ตอนที่ 148 ไม่มีแม่

ตอนที่ 148 ไม่มีแม่

นีรชาเจอทางออกแล้ว เธอกด โทรศัพท์ไปที่ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ป

ปลายสายตอบกลับมา เป็นเสียง ของเวธนี เลขาท่านประธาน นีรชา ถอนหายใจอย่างโล่งอก

” สวัสดีค่ะคุณเวธนี ดิฉันนีรชา จากเอฟเอสนะคะ พอดีวันนี้ฉันไป ที่บริษัทคุณ แล้วเผลอลืมเล่มโปร เจกต์เอาไว้บนโต๊ะคุณภัสกรณ์น่ะ ค่ะ รบกวนคุณช่วยหยิบเอามาไว้ที่ ล๊อบบี้หน่อยได้มั้ยคะ ? เดี๋ยวอีก สักครู่ฉันจะเข้าไปเอาค่ะ ”

เวธนี้รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็

รับปากเธอ : ” ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉัน หยิบมาแล้วจะเอาวางมาไว้ที่ล๊อบบี้ ให้นะคะ ไว้คุณค่อยเข้ามาเอาแล้ วกันนะคะ ”

นีรชากล่าวขอบคุณเวธนี : ขอบคุณมากเลยค่ะ รบกวนด้วยนะ คะ 11

” ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเล็กน้อยเอง ” เวธนีพูดจบก็วางสาย

Ohyeah ! แผนการสำเร็จ ! เธอ แค่เดินไปเอางานที่ล็อบบี้ด้านล่าง ไม่ต้องเจอหน้าภัสกรณ์แล้ว !

นีรชายิ้มได้ไม่ทันไร มือถือที่วาง อยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ! ” นีรชารับ สายอย่างอารมณ์ดี

เสียงของเวธนีลอดมาตามสาย : “คุณนิรชาดะ คุณภัสกรณ์บอก ว่า ให้คุณเข้ามาเอางานที่ลืมไว้ ด้วยตัวคุณเองน่ะค่ะ

นีรชาเอ๋อไปเล็กน้อย พูด ตะกุกตะกักกลับไปว่า : “เมื่อกี้ คุณพูดว่า……คุณ เอ่อ คุณภัสกรณ์ ให้ฉัน เอ่อ ….. ให้ฉันเข้าไปด้วย ตัวเอง อย่างงั้นเหรอคะ ? ”

อืม เห็นคุณภัสกรณ์บอกว่า ยังมี เรื่องที่อยากจะคุยกับแบบละ เอียดๆอีกน่ะค่ะ ”

คุยกับแบบละเอียดๆ งั้นรึ ? คุย บ้าอะไรล่ะ! นีรชาเริ่มโกรธควัน ออกหู ! ตาบ้านั่นคิดจะทำอะไรอีก นะ ยังไม่พออีกใช่มั้ย!

หลังจากวางสาย นีรชาเกาหัว ยิกๆ ด้วยความมึนงง หาทางออก ไม่เจอ

คิดแล้วคิดอีก ทำไงดีๆๆ ! ทำ อย่างไงถึงจะหลบเลี่ยงที่จะเข้าไป ในห้องทำงานของภัสกรณ์ได้ ?

คิดยังไงก็คิดไม่ออก!

รอจนนาทีสุดท้าย นี่ก็เกือบจะได้ เวลาเลิกงานละ โปรเจกต์นั้นคืนนี้ ต้องรีบแก้ให้เสร็จ เพราะพรุ่งนี้ต้อง ใช้ตอนประชุมอีก

นีรชาหมดหนทาง จำใจต้องห ตัวเองไปที่ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ป ภาวนาขอให้ภัสกรณ์เลิกงาน แล้วทีเถอะ สาธุ เพี้ยงงงง !

