ตอนที่ 126 ควรตอบรับไหม

จันทร์ฉายรับโทรศัพท์เสร็จแล้วจึงกลับไปที่ห้องนั่งเล่น แต่พบว่านีรชานั้นอยู่แล้ว ไปดูที่ห้องนอนของก็ไม่พบเธอ

น่าแปลกใจเสียจริง แล้วไปไหนของเธอนะ จันทร์ฉายจึงถอนหายใจ ออกมาสองครั้งมันไม่ควรจริงๆ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปหาเยอร์ของ

เสื้อผ้าที่ยับยู่ยีจากที่นั่งด้านหลัง โทรศัพท์ของส่งเสียงออกมาเบาๆ

นีรชาที่ถูกทำให้ร้อนไปทั้งตัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์จึงเรียกสติให้กลับคืน มาได้

เธอจึงเอื้อมมือเข้าไปในกองเสื้อผ้าเพื่อที่จะหาโทรศัพท์ ต้องเป็นจันทร์ฉายที่ กำลังหาเธออย่างกังวลใจแน่ๆ ในใจของนั้นจึงเกิดความหงุดหงิดใจขึ้น มา เธอต้องได้คุยกับจันทร์ฉายให้ได้

มือใหญ่ของภัสกรณ์จึงจับมือเล็กของนีรชาขึ้น “ห้ามรับเสียงทุ้มที่แฝงไป ด้วยความดึงดูดดั่งแม่เหล็ก

แต่จันทร์ฉาย..โทรมานะ”นีรชาตอบเสียงสั่นและแตกพร่า

ใบหน้าขาวนวลของนีรชาที่แดงเป็นเลือดฝาดทั้งสองข้าง จมูกเล็กๆของเธอก็ เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ภัสกรณ์หรี่ตาและขมวดคิ้ว ห้ามรับ

จันทร์ฉายโทรหานีรชาแต่ไม่มีคนรับสาย ในใจของเธอจึงเกิดความกังวลใจ ขึ้น

ขนาดนี้แล้ว เอาโทรศัพท์ไปด้วยแต่ทำไมถึงไม่รับนะ เกิดเรื่องอะไรขึ้น

หรือเปล่า

นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตอนกินข้าวนิรุตมาได้นำเอาโทรศัพท์ของเธอไปกดบันทึก เบอร์ของเขาไว้ จันทร์ฉายจึงรีบกดโทรศัพท์หานิรุตม์

นรุตม์มาเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ และเห็นสายเข้าจากจันทร์ฉาย ใบหน้าหล่อเหลา จึงแฝงไปด้วยรอยยิ้ม

มีอะไรหรือเปล่าครับคุณจันทร์ฉาย เพิ่งจะแยกจากกันเองนะครับ ก็คิดถึง ผมแล้วหรือไง นรุตม์พูดออกไปอย่างเย้ยหยัน

ใครคิดถึงคุณ คุณ มันอวดดีจริงๆ”จันทร์ฉายตอบอย่างอารมณ์เสีย นรุตม์ คุณช่วยโทรถามคุณภัสกรณ์ให้หน่อยสิ ว่าน้ำอยู่กับเขาไหม

นรุตม์ตกใจ “ตอนเย็นพวกผมส่งคุณและคุณกลับถึงบ้านแล้วไม่ใช่หรือ

ใช่ค่ะ ฉันกับน้ำเรากลับมาพร้อมกันแต่ว่าพอดีฉันออกไปรับโทรศัพท์ที่ ระเบียงและกลับเข้ามากก็ไม่เจอน้ำแล้วค่ะ”

นรุตม์ มุมปาก มิน่าล่ะภัสกรณ์มาเขาที่บ้านแล้วกลับไป ตอนนั้นเขา คิดว่ายังมีเรื่องอะไรอีก แต่ก็ไม่ได้ถาม

แต่จะเป็นอะไรไปไม่ได้ ภัสกรณ์นั้นต้องกลับไปหานีรชาอย่างแน่นอน

เห้อ ผู้ชายคนนี้ แค่อาทิตย์เดียวจะรอไม่ได้เลยหรืออย่างไร นีรชาเธอมีเสน่ห์ ดึงดูดขนาดนั้นเลยหรือถึงได้กลายเป็นสิ่งเสพติดสําหรับเขา

