ตอนที่ 161 บาดเจ็บแต่ไม่กล้า ร้องออกมา
ตอนที่ 161 บาดเจ็บแต่ไม่กล้า ร้องออกมา
เดทสัปดาห์ละครั้ง?ผู้ชายคนนี้ได้ คืบจะเอาศอกจริงๆเลย!
นีรชาขมวดคิ้วกำลังจะปฏิเสธแต่ พอเห็นหน้าตาของปาลก็พูดไม่ ค่อยออกก็เลยตอบไปมั่วๆว่า “ค่อย ว่ากัน”
ตอนทีถึงสนามเด็กเล่นปาลน้อย ยังนอนอยู่ ภัสกรณ์ไปแกะเข็มขัด นิรภัยออก จะเอื้อมมือตบที่หน้า ของปาล“ตื่นแล้วลูก!
นีรชารีบบังไว้ก่อนแล้วจิกตาไป ทางเขา “ทําอะไรของนาย!ให้ลูก นอนอีกแป๊บสิ
ภัสกรณ์ชี้ไปทางหน้าต่าง “ถึงจุด หมายแล้วหนิ”
นีรชาไม่รู้จะสื่อสารกับผู้ชายแบบ นี้ยังไงแล้วไม่แปลกใจเลยที่ใครๆ ก็พูดกันว่ายอมอยู่กับแม่ที่ขอทาน ก็ไม่อยู่กับพ่อที่เป็น ข้าราชการ!
จิตใจของผู้ชายไม่ละเอียดเลย
จริงๆ เด็กน้อยกำลังนอนหลับอย่าง สบายถ้าโดนปลุกให้ตื่นคงจะทร มานแน่ๆเลย เรื่องแค่นี้ภัสกรณ์ก็ คิดไม่ได้
“นอนอีกแป๊บแล้วจะเป็นอะไร?พา เด็กๆออกมาเล่นก็เพื่อที่จะให้เด็ก เล่นให้สนุกไม่ใช่เหรอ?ตอนนี้สิ่งที่ เขาต้องการคือนอนหลับ แค่นอ นอิ่มๆก็จะทำให้เขามีความสุข ทำไมไม่ทำให้เด็กสมหวังหละ?
คำพูดที่ยาวเหยียดของนีรชาทำ ให้ภัสกรณ์ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เห็น นีรชาหวงลูกเหมือนแม่ไก่ที่หวง ลูกไก่แบบนี้ในใจของภัสกรณ์เต็ม ไปด้วยความอบอุ่น นัยน์ตาก็เต็ม ไปด้วยรอยยิ้มเขาเอื้อมตัวไปจูบที่ ปากของเธอ “ยัยเด็กบ๊องกล้าว่า ผมเหรอ!
นีรชาหลบไม่ทันก็เลยโดนเขาจูบ พอดี แก้มของเธอแดงขึ้นมาทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เขินอายว่า “ต่อหน้าเด็กก็ไม่รู้จักอาย ไม่มีแก่คนเฒ่าก็ไม่รู้จักอายใช่ ไหม!
นีรชาอุ้มเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด หน้าของเธอดูมีเสน่ห์ ความรักของ แม่ที่อยู่ในตัวก็แผ่ออกมาเต็ม ทั้ง สองอย่างที่ดีที่สุดของผู้หญิงอยู่ที่ ตัวเธอหมดแล้ว ตอนนี้ภัสกรณ์รู้สึก ว่าเธอสวยงามมาก ทำให้เขาทั้ง หลงใหลทั้งซาบซึ้ง ความอ่อน หวานที่อยู่ในใจเหมือนมีอะไรพุ่ง เต็มเยอะจนพร้อมที่จะ กระจัดกระจายออกมา
โชคดีที่ผ่านไปไม่นานปาลน้อยก็ ตื่นแล้ว เขาขยี้ตาเสร็จก็สังเกต เห็นว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของ นีรชา พอรู้แบบนี้ก็บนใบหน้าก็มี รอยยิ้มแฉ่งทันที ใช้เสียงเด็กๆของ เขาเรียก “น้านีรชา!”
“อ๊าย!ที่รักตื่นแล้วเหรอ?น่ารัก จริงๆเลย!”ในใจของนีรชาเต็มไป ด้วยความสุข เธอจับตัวของปาล ขึ้นมาแล้วให้นั่งลงพร้อมขยับมือ ของตัวเองที่ชาไป ภัสกร มองไปทางเธอ “ขาเจ็บ จนแข็งแล้วใช่ไหม?เมื่อกี้บอกว่า ปล่อยลงมาเธอก็ไม่ยอมฟัง
นีรชายิ้มแฉ่ง “ฉันเต็มใจ!”
