ตอนที่87 ต้องเป็นความผิดของเธอ

นีรชาทานข้าวอิ่มมาก และได้นอนหลับอย่างเต็มอิ่ม จึงรู้สึกตัว เองนั้นสบายมากๆ

ภัสกรณ์ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆเธอ เตียงนั้นจึงเป็นของเธอคนเดียว ถ้าหากไม่ติดว่ามีกุญแจมือและข้อเท้า ก็จะเป็นช่วงเวลาที่มีความ สุขสุดๆ

“คุณน้ำคะ ทานข้าวเย็นค่ะ…”น้าแขเรียกจากด้านนอกห้อง

นีรชามองนาฬิกา หกโมงเย็นแล้ว ต้องทานข้าวอีกแล้ว เมื่อตอน เที่ยงก็ทานไปเยอะมาก ตอนนี้อาหารยังไม่ย่อยเลย

เธอค่อยๆขยับลุกจากเตียงอย่างโอ้เอ้ และลงไปด้านล่างพร้อมน้า แข น้าแขยิ้มตาหยี “วันนี้คุณถิราก็กลับมาทานข้าวด้วยนะคะ”

คุณถิราหรอทันใดนั้นนีรชารู้สึกตัวชา เธอไม่มีความประทับใจที่ดี ต่อถิราเท่าไหร่ เพราะถิราเป็นคุณหนูที่หยิ่งยโสไม่มีมารยาท แค่คิด ก็ทำให้นีรชาปวดหัวแล้ว เมื่อมาถึงห้องอาหารก็มีภัสกรณ์กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ และมี กิราที่นั่งข้างๆเขากำลังเล่นโทรศัพท์อยู่

เมื่อเห็นนีรชา ถิราจึงหันไปถามภัสกรณ์อย่างส่งสัย “พี่แทน ผู้ หญิงนี้ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่คะ

ถ้ากำลังเรียนมหาลัย และพักอยู่ใกล้กับมหาลัยจึงไม่ค่อยได้ กลับมาที่บ้านหมื่นสาเท่าไหร่นัก

ภัสกรณ์จ้องมองอยู่ที่หนังสือพิมพ์โดยไม่พูดอะไรไม่รู้ว่าเขาไม่ ได้ยินเสียงถิราหรือตั้งใจที่จะไม่ตอบคำถามกันแน่

ทำให้ถิรารู้สึกเสียหน้า จึงพูดกับนีรชาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยมี ความเกรงใจ “นี่เธอ เธอน่าจะรู้ตัวหน่อยนะว่าอย่าอยู่บ้านของคน อื่นโดยที่ไม่ยอมไปไหน”

นีรชายกข้อมือที่มีกุญแจมืออยู่ หันไปทางภัสกรณ์ “ไม่ใช่ว่าฉันไม่ อยากไป แต่เพราะพี่ชายคุณไม่ให้ฉันไปไหน”

ในที่สุดภัสกรณ์ก็ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ เขาเพิ่งเห็นจาก ข่าวหนังสือพิมพ์ ที่ดินที่หมื่นสาเข้าร่วมและประมูลนั้นถูกกลุ่ม บริษัทเชิงเฮ้นจำกัดซื้อไปแล้ว ที่ดินตรงนี้เป็นที่ดินทำเลทองกลาง ใจเมืองที่สุดท้ายที่ใช้ทำธุรกิจ หมื่นสาจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อติด สินบน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายมันจะหลุดมือไป อีกอย่างนั้น เขาเห็นข่าวนี้จากหนังสือพิมพ์ โดยบังเอิญทำให้คิดว่า คนของเขาทำงานกันยังไง ถึงไม่ได้รายงานเรื่องนี้ให้เขารู้

เสียงทะเลาะกันของผู้หญิงทั้งสองคนทำให้เขาไม่พอใจ เขายืน ขึ้น ใบหน้าเป็นชาตวาดลั่น “ไม่อยากกินข้าวก็ไปให้พ้น”

เขาหยิบสูทที่โซฟาและเดินไปที่ประตู “คุณชายคะ คุณจะไปไหน คะ ไม่ทานข้าวแล้วหรอคะ”น้าขารีบเดินตามไปถาม

“ผมจะไปบริษัท น้าแขดูนีรชาให้ดีนะ” ภัสกรณ์พูดอย่างเยือกเย็น ก่อนจะออกไป บนโต๊ะอาหารจึงมีเพียงนีรชาและถิรา

เห็นท่าที่หยิ่งยโสของถิรา นีรชาก็รู้สึกทานอะไรไม่ลง จึงลุกขึ้น และพูดกับถิราอย่างเยือกเย็น “คุณถิราทานให้อร่อยนะคะ ฉัน ขอตัวก่อน”เธอเตรียมหมุนตัวกลับไป

