ตอนที่66 ไม่รับน้ำใจ

ตอนที่66 ไม่รับน้ำใจ

ครั้งแรกในชีวิต ที่นีรชาเหมือนขโมยที่น่าอับอาย แอบ

ติดตามอยู่ข้างหลังของคนอื่น

ธวัลกอดอกเดินไปข้างหน้า นีรชาแกล้งทำเป็นเดินเล่น สบายๆ ติดตามอย่างหลบๆด้านหลังเธอประมาณสามสิบ เมตร อยากรู้ว่าธวิลจะเข้าห้องผู้ป่วยไหน

เธอไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี เธอแค่อยากจะเห็นพี่สมภพสัก ครั้งก็พอใจแล้ว

เธออยากรู้ว่าเขาสบายดีไหม ป่วยหนักหรือเปล่า เธอ ไม่ได้จะมายุ่งวุ่นวายในชีวิตของเขาเลย แค่แอบดูก็ สบายใจแล้ว

เธอรอจนกว่าธวิลจะเดินเข้าไปหน้าตึกเล็กๆสีเหลือง ที่แสนเงียบสงบและสวยงาม นีรชาถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้ว พี่สมภพพักรักษาตัวอาคารเดียวกันกับเธอ อยู่ใกล้กัน มาก แต่เหมือนไกลสุดขอบฟ้า
“คุณอาศัยอยู่ต้นแม่น้ำแยงซีเกียง ฉันอาศัยอยู่ปลายสุด แม่น้ำ คิดถึงคุณในทุกวันแต่กลับไม่เห็น ทั้งที่ดื่มน้ำสาย เดียวกัน” จานีรชาก็นึกถึงสมัยที่เธอราการแสดงศิลปะที่ โรงเรียน ดนตรีที่คลอไปกับการแสดงก็คือเพลงนี้

ตอนนั้นเธอยังเป็นสาวน้อยอายุ16ที่กำลังเบ่งบาน พี่ สมภพก็เป็นหนุ่มสะโอดสะองสง่างามวัย18 เธอทำอยู่บน เวที ส่วนเขามองดูเธออยู่ข้างล่างเวทีที่เต็มไปด้วยผู้คน เบียดเสียดไปมา แววตาที่แสดงออกมาถูกกั้นเสียงคนกับ เพลง มองตรงเข้าไปในใจของเธอ

ภายใต้การแต่งหน้าอย่างหนาขึ้นเวที หน้าของเธอ เหมือนถูกแผดเผาจนเป็นสีแดงสดงดงาม รองพื้นก็ไม่ สามารถกลบมันอยู่ได้

หนุ่มน้อยเทพบุตรวัย18 ดวงดาของเขานั้นเต็มไปด้วย ความตะลึงและชื่นชม ทำให้งานสังสรรค์ในครั้งนั้นยิ่ง ใหญ่มาก และกลายเป็นของขวัญที่มอบให้กับเขาคน เดียว ของขวัญลับ เพราะว่าการเก็บซ่อนปกปิดจะทำให้ คนมีความสุขมากเป็นพิเศษ

ธวิลเดินเข้าไประเบียงที่อยู่ท้ายสุดของห้องผู้ป่วยห้องผู้ป่วยนั้นมีลักษณะเหมือนกับห้องที่นีรชาพักอยู่เลย ด้านข้างมีระเบียงขนาดใหญ่ ด้านบนมีกระถางดตันไม้สี เขียวแขวนอยู่

นีรชาเดินไปที่ระเบียง ทำให้ต้นไม้ที่เจริญงอกงาม ปิดบังตัวของเธอ มองเข้าไปในห้องผู้ป่วย

สมภพที่ใบหน้าซีดเซียว เดิมทีหน้าก็ขาวผ่องอยู่แล้ว ตอนนี้ขาวจนโปร่งใส เขานั่งอยู่ที่โต๊ะ ดูเหมือนว่าเขา กำลังจะอ่านอะไรสักอย่างจากแล็ปท็อปของเขา ธวิล ก็โอบกอดเขาจากด้านหลัง จับบนหน้าของเขาอย่าง คลอเคลีย

