ตอนที่ 146 เขาบ้าไปแล้ว

ตอนที่ 146 เขาบ้าไปแล้ว

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้ว ที่นีรช าเข้ามาทำงานที่เอฟเอส ในฐานะ หัวหน้าแผนกวางแผน นีรชา ทำงานด้วยความราบรื่น ส่วนโปรเจ กต์ใหญ่ที่เธอดูแลให้กับทาง บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป ก็ สามารถผ่านการประเมินรอบแรก ไปแล้วเรียบร้อย พรยศชื่นชมใน ประสิทธิภาพการทำงาน และความ คิดสร้างสรรค์ของเธอ

นีรชาเองก็โล่งใจไม่น้อย ถึง แม้ว่าตึกเอฟเอสจะอยู่ติดกับตึก ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป แต่ทว่า ในช่วงครึ่งเดือนมานี้ เธอไม่เคย เจอภัสกรณ์เลยสักครั้ง

แต่เรื่องที่ทำให้นีรชาไม่สบายใจ กลับเป็นเรื่องของพรยศ ! พริยศ แสดงท่าทีเหมือนจะคิดกับเธอ มากกว่าการเป็นเพื่อนร่วมงาน ธรรมดาทั่วๆไป ทุกครั้งที่นีรชาต้อง อยู่ทำล่วงเวลา เขาก็อยู่ทำล่วง เวลาด้วย พอเลิกงานก็อาสาไปส่ง เธอที่บ้าน บอกว่าเป็นทางผ่าน พอดี

ตอนแรกเธอก็คิดว่าคงเป็นทาง ผ่านจริงๆ แต่ที่ไหนได้ พอได้ยิน ทางฝ่ายบริหารเค้าคุยกันโดย บังเอิญว่า บ้านของพรยศอยู่ไป ทางใต้ของเมือง

แต่บ้านของนีรชา อยู่ทาง เหนือ !

ที่พรยศบอกว่าทางผ่านน่ะ เป็น เพียงแค่ข้ออ้างเท่านั้น

นีรชาพยายามรักษาระยะห่างกับ พรยศ เพราะเธอชอบในวัฒนธรรม องค์กรของเอฟเอส อีก ทั้งยังชอบงานนี้เอามากๆ ความรัก ในที่ทำงาน เป็นเรื่องที่เธอไม่ อยากให้เกิดขึ้นเลย

แต่ละวันก็ผ่านไปแบบนี้ จนมาถึง วันนี้ เลขาของพรยศโทรภายใน มาหานีรชา : ” คุณนีรชา คุณพร ยศเรียกพบคุณค่ะ รบกวนเอาแผน งานของโปรเจกต์ที.เอส พร็อพเพ อร์ตี้กรุ๊ปมาด้วยนะคะ ”

คาดว่าน่าจะคุยเรื่องติดตามความ คืบหน้าล่ะมั้ง นีรชาเลยไม่คิดอะไร มาก หยิบคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คเดิน ไปที่ห้องทำงานพรยศ

น้ำ เดี๋ยวคุณไปที.เอส พร็อพเพ อร์ตี้กับผมหน่อย ” พรยศบอกกับ นีรชา

นีรชารู้สึกกังวลขึ้นมา เลยเอ่ย

ปากถามพรยศว่า : “คุณพรยศคะ เราจะไปทำอะไรที่ตึกที.เอส พร็อพ เพอร์ตี้กรุ๊ปคะ ? ”

การประเมินรอบแรกก็ผ่านไปแล้ว ส่วนแผนรอบสองก็ยังไม่ได้ทำ ก็ ต้องยังไม่มีการประเมินสิ แล้วต้อง ไปทำอะไรที่ที.เอส พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ป ?

พรยศพูดพลางขมวดคิ้ว : ” ก็ ประธานกรรมการของที.เอส พร็อพ เพอร์ตี้เพิ่งกลับมาจากไปดูงานมา พอได้อ่านแผนงานก็เลยยังไม่ ค่อยพอใจเท่าไหร่ ทางเลขาก็เลย เรียกพวกเราเข้าไปพบท่าน ประธานน่ะ ” นีรชารู้สึกประหลาดใจว่า ราย ละเอียดของเรื่องนี้ต้องถึงมือ ประธานกรรมการ ลงมาจัดการเอง เลยเหรอ ?

