ตอนที่ 86 สานสัมพันธ์

“นายน้อยคะ คุณน้ำ ทานข้าวค่ะ” น้าแขตะโกนเรียกและเคาะประ

ตูเบาๆ

นีรชาใกล้จะหลับสนิทแล้ว ค่อนข้างเหนื่อยล่า ภัสกรณ์ก็คึกคัก เหมือนกินอะไรเข้าไป พลิกท่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา มันทำให้เธอ ปวดไปทั้งตัว เขาเพิ่งจะลงไปจากตัวเธอ เธอเลยเหนื่อยจนตาหลับ

เขานอนพลิกตัวไปพลิกตัวมารู้สึกหิวมาก ภัสกรณ์จึงตีเบาๆที่ หน้าของนีรชา “ไป ไปกินข้าวได้แล้ว”

นีรชาหลับตา พูดเสียงอู้อี้ “ไม่ไป ฉันจะนอน”

ภัสกรณ์มองไปที่หน้าซ้ำของนีรชา ในสายตาของภัสกรณ์ปนไป ด้วยความทุกข์ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ทำไมถึงดื้อนัก ขอเฟียงแต่เธอ เชื่องฟังเขาสักนิดเขาก็จะไม่ทำกับเธอแบบนี้

“ไป ไปกินข้าวได้แล้ว เธอไม่กิน แต่ลูกในท้องนั้นต้องกิน”แท้จริง แล้วเขานั้นพูดเพราะเป็นห่วงเธอ แต่น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นกลับดู ทับทมนีรชา นีรชาถูกดึงโดยภัสกรณ์อย่างไม่เต็มใจ

ทันใดนั้น มีความร้อนบางอย่างไหลลงมาจากขา

นีรชายังคิดว่าภัสกรณ์นั้นยิงเข้ามาที่ตัวเธอ เธอใช้ผ่าห่มคลุมตัว เธอและใช้กระดาษทิชชูเช็ด เช็ดแล้วเช็ดอีก เธอตกใจมากเมื่อพบ ว่าเป็นของแหลวสีขาวขุ่มผสมกับเลือดสีแดงสด

“กรี๊ดดด” นีรชากรีดร้อง เธอมองไปทางภัสกรณ์อย่างหวาดกลัว “เลือด มีเลือดไหลออกมา”

คิ้วเข้มของภัสกรณ์ขมวด บน และกดโทรศัพท์โทรอออกไปอย่าง รวดเร็ว “ตามหมอมาเดี่ยวนี้”

หมอเตรียมกระเป๋าพยาบาลอย่างเร่งรีบ คนใช้และแม่บ้านยืน อย่างกดดั้นในห้องโถงของบ้านหมื่นสา รถค่อนข้างติด ทำให้หมอ มาถึงช้า ทำให้ภัสกรณ์โมโหมากจึงทุบแจกันโบราณแตกไปแล้ว หลายใบ

“คือว่า…”หมอหวางบีบสันจมูกเพราะมีบางคนนั้นก็คือภัสกรณ์ที่ กำลังมองเข้าด้วยสีหน้าอิมครีม

“อะไรหรอหมอ พูดมาตามตรงเถอะ” ภัสสรณ์ไม่ได้สนใจว่า หมอหว่างนั้นเป็นผู้หญิง จึงพูดออกไปอย่างไม่เกรงใจ

“ท่านประธานคะ ภรรยาของท่านกำลังตั้งครรภ์ค่ะ ต้องดูแลเธอให้ ดีขึ้นกว่าเดิมนะคะ”หมอหวางมองยินดีกับนีรชา และบ่อยๆครั้งมอง ออกว่าพวกเขานั้นเข้ากันได้ดีเมื่อลองนึกถึงสามีของตัวเอง หมอ หวางถอนหายใจยาวในใจ

ฟังคำของหมอหวางแล้ว ทันใดนั้นใบหน้า ซ้ำของนีรชาก็เปลี่ยน เป็นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศสายตาห้อยลง เธออายมากที่จะ มองหมอหวางอีกครั้ง

ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้นถามอย่างหงุดหงิด “ถ้าอย่างนั้นเธอเลือด ออกแบบนี้ตกลงแล้วมันอันตรายมากไหม”