พอไปถึงหน้าห้องทำงานของภัส กรณ์ เห็นคุณเวธนีเลขาเดินออกมา พอดี นีรชารีบถามด้วยความตื่น เต้น : ” คุณเวธนีคะ คุณภัสกรณ์ เลิกงานแล้วหรือยัง คะ ? ”

เวธนีมองดูนีรชาแบบแปลกๆ : ก็วันนี้คุณภัสกรณ์มีเรื่องต้องคุยกับ คุณไม่ใช่เหรอคะ แล้วจะเลิกงาน เร็วได้อย่างไงล่ะคะ ? ”

เวธนีได้เห็นหน้านีรชาซีดเป็นไก่ ต้ม ก็พูดปลอบใจเธอว่า : ” คุณ นีรชา วันนี้คุณภัสกรณ์แกอารมณ์ดี ค่ะ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ”

คุณภัสกรณ์อารมณ์ดี ? แต่ฉัน อารมณ์ไม่ดี! นีรชาถอนหายใจยาว ก่อนจะ ยกมือขึ้นเคาะประตูห้องทำงานภัส กรณ์

เสียงข้างในนั้นตอบกลับมาทาง ลำโพงที่ติดตรงประตู : ” เข้ามา ”

เสียงประตูเปิดออก นีรชายืนนิ่ง อยู่ตรงประตูห้อง ขารู้สึกก้าวไม่ ออก

มัวยืนชักช้าทำไมอยู่ ? ตกลงว่า อยากได้โปรเจกต์งานคืนรี เปล่า ? ” ภัสกรณ์นั่งอยู่บนเก้าอี้ หลังโต๊ะทํางาน เดิมทีหน้าตาก็ยิ้ม แย้ม แต่พอเห็นอาการของนิรชา หน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมาทันที นีรชาไม่ยอมเข้าไปข้างใน เธอ ยืนอยู่ตรงประตู มือเกาะขอบประตู เอาไว้ไม่ให้ประตูมันปิด : “คุณ ภัสกรณ์ โปรเจกต์ฉันอยู่ไหนคะ ? รบกวนคุณช่วยหยิบให้ฉันทีได้มั้ย คะ ? ”

ภัสกรณ์มองดูท่าทางที่เธอยืนจับ ขอบประตูอยู่อย่างนั้นอย่างขบขัน พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จำกัด คุณเป็น คนแรกที่กล้าออกคำสั่งกับผม ! ”

ที่บริษัทที.เอส

นีรชาแอบสะอื้นไห้

” เข้ามา ! ถ้าคุณยังจะยืนอยู่ตรง ประตูนั่น ผมจะเผาโปรเจกต์ของ คุณซะ ! ” ในมือของภัสกรณ์ข้าง หนึ่งถือโปรเจกต์งานของนีรชา อีก มือหนึ่งถือไฟแช็ค ทําท่าจะจุดไฟ

“เฮ้ ! อย่านะ ! ” นีรชาเริ่มร้อน ใจ คนอย่างนายภัสกร ทําได้ทุก อย่าง !

นีรชารีบเข้าไปหาภัสกรณ์ ประตู ด้านหลังปิดไปอย่างเงียบๆ ไม่มี ชมมีเสียง

” คุณภัสกรณ์ คืนโปรเจกต์ของ ฉันมาเถอค่ะ ” นีรชาพูดด้วยน้ำ เสียงจริงจัง

ภัสกร ยิ้มมุมปากอย่างจอมวาย ร้าย : ” เอาคืนให้คุณเหรอ ? คืน

ไปแล้วจะได้อะไร ? ”

นั่นไง ว่าละ ! นีรชานึกๆอยาก จะกัดเขาอีกสักที !

ทำไมทุกครั้งที่ได้เจอภัสกรณ์ เธอต้องรู้สึกไม่มีเรี่ยวมีแรงไปซะ ทุกที ? ดูเหมือนจะหมดปัญญาที่ จะใช้วิธีการพูดคุยแบบที่มนุษย์ ปกติธรรมดาเค้าคุยกัน

ภัสกรณ์มองดูนีรชาที่เริ่มโกรธจน หน้าแดง ทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมา หน่อย

ได้เห็นเธอ ได้แกล้งเธอ มันช่างมี ความสุขจริงๆ !

” นีรชา คุณมีเวลา 10 วินาทีที่จะ ตอบคําถามผม ” ภัสกรณ์หยิบงาน ของเธอขึ้นมา อีกมือก็ถือไฟแช็ค ขึ้นมาจุดเล่นเสียงดัง แซ๊ะ แซ๊ะ

นีรชากัดฟันกรอดๆ มองไปที่

เขา !