พรยศมองออกว่านีรชาเองก็รู้สึก สงสัยอยู่ไม่น้อย เขาถอนหายใจ แล้วพูดว่า : ” คุณภัสกรณ์เป็น จอมเผด็จการ ไม่ค่อยฟังใคร จะว่า ไปเรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้เขา ออกโรงเองหรอก ไม่รู้ว่าทำไม เหมือนกัน เขาย้ำแล้วย้ำอีกว่า ต้อง ให้ผู้รับผิดชอบโปรเจกต์ไปพบเขา ด้วยตัวเอง แต่ก็ช่างเหอะ อย่า คิดมากเลย รีบไปเตรียมตัวแล้วอ อกไปกัน ” ก็นีรชานี่ไง ที่เป็นผู้รับผิดชอบโปร เจกต์นี้

ภัสกรณ์ต้องเห็นชื่อเธอในแผน งานของโปรเจกต์นี้แน่ๆ

นี่คุณต้องการอะไรกันแน่ ภัส กรณ์! เรื่องมันก็ผ่านมา 5 ปีแล้ว ตัวเองก็มีแฟนใหม่แล้ว แล้วทำไม ยังไม่ปล่อยเธอไปสักที ?

นีรชารู้สึกโกรธเบาๆ

เมื่อถึงบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ปจำกัด พนักงานที่ล๊อบบี้พานีรช ากับพรยศไปที่ชั้น 18 ซึ่งเป็นห้อง ทำงานของประธานกรรมการใหญ่ พร้อมกับเสิร์ฟนำชาให้พวกเขา

ท่านประธานกำลังประชุมอยู่ค่ะ อีกสักเดี๋ยวก็เสร็จแล้วค่ะ รบกวน นั่งรอสักครู่นะคะ ”

นีรชาวางโน๊ตบุ๊คไว้บนโต๊ะน้ำชา ออกเดินสำรวจไปรอบๆห้องทำงา นของภัสกรณ์

พรมสีดำทอง ผนังห้องสีขาวมุก ตู้หนังสือโบราณสีพีชวางตั้งอยู่ริม ผนังทั้งสามด้าน ตรงกลางห้อง ประดับด้วยโคมไฟระย้าคริสตัลสุด หรู บนโต๊ะหนังสือวางเรียงด้วย ต้นไม้น่ารักๆหลายชนิด มองแล้ว สบายตา นอกจากนั้นยังมีอ่าง กระบองเพชรน่ารักๆวางอยู่ด้วย ช่างหรูหรา ละเอียดอ่อน บ่ง บอกถึงความใส่ใจในทุกๆรายละ

เอียดจริงๆ

นีรชาอดนึกถึงห้องทำงานของภัส กรณ์เมื่อ 5 ปีที่แล้วไม่ได้ : มีแต่ ข้าวของไฮคลาสทั้งนั้น ทว่าดู แมตซ์กัน แถมยังโล่งโปร่งสบาย ตา

ห้องทำงานของภัสกรณ์ดูหรูหรา ทันสมัย มีสไตล์ น่าจะเป็นผลงาน ของนภนัยด้วยล่ะมั้ง ?

นีรชาจินตาการไปเรื่อยเปื่อย แล้ว ทันใดนั้น พรยศที่นั่งอยู่ข้างๆ

กัน ก็ลุกขึ้นยืน : ” สวัสดีครับ คุณ ภัสกรณ์ !”

ภัสกรณ์ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว แขน เสื้อพันขึ้นมาถึงข้อศอก ดูราวกับ เป็นวายร้ายจอมขี้เกียจในคราบ เทพบุตร เขายื่นมือออกมาทักทาย กับพรยศ

ถึงแม้ว่าพรยศจะเป็นคนสุภาพ อ่อนโยน แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ วายที่จะคอยแอบมองนีรชาอยู่ ตลอดเวลา

นีรชาก้มหน้าก้มตา ใจจดใจจ่อ อยู่กับผลงานชิ้นนี้ของตัวเอง นั่ง ฟังภัสกรณ์กับพรยศหารือเกี่ยวกับ โปรเจกต์นี้อยู่เงียบๆ พอมีจุดไหนเธอจำเป็นต้อง อธิบาย เธอถึงจะปริปากพูดออกมา บ้าง แทบอยากจะให้เองกลาย เป็นกระจกใสไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น เลยทีเดียว

