ตอนที่ 92 ผิดไปใหญ่

สายตาของนีรชาตกตะลึงกับคนสองคนที่เพิ่งนั่งลงตรงข้าม

กับเธอ

คู่สามีภรรยาที่เดินช้าๆ มาตามทางเดิน แท้จริงคือลูกสาว นายกเทศมนตรีจิระเดช ธวัล)และสมภพ เธอสวมชุดคลุมท้อง สีชมพูมีสามีคอยประคองอยู่ข้างๆ และกำลังเดินผ่านมาทางนี้

อย่างช้าๆ

ท้องของเธอดูไม่ค่อยออกเลย ชุดสีชมพูที่เธอสวมใส่อยู่ ทำให้เธอดูน่ารักน่าทะนุถนอมราวกับตุ๊กตานั่นดึงดูดสายตา ของคนรอบข้าง ผิวพรรณเปล่งประกายดุจกระเบื้องเคลือบสี ขาว จมูกเล็กๆ ที่โด่ง นัยน์ตาดำกลมโต ริมฝีปากเล็กระเรื่อ ท่า ให้นีรชาอดสนใจไม่ได้ คุณธวัลนี้สวยจริงๆ

สมภพสวมเชิตออกสีครีมตัดเย็บอย่างปราณีต เขาใส่แล้วมี ความรู้สึกบอกไม่ถูก ดูดีมีชาติตระกูลดั่งเจ้าชายในเทพนิยาย เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ประคองเอวของธวัล พลางก้มหน้าคุยกับ เธอด้วยเสียงอันแผ่วเบา

นีรชาหวนคิดถึงอดีต หากย้อนเวลากลับไปก่อนที่เธอจะได้ พบกับภัสกรณ์ หากภัสกรณ์ไม่ได้เข้ามาในชีวิตเธอ รอยยิ้มเช่นนี้ การดูแลแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นกับเธอก็ได้

(ภาพที่เห็น) ดั่งหัวใจถูกมีดกรีดแทง นีรชาไม่อยากลืมตาดู

อีกต่อไป

สมภพกับนีรชากำลังค่อยๆ เดินมาทางเธอ นีรชารู้สึกตื่นเต้น ไปหมด สัญชาตญาณบอกให้เธอลุกหนี ไม่ได้ เธอไม่อยากให้ พี่สมภพเจอเธอในสภาพนี้ แม้แต่เธอยังอายตัวเอง

แต่ทว่าไม่ทันเสียแล้ว สมภพได้ประคองธวัลมานั่งตรงที่นั่ง

ข้างๆนีรชาในตอนนี้

“ธวัล คุณดีขึ้นไหมครับ” สมภพถามเธออย่างทะนุถนอม เมื่อ สักครู่ขณะที่ธวัลเดินตรงมาทางนี้ เธอพูดว่ารู้สึกไม่ค่อยดี สมภพจึงพาเธอมานั่งพัก

“ค่ะ สมภพ แค่ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย” ธวัลพูดแบบอ้อนๆ เสียงเหมือนตุ๊กตาเหมาะกับรูปร่างเธอจริงๆ คนท้องหลายคน ที่นั่งอยู่ต่างมองมาความอิจฉาและสนใจ

นีรชามองเงาตัวเองในกระจกตรงหน้าต่าง

วิกผมสีทองฟูฟ่อง ขอบตาดำคล้ำอย่างกับหมีแพนด้า น้ำตา ที่ไหลนองหน้าทำเอาแป้งบนหน้าเละเทะไปหมด ใครได้เห็นคงคิดว่าเป็นผู้หญิงบ้านนอกแสนเชยคนหนึ่ง

นีรชาหัวเราะเยาะตัวเอง เมื่อกี้ยังกังวลอยู่ว่าสมภพจะจำตัว เองได้ไหม ตอนนี้เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองคิดมากไป เธอในสภาพนี้ ก็คือนีรชานั่นแหละ สมภพคงจะคิดไม่ถึง

ได้ฟังธวัลพูดเช่นนั้น ตัวเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีเช่นกัน สมภพมี ทําใจลุกขึ้นยืน ช่วยนวดศีรษะให้กับเธอเบาๆ