“หยุดนะ”ถิราพูดออกมา “ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยหรอ ถึง ทำให้เธอกินข้าวไม่ลง”

นีรชานั้นอยากจะพูดว่า ใช่ แต่ก็ต้องอดทนที่จะไม่พูดออกไป เพราะถึงอย่างไรก็อยู่ร่วมชายคาเดียวกัน จึงต้องยอม

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่ไม่หิวเท่าไหร่ค่ะ” น้าแขจึงรีบเข้ามา “คุณน้ำทานสักหน่อยนะคะ ถ้าคุณไม่ทาน แต่เด็กในท้องต้องทานนะคะ คนท้องไม่ควรปล่อยให้ตัวเองหิวนะ

คะ”

เมื่อได้ยินน้าแขพูดถิราขมวดคิ้ว พี่แทนก็จริงๆเลยผู้หญิงมันก็แค่ ของเล่น ทำไมถึงปล่อยให้นีรชาท้องลูกของตระกูลหมื่นสาได้

ถิราพูด “เอ๊ะ คุณน้ำคิดไม่ถึงว่า พี่ชายของฉันจะทำเธอท้อง ทำไม หรอ เธอคิดว่าถ้าเธอมีลูกเธอก็จะเข้ามาตระกูลหมื่นสาได้อย่างนั้น

นีรชาพูดอย่างเยือกเป็น “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบ คุณ คิดมากไปแล้วค่ะ”

ท่าทีของนีรชากระตุ้นให้น้ำเสียงของถิราเพิ่มความเจ็บแสบขึ้น “ไม่ได้คิดหรอ พี่ชายของฉันมีผู้หญิงมากมาย มีคนไหนบ้างที่ท้อง เธอไม่ได้มีความคิดแบบนั้นจริงๆอย่างนั้นหรอ คิดหรอว่าเธอจะ หลอกพี่ชายของฉันได้”

นีรชาไม่พูดอะไร

“ฉันจะบอกให้นะ เธออย่าคิดว่าจะอาศัยเด็กในท้องก็จะเข้าบ้าน หมื่นสาได้ แต่อย่าคิดนะ เพราะบ้านหมื่นสาของพวกเราไม่ยอมรับ เด็กคนนี้” นิรชาฝืนยิ้มและสายหัว เข้าบ้านหมื่นสาอย่างนั้นหรือ เธอไม่ได้ ผิดปกติ บ้านหมื่นสาไม่ยอมรับเด็กคนนี้อย่างนั้นหรือ ถูกต้องแล้ว เพราะเด็กคนนี้ไม่ได้เป็นคนของบ้านหมื่นสาอยู่แล้ว

ถิรามองไปที่นีรชาเห็นเธอยิ้ม ทำให้เธอโกรธมาก “ยิ้มอะไรของ เธอ เธอคิดหรอว่าจะอาศัยความมีน้ำใจเพียงสามนาทีของพี่ชายฉัน ที่มีต่อเธอจะทำให้เมียเก็บอย่างเธอกลายเป็นสะใภ้ของบ้านหมื่น สาได้อย่างนั้นหรือ”

นีรชายักไหล่และพูดอย่างเป็นชา “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้มีความ สนใจอยากจะเป็นสะใภ้บ้านหมื่นสาเลย อีกอย่างเด็กคนนี้ก็ไม่ได้ เป็นคนในบ้านหมื่นสา คุณอย่าคิดมากไป”

อะไรกัน เพียงนีรชาพูดออกไป ก็ทำให้ถิราและน้าแขตกใจเบิ่ง ตาโต

ถิราชี้ไปที่นีรชา พูดเสียงสั่น “เธอ….เธอบ้าไปแล้วหรอ”เธอกล้า สวมเขาให้พี่ชายฉันได้อย่างไร เธอ…ฉันทนฟังเธอพูดไม่ได้แล้ว ฉัน จะโทรไปบอกพี่ชายฉัน ว่าลูกในท้องของเธอนั้นไม่ใช่ลูกของพี่ ชายฉัน เป็นลูกของคนอื่น”

น้าแขจึงเดินเข้ามา “คุณน้ำไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมคะ” เป็นเรื่องยาก มากที่คุณชายจะมอบหัวใจให้ผู้หญิงคนนี้ นี้ไม่ใช่เพราะว่าเธอท้อง ลูกของบ้านหมื่นสา ถ้าหากคุณชายรู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ เป็นลูกของเขา คุณพระ เธอแทบจะไม่กล้าคิดต่อไป

“อย่าไปรบกวนพี่ชายคุณเลยค่ะ เพราะพี่ชายคุณก็รู้”นีรชาพูด อย่างเยือกเย็น พร้อมกับหมุนตัวเตรียมกลับไป

