ตอนที่ 9 เกลียดผู้ชายคนนี้

ซูเลียชำเรืองมองหน้าจอโทรศัพท์ ใบหน้าเต็มไปด้วย รอยยิ้มอันแสนหวาน เธอใช้นิ้วเรียวยาวกดปุ่มรับสาย

“ดาร์ลิ่ง อยู่ที่ไหนคะ ทำไมยังไม่มาล่ะ ปล่อยให้เค้ารอ อยู่ที่นี่คนเดียว น่าเบื่อจะตาย” ซูเลียพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่ม นวล แล้วผู้ชายคนไหนจะอดใจไหว

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง นีรชามองดูปฏิกิริยาที่ เปลี่ยนแปลงไปของเธอหลังจากรับโทรศัพท์

“อะไรกันจะให้ทายว่าอยู่ที่ไหน บ้าจริงๆ เค้าทายไม่ถูก หรอก” ซูเลียพูดแล้วบึนปากขึ้นมา “อืม.ยังไม่ออกเดิน ทางใช่ไหมคะ”

นีรชาแอบยิ้มอยู่ในใจ เป็นคู่ที่น่าเบื่อมาก และก็เลี่ยนมาก

ฟังแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน เฮ้อ…ไม่คิดว่าดาราดังก็เป็นไปกับเค้าด้วย

“ที่รัก นี่คุณไม่เชื่อใจผมแล้วเหรอ” เสียงทัมต่ำของ ผู้ชายดังออกมาจากปลายสาย

“แต่เอ๊ะ…โอ้… ไม่นะ เหมือนว่าเสียงมันดังมาจากทาง ด้านหลัง นีรชาและซูเลียหันไปพร้อมกัน

ชุดสูทอาร์มานี่สีดำขนาดพอดีตัว รูปร่างสูงราว 188 เซนติเมตร งามสง่าดั่งรูปปั้น บนใบหน้าที่แสนเพอร์เฟค และมีเสน่ห์ดึงดูด แม้จะมีรอยยิ้ม แต่ก็ไม่สามารถปิดบัง ความร้ายกาจและความดื้อรั้นของเขาได้

นีรชาคิดในใจว่า ทำไมประธานบริษัทคนนี้หน้าคุ้นๆ

เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่แล้ว เธอก็ส่ายหัวเพื่อสลัดสิ่งที่เธอกำลังคิดออก

ไป เขาเป็นถึงประธานบริษัทผู้สูงส่ง ส่วนเธอเป็นแค่คน ธรรมดา เธอจะรู้จักเขาได้ยังไง
รอยยิ้มละมุนที่มุมปาก ภัสกรณ์เดินเข้าไปใกล้นีรชา “นามบัตรของฉัน มันยังอยู่ดีใช่ไหม”

แรงกดดันอันมหาศาลมาถึงเธอแล้ว นีรชาสูดลมหายใจ เฮือกใหญ่ เป็นเขานี่เอง ผู้ชายที่อยู่ในรถคืนนั้น ไฟแห่ง ความโกรธกำลังลุกโชนจนอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลง แต่ เขากลับเหลือบมองเธออย่างนึกสนุก

“แทน” ซูเลียเรียกชื่อเขา

“อือ” แม้ภัสกรณ์จะมีเสียงตอบกลับ แต่สายตาของเขา ยังจับจ้องอยู่ที่นีรชา

สายตาแหลมคมจ้องนีรชาจนแทบจะทะลุเข้าไปในตัวเธอ ได้อยู่แล้ว นีรชารู้สึกเขิน และอดไม่ได้ที่จะกำมือแน่น เธอ เกลียดผู้ชายคนนี้ เห็นแก่ตัว เหย่อหยิ่ง ใจดำอำมหิต

ตั้งแต่ภัสกรณ์ที่ปรากฏตัวในร้าน ก็ดึงดูดความสนใจจาก ผู้คนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะสาว ๆ แล้วแต่ละคน เช็ด น้ำลายแทบไม่ทัน พวกเธอพากันชี้ไปที่ซูเลีย “ที่แท้ซูเลียก็ควงอยู่กับคุณแทนนี่เอง มิน่า ล่ะเธอถึงโด่งดังเร็วขนาดนี้ มีผู้ให้การสนับสนุนแบบนี้ มี หรือจะไม่ดัง”

ซูเลียเพลิดเพลินกับการที่มีฝูงชนให้ความสนใจในตัวเธอ

แต่พอหันกลับมา ก็พบว่าสายตาภัสกรณ์ไม่ได้อยู่ที่เธอ

ซูเลียเงยหน้าขึ้นมองนีรชาซ้ำแล้วซ้ำอีก ใส่ชุดเครื่อง แบบพนักงานเสิร์ฟ รูปร่างก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดี ผิวพรรณ ขาวใสก็แค่ดูสะอาดสะอ้าน ไม่ใช่ว่าสวยซะจนคนต้อง ตะลึง

เธอดูถูกเหยียดหยามนีรชา แต่น้ำเสียงที่พูดกลับอ่อน หวาน “แทนคะ คุณรู้จักพนักงานเสิร์ฟคนนี้เหรอคะ”

เธอเน้นคำว่า “พนักงานเสิร์ฟ” ดวงตาสดใสที่เผยให้เห็น ถึงการดูถูก กำลังจ้องมองที่นีรชา