ธวัลเอนตัวพิงไปที่อกของเขา เหล่ตาขึ้นมองอย่างหวานซึ้ง เพลิดเพลินกับการนวด

ในใจนีรชาเจ็บปวดยิ่งนัก เธออุตส่าห์หนีมาไกลถึงขนาดนี้ หลบๆ ซ่อนๆ ขนาดนี้ ทำไมคนเหล่านี้ยังตามมาได้อีกนะ ก่อน หน้านี้ก็ภัสกรณ์ทีนึงละ ตอนนี้ยังจะมาสมภพและธวัลอีก

เธอทําอะไรผิดหรือ ทำไมสวรรค์ถึงลงโทษเธอเช่นนี้ ให้เธอ ได้เห็นผู้ชายที่ตัวเองรักกับผู้หญิงคนอื่น แสดงความรักใคร่กัน ต่อหน้าเธอ

นีรชาอยากจะลุกหนีไปให้ไกล ตาไม่อยากเห็น ใจไม่อยาก คิด ทั้งสองคนรักใคร่กลมเกลียวกันขนาดนี้ เธอก็จะไม่ปวดใจ
“เชิญหมายเลข 45 ห้องตรวจหมายเลข 2 คะ” เสียงประกาศ เรียกคิวดังขึ้น นีรชาได้หมายเลข 48 อีกประเดี๋ยวก็จะถึงเธอ แล้ว ใครไม่มาตามเรียกจะถูกยกเลิกคิวไป

นีรชาได้แต่เขยิบที่นั่งรอคอยต่อไป “โพละ” เสียงโทรศัพท์ มือถือตกลงพื้นดังขึ้น ที่แท้เมื่อกี้นีรชาลุกขึ้นยืนเร็วเกินไป ลืม ว่าไม่ได้เอาโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋า พอนั่งลงโทรศัพท์จึงตก

นีรชากําลังเอี้ยวตัวจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มือขาวยาวเรียว ช่วยเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้

“คนท้องก้มให้น้อยหน่อยดีกว่านะครับ” น้ำเสียงไพเราะและ นุ่มนวลดังเข้ามาในหูเธอ นีรชาสะบัดผมที่ปิดอยู่ครึ่งหน้าหัน มองไปทางเขา บอก “ขอบคุณ” ด้วยภาษามือ

“อ้อ ขอโทษครับ ผมไม่ทราบว่าคุณเป็นใบ้” เขาบอกกับนีรชา ด้วยภาษามือ สมภพรับขอโทษในทันที

พูดจบเขารีบแสดงท่าทางทันที ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเป็นใบ้ เดิมทีไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าขาวหล่อคำขอโทษหนัก แน่น พลางส่งภาษามือไปทางนีรชาอย่างตั้งใจยิ่งกว่าภาพวาด
สมภพไม่ได้เป็นภาษาใบ้ แต่ว่านีรชากลับเข้าใจภาษามือที่ เขาแสดงออกมา เธอเข้าใจแล้วที่สมภพพูดว่าไม่เป็นไร เขา

ยินดีมากที่ช่วยเหลือเธอ

แบบไหนกันที่เรียกว่าสุภาพบุรุษตัวจริง สมภพเองปฏิบัติตัว สมกับเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เกี่ยวข้องกับชาติตระกูล ไม่เกี่ยวข้อง กับการอบรมสั่งสอนของครอบครัว และไม่ใช่เพราะเขาเป็น เศรษฐี

สมภพแต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนอ่อนโยน อบอุ่นและอดทน นี่สิ

ถึงเรียกว่านิสัยของสุภาพบุรุษ

เทียบกับสมภพ ภัสกรณ์ก็แค่เศษสวะ นีรชาคิดอยู่ในใจอย่าง เงียบๆ มือเล็กๆสีขาวลูบไปที่ต้นคอ ที่ยังรู้สึกแสบร้อน สร้อย คอที่เพิ่งถูกภัสกรณ์กระชากไป ทำให้ผิวหนังที่บริเวณคอ ถลอกหลายที่

“สมภพ ฉันหิวน้ำคะ คุณช่วยไปซื้อน้ำขวดหนึ่งให้ฉันทีได้ ไหมคะ” เห็นสมภพทำภาษามือกับนีรชาอยู่ข้างๆ ธวัลผลน ผลันลุกขึ้นจากที่นั่ง