“อวดดีนัก น้าแข เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน ถึงยังไงมันก็เป็นสัตว์ป่าที่ จะมาอาศัยกินอยู่ในบ้านหมื่นสา น้าแขตบมันให้ฉันที” ท่าทีของ นีรชาทำให้ถิราโกรธจนตัวสั่น

น้าแขไม่กล้าที่จะทำอย่างนั้นกลับนีรชา หากไม่มองว่าภัสกรณ์นั้น มักจะทำเสียงต่อนีรชา แต่ในใจของเธอนั้นชัดเจนอยู่แล้วว่า คุณชายชอบผู้หญิงคนนี้มาก ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเห็นผลที่เขาจะยอม ให้เธอท้องและเข้ามาในบ้านหมื่นสา

“น้าแข ทำไมไม่ตบมันละ”ถิรากระทืบเท้าด้วยความโกรธ เพราะ เธอเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยที่ได้รับความรักที่สุดในบ้านมาโดยตลอด แม้แต่คนที่โหดเหี้ยมอย่างภัสกรณ์ ยังรักเธอ ถ้าหากวันนี้เมียเก็บที่ ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเข้ามาในบ้าน คนในบ้านก็คงไม่มีใครสนใจรัก ใคร่เธอ

“คุณหนูคะ รอนายน้อยกลับมาค่อยพูดก่อนดีกว่านะคะ คุณหนูไป พักผ่อนก่อนนะคะ” น้าแขทำได้แค่ให้เรื่องมันไม่มีปัญหามากขึ้น เพราะเป็นเรื่องของเจ้านาย เธอเป็นเพียงคนรับใช้จะไปยุ่งเรื่องของ เจ้านายได้อย่างไร เมื่อฟังที่น้าแขพูด ถิรายิ่งโกรธมากขึ้น แม้แต่น้าแขก็ยังไม่ฟังเธอ ยังจะปกป้องนีรชาอีก บ้าเสียจริง คุณหนูของบ้านหมื่นสาเธอก็เชื่อ

ฟัง

กิราพุ่งเข้าใส่นิ้วชาและผลักเธอออกไป นีรชาตกใจมากจึงรีบหลบ ไปด้านข้าง กุญแจมือที่มีเธอนั้นได้ถูกถอดออกเพื่อกินข้าว แต่ กุญแจที่ข้อเท้านั้นยังถูกล็อคไว้อย เป็นอุปสรรคทำให้เธอหลบ ไม่พ้น

เมื่อดูท่าทีของถิราวันนี้แล้วดูเหมือนเธอคงจะยอมหยุดแน่ๆ นีรชา จึงเอามีดปลอกผลไม้บนโต๊ะอาหาร ยื่นยาวอยู่ที่หน้าของตัวเอง

ถิรายิ้มอย่างเยือกเย็น “ฉันพนันได้เลยว่าเธอไม่กล้าทำหรอก” ที่นี่ คือบ้านหมื่นสาถ้าหากเธอโดนทำร้ายในบ้านของตัวเองจากผู้หญิง ที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าคนนี้ มันช่างเป็นเรื่องน่าตลกเสียจริง

พูดจบ เธอก็เดินไปหานีรชา สายตาคู่นั้นที่มองนีรชาเต็มไปด้วย ความโกรธ

นีรชาจับมีดปลอกผลไม้ในมือแน่นขึ้น เหมือนเม่นตัวน้อยที่ได้รับ การแจ้งเตือนให้พ่องหนามขึ้นมาป้องกันตัว เมื่อเห็นถิราเข้ามาใกล้ขึ้น ในใจของนีรชาเกิดความหวาดกลัว จึง ดึงมือกลับมาด้านหลังเพื่อที่จะเก็บมีตกลับมา แต่ก็ไม่ทันแล้ว “ฉีก”ใบมีดที่แหลมคมตัดผ่านแขนของถิรา ในเวลานั้นเลือดไหลไป ตามแขนขาวของเธอ

“กรด” ถิราร้องออกมาด้วยความตกใจ น้าแขที่อยู่ข้างๆก็ตกใจ มาก

“นีรชา ฉันจะสู้กับแก”ถิราก็ไม่ยอมแพ้ เธอปืนขึ้นไปบนโต๊ะอาหาร และหยิบถ้วยซุปทุ่มลงไปที่หัวของนีรชา

นีรชาพยายามลากโซ่รัดข้อเท้าของเธอหลบไปด้านข้าง แต่โชค ไม่ดีที่หลบไม่ทัน ถ้วยซุปจึงหล่นมาที่หัวเธอเวลานั้นเหมือนมีดาว อยู่เต็มหน้าเธอ