ปาลนั่งตัวตรงก็มองเห็นประตูที่ เป็นปราสาทของสนามเด็กเล่นเลย เขารีบตะโกนดังๆ “น้านีรชา!ถึง สนามเด็กเล่นแล้ว!”
นีรชายิ้มหวาน “ใช่!ไปกันพวกเรา ลงจากรถกัน!ปาลของพวกเราจะ ไปเล่นแล้วๆๆๆๆ!
ภัสกร มองไปทางผู้หญิงที่กำลัง เล่นกับเด็กอยู่ เขารู้สึกน้อยใจที่ โดนปาลเมิน
เริ่มตั้งแต่ที่เขาตื่นก็ไม่เคยเหลียว มองพ่อคนนี้เลย!
ก็เลยพูดไปด้วยน้ำเสียงที่นึงว่า “ปาล ยังไม่ได้เรียกพ่อเลย!”
ปาลไม่หันแม้กระทั่งหัวเรียกออก เสียงอย่างไม่สนใจว่า “พ่อ!”
จากนั้นก็ชี้ไปทางสนามเด็กเล่น อย่างมีความสุขแล้วคุยกับนีรชา อย่างเฮฮา
ภัสกรณ์เงียบไปเลย นัยน์ตาเต็ม ไปด้วยความอิจฉา มองไปทาง นีรชาแล้วพูดว่า “น้ำ เธอนี่ซื้อใจคน เก่งจริงๆเนอะ! ”
นีรชามองไปทางเขาแล้วยักคิ้ว “ถ้าทำได้นายก็ทำสิ!
ประตูสนามเด็กเล่นมีคนเยอะมาก ล้วนเป็นแต่พ่อแม่พาลูกๆมาเล่น บนใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วย รอยยิ้มทำให้ดูแล้วรู้สึกอบอุ่นมาก
แสงแดดที่อบอุ่นส่องมาทาง สนามเด็กเล่นทำให้เห็นใบไม้ที่ เขียวสดใสมีสีเหลืองอ่อนๆปนอยู่ พร้อมกับกลิ่นดอกไม้อ่อนๆที่อยู่ รอบข้าง นีรชาจูงมือของปาลและภัสกรณ์ เดินไปแล้วกระโดดทำแบบนี้ซ้ำๆ เหมือนนกที่ถูกปล่อยออกมาจาก กรง
หลังจากที่เล่นของเล่นไปหลายๆ อย่างปาลก็จะไปนั่งรถไฟเหาะ จูงมือของนีรชาพูดไม่หยุด “น้า นีรชาไปกับผมได้ไหมครับ?”
นีรชามองไปทางรถไฟเหาะอย่าง ลำบากใจ ถึงแม้จะเป็น รถไฟของเด็กๆไม่ได้น่ากลัว เหมือนของผู้ใหญ่ แต่เธอก็ยังรู้สึก กลัวอยู่ดี เธอกลัวความรู้สึกที่ขึ้น สูงๆแล้วต่อด้วยความรู้สึกที่โล่งอก เหมือนโลกใบนี้ไม่มีแรงโน้มถ่วง ภัสกรณ์ก็ดูออกว่านีรชาลําบากใจ เลยไปจูงที่มือของปาล “พ่อเล่น ด้วยคนเดียวก็พอแล้ว น้านีรชาไม่ ค่อยสบายมหน้าพักผ่อนก่อนนะ ครับ”
แต่ปาลไม่ยอมจับมือของนีรชาก็ เริ่มร้องไห้ “ไม่เอาครับ ผมจะให้ น้านีรชาเล่นด้วย”
ปาลร้องขอเหมือนเด็กคนอื่นทั่วๆ ไปเป็นแล้ว นีรชารู้สึกดีใจมาก กําลังจะเปิดปากตอบก็เห็นภัสกรณ์ ยกมือตบไป หัวของเขา “ร้องไห้ ทำไม?ไม่เหมือนลูกผู้ชายเลย! แรงที่ตบไม่แรงแต่น่าเสียงดูเข้ม
งวดมาก
พอนีรชาเห็นภัสกรณ์ตบเด็กแบบ นี้ก็อึ้งไปเลย ตาที่ดำเหมือนลูก องุ่นปิดกว้างแล้วมองไปทาง ภัสกรณ์อย่างนิ่งๆ
หลังจากกนั้นสองวิปาลรู้สึกตัว น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดแต่ก็ไม่ กล้าตามตื้อนีรชาต่อ ทำได้เพียง ไปแอบไว้ที่หลังของเธอ
หน้าตาที่โดนรังแกแต่ไม่กล้า บอกใครยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกน่าสงสาร
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