นรุตม์ มตาหยี่พูด “อย่ากังวลใจไปเลยครับ คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณ น้ำหรอก บางทีตอนนี้พวกเขาอาจจะมีความสุขกันอยู่ก็ได้

ในคำพูดเป็นนัยๆของเขานั้นทำให้จันทร์ฉายหน้าแดง

คุณพูดอะไร เอาเบอร์ของคุณภัสกรณ์มาให้ฉันเลยนะ ฉันจะโทรหา เขา จันทร์ฉายกลัวมากว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนีรชา

“ตกลง อย่าเพิ่งโกรธนะ เดี๋ยวผมจะให้เบอร์เขากับคุณนรุตม์วางสาย ก็พูด กับตัวเอง “แทนนายอย่าเพิ่งว่าฉันที่ไปรบกวนเวลาดีๆของนายนะ จันทร์ฉาย เธอบังคับฉัน”

เมื่อคิดถึงจันทร์ฉายดวงตาของนรุตม์ที่มีความหมายลึกซึ้งขึ้นมาเพราะวัน พรุ่งนี้เธอก็จะมาทำงานที่บริษัทของเขาแล้วเขาจึงรอคอยเป็นอย่างมาก

อากาศภายในรถนั้นรุ่มร้อนมากในกองเสื้อผ้าเสียงโทรศัทพ์ที่น่ารำคาญของ ภัสกรณ์ก็ดังขึ้น

“โธ่เว้ย” ตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญของภัสกรณ์ แม้ว่าจะเป็นสายของพระเจ้า โทรเข้ามาเขาก็ไม่รับ

เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์และกดปุ่มปิดเครื่อง จากนั้นเขาก็เริ่มมีความสุข เพลิดเพลินกับอาหารจานโปรดของเขาอีกครั้ง

รสชาติของ รชานั้นช่างอร่อยเหลือเกินทำให้เขาหลงไหลจนหยุดไม่ได้ โทรศัพท์ของ รจาก็ไม่มีคนรับ โทรศัพท์ของภัสกรณ์ ไม่มีคนรับจันทน์ ฉายได้แต่เดินไปเดินมาอย่างกังวลใจอยู่ในห้องเธอเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับ

ภายในรถนั้นภัสกรณ์กำลังกอดนีรชาเข้ามาแน่นหัวของเขานั่งอยู่ในซอกคอ ของเธอเพื่อสัมผัสกลิ่นหอมจางๆจากตัวเธอ

“รีบปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ตอนนี้จันทร์ฉายต้องกำลังหาฉันอยู่แน่

นีราผลักภัสกรณ์ออก เธอรู้สึกอับอาย ทำไมถึงเป็นทุกครั้งนะ

ถึงแม้ว่าระหว่างเธอและภัสกรณ์นั้นจะเข้ากันได้แต่ในใจของเธอนั้นก็เห็นได้ ชัดเจนว่าเธอและเขานั้นไม่เหมาะสมกัน

ในเมื่อพูดไปแล้วว่าต้องการจะเลิกกัน แต่เพราะอะไรถึงยังทำสิ่งที่คู่รักนั้นทำ กันอยู่แบบนี้

ในสมองของนิรชานั้นรู้สึกสับสนตอนนี้เธอคิดเพียงอยากกลับไปให้เร็วที่สุด

“ไม่ปล่อย ….เธอรักฉัน เธออย่าโกหกตัวเองเลย”เสียงของภัสกรณ์อู้อี้จาก ซอกคอของ รมาแฝงไปด้วยความอึดอัดใจ

น้า เธอกล้าพูดไหมว่าเมื่อกี้นั้นเธอรู้สึกไม่มีความสุข”ภัสกรณ์เงยหัวขึ้น ใน ดวงตาเขานั้นแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่ยั่วเย้า นีรชาไม่มีคําพูดใดใด นั้นมันเป็นเพียงแค่ปฏิกิริยาที่ตอบสนองตามธรรมชาติ ของร่างกายไม่ได้หมายความว่านั้นมันคือความรัก