จู่ๆใจของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที แม้จะทราบดีว่าพี่ สมภพเขามีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้ว แม้จะรู้ดีว่าสำหรับตัว เองไม่มีทางเป็นไปได้ แต่พอได้มาเห็นกับตาว่าเขาจูบ อยู่กับผู้หญิงคนอื่น น้ำก็ยังรู้สึกว่ารับไม่ไหว

ดูเหมือนเขาจะสบายดีมาก ป่วยก็คงไม่เป็นอะไรมาก ตราบใดที่เขายังไม่เป็นอะไร

รีบออกไปจากนี่เถอะ นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรอยู่ ออกไปจากที่นี่ออกไป! นีรชาพยายามพูดโน้มน้าวตัวเองให้ ขยับขาทั้งสองออกไปจากที่นี่

แต่ขาทั้งสองข้างดูเหมือนว่าจะมีจิตใจที่แน่วแน่ของตัว เอง พวกมันยังคงไม่ไปไหน และก็ไม่ขยับเลย

น้ำตาซึมที่ดวงตาทั้งสองข้าง ที่เห็นวิวเอี่ยวตัวเข้าไป ในอ้อมอกของสมภพ แขนของเธอโอบกอดแน่นที่คอ ของเขา พูดจาอ่อนหวานอ่อนโยน เห็นสมภพยิ้มอย่าง อบอุ่น ยื่นมือออกมาตบเบาๆที่หลังของธวิล

หัวใจเหมือนถูกใบมีดที่คมกรีด มันเจ็บปวดมากจนเธอ ไม่รู้จะใช้อะไรมาปะรักษาได้

ในที่สุดนีรชาตาก็ไหลออกมา ไหลลงบนแก้มที่ซีดขาว นั้น หยดหล่นลงไปที่มือของเธอที่กำลังกำอย่างแน่น เล็บฝังลึกเข้าไปที่ฝ่ามือหัวใจ ความรู้สึกแสบร้อนยังสู้ไม่ ได้เลยกับความเจ็บปวดของหัวใจนี้

นีรชาอยากจะเช็ดน้ำตา แต่กลับพบว่าไม่มีประโยชน์ อะไรแล้ว เพราะน้ำตาไหลรินไม่หยุดราวกับเชือกไข่มุก แขนขาวนวลของเธอจึงเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

พยายามที่จะกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอของตัวเอง นีรชา หันตัวค่อยๆเดินออกจากตรงนั้นไป ชั่วพริบตาเดียว เธอก็ ดูเหมือนแก่ขึ้นไปแล้วสิบปี ท่าทางการเคลื่อนไหวกลาย เป็นเชื่องชาและเทอะทะ

นีรชา เธอร้องไห้ทำไม เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็น อะไร!

พยาบาลท่านหนึ่งเดินยกถามที่เต็มไปด้วยยาเข้ามาที่ ห้องผู้ป่วย มองนีรชาด้วยสายตาแปลกๆ ผู้หญิงคนนี้มา เยี่ยมท่านสมภพเหรอ ทำไมถึงไปอยู่ที่ระเบียง

นีรชาก็ยังไม่สบายใจ ชี้ไปที่ห้องคุณสมภพ และถาม คุณพยาบาลว่า “ผู้ผ่วยที่ห้อง201ที่ชื่อคุณสมภพ เขา ป่วยเป็นอะไรเหรอ”

พยาบาลงงงวยนิดหน่อย แต่ก็ยังตอบความจริงๆ “อ๋อ เป็นโรคเลือดออกที่กระเพาะอาหาร พักรักษาตัวที่นี่ได้ สักพักแล้ว พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาล ” พยาบาลพูด จบก็เดินเข้าห้องผู้ป่วย พร้อมถอนหายใจ
“คนแก่สมัยนี้ ไม่ค่อยจะรักตัวเองเอาสะเลย คบค้า สมาคมกันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะดื่มเหล้า แต่ก็จะกินให้ พอประมาณ”