หมอหว่างถูกสายตายของภัสกรณ์ขู่เข้า ทำให้ตอบเสียงสั่น ไม่มี อะไรร้ายแรงค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดยาบำรุงครรภ์ให้ค่ะ ทั้งหมดนี้เป็น ยาสมุนไพรค่ะ ไม่มีผลกระทบต่อเด็กในครรภ์”

ไม่มีอะไรร้ายแรงก็ดีแล้ว นีรชาและภัสสกรณ์ผ่อนหายใจพร้อม

กัน

“เธอนอนพักเถอะ ฉันจะให้น้าแข็งทำกับข้าวให้ใหม่” ภัสกรณ์และ หมอหวางลงไปข้างล่างพร้อมกัน นีรชานอนพักอยู่บนเตียง แต่ความง่วงนั้นกลับไม่มีแล้ว ไม่ใช่พูด กันว่าคนท้องให้นอนอยู่บนเตียงถึงจะปลอดภัยที่สุดไม่ใช่หรอเธอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเลือดออกแบบนี้การกระทำของภัสกรณ์นั้นโหด ร้ายเกินไป

ภัสกรณ์เขาเป็นคนอารมณ์รุนแรง จะควบคุมเขานั้นยากมาก เป็น ไปไม่ได้ ฉันจึงไม่สามารถอยู่ข้างเขาได้อีกแล้ว ถ้าหากยังอยู่ต่อ ไปลูกในห้องต้องรักษาเขาไว้ไม่ได้แน่

หนีไป ต้องหนีไป นีรชาคิดตัดสินใจในใจว่าเธอจะหนีไป แต่พ่อ เธอละจะทำยังไง

นีรชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคยนั้น เธอเป็น ลูกสาวที่อกตัญญจริงๆ คุณพ่อเข้าโรงพยาบาลก็นานแล้ว แต่เธอ เคยไปเยี่ยมท่านเพียงสองครั้ง

ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณพ่อสบายหรือไม่

ต่อสายโทรศัพท์แล้ว เสียงแห่งความรักใคร่เอ็นดูจากปลายสาย “ฮัลโหล น้ำหรอ”

“ฮัลโหล พ่อคะ”เสียงของนีรชาสั่นเล็กน้อย “พอคะ ตอนนี้พ่อ สบายดีไหมคะ สุขภาพเป็นอย่างไรบ้างคะ” “ฟอสบายดี วันมะรืนนี้ฟอจะทำการผ่าตัดแล้ว ทางโรงพยาบาล เตรียมหมอที่เก่งที่สุดให้ฟองน้ำวางใจเถอะ”ในใจของสิทธิ์ชานนยัง คงมีความไม่สบายใจอยู่ เพราะครั้งก่อนเขาได้ยินน้ำพูดว่าการ ฝาตัดครั้งนี้น้ำได้ยืมเงินของเพื่อนคนหนึ่งเพื่อมาจ่ายค่าผ่าตัด จึง คิดว่าน้ำจะต้องทำงานหนักมากถึงจะหาเงินคืนได้

“ฟอไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ รอให้พอทำการผาตัดเสร็จแล้วน้ำจะไป เยี่ยมนะคะ”นีรชารีบพูดเพราะเธอได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังขึ้นมาด้าน บน

ภัสกรณ์ไม่อนุญาตให้เธอติดต่อกับโลกภายนอกมากนัก เขา ต้องการจะเป็นเจ้าของโลกทั้งโลกของเธอ เพื่อนของเธอก็แทบจะ ไม่ได้ติดต่อกันแล้ว

“หอดูแลตัวเองดีๆนะคะ น้ำต้องวางสายแล้วค่ะ”นีรชาเพิ่งวางสาย โทรศัพท์ ภัสกรณ์ น้าแข น้าปิ่นก็เข้ามา

ในมือน้าแขถืออาหารเข้าชุดใหญ่สำหรับทานบนเตียง ส่วนในมือ น้าปิ่นนั้นถือถาดสีเงินที่เต็มอาหารหลากหลายชนิด

เอาโต๊ะเล็กๆไว้บนเตียงอย่างว่องไว และวางถาดลงอย่างดี เสร็จ แล้วคนใช้ทั้งสองก็รีบออกจากห้องไป “กิน” ภัสสกรณ์ออกคำสั่งกับนีรชา ตัวเขาเองก็หยิบตะเกียบขึ้น

