ตอนที่ 93 แหวนแต่งงาน

ตอนที่ 93 แหวนแต่งงาน

“เฮ้อ….” นีรชากำลังจะลุกตามไป ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็

ดังขึ้น

มุกมณีโทรมา นีรชารีบรับสาย

ยังไม่ทันพูด “ฮัลโหล” มุกมณีชิงพูดเสียก่อน “นีรชา เธอมัว ทำอะไรอยู่ ฉันโทรตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสาย ฉันถึงแล้ว เนี่ย หาเธอไม่เจอเธออยู่ไหน

“ฉัน …” นีรชารีบร้อนชะเง้อมองหาธวัลและสมภพที่กำลังเดิน ไกลออกไป เธอทำอะไรไม่ถูกได้แต่ถอนหายใจ “พี่ ฉันอยู่ ห้องตรวจ เมื่อตอนเที่ยงที่พี่โทรมาฉันไม่สะดวกรับสาย โทร กลับไปพี่ก็ไม่รับ พี่มีอะไรหรือเปล่า”

“เธอยังใจเย็นอยู่อีก พ่อเธอใกล้ตายแล้ว” มุกมณีพูดอย่าง

โกรธๆ

“อะไรนะ พ่อเป็นอะไร เมื่อวานตอนที่ฉันโทรหา พี่ยังบอกว่า พ่อสบายดีอยู่ไม่ใช่หรือ ทำไมกะทันหันอย่างนี้ล่ะ” นีรชาเสียง

สั่นอย่างร้อนรน
“เธอถามพี่ พี่จะไปถามใครล่ะ ยังไงก็แล้วแต่พ่อเธอตอนนี้ก็ ต้องอยู่โรงพยาบาล เธอรีบหาเงินมาเร็วๆเถอะ” มุกมณีกล่าว

“อ้าว ทำยังไงดีล่ะ ตอนนี้ฉันมีเงินไม่มากซะด้วย พี่ ที่ให้ไป แสนกว่าหมดแล้วหรือ” นีรชาถามด้วยความประหลาดใจ

พ่อผ่าตัดไปแล้วนี่ จากนี้ไปก็อยู่ในระยะพักฟื้นและทำ กายภาพบำบัด ทำไมต้องใช้เงินเป็นแสนเชียว

“ใช่ ค่ายาตอนนี้แพงมาก ค่าใช้จ่ายไปโรงพยาบาลก็แพง ไหนจะค่าหมออีก เงินแสนกว่าไม่พอหรอก” มุกมณีสารพัดจะ

อ้าง

“อ้าว งั้น …งั้นสร้อยเพชรที่เก็บอยู่ในเซฟล่ะ เธอก็เอาไปขาย ที่ตลาดมืด แลกเป็นเงินมา” ได้ฟังว่าเงินแสนกว่าใช้ไปหมด

แล้ว นีรชาเริ่มเดือด

“สร้อยเพชร ขายไปตั้งนานแล้ว” เสียงของมุกมณีรู้สึกผิด

หน่อยๆ

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ทำไมถึงใช้เงินมากขนาดนี้” นีรช ากระซิบเบาๆออกมา แต่ว่ามุกมณีกลับได้ยินอย่างชัดเจน น้ำ

เสียงดุดังขึ้นมาทันที “นีรชา เธอหมายความว่าเงินเหล่านั้นฉันเป็นคนผลาญไปงั้น ได้… งั้นฉันไม่ดูแลพ่อของ เธอให้แล้ว จะเป็นจะตายก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”

“ไม่นะ พี่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันขอโทษ พี่อย่า โกรธฉันเลยนะ” ได้ยินพี่สาวโกรธ นีรชารีบขอโทษทันที

“ถ้างั้นเธอรีบหาทางเอาเงินมาเร็วๆเลย ไม่งั้นพ่อเธอคงจะ อยู่ได้อีกไม่นาน” มุกมณีกล่าว

“ฉัน ฉัน…ไม่มีเงินจริงๆ…” นีรชารีบบอก

“ฉันจำได้ว่าเธอมีแหวนที่ล้ำค่าอยู่วงหนึ่ง เรียกว่าหัวใจลัย ลัย อะไรเนี่ยะแหละ เธอเอามันให้ฉันสิ ฉันจะเอาไปขายแลก