แต่ยิ่งฟังๆไป นีรชายิ่งรู้สึกเคารพ ในความคิดและทัศนคติของเขา จากที่เคยคิดว่าเขาเป็นคนเรื่อง มาก จู้จี้จุกจิก แต่สุดท้ายพอได้ฟัง ความคิดของเขาแล้ว นีรชากลับรู้สึกเขามีแนวคิดมุมมอง ที่กว้างไกล

หลังจากได้รับคำชี้แนะจากภัส กรณ์ ทำให้แผนงานของเธอดูมี ความแปลกใหม่น่าสนใจยิ่งขึ้น เยอะ

นีรชาอดใจไม่ไหว เงยหน้าหันไป มองภัสกรณ์ จังหวะเดียวกันกับที่ เขาก็มองมาที่เธอพอดี แววตาที่ มองเธอนั้นพราวระยับ ทำให้นีรชา ถึงกับใจเต้นรัวระทึก

หลังจากหารือเรื่องโปรเจกต์กัน เสร็จ พรยศเตรียมตัวเก็บข้าวของ จะกลับบริษัท ก่อนจะหันไปคุ ยกับภัสกรณ์ : ” คุณภัสกรณ์ครับ เดี๋ยวพวกเรากลับไปแล้ว จะรีบนำ ข้อเสนอแนะของคุณไปปรับแก้ไข อีกทีครับ เสร็จแล้วทางผมจะส่ง กลับมาให้ทางคุณภัสกรณ์ตรวจดู อีกทีนะครับ ” เสร็จแล้วใช่มั้ย จะได้กลับซะที นีรชารู้สึกผ่อนคลายขึ้นทันตาเห็น

คุณพรยศ คุณกลับไปก่อนแล้ วกัน พอดีผมมีปัญหาอีกนิดหน่อย ที่อยากจะคุยกับคุณนีรชาเป็นการ ส่วนตัว ” ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียง เรียบเฉย ทว่าดวงตานั้นทอ ประกายร้อนแรงดุจเปลวเพลิง

พรยศรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ไม่ทันมี เวลาได้คิดอะไรมาก เลยหันมาหัน มาพยักเพยิดกับนีรชา : ” น้ำ งั้น ผมไปก่อนนะ คุณเสร็จธุระแล้ว ค่อยกลับบริษัทก็แล้วกัน ” ” เอ่อ คือ …… คุณพรยศ ฉัน …… ” นีรชาไม่คิดมาก่อนว่าภัสกรณ์จะ เอ่ยปากตรงๆให้เธออยู่ต่อแบบนี้ เล่นเอาเธอนั้นประหม่าจนไม่รู้จะ หาข้ออ้างยังไงเลย

ทางด้านพรยศเอง ก็นึกว่านีรชา รู้สึกตื่นเต้นกังวล เลยเอามือยื่นไป แตะไหล่เธอเบาๆ : ” น้ำ ไม่ต้อง กังวลนะ คุณมีความคิด มีไอเดีย อะไร ก็พูดเสนอไปได้เลย คุณภัส กรณ์เค้าชื่นชมผลงานคุณมากเลย นะ ”

ดวงตาคมเข้มของภัสกรณ์ กำลัง มองดูพรยศที่กำลังวางมือแตะอยู่ ที่ไหล่ของเธอ พรยศเดินออกไปแล้ว ห้องนั้น เงียบสงัดในบัดดล

” คุณภัสกรณ์ เมื่อกี้คุณบอกว่ามี ปัญหาอะไรอยากจะคุยกับฉันเหรอ คะ ? ” นีรชาเดินไปอีกมุมของ โซฟา พยายามอยู่ให้ห่างจากเขา

ภัสกรณ์ยืนกอดอกนิ่ง สายตามุ่ง ตรงมาที่เธอ : ” นี่คุณจะหลบผม ไปไหน ? กลัวผมจะกินคุณ ไง ? ”

นีรชาเริ่มหงุดหงิด นี่เธอมา ทำงานนะ ไม่ใช่มาเพื่อให้เขาเล่น สนุก ! ” คุณภัสกรณ์ ถ้าคุณไม่มีธุระ อะไร งั้นฉันขอตัวกลับก่อน ”

