว เขาจะได้เพลิดเพลินกับความอ่อนโยนและ หอมหวานต่อ เขาจึงกล่าวอย่างจริงจังยิ่งขึ้น “ปาล พ่อยังไม่ ตื่นเลย ลูกมาห้องคนอื่นเช้าขนาดนี้เป็นการเสียมารยาทนะ ลูก!”

เด็กน้อยมีเสียงรู้สึกผิดเล็กน้อย และทำเสียงดังใส่หน้าประตู “เฮ้อ ผมไม่ได้มาหาพ่อ ผมมาหาแม่ต่างหากล่ะ!”

ฮ่าๆๆ เห็นท่าทีหยิ่งยโสของภัสกรณ์แล้ว นีรชาก็อดหัวเราะ ไม่ได้ ลูกชายตัวดี ที่แท้ก็ดื้อและรั้นเหมือนพ่อนี่เอง เหมือ นกันเป๊ะ!

เขาพยายามกดดันภัสกรณ์ ให้ใส่เสื้อคลุม เขาพูดและอมยิ้ม “นี่คุณยังม่ใสเสื้ออีก ฉันจะไปเปิดประตูแล้วนะ !”

ภัสกรณ์ห่อตัวในผ้าห่ม “ตามใจ!”

นีรชามองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก “เดี๋ยวปาลมาเห็นเข้าน่า เกลียด รีบใส่เสื้อผ้าเร็วค่ะ!”

ภัสกรณ์ห่อตัวด้วยผ้าห่มอย่างแน่นหนา “น่าเกลียดตรงไหน มันน่ารักออก!”

นีรชาเหลือบตาไปเห็น บางสิ่งบางอย่างที่กำลังตื่นตัว เธอก็หน้าแดงขึ้น “โรคจิต!

ภัสกรณ์มองตามเธอไป “สาวน้อย เธอไม่รู้รึไงว่ามันเป็นเรื่อง ปกติของผู้ชายทุกคนตอนเช้านะ”

นีรชาปาหมอนนุ่มๆไปที่หน้าของเขา “หน้าไม่อาย อีกสักครู่ ปาลเข้ามาคุณอย่าพูดพล่อยๆอย่างนี้อีกนะคะ!”

ปาลยังคงตะโกนเรียกหาแม่อยู่ที่หน้าประตู เริ่มมีเสียง ร้องไห้ปนมาด้วย นีรชารู้สึกปวดใจรีบลุกขึ้นไปเปิดประตู เด็ก น้อยยืนอยู่ที่ หน้าประตู กลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่กลับมีสีหน้า ท่าทางผิดหวัง

นีรชาใจอ่อนก้มตัวลงกอดเขา “ลูกรัก แม่ขอโทษนะจ้ะ แม่ ล่าช้าไปหน่อย ปาลไม่โกรธแม่นะจ๊ะ

ปาลพยักหน้าเชื่อฟัง เขาเข้าใกล้เพื่อกอดคอนีรชา แล้วทำ เสียงออดอ้อน “แม่ครับ ผมอยากนอนกับแม่ครับ”

น้ำหันไปมองภัสกรณ์ที่อยู่บนเตียง เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะ พยักหน้า “เอาล่ะ แม่จะนอนกับปาลจะ

เธออุ้มปาลมาไว้ที่ปลายเตียง ตัวเธอนอนลงตรงกลางระ หว่างภัสกรณ์และปาล นีรชาใช้ขาแตะไปที่เอวของภัสกรณ์เป็นนัยย์บอกว่าให้รีบไปใส่เสื้อผ้า

“แม่ครับ!” ร่างของปาลที่มีกลิ่นหอมของน้ำนมขดอยู่ในอ้อม แขนของ รชา ใบหน้าเล็กๆหันไปที่เธอและพูดออกมาเบาๆ

“ครับลูก!” นีรชาขยับตัวเข้าใกล้และหอมเขา

“แม่ครับ!” ปากเอ่ยปากเรียกอีกครั้ง

นีรชารู้ได้ในทันทีว่าจริงๆแล้วปาลไม่ได้ต้องการจะพูดอะไร กับเธอ เขาต้องการเรียกเธอเพียงเพื่อต้องการสัมผัสและรับรู้ การมีอยู่ของเธอที่ข้างๆกายเขา

นีรชากระพริบตาเล็กน้อย แล้วตอบเขา”ครับลูกรัก….

