ตอนที่ 91 ดูคู่ควรมาก

ตอนที่ 91 ดูคู่ควรมาก

ผมสีบลอนด์ซีดปกคลุมใบหน้าลงมาครึ่งหนึ่ง มองเห็น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องสำอางค์ที่หนาเตอะจนแทบไม่ เห็นเค้าเดิม หยาดเหงื่อไหลรินลงเส้นขอบตาที่เขียนอย่าง คมเข้ม แลดูสกปรก ขนตาปลอมอันยาวเฟื้อย แถมปัดแก้ม สีชมพูสองข้างน่าตลก ไม่น่าเชื่อผู้หญิงคนนี้ยังกล้าเดิน ออกจากบ้าน พนักงานบริกรของร้านอาหารก็กล้าเปิดประตู ให้เข้าด้วย

ภัสกรณ์ชะงักก้าวเท้าถอยหลังด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย และไม่ค่อยพอใจอย่างเห็นได้ชัด

นรุตม์เห็นก็ตกใจเช่นกัน ผีโว้ย! คำพูดนี้เกือบหลุดปาก

ออกมา

เมื่อดูท่าทางของนรุตม์และภัสกรณ์ นีรชาก็รู้แล้วว่า รอดตัว พวกเขาจำนีรชาไม่ได้ รอดแล้ว รอดแล้ว เธอ ไตร่ตรองแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เดินออกจากร้าน

อาหารไป

“หยุดนะ” ภัสกรณ์ส่งเสียงเรียกอันหยิ่งผยองดังจากข้างหลังเธอ

หันไปหรือไม่หันไป หยุดหรือไปต่อดี ในหัวของนีรชาคิด ทบทวนกลับไปกลับมาไม่หยุด

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจหันหลังกลับไป ยืนกัมหน้ากัมตา อย่างเคารพต่อหน้าภัสกรณ์

ท่านประธานภัสกรณ์ คุณชายภัสกรณ์ คุณช่างหล่อเหลา ดูดีมีฐานะ เหตุใดจึงไม่ปล่อยผู้หญิงยากจนต่ำต้อยคน หนึ่งอย่างฉันไปนะ ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ นีรชาเฝ้า ภาวนาอยู่ในใจ หวังว่าพระเจ้าคงจะได้ยินเสียงภาวนา อย่างตั้งใจของเธอ

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วมองเธอ แต่เดิมแม้แต่หางตาเขายัง ไม่อยากจะเหลียวมองเธอ มารยาทแสนจะแย่ ยิ่งเห็นยิ่ง เปลืองตาเปล่าๆ แต่ว่าเธอยังติดหนี้เขาสิ่งหนึ่ง

เขาเดินอย่างเชื่องช้าไปหานีรชา เอื้อมมือไปยังคอของ

เธอ

นีรชากลัวจนตัวสั่น สัมผัสอันคุ้นเคยนั้นทำให้เธอรู้สึก

แปลับขึ้นมาทันที
โอ้ย” ความเจ็บปวดชั่วขณะเกิดขึ้นที่คอ สร้อยคอของ เธอถูกภัสกรณ์กระชากออกไป

นีรชาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นและไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ยืนตัว งออย่างหมดท่าบ่นพึมพำอยู่ในปาก นี่เป็นของขวัญที่คุณ ฟอส่งให้เธอ เป็นสิ่งเดียวในตัวเธอที่มีค่ามาก ไม่สมควรจะ สูญเสียไปแบบนี้

นรุตม์ทนดูไม่ได้ จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ นี่อาจ จะเป็นสิ่งของล้ำค่าสำหรับคนๆ หนึ่งก็ได้นะ

นรุตม์ตบไหล่ภัสกรณ์ “แทน เครื่องประดับสวยงามล้ำค่า มีเยอะแยะ ทำไมแกต้องไปเอาสร้อยสับปะรังเคแบบนั้น ด้วยนะ คืนเค้าไปเถอะ”

ภัสกรณ์ลบคิ้วพลางพูดด้วยมุมปากว่า “อย่างเธอไม่ เหมาะกับสร้อยเส้นนี้หรอก”

นีรชาที่ยืนหมดท่าเหมือนตัวลอยเคว้งในอากาศ เธอไม่ เหมาะกับสร้อยเส้นนี้ ใช่สิ เธอมันจน ต่ำต้อย ไม่เหมาะที่ จะมีแม้กระทั่งสร้อยคอเส้นเดียว ที่ประดับบนคอเธอ ยังถูก เศรษฐีคนหนึ่งเอาไปหัวเราะเยาะเย้ยได้
คุณพ่อคุณแม่ประคบประหงมเลี้ยงดูเธอมาอย่าง ทะนุถนอม กลับถูกคนพวกนี้ดูถูกดูแคลน เหยียดหยาม สารพัด เขามีสิทธิ์อะไรมาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีคนอื่นถึงเพียง นี้