มาและทานอาหาร

นีรชาเองเธอก็หิวแล้ว แต่เธอมองที่ข้อมือของตัวเองที่ใส่กุญแจมือ อยู่ เธอมองที่ภัสกรณ์ มือสองข้างของเธอถูกใส่กุญแจติดกันอยู่ จะ ให้เธอทานข้าวยังไง

ภัสกรณ์ทานได้สองสามคำ ก็เห็นนีรชาไม่ขยับตะเกียบเลย คิ้วฝน ถามขึ้น “ทำไมไม่กินล่ะ”ผู้หญิงคนนี้คงไม่อยากทำอีกแล้วไหม

“ฉันอยากกิน แต่ฉันถือตะเกียบไม่ได้” นีรชาพูดอย่างเสียอารมณ์

“อ่อ”ภัสกรณ์เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามือของเธอนั้นใส่กุญแจมือไว้อยู่ เขา จึงใช้มือหากุญแจในกระเป๋าเสื้อแต่หาไม่เจอ เพราะอาจจะหล่นอยู่ ชั้นล่างของบ้าน

เขาขยับโต๊ะเล็กเข้ามาใกล้ตัว ภัสกรณ์เอื้อมมือไปตักซุบแล้วส่ง เข้าปากของนีรชาไป

นีรชาตกใจเบิ่งตาโต ภัสกรณ์ป้อนอาหารเธอ ร่างกายหดตัวไป ด้านหลังตามสัญชาตญาณ “กิน” เสียงของภัสกรณ์เคร่งขรึ้ม เป็นครั้งแรกของเขาที่ป้อน อาหารผู้หญิง คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีท่าทีที่ไม่อยากกินขนาดนี้

กันลึกของหัวใจนีรชาแอบมองอย่างดูถูก เขาเป็นบ้าอะไรเมื่อกี้ยัง ทั้งตบหน้าและใส่กุญแจมือเธอ ตอนนี้ก็กำลังป้อนอาหารเธอ เล่น ไฟความอบอุ่นและแสดงความรักอยู่อย่างนั้นหรือ

ซุปในช้อนค่อยๆเป็นลง นีรชาก็ยังไม่เปิดปาก

ภัสสกรณ์ดึง กลับ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาราวน้ำแข็ง “ได้ ไม่กินก็ไม่กิน เธอจะหิวตายก็เรื่องของเธอ แต่ในท้องของเธอมี ลูกอยู่ ตายไปพร้อมกันสองคนก็ไม่โดดเดี่ยวนะ”

ประโยคนั้นของเขาเตือนให้นีรชาคิดได้ว่า ในท้องเธอนั้นยังมีลูก อยู่ เธอไม่สามารถเอาแต่ใจตัวเองได้แบบนี้

” นี่ ฉันกินก็ได้” นีรชาเรียกภัสกรณ์ที่กำลังเตรียมเดินออกไปอ้า ปากออกอย่างว่านอนสอง่าย ไม่ได้สังเกตุเห็นประกายในตาของภัส กรณ์

อาหารมื้อนี้ของนีรชาถูกป้อนโดยภัสกรณ์ ภัสกร์เป็นคนเด็ดขาด เมื่อไหร่ที่นีรชาท่าท่าไม่อยากกินละก็เขาก็จะทำสายตาเคร่งขรึม เด็ดขาดก็จะทำให้เธอนั้นอ้าปากกินอย่างว่านอนสอนง่าย นีรชารู้สึกว่าตัวเองแต่ก่อนนั้นไม่ได้กินเยอะขนาดนี้ อาหารบนโต๊ะ นั้น ครึ่งนึงเข้าไปอยู่ในกระเพาะของเธอแล้ว เมื่อทานอาหารแล้วก็ ต่อด้วยของหวานนั้นก็คือซุปวอทนัท แต่ไหนแต่ไรเธอนั้นไม่กินถ้ว วอลนัท ไม่ชอบรสชาติของวอลนัท แต่ครั้งนี้เธอกลับกินไปครึ่งนึง ของทั้งหมดภายใต้แรงกดดันของภัสกรณ์

ใบหน้าเล็กๆยับย่น แสดงให้เห็นว่าเธอนั้นอิ่มมาก จนไม่สามาร กลืนอะไรลงไปได้อีกแล้ว ภัสกรจึงยอมหยุดป้อนเธอ