“ได้ งั้นเดี๋ยวผมกลับมา คุณรออยู่ที่นี่แหละ” สมภพโค้งศีรษะ เชิงขอตัวกับนีรชาอย่างสุภาพแล้วเดินไป
นีรชารู้สึกว่ากิริยามารยาทของเขาช่างรอบคอบและสุภาพ เหลือเกิน นี่สิถึงจะเป็นพี่สมภพของเธอ ในขณะที่เธอแต่งตัว มอซอเช่นนี้ เขายังไม่แสดงท่าทีรังเกียจเลยแม้แต่น้อย และ ยังปฏิบัติต่อเธอเฉกเช่นสุภาพสตรีคนหนึ่ง มีมารยาทและให้ เกียรติ

ไหนเลยจะเหมือนภัสกรณ์ คนสารเลวนั่น ไม่มีจิตสำนึกที่จะ

ให้ความเคารพผู้อื่นเอาเสียเลย

รอจนสมภพเดินไปไกลแล้ว ธวัลหันหลังกลับมา มองนีรชา

อย่างเย็นชา

สายตาอันแหลมคมและเยือกเย็นของธวัล ทำให้นีรชาสะดุ้ง มีอะไรหรือ หรือว่าวิกผมหล่นไป เธอเอามือแตะๆผมตัวเอง ก็ ยังอยู่นี่นา หรือว่าขนตาปลอมหลุด เธอเอามือแตะๆที่ขนตา

อีก ก็ยังอยู่หนิ ธวัลไม่น่าจะจำเธอได้

เธอเข้าใจว่าเมื่อสักครู่ที่เธอคุยกับสมภพ ธวัลคงจะหึงหวง ถึงแม้ว่านีรชาจะแต่งตัวทุเรศขนาดนี้ ธวัลยังอดไม่ได้ที่จะดึง อีกหรือ ธวัลช่างไม่มีความมั่นใจในตัวเองเอาเสียเลย

นีรชายิ้มให้ รีบหลับตาลงไม่อยากปล่อยโอกาสสบสายตากับ ธวัล ธวัลท่าจะประสาท เธอจึงไม่อยากหัวเสียไปกับหล่อน
“นีรชา เธอไม่ต้องแกล้งปลอมตัวหรอก” คำพูดของธวัลทำ เอานีรชาสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้

สายตาแปลกใจจ้องมองไปที่ธวัล อยากรู้ว่าทำไมธวัลถึงจำ เธอได้

ธวัลก้มลงที่ข้างหูของนีรชา ส่งเสียงกระซิบเบาๆออกไป “เธออยากรู้ละสิว่าทำไมฉันถึงจำเธอได้

นีรชาคิดในใจทีแรกคิดจะสวมบทบาทที่เธอแต่งตัวอยู่ต่อ แต่ทนไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าทำไมธวัลถึงจำเธอได้ เธอจึงมอง ตาธวัลอย่างเฉยเมย ถามออกไปว่า “ ฉันปลอมตัวมาขนาดนี้ ทำไมคุณถึงยังจำฉันได้อีก”

ธวัลกัดฟันตอบไปว่า “เพราะว่าฉันเห็นรายชื่อที่ชั้น1 ในนั้น เขียนชื่อว่า “ชยานี” นีรชาตกใจ ชยานี เป็นชื่อทางการที่เธอใช้ เมื่อมาตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลเพราะกลัวว่าภัสกรณ์จะตาม มาเจอ

“แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันคือชยานี” นีรชายังคงมึนงง

“ข้างหน้าชื่อชยานี ยังมีตัวอักษรเขียนชื่อ “นีรชา” ไม่ทันครบ ก็ถูกขีดฆ่า เสียดายที่ลบไม่หมด ฉันก็เลยได้เห็น” ธวัลบอก

อย่างร้ายกาจ “นีรชา ฉันคิดว่าเธอตายไปแล้วซะอีก ไม่น่าเชื่อจะอายุยืนได้ขนาดนี้ ห้องมืดก็ทำอะไรเธอไม่ได้

“ห้องมืด” นีรชาทวนคำอย่างแปลกใจ ธวัลทำไมถึงรู้เรื่องที่ เธอถูกขังอยู่ในห้องมืด

“นีรชา เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันกับมิราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันสมัย เรียน พวกเราใกล้ชิดสนิทสนมกันมากเหมือนพี่น้อง” ใบหน้า ของธวัลรู้สึกสะใจเล็กๆ