“แม่ครับ!” ปาลเรียกนิรชาไม่หยุดปาก ซึ่ง รูชาก็รับคำทุก ครั้งที่เขาเรียก ใบหน้าน้อยๆก็เริ่มมีรอยยิ้มกว้างเห็นฟันซึ่ เล็กเรียงรายขาวราวกับหิมะ ล้อมรอบไปด้วยริมฝีปากสีชมพู หวานหอมจนทำให้ผู้คนอดอมยิ้มไม่ได้

ภัสกรณ์นอนอยู่ข้างๆ รู้สึกประทับใจกับปฏิสัมพันธ์อันอบอุ่น ระหว่างแม่ลูก เหยียดแขนอันยาวของเขาออก โอบกอดแม่ลูก ทั้งคู่เอาไว้
ปาลบิดตัวผลักแขนภัสกรณ์ออกไป “คุณพ่อร้าย ผมจะเอา คุณแม่!”

เขาเบียดตัวให้แน่นขึ้นในอ้อมกอดของนิรชาและพยายาม หลีกเลี่ยงการสัมผัสของภัสกรณ์

“ปาลน้อย มีแม่แล้วทิ้งพ่อเลยนะ” ภัสกร ยื่นมือออกไปแตะ ที่หน้าผากปาลอย่างทําอะไรไม่ถูก

นีรชายิ้มจนตาเป็นวงพระจันทร์เสี้ยว เธอผลักภัสกรณ์ออก ราวกับแม่ไก่คอยปกป้องลูกไก่ เธอโอบรัดปาลไว้แน่น ภัส กรณ์ คุณถูกพวกเราไล่แล้วล่ะ ไปนอนในห้องรับแขกไป!

“ว่าไงนะ!” ภัสกรณ์ร้องเสียงหลง “นีรชา เธอทรยศฉันหรือ

“แน่นอนล่ะ! ก็ปาลน่ารักกว่าคุณ! ตัวก็หอมกว่าคุณ!” นีรชา หอมที่ตัวปาลซึ่งมีกลิ่นน้ำนม ตอบภัสกรณ์ด้วยความพอใจ

ภัสกรณ์เริ่มคิดไม่ดี พยายามใช้บางสิ่งบางอย่างระหว่างขา ของเขาคุกคามนีรชา “งั้นหรือ นีรชา คุณแน่ใจนะว่าจะทรยศ ผม”

นีรชาตกใจ ตอนนี้ปาลมองไม่เห็น ภัสกรณ์ไม่ควรทำสิ่งน่าเกลียดเช่นนี้ต่อหน้าลูกนะ

เธอรีบหลบและขอความเมตตา “ฝ่าบาท! ข้าน้อยผิดไปแล้ว! ข้าน้อยไม่กล้าอีกแล้ว! ข้าน้อยจะซื่อสัตย์กับท่านตลอดไป”

ความจริงภัสกรณ์เพียงแค่ต้องการล้อเธอเล่นเล็กน้อยสัก สองสามครั้ง แต่เธอกลับทนไม่ได้ ฟังคำพูดของนีรชาแล้ว เขาก็เลียลึกไปในริมฝีปากของเธอ “ตัวเล็ก ยอมแพ้ง่ายจัง นะ!”

ภัสกรณ์พูดยังไม่ทันจบ ที่ด้านหลังก็ถูกปาลทุบเข้าเบาๆอย่า แกล้งแม่ผมนะ!”