เงินมา” มุกมณีเปลี่ยนเสียงน่าฟังทันที

นีรชาเอามือลูบคลำแหวนแข็งๆวงนั้นในกระเป๋ากางเกง รู้สึก

ลังเลเล็กน้อย

แหวนวงนี้นับว่าเป็นสมบัติที่มีค่าชิ้นสุดท้ายของเธอแล้ว เดิม จะเก็บไว้เผื่อคลอดลูก จะได้เอาไปขายแลกเงินมาใช้เลี้ยงดู ลูกน้อยและส่งเรียน

แต่ว่าตอนนี้ ถ้าไม่มีเงิน พ่อต้องแย่แน่ๆ
“ลองเปิดดูสิ เธอชอบไหม” เสียงของภัสกรณ์แว่วมาที่ข้างหู นีรชารู้ทันทีว่าภัสกรณ์แท้จริงแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนธวัล อย่างน้อยก็เต็มใจมอบของขวัญที่มีค่าให้กับหญิงอันเป็นที่รัก จะว่าไปเขาก็เป็นคนใจกว้างมากคนหนึ่ง ใจกว้าง เต็มใจจ่าย ให้ผู้หญิง เป็นมาตรฐานที่สำคัญของผู้ชายที่ดี

“ฮัลโหล นีรชา เธอฟังฉันพูดอยู่หรือเปล่า” เสียงคำรามของ

มุกมณีทำให้นีรชาหยุดคิด

“อ่อ อ่อ ฟังอยู่ อย่าเพิ่งโกรธสิพี่ พี่มาหาฉันตอนเย็นนะ ฉัน จะเอาแหวนให้” นีรชารีบบอก กลัวว่ามุกมณีจะโกรธไม่ยอม

ช่วยดูแลคุณพ่อให้

“ได้ งั้นเจอกันตอนเย็น” มุกมณีวางสายอย่างพอใจ

ในห้องลับที่ชั้น2ของบ่อนการพนัน ระพินทร์กังวลใจเล็กน้อย มองดูมุกมณี “มณีเธอทำเกินไปหรือเปล่า พ่อของนีรชาตาย ไปตั้งนานแล้ว เธอยังโกหกเขาอยู่อีก ถ้าหากวันหนึ่งเขารู้ขึ้น มาละก็ จะต้องเกลียดเธอไปอีกนาน

มุกมณีสูบบุหรี่ “เอียงตัวไปพ่นควันใส่ดอกกล้วยไม้ “ปิดบังได้ แค่ระยะเวลาหนึ่งแหละ” ถึงเวลาฉันก็บอกว่าเพราะเธอหนีไป ภัสกรณ์จึงโกรธ และส่งคนมาจัดการ ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
ระพินทร์ถอนหายใจพลางกล่าวว่า “นีรชาส่งเงินจำนวนมาก ให้เธอดูแลพ่อของเขา เธอไม่ควรจะไปโกหกเขานะ มณี เธอ อย่าเล่นอีกเลยได้ไหม ทรัพย์สมบัติของครอบครัวมากมาย เทียบไม่ได้กับการเล่นพนันนะ”

มุกมณีค่อยๆวาดหางตามองไปที่ระพินทร์ “เธอคิดว่าฉัน อยากจะโกหก รชานักหรือ ต้องโทษภัสกรณ์นั่น การผ่าตัด สําเร็จด้วยดี แต่พอได้ยินว่านีรชาแอบหนีไป ก็ไม่ยอมจ่ายค่า รักษาพยาบาลอีก สิทธิ์ชานถึงได้ตาย ภัสกรณ์ที่เป็นฆาตกร

ฆ่าสิทธิ์ชาน ฉันกลัวว่านีรชาจะเสียใจถึงไม่กล้าบอกข่าวร้าย เรื่องพ่อของเธอ ฉันโกหกตรงไหน”

ระพินทร์ขมวดคิ้วพลางส่ายหัว “นีรชา ให้เงินเธอไปตั้งเยอะ ตั้งแยะ ทำไมเธอไม่ยอมออกค่ายาให้สิทธิ์ชานไปบ้างล่ะ ไม่ ใช่ภัสกรณ์ฆ่าสิทธิ์ชานหรอก เธอนั่นแหละ”

มุกมณีถลึงตามอง “ระพินทร์ หุบปากเดี๋ยวนี้ อย่าพูดว สิทธิ์ซานตายเพราะภัสกรณ์ นี่คือความจริง คราวหลังถ้าฉัน ได้ยินเธอพูดแบบนี้อีกอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน”