มือทั้งสองกำหมัดแน่น นีรชาทั้งโกรธแค้นและเกลียดชัง อย่างมาก เธอไม่ยินยอมอีกต่อไป อยากได้ก็เอาไปสิ วันนี้ ฉันไม่มีปัญญาปกป้องของของฉัน ต้องมีสักวันที่เป็นวัน ของฉัน ภัสกรณ์ คอยดูเถอะ

เสียงหยิบกระเป๋าสตางค์ดังต่อจากนั้น มืออันผอมยาว ของภัสกรณ์ยื่นมาตรงหน้าเธอ หนีบเงินฟ้อนนึงส่งให้ เพียงพอสำหรับสร้อยเงินสักร้อยเส้น

“เอาไป ชดใช้ให้” น้ำเสียงอันเยือกเย็นกล่าว คำพูดแฝง ไปด้วยอารมณ์ยกตนข่มท่านและดูถูกแบบนั้น

ทันใดนั้นนีรชาหวนนึกถึงในคืนที่ฝนตกตอนที่พบกับภัส กรณ์ครั้งแรก รถของภัสกรณ์ชนเธอจนล้มไปอยู่ที่พื้น เขา เปิดกระจกโยนเงินลงมาให้ปีกหนึ่ง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียง แบบเดียวกัน ทั้งหยิ่งยโสและดูถูก

ไม่” นีรชาปัดเงินในมือของภัสกรณ์ออก ธนบัตรสีชมพูจำนวนหนึ่งปลิวกระจายลงเต็มพื้น ดึงดูดสายตาของ แขกในร้านชั่วครู่หนึ่ง

น้ำตาแห่งความโกรธแค้นไหลเอ่อมารวมกัน นีรชากัดริม ฝีปากของตัวเองไว้ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เธอหันหลัง กลับไปอย่างเรียบเฉย นีรชาค่อยๆ เงยหน้าของเธอขึ้น อย่างช้าๆ

น้ำตาแห่งความผิดหวังและโกรธแค้นในที่สุดก็ไหล วินออกมา นีรชาตั้งศรีษะตรงพยายามดัดหลังตรง เธอ สงบเสงี่ยมเจียมตัว แต่ก็ไม่ให้ใครมาดูถูกเหยียดหยามเธอ ได้

“ผู้หญิงคนนี้แปลก” นรุตม์กล่าวขึ้นเบาๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคน อื่น ถูกกระชากสร้อยคอไปแบบนี้คงไม่พอใจ แต่พอเห็นค่า เสียหายมากมายขนาดนี้ คงจะยิ้มไม่หุบเลยล่ะ ผู้หญิงคนนี้ แปลกจริงๆ

ธนบัตรที่ปลิวตกอยู่บนพื้นแน่นอนว่าเขาไม่เก็บ เหลือบ ไปเห็นบริกรคนหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขาหันไปบอกบริกรคนนั่น เสียงเบาๆ “ทั้งหมดนั่นเป็นของเธอ”

บริกรคนนั้นคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าตัวเองจะโชคดีขนาดนี้ตาของเขาเบิกโพรงด้วยความตื่นเต้นดีใจถามภัสกรณ์ว่า “คุณครับ คุณว่าทั้งหมดนี่ยกให้ผมหรือครับ”

“อืม” ภัสกรณ์ยังคงแสดงท่าทีไว้เนื้อถือตัวอย่างนั้น ราวกับว่าเงินก้อนนั้นสำหรับเขาแล้วก็แค่เศษกระดาษกอง หนึ่ง

สายตาหลายคู่เหลือบมองไปที่หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ มุมถนน ลมพัดผมของเธอปกคลุมใบหน้า เธอยกมือขึ้น ปัดผมของเธอให้ดูเรียบร้อย ท่าทีคล่องแคล่วและสง่างาม ไม่มีแม้เงาของคนที่ไร้มารยาท

แท็กซี่จอดตรงหน้าเธอ เธอรวบกระโปรง โค้งตัวขึ้นรถไป ทอดสายตามองออกไปไกล เห็นเงารางๆ ใบหน้าเลือนลาง ที่คุ้นเคย

