ตอนที่ 84 เจ็บใจเพื่อผู้หญิง

ดวงตาที่สีเลือดของภัสกรณ์ปังตึงทันที ยิ้มเยาะพร้อมเดินไปด้านข้าง

นีรชา

นีรชาถูกขู่ด้วยสายตาที่น่ากลัวของเขา สู้สุดชีวิตเพื่ออยากจะเอามือของ

เขาออก “คุณจะทำอะไร!”

ภัสกรณ์หัวเยาะเราะ ัทำเรื่องที่ผู้หญิงผู้ชายเขาควรทำกันนะ!” เสียงที่ น่ากลัวของเขาเหมือนเป็นเสียงปีศาจที่มาจากนรกไม่มีผิด น้ำ เธอบอกว่า ผมเป็นคนต่ำช้าใช่ไหม วันนี้ผมจะทำให้เธอได้รู้ว่าแบบไหนคือคนต่ำช้า จริงๆ”

“อย่าถูกแตะต้องฉัน!คุณมันปีศาจ! นรชาตอบโต้กลับ ดวงตาที่กระหาย เลือดของภัสกรณ์ทำให้นีรชาสั่นไปทั้งตัว รู้ว่าตัวเองกำลังเหมือนลูกแกะ ที่รอฆ่าแล้ว!

ด้านหน้าของภัสกรณ์ พละกำลังของนีรชาก็ไม่ต้องพูดถึงเลย

ตระหนักว่าพอถึงจุดนี้ นีรชาเลิกพยายามคัดค้านแล้ว ไม่พูด ไม่ตอบโต้ และก็ไม่มองเขา เหมือนน้ำแข็งก้อนหนึ่ง เย็นๆ ถูกภัสกรณ์อุ้มขึ้นไปชั้น บน ใบหน้าที่ซีดขาวแม้แต่ความหวังก็ไม่มีแล้ว เหลือแต่ความว่างเปล่าที่ เงียบสงัด! ภัสกรณ์เห็นท่าทางที่ดื้อรั้นอย่างเป็นชาของนีรชา ในใจยิ่งโมโหอย่าง

รุนแรง

สองสามก้าวเดินถึงห้องนอนชั้นบน ภัสกรณ์ก็โยนนีรชาไปที่เตียง ฟูก เตียงขนาดใหญ่นุ่มๆถึงจะมีความยืดหยุ่น แต่นีรซาตามสัญชาตญาณยัง คงกุมท้องตัวเองไว้

จู่ๆเธอก็รู้สึกตัวว่าในท้องยังมีเด็กอยู่ด้วยความกลัว รู้ว่าลุกคงรับไม่ได้กับ การลงโทษของทุกอย่างของภัสกรณ์

ไม่ได้ล่ะ! เธอไม่สามารถต่อต้านภัสกรณ์ได้ถ้าต่อต้านมีหวังมีผลต่อเด็ก ในท้องของเขาที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย

ลืมตาขึ้นอย่างสองจิตสองใจ นีรชาพยายามบีบรอยยิ้มออกมา น้ำเสียง ที่มาพร้อมความอ้อนวอนและยกโทษให้ คุณแทน ฉันไม่ได้ทำเรื่องที่ผิด กับคุณจริงๆ คุณอย่าโหดร้ายแบบนี้ได้ไหม?”

ภัสกรณ์หัวเราะเยาะ แกล้วไปที่ใบหน้าของนีรชา หน้าใกล้กับหน้าของ เธอ กล่าวสั่งว่า “น้ำ เธอไม่ใช่แข็งแรงมากๆเหรอ ไม่ใช่แกล้งเป็นศพเหรอ ตอนนี้ทำไมตอนนี้ถึงยอมแพ้สะละ?”

“ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ควรนอนพักค้างคืนข้างนอก

หลังจากที่ถูกลักพาตัวไปฉันควรจะบอกคุณก่อน.

อย่าพูดว่ามันโอเค พอพูดถึงถึงตรงนี้ สีหน้าที่เศร้าหมองของภัสกรณ์ กลับยิ่งเกลียดขึ้นมา ดวงตาสองข้างจับจ้องที่เธออย่างเฉียบ

สมควรตายๆไปเธอถูกลักพาตัวไปเมันไม่ใช่ครั้งแรกที่ขอความช่วย เหลือจากเขา มันไม่ใช่ติดต่อตัวเองเป็นอันดับแรก!

