ตอนที่ 22 ไร้ค่า

นีรชาอยากจะหนี แต่เธอก็ก้าวไม่ออก ตอนนี้ขาทั้งสอง

ข้างแข็งราวกับท่อนไม้

เธอกำลังดิ้นรนต่อสู้อย่างดุเดือดกับความคิดของตัวเอง

ถ้าอยู่ต่อ นั่นก็หมายความว่า เธอจะต้องยอมรับเงื่อนไขที่ ไม่เป็นธรรมของผู้ชายคนนี้

หรือจะหนี…ไม่…ไม่ได้!

ถ้าหนีไปตอนนี้ แล้วพ่อ น้าสาและพี่มุกจะเป็นยังไง ครอบครัวเธอจะต้องบ้านแตกสาแหรกขาด

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงรวบรวมความกล้า

ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้ภัสกรณ์เล็กน้อย

“โอเคค่ะ คุณภัสกรณ์ คุณว่ามาเลยดีกว่า เงื่อนไขของคุณคืออะไร”

“เธอต้องเป็นผู้หญิงของฉัน จนกว่าฉันจะเบื่อ” สายตา ของเขาไม่ได้มองมาที่เธอเลย แต่กลับมองออกไปนอก หน้าต่างอย่างสบายใจเฉิบ

“นี่นาย…ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!”นีรชากรุ่นด่า กำลังจะเดินออก

ไป

“ฉันจะหาโรงพยาบาลและแพทย์ที่ดีที่สุด เพื่อมารักษา พ่อของเธอ ให้แน่ใจว่าเขาจะหาย” เสียงทุ้มต่ำของชาย หนุ่มดังมาจากด้านหลังของเธอ

เธอหยุดชะงัก เริ่มจะลังเล.

เป็นผู้หญิงของเขาเนี่ยนะ เหอะ…ไร้สาระสิ้นดี เธอควรจะ ชกเขาไปสักหมัดด้วยซ้ำ แต่เธอกลับลังเลซะอย่างงั้น

จะว่าไป เงื่อนไขที่เขาเสนอมามันก็น่าสน ที่อาการป่วย ของพ่อไม่หายสักที ก็เพราะไม่มีเงินรักษา ถ้าเขาสามารถ หาแพทย์ที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลชั้นนำ เพื่อมารักษาพ่อ ได้ ท่านต้องดีขึ้นแน่ๆ
แต่ทว่า ค่าใช้จ่ายที่จะทำให้พ่อหายป่วยได้นั้น เธอจะต้อง เอาตัวเข้าแลก

ขายศักดิ์ศรีของตัวเองให้กับผู้ชายป่าเถื่อน…

“ว่าไง คิดได้หรือยัง?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม ภัสกรณ์จ้องมอง นีรชาที่ยืนตัวแข็งที่อ ผู้หญิงน่ะล้วนแต่เป็นสินค้าชั้นเยี่ยม ของเขาทั้งนั้นแหละ นีรชาเองก็เช่นกัน

ภัสกรณ์สาวเท้าเข้าไปหา โอบกอดร่างบางไว้จากทาง ด้านหลัง ฝ่ามือร้อนสัมผัสผิวกายเนียนละเอียด

นีรชาได้แต่จ้องมองฝ่ามือหนาที่อยู่ตรงหน้า เธออยากจะ แกะมือนั่น แล้วผลักเขาออกไปเต็มทน แต่สุดท้ายเธอ ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้สี่โมงห้าสิบแล้ว เหลือเวลาอีกสิบนาที เธอมีเวลาแค่สิบนาทีเท่านั้นที่จะคิดหาทางออก

แล้วเธอมีทางเลือกอื่นด้วยเหรอ

ตั้งแต่พ่อล้มละลาย เพื่อจะประหยัดเงินแค่สิบบาท เธอยัง ต้องเดินกลับบ้านเป็นระยะทางกว่าสิบป้ายรถเมล์แทบทุก วัน ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรอีกแล้วทั้งนั้น
ศักดิ์ศรีน่ะเหรอ เมื่อเทียบกับพ่อที่นอนป่วยอยู่บนเตียง แล้ว คำว่าศักดิ์ศรีมันคืออะไร พ่อที่เคยแข็งแรงดี ตอน นี้ได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง พูดก็ไม่ได้ ขยับตัวไปไหนมา ไหนก็ไม่ได้ไม่ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้ว

คำว่าศักดิ์ศรี เมื่อเทียบกับการที่ต้องเผชิญชะตากรรมอัน โหดร้ายแบบนี้ มันไม่มีค่าอะไรเลย

เพื่อให้พ่อหายเป็นปกติ ต่อให้ต้องพลีกายขายศักดิ์ศรี ของตัวเอง เธอก็ยอมได้ทั้งนั้น

ความบริสุทธิ์ของเธอถูกชายที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อพราก ไปแล้วตั้งแต่คืนนั้น จะเสียตัวอีกสักครั้ง หรืออีกสักสิบครั้ง มันก็คงไม่ต่างกัน

พี่ภพ…นึกถึงหน้าประภพขึ้นมาที่ไร หัวใจของเธอก็เจ็บ ทุกครั้ง

นึกถึงตอนที่เขายืนรอเธอเลิกเรียนที่ใต้ต้นซากุระ นึกถึง รอยยิ้มแสนอบอุ่น นึกถึงคำพูดที่เคยบอกเธอว่า “โตไวๆ นะน้ำ วันเกิดปีที่สิบแปดของน้ำ พี่จะพาไปเที่ยวทะเลนะ”
ตอนที่นีรชาถูกพวกจิ๊กโก๋มาตามตอแย ประภพคือฮีโร่ที่ ช่วยเหลือเธอไว้ เขาเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยรังแกใครก่อน แต่ก็ซ้อมพวกมันจนน่วม ปกป้องไม่ให้เธอมีเรื่องเสื่อมเสีย

“พี่ภพ…ดวงตาเธอพร่ามัว น้ำตาที่ทนกลั้นมานาน ใน ที่สุดก็พรั่งพรูออกมา และหยดน้ำตารสขมก็ไหลลงมาใน ปาก