ภัสกรณ์ยังอยู่บนตัวของโรชา มือเขาเอื้อมไปควานหาของในกล่องเล็กๆด้าน

หน้ารถ

เขากอดนีรชาขึ้นมานั่งบนตักของเขาสองร่างแนบแน่นกัน ภัสกรณ์หยิบกล่อง หนึ่งขึ้นมา

“เปิดดูสิ ชอบไหม”กัสกรณ์พูดเสียงเบาข้างหูของนีรชา ปลายลิ้นแตะไปที่ ของเธอ

“ขอโทษค่ะ ฉันรับไว้ไม่ได้”โรซาลดสายตาลง

เธอเห็นร่างขาวผ่องของตัวเองเปลือยเปล่ากำลังแนบชิดกับร่างขาวดังข้าวสา สีของภัสกรณ์เสมือนว่าเขาและเธอนั้นรักกันมาก

แบบนี้มันคืออะไรกัน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภัสกรณ์นั้นมันไม่ใช่ความ สัมพันธ์ระหว่างเมียเก็บกับเจ้านายอีกต่อไปแล้ว และเขากับเธอก็ไม่ได้เป็น แฟนกัน เธอจะรับของขวัญจากเขาได้อย่างไรกัน

“น้ำ ! “อารมณ์ที่ดีของภัสกรณ์ถูกคำพูดของนิรชา “รับไว้ไม่ได้ นั้นทำลายลง

ผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วกำลังคิดอะไรอยู่

ภัสกรณ์ถลึงตาใส่นิรชา “เปิดออก ไม่อย่างนั้นวันนี้เธอก็อย่าคิดว่าจะได้กลับ

ไป” นีรามองขึ้นไปด้านบนตึกจากหน้าต่างของรถไฟในห้องของจันทร์ฉายยัง เปิดอยู่ดึกขนาดนี้แล้วทำไมจันทร์ฉายเธอยังไงไม่นอนนะ เธอต้องรอเธออยู่ แน่ๆจันทร์คงจะกังวลใจมาก

นีรชาเปิดกล่องออกและชะงักไปชั่วครู่

ในกล่องนั้นเป็นเพชรรูปตุ๊กตาที่ทำจากฝีมือประณีตการเจียระไนเพชรนั้น สวยงาม แสงไฟจากด้านนอกรถนั้นทำให้มันส่องแสงประกายงดงาม

ตุ๊กตาแบบนี้มันช่างคุ้นตาเธอจึงมองใกล้ๆอย่างละเอียด

คุณพระ ตุ๊กตาตัวนี้เหมือนเธอมาก ดวงตากลมโตจมูกงอนงามดวงตาสดใส ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครไปได้

ตุ๊กตานี้ เป็นสิ่งที่ภัสกรณ์ทำให้เธออย่างนั้นหรือ

เพชรจํานวนมากแบบนี้บวกกับงานฝีมืออันประณีตเขาต้องใช้เงินมากเท่าไหร่

กัน

ใช้เงินจํานวนมากเพื่อที่จะทำตุ๊กตาที่เหมือนกับเธอ เพื่อที่จะให้เธอชอบอย่าง

นั้นหรือ

ทันใดนั้นความซาบซึ้งใจก็ได้ผ่านมาในใจเธอ ครั้งก่อนนั้นเธอได้ไปเดินช้อป ปิ้งกับภัสกรณ์เธอเห็นตุ๊กตาคริสตัสรู้สึกมันสวยมากจึงมองมันอย่างเต็มตา ไม่

คิดว่าภัสกร ยังจํามันได้

นีราเงยตามองภัสกรณ์ดวงตานั้นชุ่มชื้นเล็กน้อย เมื่อมองเห็นสายตาของนีรชาในใจของภัสกรณ์นั้นรู้สึกดีมากเพราะเขาดูออก ว่านีรชานั้นชอบตุ๊กตาเพชร มากๆ

“เป็นยังไง เธอชอบไหม ริมฝีปากของภัสกรณ์นั้นจูบเบาๆที่คอของนีรชาน้ำ เสียงนั้นช่างมีมนต์ขลัง

ในหัวของนีรชานั้นสับสนกับสถานการณ์แบบนี้ เธอจะรับมือกับมันอย่างไร

ยอมรับภัสกรณ์หรอ แล้วเธอจะทนกับความเย็นชาของเขาได้นานแค่ไหนกัน สองวันหรือทั้งชีวิต

หรือไม่รับ ? แต่เมื่อมองดูสายตาที่รักใคร่ของภัสกรณ์แล้วเธอก็รู้สึกทนไม่

ไหว