เห็นมุกมณีเริ่มโกรธ ระพินทร์จึงเสียงอ่อนลง “เอาละ เอาละ ที่รัก อย่าโมโหเลย ภัสกรณ์เป็นคนฆ่าสิทธิ์ซานเอง ไม่เกี่ยว

กับเธอหรอก”
มุกมณ์เปลี่ยนจากโกรธเป็นยิ้ม ผลักระพินทร์ทีนึง “ ไป เรา ไปหาซื้อบ้านกันเถอะ เอาแหวนวงนี้ไปขาย เดี๋ยวจะได้กลับมา ถอนทุนคืน

ระพินทร์ถอนหายใจ อยากจะขอไม่ให้มุกมณีเล่นต่อ แต่ก็ กลัวมุกมณีจะโกรธเอา ได้แต่กลืนคำชักชวนนั้นลงท้องไป

ภายในอพาร์ทเมนท์ระดับสูงราคาแพงแต่ตกแต่งธรรมดา ธวัลเบะปากแบบเด็กเอาแต่ใจ

“สมภพคะ ฉันไม่ชอบเลย…” มีอนุ่มๆสีขาวชี้ไปที่กองแคท ตาล็อกแหวนแต่งงานที่อยู่บนโต๊ะ “เครื่องประดับพวกนี้ ไม่ ถูกใจเลยค่ะ”

สมภพรู้สึกเหนื่อยหน่าย “แคทตาล๊อกที่นักออกแบบของ นิทรรศการเครื่องประดับส่งมาให้มากมาย คุณก็เลือกดูหมด แล้ว ก็ไม่ถูกใจ ธวัล คุณช่างเลือกเกินไปไหม

ตำหนิอย่างนุ่มนวล อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ทำให้เธอรู้สึกไม่ สบายใจ

ธวัลเดินเข้าไปกอดสมภพซบลงที่คอของเขา นั่งลงที่ตัก ของเขาอย่างประจบประแจง “นี่เป็นงานแต่งงานของเรานะคะ แหวนแต่งงานก็ต้องเลือกมากหน่อย การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ คุณคงไม่ขัดใจฉันด้วยเรื่องแค่นี้หรอก”

สมภพได้แต่ยิ้ม “เอาละ ผมจะลองหารอบๆ ดู ดูสิว่ามีเครื่อง ประดับชั้นเลิศหายากบ้างไหม

หนังสือพิมพ์ดังๆหลายฉบับของเมืองCต่างลงประกาศข่าว ว่าสมภพต้องการซื้อเครื่องประดับชั้นเลิศให้ราคาสูง ขณะที่ มุกมณีกำลังนั่งทานอาหารเช้าและดื่มนมที่โต๊ะ พลางอ่าน หนังสือพิมพ์ ก็เบิกตาโพลง

รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เสียงของมุกมณีตื่นเต้นอย่างมาก “ระ

พินทร์ มีข่าวดี พวกเราจะรวยแล้ว”

ระพินทร์เพิ่งส่งภัสกรณ์ที่ทำงาน ได้ยินเสียงของมุกมณี ปิด ประตูห้องทํางานอย่างไม่สบายใจ เบาเสียงถาม “มีอะไร เธอถู กล๊อตเตอรี่หรือ”

มุกมณียิ้มร่ากล่าวว่า “ข่าวดียิ่งกว่าถูกล๊อตเตอรี่อีก แหวน วงนั้นน่ะ มีทางปล่อยแล้ว ในหนังสือพิมพ์ท่านประธานของ บริษัทเชิงเส้นจำกัดกำลังหาซื้อเครื่องประดับชั้นเลิศให้ราคา สูง เครื่องประดับของเราชิ้นนี้ ชั้นเลิศพอไหม”

ระพินทร์ได้ฟังก็ของขึ้นทันที “มุกมณี เธอบ้าไปแล้วหรือ เธอ

รู้ไหมว่าประธานของบริษัทเชิงเส้นจำกัดแต่งงานกับใคร
นักแสยังไม่เข้าใจ ห้ามใช้ลูกสาวนายกเทศมนตรีจิระเดช

หรือ ทำใบสี่ย

ระพินทร์ถอนใจกล่าวว่า “ลูกสาวของนายกเทศมนตรี แต่งงาน เขาจะไม่เชิญแขกเหรื่อเต็มไปหมดหรือ เขาก็ต้อง เชิญภัสกร มางานแน่ๆ ใช่ไหม แหวนวงนั้นออกจะพิเศษ สะดุดตาขนาดนั้น ภัสกรณ์ดูแว่บเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นแหวนที่ เขาเคยให้กับนีรชา ถึงตอนนั้นความแตกแล้ว เราสองคนมี หวังตายอย่างเดียว”