ภัสกรณ์ตวาดด้วยความโกรธแค้น “เธอมันผู้หญิงไม่มีหัวใจอย่าแกล้ง ทำมาเป็นประจบผม! มันเป็นเพราะในท้องเธอมันมีเด็กอยู่ เธอกลัวก็ได้ด่า ตระกูลของผมไปแล้ว!”

ไม่ได้คำนึงถึงการต่อต้านของนีรชาเลย ภัสกรณ์เอามือแขนของนีรชา ทั้งสองข้างรวบไขว้หลังไว้ อีกมือนึงลูบคลำอย่างเบาๆอยู่ท้องที่กำลังโต ของนีรชา

ท่าทางของภัสกรณ์นุ่มนวลมาก แม้จะทั้งบนใบหน้ายังมีแอบยิ้มนิดๆ แต่ นีรชากลับตกใจด้วยความกลัว!

ผู้ชายคนนี้ต้องการจะทำอะไร!

นีรชาเบิกตามองกว้าง มองด้วยความกลัวที่ภัสกรณ์ “คุณแทน คุณจะทำ อะไร!”

ภัสกรณ์งอนิ้ว บีบเป็นกำปั้น วางไว้บนท้องของนีรชา บนใบหน้ายิ้มด้วย ความเหี้ยมโหด พูดกับนีรชาอย่างเบาๆว่า “น้ำ ถ้ากำปั้นของผมทุบไป เธอ ลองทายสิ เด็กในท้องของเธอจะเป็นยังไง?” นีรชากลัวจนน้ำตาไหลออกมา

นอนขดตัวอย่างสุดชีวิต พยายามที่จะหลีกเลี่ยงภัสกรณ์ วิงวินอย่าง สะอื้นไห้ “อย่าอย่ามาแตะต้องลูกของฉัน!ถ้าคุณอยากระบายอารมณ์ให้ ระบายกับฉันเถอะอย่ามาทำร้ายลูกของฉัน! ฉันขอร้อง!

น้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอร่างกายที่ขาวผ่องเหมือนต้นยู่หลันที่ สะอาดสดชื่น

ภัสกรณ์ดึงที่คอของเธอสักพักก็ปล่อยลง แก้เน็คให้หลวม มัดที่แขนทั้ง สองข้างของนีรชาอย่างแน่น พร้อมทั้งยังไปหยิบเน็คไทอีกสองอันที่ตู้ เสื้อผ้า เอามามัดที่ขาทั้งสองข้างของนีรชาที่ปลายเตียง

ภัสกรณ์มองอย่างพอใจที่เห็นนีรชากลัว ภายในสายตาของนีรชา สะท้อนอย่างชัดเจนว่าเป็นเงาของเขา ในตาของนีรซามีเขา แบบนี้โอเค มาก

ภัสกรณ์ต้องการจะทรมานเธออย่างไร นีรชาก็ไม้แน่ใจ ในที่สุดเธอก็ หมดสติไป

ในความขมุกขมัว เหมือนภัสกรณ์อุ้มเธอไปอาบน้ำแล้ว ท่าทางที่นุ่มนวล และทะนุถนอม เหมือนเธอเป็นตุ๊กตาดินเผ่าที่แตกง่าย

แต่นีรชากลับรู้สึกว่านั่นเป็นเพียงความฝัน ความฝันที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ภัสกรณ์อยากฆ่าเธอจะตาย ทำไมถึงมาปฏิบัติอ่อนโยนกับเธอได้? แสงในยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาที่เตียง ตอนที่นีรชาลืมตาเปิดตา ขึ้น พบว่าภัสกรณ์กำลังจ้องเธออยู่

นีรชารีบขดผ้าหมู่เอามาห่อตัวเองให้แน่น ร่างกายของเธอค่อยๆแอบ เคลื่อนย้ายภายในฝ้าหมู่ไปที่ข้างเตียง ไม่อยากให้ไปโดนที่ตัวของภัส กรณ์