มิน่าเล่า นีรชาเพิ่งเข้าใจแจ่มแจ้งก็ในตอนนี้

มิน่าครั้งนี้ถิราถึงได้กล้าลงมือกับฉัน เมื่อก่อนก็คิดว่าเธอแค่มี นิสัยเหมือนลูกคนโตทั่วไปที่ชอบเอาแต่ใจ ไม่นึกเลยว่าเธอจะ ร้ายกาจถึงเพียงนี้ นีรชาแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยถือสาธิรา ถิร าไม่น่าจะเกลียดเธอ(นีรชา)ขนาดนั้น หนอยแหนะยังสมรู้ร่วม คิดกับภัสกรณ์จับเธอเอาไปขังไว้ในห้องใต้ดิน

แสดงว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้ล้วนมีธวัลวางแผนอยู่เบื้องหลัง

นีรชาจ้องมองธวัลด้วยสายตาเคียดแค้น เดิมเธอคิดว่าธวัล เป็นคนดีคนหนึ่ง เพราะว่าเธอคิดว่าคนรักของพี่สมภพต้องเป็น คนดีไม่มีที่ติอย่างแน่นอน

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า ที่แท้ธวัลเป็นคนหักหลังผู้อื่นอย่างร้ายกาจ

“นีรชา ฉันขอเตือนเธอให้อยู่ห่างๆ สมภพไว้” ธวัลขยับเข้า ใกล้ข้างๆ นีรชา ยื่นนิ้วมือที่ทาเล็บสีชมพูออกไปหยิกเข้าที่ แขนของนีรชาอย่างแรง

“โอ้ย” นีรชาร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บ บรรดาคนท้อง ที่นั่งรออยู่ข้างๆ กันต่างหันมามองทางเธอ นีรชามองออกไป ไกลๆเห็นสมภพเดินถือขวดน้ำใกล้เข้ามาทางนี้ทุกทีทุกที

ธวัลใช้ร่างของตนบดบังสายตาคนอื่น เธอแสร้งพูดอย่างเป็น ห่วงว่า “อุ๊ยตาย เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า คุณจะเข้าไปพบหมอก่อนดีไหมคะ” แรงหยิกกลับเพิ่มขึ้นอีก

นีรชายังคงถูกธวัลหยิกแขนอยู่ อีกมือหนึ่งชักมีดเล็กๆ ที่ แหลมคมและประณีตออกมาจากกระเป๋า จี้ไปที่ข้อมือของธวัล นีรชาบอกธวัลด้วยเสียงเรียบเฉยและเบากว่า “ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดเอ็นข้อมือของเธอ”

มองดูเงาของสมภพเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที มัดเล็กๆ ในมือ ของนีรชาส่องแสงวับเข้าตา ธวัลปล่อยมือเธอออก กัดฟันพูด

เสียงเบาว่า “นีรชา เธอคอยดูก็แล้วกัน”
นีรชานั่งนิ่งเอามีดเก็บใส่กระเป๋า พูดเสียงเบามีเพียงธวัล เท่านั้นที่ได้ยิน “ธวัล เธอไม่กลัวหรือว่าพี่สมภพจะเห็นธาตุแท้

ของเธอ”

นีรชาเข้าใจมาตลอดว่าธวัลเป็นคนดี จึงคิดว่าธวัลจะได้ครอง รักกับพี่สมภพ เธอหวังว่าพี่สมภพจะมีความสุข เธอคิดว่าธวัล จะทำให้พี่สมภพมีความสุขได้

ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอคิดผิดมหันต์ ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีจิตใจ

อำมหิตเช่นนี้ จะคู่ควรกับพี่สมภพได้อย่างไรกัน

บางที เธอควรจะยืนขึ้น ฉีกหน้ากากที่แท้จริงของธวัลให้

สมภพเห็นต่อหน้า

เสียงก้าวเท้าเข้ามายิ่งใกล้ขึ้น สมภพถือขวดน้ำเดินตรงมา ส่งยิ้มน้อยๆ ให้ธวัล : “ที่รัก หิวน้ำแย่แล้ว” พลางเอามือบิด ฝาขวดน้ำยื่นส่งให้ธวัล

“สมภพ ฉันได้กลิ่นไม่ค่อยดีในนี้ เราไปกันเถอะ” นีรชากำลัง ลังเลว่าจะบอกสมภพดีหรือไม่ ธวัลรีบลุกขึ้นดึงแขนสมภพ ออกไปทันที