มุกมณียิ้มอย่างภูมิใจ “จะไปยากอะไร รอขายแหวนวงนี้ก่อน เราได้เงินแล้ว ใช้หนี้พนันหมด เราก็หนีไปต่างประเทศส ภัส กรณ์มีจะไปมีปัญญาอะไร ตามจับเราทั่วโลก

ระพินทร์ยังคงลังเล ได้เงินแล้ว เธอจะยอมหนีไปกับฉัน แล้ว

ไม่เล่นการพนันอีกงั้นหรือ

มุกมณี “แน่นอน เราจะหนีไปใช้ชีวิตอย่างสงบที่เมืองนอก กัน” ฉันจะแต่งงานกับเธอ มีลูกสัก 2-3 คน ดีไหม

ระพินทร์กังวลเล็กน้อย “มุกมณี เธอคงจะไม่โกหกฉันนะ ตอนนี้ภัสกรณ์เชื่อใจฉันมาก ถ้าเขารู้ว่าฉันทำเรื่องผิดต่อเขาขนาดนี้ ฉันต้องนอนตายข้างถนนแน่

สมภพไปทำงานแล้ว ธวัลยังคงอยู่ในอพาร์ทเมนท์ ดู โปรแกรมคลอดลูกเพลินๆ พี่สะใภ้จาง(น้าแข) ก็เดินเข้ามา “คุณคะ ข้างนอกมีคนมาขอพบค่ะ บอกว่าเห็นหนังสือพิมพ์ ประกาศหาแหวน พอดีที่บ้านมีแหวนแต่งงานล้ำค่าวงหนึ่ง อยากจะให้คุณดูหน่อยค่ะ”

แหวนแต่งงานล้ำค่า ธวัลดีใจตาลุกวาว “รีบไปเชิญเขาเข้ามา

มุกมณีสวมยิ้ม เดินเข้ามาอย่างมั่นใจ กวาดสายตามองไป รอบๆ บรรยากาศการตกแต่งในห้องและเฟอร์นิเจอร์ทำเอามุก มณี ตื่นตาตื่นใจขึ้นราคาในใจหลักแสนทันที

“เชิญนั่งค่ะ ได้ยินว่าคุณมีแหวนที่สวยมากอยู่ 1 วง” ธวัลถาม อย่างสุภาพ ต่อหน้าคนภายนอก ภาพลักษณ์เธอคือผู้หญิงที่มี เกียรติและสง่างามคนหนึ่ง

“อ๋อ ใช่ค่ะ ฉันมีแหวนที่สวยงามมากและพิเศษมากอยู่วงหนึ่ง คุณเห็นแล้วจะต้องชอบ” มุกมณีถือกล่องแหวนวงนั้นออกมา อย่างระมัดระวัง วางตรงหน้าธวัล

พอเห็นกล่องแหวนวงนั้น ธวัลแสดงสีหน้าดูถูกเล็กน้อยกล่องใบนี้ไม่ใช่กล่องเดิมที่กัสกรณ์ให้กับนีรชา เป็นกล่องที่มุก มหามาใหม่ ดูธรรมดาๆ คุณภาพลูกๆ ฝีมือหยาบ

ขวัลศิลปฏิเสธในใจเงียบๆ “กล่องสภาพแบบนี้นะหรือ ข้างใน จะมีอะไรดี เสียเวลาฉันจริงๆ”

พอเห็นสีหน้าธวัสดุถูกชั่วพริบดา มุกมณีในใจเริ่มมีอารมณ์ ถึงว่าคนรวยพวกนี้คงจะมองข้ามอะไรดีๆมาเยอะ กระทั่งแหวน ล้ำค่าชั้นเลิศแค่นี้ยังดูไม่ออก

มุกมณีกระวนกระวายใจรีบเปิดกล่องแหวนออก หวังว่าใน

ที่สุดเธอจะตอบตกลง

“คุณธวัลคะ นี่เป็นแหวนที่ดิฉันพูดถึง คุณดูสิคะ เป็นอย่างไร มุกมณีกังวลเล็กน้อย เอาแหวนออกจากกล่องส่งให้ธวัสดุ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