“1 , 2 , 3 ………..……. ” ภัสกรณ์

เริ่มนับ

นีรชารีบพูดโพล่งออกมา : ” เดี่ยว เดี๋ยว ! แล้วที่ว่าอะไรดีของ คุณ มันคืออะไร ? ! ” ภัสกรณ์ภูมิใจที่เอาชนะได้ เขา โยนโปรเจกต์กลับไปวางไว้บนโต๊ะ รอยยิ้มแบบซาตานอยู่บนใบหน้า หล่อเหลา เฉลียวฉลาดของเขา

: ” คืนนี้ไปกินข้าวกับผม ”

อย่าแม้แต่จะคิดเชียว ! นีรชานึก ด่าเขาอยู่ในใจ ปากรีบตอบแบบขอ ไปที : “วันนี้ฉันต้องทำล่วงเวลา น่ะ ไม่ใช่นัดกันไว้วันเสาร์แล้วนี่ ? ถึงตอนนั้นก็ค่อยไปกินก็ได้ ”

ภัสกรณ์ได้ยินที่นีรชาพูดถึงนัด วันเสาร์ หัวใจก็พองโต

เขาเริ่มยิ้มได้ขึ้นมาหน่อย นัยน์ตา เหมือนมีแสงไฟสว่างลุกโชน : วันนี้ดูว่านอนสอนง่ายนะ ยังจำนัด วันเสาร์ได้ซะด้วย ”

น้ำเสียงของเขาฟังดูสนิทสนม เป็นกันเอง ราวกับว่าระหว่างเขา และเธอ ไม่เคยผ่านเรื่องราวของ ช่วงเวลา 5 ปีนั้นมาก่อน

ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม อีกครั้ง

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งทีนีรชาคิดเอาไว้ ตอนนี้เธอกลับพบว่า การที่เธอ เลือกที่จะกลับมาจากเมืองนอก และเลือกที่จะกลับมาอยู่เมือง C เธออาจจะคิดผิดจริงๆ เขาเห็นนีรชานิ่งเงียบไม่พูดไม่จา ภัสกรณ์กระดิกนิ้วเรียกนีรชาให้ เดินมาหา : ” มานี่หน่อยสิ ”

นีรชารู้สึกตื่นตัวขึ้นทันที : “คุณ จะทำอะไร ? ”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

รำคาญใจ : ” นีรชา คุณอย่า ทำตัวเป็นเม่นได้มั้ย ยังไม่ทันไรก็ รีบพองขน เตรียมจะสลัดขนแห ลมๆใส่ศัตรู ไม่ได้เจอกันมาตั้งห้าปี จะรำลึกความหลังหน่อยไม่ได้ ไง !”

นีรชาดูผ่อนคลายลง : ” จะรำลึก อะไรล่ะ คุณก็ว่ามาสิ เดี๋ยวฉันฟัง ” คําพูดของนีรชาทําให้เขาอดขา ไม่ได้ ภัสกรณ์กำลังจะพูดต่อ เสียง มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น

ภัสกรณ์มองไปที่จอมือถือก่อน จะรีบรับสาย

” ไฮ …… ปาล ! อึม ป่ะป๊ากำลัง ทํางานอยู่ …… โอเค ป่ะป้าเลิกงาน แล้วเดี๋ยวจะซื้อกลับไปให้ …… ป่ะป๊าก็คิดถึงปาล ! อย่าดื้อล่ะ อย่า ดื้อกับน้าแรู้มั้ย ……. อือๆ จุ๊บ หน่อยๆ ……. บ๊ายบาย ! ”

ปาล เหรอ ? นีรชานึกถึงเด็ก น้อยหน้าตาน่ารักเฉลียวฉลาดขึ้น มาได้ หัวใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันควัน มาได้ หัวใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นทันควัน จะว่าไปก็แปลกมาก ตลอด 5 ปีที่ อยู่เมืองนอก เธอเองก็ฝันถึงเด็ก น้อยอยู่บ่อยๆ !

” น้องปาล โทรมาหาคุณเหรอ ? ปาลคงจะโตขึ้นเยอะแล้วใช่ มั้ย ? ” นีรชาอดไม่ได้จริงๆ เลย เอ่ยปากถามออกไป

ภัสกรณ์ยิ้มอ่อน : ” อืม น้องปาล โทรมานะ คุณชายน้อยขอให้ผม ซื้อรถให้เค้าคันนึงน่ะ !