นีรชา นีรชาใช่ไหม

ภัสกรณ์ปากคอสั่นด้วยความโกรธ ผลักเก้าอี้ล้มไปข้าง

หน้า

“คุณภัส คุณภัส คุณทำอะไรน่ะ” นรุตม์รีบวางเงินให้แล้ว

ออกจากร้านมา
นภัสกรณ์ตามออกมา ภัสกรณ์เห็นรถแท็กซี่เคลื่อนออก ไปไกลระยะหนึ่ง เขารีบก้าวขาวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนทางเท้าถูกภัสกรณ์ชนล้ม ระเนระนาด ท่ามกลางสายตาแสดงความไม่พอใจและ สับสน ภัสกรณ์เต็มที่เป็นคนไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก สายตามองดูรถแท็กซี่ทีอยู่ตรงหน้ากำลังกลับรถ เค้าเดิน ฝ่าวงล้อมผู้คนอย่างรีบเร่งไปยังถนนฝั่งตรงข้าม

เพื่อที่จะหลบเขา รถราบนถนนต่างเบรกกะทันหันตามๆ กัน เสียงยางเสียดสีกับพื้นถนนดังแสบหู การจราจรบน ถนนโกลาหลไปหมด

ตำรวจจราจรรีบเป่านกหวีดวิ่งออกมา “ทำอะไรน่ะ ทำ อะไร ฝ่าไฟแดง อยากตายหรือไง” ยังไม่ทันสิ้นเสียงพูด ภัสกรณ์ปล่อยหมัดเข้าที่หน้าของเขา

ทำเอาตำรวจคนนั้นลงไปกองที่พื้น ภัสกรณ์รีบวิ่งไป นร ตม์วิ่งตามหลังมาพลางถอนหายใจ คิดไม่ถึงว่าภัสกรณ์คน นี้จะมีแรงมากขนาดนี้ มิน่าเล่าสาวๆ ถึงได้มะรุมมะตุ้มกัน นัก
นภัสกรณ์ตามออกมา ภัสกรณ์เห็นรถแท็กซี่เคลื่อนออก ไปไกลระยะหนึ่ง เขารีบก้าวขาวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนทางเท้าถูกภัสกรณ์ชนล้ม ระเนระนาด ท่ามกลางสายตาแสดงความไม่พอใจและ สับสน ภัสกรณ์เต็มที่เป็นคนไม่ค่อยใส่ใจอะไรมากนัก สายตามองดูรถแท็กซี่ทีอยู่ตรงหน้ากำลังกลับรถ เค้าเดิน ฝ่าวงล้อมผู้คนอย่างรีบเร่งไปยังถนนฝั่งตรงข้าม

เพื่อที่จะหลบเขา รถราบนถนนต่างเบรกกะทันหันตามๆ กัน เสียงยางเสียดสีกับพื้นถนนดังแสบหู การจราจรบน ถนนโกลาหลไปหมด

ตำรวจจราจรรีบเป่านกหวีดวิ่งออกมา “ทำอะไรน่ะ ทำ อะไร ฝ่าไฟแดง อยากตายหรือไง” ยังไม่ทันสิ้นเสียงพูด ภัสกรณ์ปล่อยหมัดเข้าที่หน้าของเขา

ทำเอาตำรวจคนนั้นลงไปกองที่พื้น ภัสกรณ์รีบวิ่งไป นร ตม์วิ่งตามหลังมาพลางถอนหายใจ คิดไม่ถึงว่าภัสกรณ์คน นี้จะมีแรงมากขนาดนี้ มิน่าเล่าสาวๆ ถึงได้มะรุมมะตุ้มกัน นัก
คนขับรถแท็กซี่บ่นว่า “คุณว่าไหม ไอ้โรคจิตนี่ มันน่าจะ อยู่ที่โรงพยาบาล ไม่รู้จะออกมาเพ่นพ่านทำไมหนอ สร้าง ปัญหาให้สังคมเปล่าๆ”

นีรชาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย กล่าวว่า : “ใช่คะ คนโรคจิต ถ้าวิ่งออกมาบนถนนอย่างนี้ จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน”

นอกสถานีตำรวจ นรุตม์เซ้าซี้ถามภัสกรณ์ : “คุณภัส เมื่อ ก็ที่ร้านอาหารเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงรีบร้อนวิ่งข้ามถนนไป อย่างนั้น”

ภัสกรณ์กำหมัดแน่นที่มือขวา พลางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ ตอบอะไร