เธอเดินตรงไปที่ประตู เตรียมจะ เปิดประตูออก

มือของภัสกรณ์เอื้อมมาจากด้าน หลังของนีรชา ประตูถูกล็อค เรียบร้อย

นี่คุณคิดจะทำอะไร ! ” นีรชา ตกใจ

ที่นี่เป็นห้องทํางานของภัสกรณ์ ถ้าเขาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา คิดจะทํ อะไรไม่ดีกับเธอขึ้นมาจะทํายังไง เธอไม่อยากจินตนาการเลย ร่างกายบอบบางของเธอ แนบชิด อยู่ระหว่างประตูที่เพิ่งถูกปิดล็อค กับวงแขนของเขา ใบหน้าหล่อๆ นั้น ทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง

” มิน่าล่ะ วันนั้นผมถึงเห็นคุณอยู่ ตรงป้ายรถเมล์ ที่แท้คุณก็มา ทำงานที่เอฟเอสนี่เอง ” ภัส กรณ์พูดอย่างสบายอารมณ์ เพลิดเพลินอยู่กับการมองดูนีรชาที่ กำลังทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงหน้าเขา

” ภัสกรณ์ ! นี่คุณต้องการอะไร กันแน่ ! หลีกไปนะ ปล่อยฉันไป เดี๋ยวนี้ ! ”

นีรชาจ้องเขาด้วยความไม่พอใจ พลางออกแรงผลักไปที่แขนภัส กรณ์

ถ้าอยากให้ผมหลบไป งั้นคุณก็ อย่ามาอยู่ตรงหน้าผมแบบนี้สิ ! คุณหนีผมไปตั้งไกล มาตอนนี้กลับ มาอยู่ที่เอฟเอสใกล้ๆผมนี่เอง! แล้วยังมารับงานของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปซะด้วย คุณคิดว่า ไงล่ะ ? ” ภัส กรณ์พูดออกมาอย่างกับคนเสียสติ

นีรชาไม่อยากสนใจกับนิสัย

อันธพาลของเขา เธอคิดแต่ที่จะ พยายามผลักแขนเขาออกไปให้ พันทาง : ” หลีกไปนะ ! อย่ามา ขวางทางฉัน ! ” ภัสกรณ์ขยับแขนเข้ามาแนบชิด – ประตูขึ้นไปอีก!

กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆจากกายเขา ลอยมาแตะจมูกของเธอ ยังคง เป็นกลิ่นนั้นที่แสนคุ้นเคย

ความหวาดกลัวในใจ ผุดขึ้นมาอีก แล้ว

5 ปีที่ใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก เธอคิด ว่าตัวเองได้กลายเป็นคนเข้ม แข็งแล้วนะ แต่แล้ว พอได้มาเจ อกับภัสกรณ์อีก เล่นเอาเธอไม่รู้จะ ทำยังไง ไม่รู้จะไปยังไงต่อเลย…..

” เอามือออกไปนะ ! ถ้าขืนยังไม่ หลีกไปล่ะก็ ชั้นจะร้องจริงๆนะ ! ” นีรชาพยายามสะกดความกลัวเอา ไว้ พยายามพูดด้วยน้ำหนักแน่น จริงจัง

” งั้นคุณก็ร้องเลย ! ” ภัสกรณ์ จ้องหน้าเธอเขม็งอย่างอารมณ์ดี เขายิ้มบางๆที่มุมปาก

นีรชาเริ่มสลด เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าภัสกรณ์ชอบที่จะออกแบบให้ ห้องทำงานเป็นแบบห้องเก็บเสียง

” ภัสกรณ์ ! จะต้องให้ฉันทำยัง ไง คุณถึงจะปล่อยฉันออกไป ? คุณเป็นถึงผู้บริหาร เป็นถึงประธาน กรรมการใหญ่ ส่วนฉัน ก็แค่ พนักงานธรรมดาๆคนนึง คุณเองก็ มีแฟนสาวสวยเป็นตัวเป็น ตนอยู่แล้ว สวยกว่าฉัน น่ารักอ่อน หวานกว่าฉัน มีดีกว่าทุกอย่าง! แล้วทำไมคุณยังจะมาทำให้ฉัน รู้สึกลำบากใจแบบนี้อีก ? ”

นีรชายิ่งพูดยิ่งรู้ล็กน้อยใจ น้ำใสๆ เริ่มคลออยู่ที่ดวงตา จนทำให้ สายตาเธอเริ่มพร่ามัว

ภัสกรณ์เห็นแล้วถึงกับใจอ่อน

เขาค่อยๆปล่อยมือ คลายวงแข นกำยำออกจากประตู : ” นีรชา ผมมันน่ากลัวมากรึไง ? ทุกครั้งที่ คุณเห็นผม ก็พยายามที่จะหลบ เลี่ยงผมตลอด ! ครั้งก่อนที่ร้าน อาหารก็เหมือนกัน ! ครั้งนี้ก็ อีก !”