ภัสกรณ์กำลังประชุมกับกลุ่มผู้บริหาร ทันใดนั้นก็มีโทรศัพท์เข้า มา “นายน้อยคะ นายน้อย นายน้อยรีบกลับมาตอนนี้เลยนะคะ คุณ หนูถิราและคุณน้ำกำลังทะเลาะกันค่ะ”

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด “เธอห้ามไม่ได้เลยอย่างนั้น หรือ”บริษัทก็กำลังมีปัญหา ใหญ่ ผู้หญิงสองที่บ้านยังจะทะเลาะไม่ อยู่กันอย่างสงบอีก

“นายน้อยคะ นายน้อย ฉันห้ามไม่ไหวค่ะ แขนของคุณหนูก็ถูก คุณน้ำแทงจนบาดเจ็บ เสือดไหลเยอะมากค่ะ”

“ผมกำลังรีบกลับไป” ภัสกรณ์วางสายโทรศัพท์ และพูดกับที่ ประชุมอย่างเร่งรีบ จากนั้นก็รีบตรงกลับไปที่บ้าน

เมื่อภัสกรณ์เข้ามาที่ประตูบ้าน ถิราก็ร้องไห้อย่างหนักขึ้นมา “พี่ แทน พี่ต้องช่วยถิรานะคะ นีรซามันใช้มีดปลอกผลไม้แทงถิรา” ถิราพลิกแขนที่ถูกพันไว้ฟ้องภัสกรณ์

ภัสกรณ์มองไปที่แขนที่ถูกพันไว้หนาของถิรา ขมวดคิ้วแน่น และ คิดว่านีรชาท้องก็โตมากคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าลงมือกับน้องสาว ของเขา

สายตาเยือกเย็นหลี่ตาจ้องมองนีรชาที่กำลังนั่งอยู่ปลายโซฟา

“เธอเป็นคนใช้มีดปลอกผลไม้แทงแขนน้องผมางนั้นหรือ”เสียง เสียงโหดร้ายที่แฝงไปด้วยความหวังว่ามันจะเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด กัน เพราะนีรชาไม่น่าจะเป็นคนโหดร้ายแบบนั้น

“ใช่ค่ะ ฉันทำเอง” นตรชาตอบอย่างเยือกเย็น ด้วยสีหน้าที่ไม่รู้สึก ผิดหรือกระวนกระวายใจ

ทันทีที่พูดจบ ถิราก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง “พี่แทน พี่ดูสิ มันทำ ให้กิลา บาดเจ็บ ขอโทษสักคำก็ไม่มี ถิราก็ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีกับ เธอเลย ทำไมถึงทำกับถิราแบบนี้

ในใจของภัสกรณ์ก็รู้สึกแปลกเพราะว่ากันตามเหตุผลแล้วนีรชาก็ ไม่ได้เป็นคนโหดร้ายขนาดนั้น มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่นะ

ภัสกรณ์หันไปถามน้าแข “น้าแขช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมหน่อย”

ถิราขยิบตาส่งสัญญาณให้น้าแขเพื่อให้น้าแขโกหก เธอจึงต้องจำ ใจพูดโกหกออกไป “หลังจากที่คุณชายออกไป คุณน้ำเธอบอกว่า เธอไม่อยากทานข้าว คุณหนูเลยพูดชวนให้เธอมาทานสักสอง สามคำ ปรากฏว่าคุณน้ำเธอเป็นอะไรไปถึงโกรธขึ้น มา คุณหนูถิรา เลยเดินเพื่อไปชวนเธอมาทาน คุณน้ำเธอเลยใช้มีดปลอกผลไม้ แทงคุณหนูค่ะ”

นีรชาถึงกลับหมดคำพูด น้าแขนะน้าแข ปกติแล้วก็มองว่าเธอจะ เป็นคนจิตใจดีมีเมตตา ซื่อสัตย์ แต่ทำไมถึงแต่งเรื่องโกหกได้อย่าง หน้าไม่อายอย่างนี้

น้าแขเป็นแม่นมของภัสกรณ์ภัสกรณ์เชื่อใจเธอมาก เพียงฟังน้า แขพูดยิ่งทำให้เขาเชื่อว่านีรชาทำเรื่องบ้าๆนี้โดยไม่มีสาเหตุ ทำ ให้ถิราได้รับบาดเจ็บ เขาโกรธมาก จึงดึงผมของนีรชา “นีรชา ท้อง เธอก็ใหญ่ขึ้นทุกวัน แม้แต่น้องสาวของผมอยังกล้ารังแก หรอ”

นีรชาเงยหน้ามองภัสกรณ์ดวงตารื้นด้วยน้ำตาใส “คุณแน่ใจจริงๆ หรอว่าเรื่องนี้ฉันเป็นคนผิดจริงๆ”