“นี่ คุณภัส คุณนี่จริงๆเลย ผมอุตส่าห์ช่วยประกันตัวคุณ ออกมา คุณจะไม่พูดกับผมสักคำเลยหรือ” นรุตม์มองภัส กรณ์อย่างไม่ค่อยพอใจนัก

ภัสกรณ์ทอดสายตามองออกไปยังท้องฟ้า ท้องฟ้าอัน สดใสเต็มไปด้วยสีฟ้า ไม่มีก้อนเมฆสักก้อน

ท้องฟ้านั้นสดใส แต่ว่าเธอคนนั้นที่เขาอยากเจอกลับหาไม่พบ

เธอคนนั้นที่เขาอยากเจอ กลับรังเกียจเขา แสร้งใส่วิกผม พลางตัว แต่งหน้าหนาเตอะ แกล้งเป็นใบ้ ไม่ยอมพูดด้วย ปากแข็งไม่ยอมอ่อนข้อให้เขา และไม่ยอมทักทายเขา

กำปั้นที่มือขวากำแน่นขึ้น จนกระทั่งบีบสร้อยเส้นเล็กๆ ใน กำมือแน่นขนัดจนรู้สึกเจ็บ

นรุตม์มองภัสกรณ์อย่างแปลกใจ แววตาของภัสกรณ์ดู เหมือนเหม่อลอย เขาไม่เข้าใจ หากจะหาคำมาบรรยาย นรุ ตม์คิดว่า เสียใจ คำนี้น่าจะเหมาะสมที่สุด

แต่ว่า เสียใจหรือ คนอย่างภัสกรณ์เสียใจเป็นด้วยหรือ นอกจากอุบัติเหตุเมื่อ12ปีก่อนนั้น เขายังไม่เคยเห็นภัส กรณ์เป็นแบบนี้มาก่อน

ไปเถอะ ไปร้านเหล้าคุณกัน” ภัสกรณ์พูดเบาๆ พลาง เหลือบมองสายตาที่นรุตม์จ้องมองเค้า

“เอาสิ ผมจะเลือกผู้หญิงให้คุณสักสองสามคน” นรุตม์พูด พลางหัวเราะชอบใจ ใช่แล้ว นี่สิถึงจะเป็นภัสกรณ์คนเดิม เสียง ดนตรีเคล้านารี ความโศกเศร้าเสียใจล้วน

ปนเปกันไปหมด

ขณะที่นีรชากำลังนั่งรอคิวหน้าห้องตรวจครรภ์ในแผนก สูตินารี วันนี้เธอมาตรวจ เธอไม่ค่อยสบายใจนัก

คนท้องที่นั่งรออยู่ด้วยกันกับเธอต่างมีสามีมาด้วย บ้างก็ มากันทั้งสามีภรรยาและคุณตาคุณยาย นีรชาที่มาคนเดียว เลยดูแปลกๆ

เธอแอบมองด้วยความอิจฉาและปวดใจเมื่อเห็นสามีเหล่า นั้นดูแลภรรยาของเขาในรูปแบบต่างๆกัน จามทีก็ต้องโค้ง ตัวโก่งหลัง ในใจนีรชาปวดร้าวยิ่งนัก

“ลูกจำ พ่อของหนูเป็นใครกันนะ” นีรชาลูบท้องไปพลาง พึมพำกับตัวเอง เธอจะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เช้าวันนั้นไม่ ควรรีบร้อนออกมา อย่างน้อยเธอควรจะดูหน้าผู้ชายคนนั้น เสียหน่อย

ความเจ็บปวดทวีขึ้น จมูกของเธอเริ่มแสบร้อน “ลูกจำ แม่ขอโทษ แม่ไม่อาจทำให้ครอบครัวเราสมบูรณ์เหมือน คนอื่นๆ ได้ ไม่อาจทำให้หนูได้ขี่ไหล่พ่ออย่างมีความสุข น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเธออย่างเงียบๆ
“อุ้ย ดูสิ สามีภรรยาคู่นั้นเหมาะสมกันดีจังเลยนะ”

“ใช่ๆ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็น่ารัก เอ๊ะ ผู้หญิงคนนั้นเหมือน ลูกสาวของนายกเทศมนตรีจิระเดชเลยอะ”

“ใช่ลูกสาวสุดหวงของท่านไหม”

“ใช่สิ ใช่แน่ๆ ว้าย ดูสามีเธอสิ หล่อจังเลย”

ชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินเคียงกันมาตามทางเดิน ทำให้ พวกคนท้องทั้งหลายที่นั่งรอผลตรวจข้างนีรชาล้วน กระตือรือร้น ซุบซิบนินทา