จ่านีรชาก็รู้สึกเป็นห่วงทันที เธอคิดว่าเขาจะป่วยเป็นแค่ ไข้หวัดธรรมดา คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเลือดออกในกระเพาะ อาหาร มิน่าล่ะ หน้าของเขาช่างซีดเซียว

นีรชากำลังใจลอย โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อก็ดังขึ้น ภัสกรณ์นั่นเอง

“อยู่ไหน!” เสียงของภัสกรณ์ใช้อำนาจบาตรใหญ่ เหมือนเคย

วันนี้เขาตั้งใจขับรถไปซื้อซุปไก่ร้านดังให้เธอ ระหว่าง ทางรถติดไป40นาทีกว่า ยังดีที่กลับมาได้ไว เพราะกลัว ว่ามันจะเย็นเขาจึงซุกมันไว้ที่หน้าอกเสื้อผ้าห่อๆไว้ กลับ มาถึงกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาว น้าแขบอกว่า เธอออกไปข้างนอกนานแล้ว ไม่รู้ไปหลงที่ไหนรึเปล่า ลืมไปรึเปล่าว่าตัวเองกำลังท้องอยู่แท้ๆ
” น้ำขมวดคิ้ว โทรมาน้ำเสียงก็ต้องดูด้วยเหรอ

“พูดมา!” เสียงของภัสกรณ์แข็งขึ้น เขาเกลียดที่สุดที่ น้ำไม่เหลี่ยวแลเขา

“พูดอะไรละ! ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่ไปไหนก็ต้อง รายงานคุณ” นีรชาเริ่มไม่สบอารมณ์

“นี่เธอ!” ภัสกรณ์โกรธเธอจนพูดออกมาไม่ได้ ทั้ง โทรศัพท์เสียงดังเปรี้ยะ น้าแขตกใจสะดุง

นีรชาเดินอย่างช้าๆไปขึ้นลิฟต์ เดินกลับไปที่ห้องตัว

เอง โรคกระเพาะมันจะดีกว่าถ้ากินอะไรที่เละๆ เช่นอะไร ที่เป็นพวกโจ๊ก และดูท่าทางของถวิลแล้วไม่น่าทำอาหาร ได้ นีรชาตัดสินใจ อีกพักจะแอบไปต้มโจ๊กถั่วแดง และ หาใครสักคนเอาไปให้สมภพ

ตอนที่นีรชากลับที่ห้องผู้ป่วย ภัสกรณ์นั่งอยู่บนโซฟา ด้วยใบหน้าที่บึงดึง น้าแขก็ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความน่า กลัว มองดูนีรชาที่กลับมา ถอนหายใจโล่งอกทันที แล้วก็ รีบไปต้อนรับ
“คุณน้ำ คุณไปไหนมา นายน้อยรอคุณนานแล้วนะคะ น้าแขมองภัสกรณ์ เลียเข่งเลียขารีบเอาซุปไก่มา ดูสิ นายน้อยซื้อซุปไก่มาให้คุณด้วย นี่น่าจะเป็นซุปไก่จาก ร้านรวงทองเลยนะคะ สูตรลับที่สืบทอดกันมายาวนาน เป็นยาบำรุงพิเศษเลยนะคะ ฉันเตรียมให้คุณไว้แล้วหนึ่ง ชาม”

“ฉันไม่อยากทาน เธอให้เขาดื่มเองเถอะ” นีรชามีแต่ใจ อยากจะไปต้มโจ๊กถั่วแดง จึงไม่มีกะจิตกะใจจะดื่มอะไร ทั้งนั้น พูดอีกก็อาจจะเป็นเพราะว่ากำลังท้องอยู่ เธอดม ซุปไก่แล้วมีความรู้สึกขยะแขยง

น้าแขที่เพิ่งจะยกซุปไก่อยู่ในมือ ฟังที่นีรชาพูด ก็มอง คุณแทนอย่างกระอักกระอ่วน

ภัสกรณ์สีหน้าปั้งดึง ดวงตาที่มืดดำคู่นั้นจ้องที่นีรชา “ดื่ม!”