นีรชาสูดหายใจเข้าลึกๆ รู้สึก ลำบากใจทำตัวไม่ถูก อีดนิดเดียว เธอก็เกือบจะร้องไห้โฮออกมาต่อ หน้าเขาแล้ว !

” ฉันตั้งใจที่จะหลบหน้าคุณจริงๆ ค่ะ ! เพราะฉันไม่อยากเจอคุณ ไม่ อยากมีปฏิสัมพันธ์อะไรกับคุณ อีก ! เรื่องที่ผ่านมา ฉันลืมมันไป นานแล้ว ! ฉันก็หวังว่าคุณเองก็ ควรรีบๆลืมมมันไปให้เร็วที่สุดเช่น กัน ! ” นีรชาพูดออกไปจนหมด

ฝ่ามือของภัสกรณ์จับบีบไปที่ ปลายคางของเธอ มุมปากของเขา บิดโค้งด้วยความหงุดหงิดขุ่นเคือง แววตาแฝงไปด้วยความโกรธ :” 11 นี่คุณลืมไปนานแล้วงั้นเหรอ ? เรื่องที่ผ่านมาจำมันไม่ได้แล้วจริงๆ ใช่มั้ย ?

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ จ้องเขาไป ในแววตาของเธอ ปลายจมูกเขา ชนกับจมูกเล็กๆของเธอ

” ฉัน ……. ” นีรชาทันได้เปล่งเสียง ออกมาแค่คำเดียว ภัสกรณ์ประกบ ริมฝีปากบดขยี้ลงบนปากของหญิง สาว !

จาก ภัสกรณ์ สกถึงความผิด หวังและโกรธเกรี้ยว อยากจะลง โทษนีรชา แต่สุดท้าย รสจูบจากนีร ชา ลมหายใจที่พลุ่งพล่านออกมา นั้น ทำให้เขาควบคุมตัวเองไว้ไม่ อยู่ เขาหยุดมันไม่ได้

มือนึงจับรวบแขนของหญิงสาว พาดขึงไว้บนหัวเธอ อีกมือหนึ่ง โอบรัดกระชับท้ายทอยของเธอ ไว้ เขาค่อยๆลดความรุนแรงเกรี้ยว กราดลง บรรจงจูบลิ้มรสชาติของ หญิงสาว

นีรชาอาศัยจังหวะที่เขาผ่อน คลายลง กัดไปที่ลิ้นของเขาอย่าง

แรง !

รสจูบหอมหวาน แพร่ซ่านไปทั่ว โพรงปากของทั้งสอง ภัสกรณ์นิ่ง เงียบไม่ขยับ สายตาจดจ้องไปที่ นีรชาอยู่อย่างนั้น

รูม่านตาของเธอ สะท้อนแววตา หรี่เล็กของเขา ที่เต็มไปด้วยอา รมณ์โกรธและเคลิบเคลิ้มยากจะ คาดเดา

นีรชามองไม่เห็นท่าว่าเขาจะ ยอมปล่อยเธอง่ายๆ เธอยิ่งกัดเขา แรงขึ้น ! รสจูบยิ่งเร่าร้อนขึ้นไปอีก ภัสกรณ์ ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเธอ เขากลับ โอบรัดเอวเธอแน่นขึ้นไปอีก ลิ้นยิ่ง ตวัดลึกเข้าไปในอุ้งปากเธอ!

บ้าไปแล้ว ! อิตาบ้าน บ้าไปแล้ว จริงๆ !

นีรชามองดูเขาด้วยรู้สึกหวาด กลัว เธอไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็น ส่วนเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บบ้างเลย ไง ! นี่เขายอมทนเจ็บแบบนี้ เพื่อ ที่จะรังแกเธอให้ได้อย่างงั้นเห รอ !

ทำไมฉันต้องมาเจอกับผู้ชายโรค จิตแบบนี้ด้วย !

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