ขาอันใหญ่ของภัสกรณ์รับรัดไปที่ขาของเธออย่างแน่น สังเกตเห็นถึง การเคลื่อนไหวของนิรชา แขนของเขาดึงนี้รชาเข้ามาในอ้อมแขน ล้อม เธอไว้อย่างแน่น

นีรชามาพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พูดอย่างระมัดระวังว่า “เอ่อ ฉัน

ต้องการจะไปห้องน้ำ”

“ไม่อนุญาต อยู่เป็นเพื่อนผมก่อน ตาที่ปิดอยู่ของภัสกรณ์ ใบหน้าที่ดูไม่ ออกมาอารมณ์เป็นยังไง

จริงแล้ว ที่ไหนมีคนที่ชอบใช้อำนาจขนาดนี้เหรอ! แค่ห้องน้ำก็ไม่ให้ไป! ไม่มีเหตุผล! นักโทษในคุกก็ไม่มีเสรีภาพที่จะเข้าห้องน้ำเหมือนกัน!

ในใจของนีรชากระซิบกระซากอยู่ในปากกลับไม่กล้าจะคัดค้านออกไป

ได้ ยังไงฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ก็อยู่เป็นเพื่อนเขาถ่วงเวลาบนเตียง! ถ้าหากว่าสักพักอัดไม่ไหวฉีบนเตียงก็สมน้ำน่าเขา! จะดีมากถ้า เขารังเกลียดจนไม่อยากมาแตะต้องตัวเอง

นีรชาเล่นวางแผนอย่างสมใจ รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าของเขา

รอยยิ้มแบบนี้ทำให้ภัสกรณ์เข้าใจผิดคิดว่านีรชาตีใจที่เขาให้เธออยู่กับ ตัวเอง ใบหน้าที่หล่อเหลาแถมเย็นชา มีร่องรอยที่อ่อนนุ่มมานิดหน่อย

พวกเขานอนอย่างเงียบๆ ฟังเสียงร้องของนกตื่นแต่เช้าที่สวนข้างนอก หน้าต่าง จู่ๆนีรชาก็มีภาพมโน เหมือนกับว่าเธอได้ย้อนกลับไปเหมือนตอน ที่ยังเด็กๆ

ตอนนั้น เธอก็นอนอยู่บนเตียงเงียบๆแบบนี้ รอคุณแม่มาปลุกตัวเองให้ ตื่น เธอชอบความรู้สึกที่แขนของคุณแม่ล้วงเข้าไปในผ้าห่มแล้วดึงตัวเอง ออกมา ขอบที่หน้าของคุณแม่โกรธและโปรตปราน ตอนนั้นเธอยังเป็นเจ้า หญิงที่ถูกโอบกอดป้องกัน

ช่วงเวลาที่เงียบสงบในชั่วพริบตา เสียงของภัสกรณ์ทำร้ายแล้วความนึก ฝันของเธอ

“น้ำ ขอถามเธอหนึ่งคำถาม” น้ำเสียงของภัสกรณ์นิ่งๆ นีรชาไม่เคยรู้ว่า ภายใต้ของน้ำเสียงนั้นมีความตื่นเต้นอยู่

“คะ?” ขานรับอย่างเบื่อหน่าย “น้ำ เธอรักผมไหม? ” ภัสกรณ์หลับตาถาม

ต้องปิดตาเขาถึงจะสามารถถามคำถามนี้ออกไปได้ คำถามแบบนี้ถ้าเป็น เมื่อก่อน เขาได้ยืน เขาก็คงจะสะอิดสะเอียดมาก ทนไม่ไหวแน่ๆ เมื่อสอง สามเดือนก่อนเขาไม่คิดว่ามันจะมีวันนี้ วันที่ตัวเองได้ถามแบบนี้กับผู้หญิง คนหนึ่ง!

หญิงสาว ในสายตาเขาตลอดมาเป็นแค่เสื้อผ้าที่เบื่อหน่ายและก็ทิ้งไป แม้แต่สัตว์เลี้ยงก็ไม่ต่าง ไปรู้สึกมีความรักและเสียใจเพื่อผู้หญิง ในความ เห็นของเขา มันเป็นเพียงการกระทำของคนต่ำต้อย

แต่ในวันนี้เขากลับถามนีรชาออกไปด้วยประโยคนี้