นีรชาก็อดขำไม่ได้ มีความรู้สึก อ่อนโยนพลุ่งพล่านอยู่เต็มหัวใจ คุณมีรูปของปาลมั้ย ? ขอฉันดู หน่อยได้มั้ย !

5 ปีมาแล้ว เด็กน้อยที่ดูดนมจาก เต้าของเธอในตอนนั้น ไม่รู้ป่านนี้ จะโตขึ้นเป็นยังไงบ้างแล้ว

ภัสกร มองดูนีรชา ตอนนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มละมุน แววตาอ่อนโยน เขาเลื่อนเปิดดูรูป ในมือถือ ก่อนจะส่งให้นีรชา : ” รูปในนี้ใช่ทั้งหมดเลย คุณลองดูสิ ดูสิว่าจะยังจำเค้าได้มั้ย? ”

นีรชารีบรับมือถือจากภัสกรณ์ กัม หน้าก้มตา ค่อยๆเลื่อนเปิดดูไปที ละรูป ๆ น่ารักน่าชังจังเลยลูก ! ดวงตาคู่ นั้นดำขลับ กลมโตดังลูกองุ่น แวว ตาสดใสเป็นประกาย ปากเล็กๆ สีชมพูแดงระเรื่อที่เห็นแล้วอยาก จุ๊บซักที ใบหน้าเล็กๆขาวอมชมพู ที่แก้มมีลักยิ้มทั้งสองข้าง

นีรชายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ชี้ไป ที่ลักยิ้มน้อยๆตรงมุมปากของปาล แล้วหันไปพูดกับภัสกรณ์ : ” คุณ ดูลักยิ้มนี่สิ เหมือนคุณยังกับ แกะ ! ”

นีรชาไม่ได้สังเกตว่า ตอนนี้ภัส กรณ์กำลังยืนดูรูปอยู่ข้างๆเธอ เธอกับเขาอยู่ห่างกันเพียงนิ้วเดียว ภัสกรณ์มองที่รูปที มองที่นีรชาที แล้วก็พบว่า ปาลช่างดูคล้ายกับ นีรชาเอามากๆ !

ไม่ว่าจะเป็นเค้าโครงรูปหน้า ดวงตา จมูกโด่งเป็นสัน ไม่มีอะไร ที่ไม่เหมือน !

ภัสกรณ์รู้สึกตกใจขึ้นมาในทันที

” ภัสกรณ์ คุณไม่ค่อยมีเวลาดูแล ลูกใช่มั้ย ? ทำไมดูปาลไม่ ค่อยยิ้มเลยล่ะ ? ” นีรชาถามเขา อย่างสะเทือนใจ ปาลเพิ่งจะแค่ห้า ขวบเอง แต่กลับดูเหมือนมีแต่ ความเศร้าหมอง ภัสกรณ์เองก็ไม่เคยฉุกคิดมาก่อน จนได้ยินทีนีรชาพูด ก็เลยรู้สึกผิด จริงๆ : ” ผมคงยุ่งเกินไป ไม่มี เวลาให้ลูกเลยจริงๆ แต่ว่า ผมซื้อ ของเล่นให้เค้าเยอะแยะเลยนะ ! ที่บ้านผมมีสามห้องเลยนะที่เต็มไป ด้วยของเล่นของปาลน่ะ ! ”

นีรชาโมโห : ” ภัสกรณ์ คุณนี่ ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าเป็นพ่อคนต้องทำ ยังไง ? ! ของเล่นมันจะแทนที่ ความรักจากพ่อแม่ได้ยังไงกัน ล่ะ ? ”

ภัสกรณ์สีหน้าสลด แอบรู้สึกหดหู่ ใจ : ” ความรักจากพ่อแน่นอนว่า ผมพยายามมอบให้เค้าเต็มที่ แต่ ความรักจากพ่อแม่ได้ยังไงกัน ล่ะ ? ”

ภัสกรณ์สีหน้าสลด แอบรู้สึกหดหู่ ใจ : “ความรักจากพ่อแน่นอนว่า ผมพยายามมอบให้เค้าเต็มที่ แต่ ปาลไม่มีแม่ ความรักจากแม่ ผมก็ ไม่รู้จะหามาให้เขายังไง ……..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