คนท้องดื่มซุปไก่มันดีต่อร่างกาย นีรชาค่อนข้างผอมไป

แล้ว ควรจะบำรุงมากๆ

คิ้วที่ละเอียดของนีรชาเริ่มติดกันแน่น มีการบังคับคนอื่นแบบนี้ด้วยเหรอ กลิ่นของซุปไก่ เธอได้กลิ่นแล้วจะ อ้วก ทำไมต้องบังคับให้เธอดื่ม

“ถ้าอยากดื่มก็ดื่มเอง ฉันไม่ดื่ม!”

บรรยากาศในห้องอึมครึม น้าแขรีบเอาถ้วยซุปไว้ในมือ ของนีรชา “คุณน้ำ คุณรีบดื่มเถอะ นายน้อยเขาตั้งใจซื้อ ให้คุณนะคะ” พูดจบ เท้าของเขาเหมือนทาด้วยน้ำมัน และหนีออกไปแล้ว

เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น สายตามองอย่างหาเรื่อง นาย น้อยอารมณ์ก็กลับมาร้ายอีก เธอก็ไม่ได้หลบหลีกหนีไป ไหน บางทีก็เหมือนต้องการที่จะทะเลาะกับนีรชา นีรชา ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้อะไรร้ายดี นายน้อยที่เอาเธอติดตามมา ด้วย สิบกว่าปีมานี้ เขาไม่เคยตกหลุมรักใครเลย ซื้อซุป ไก่จากที่ไกลๆกลับมาให้ หลังมือก็ถูกซุปไก่ลวกจนมือ แดงก่ำ เธอก็ไม่ได้รู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ บอกว่าไม่ดื่มก็ คือไม่ดื่ม!

คนที่อยู่ในท้องนั้นน่ะ ก็ยังไม่รู้ว่าใคร! น้าแขแบะปาก พูดเงียบๆ มันไม่คุ้มสำหรับคุณชายเลย
อารมณ์ของผู้หญิงท้องมันมักจะผันผวนง่ายไม่แน่นอน เพิ่งจะเห็นสมภพและธวิลพอดรักกัน ตานี้ก็ยังมาทะเลาะ กับภัสกรณ์อีก อารมณ์พูดจาโผงผางก็ขึ้นมาทันที

เอาชามที่หนักๆวางไว้บนโต๊ะ ไม่สนใจภัสกรณ์ หันหลัง กลับไปต้มโจ๊กถั่วต่อ

ภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ที่โซฟา สีหน้าของเขาเศร้าจนสามารถ บิดน้ำออกมาได้

ลุกขึ้นจากโซฟา ก้าวเท้า ดึงนีรชาไว้ มือคว้าที่ขา กรรไกรของเธออย่าแน่น “ดื่มซุปเถอะ!”

นีรชาดิ้นรน พยายามที่จะสะบัดให้หลุด “ปล่อย ! คุณมัน ชอบใช้กำลัง!

ดวงตาที่สดใสของเธอเริ่มเย็นชา ใบหน้าขาวนวลกลับ โกรธจนกลายเป็นสีแดง แทนจ้องมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่ ดื้อรั้นหัวแข็งเหมือนตัวเม่นไม่มีผิด แม้ว่าในใจจะเต็มไป ด้วยความโกรธ แต่มือกลับไร้เรี่ยวแรง
นีรชายังไม่อยากพูดอะไรอีก เธอยังไม่ทันจะพูด มือ ของภัสกรณ์ก็หามขากรรไกรล่างของเธอขึ้น จูบที่ปาก ของเธอทันที

นีรชาใช้พละกำลังที่มีทั้งหมด ยกมือขวาขึ้น ตบที่ใบ หน้าของภัสกรณ์อย่างรุนแรง