ตอน 05 รักเธอมาก

คำพูดของภัสกรณ์ทำให้นิรชาซะงักงัน

เขา ทำไมถึงถามคำถามแบบนี้ได้? จู่ๆเขาก็บอกรักเธอเหรอ?

น้ำเข้าสมองเขารึเปล่า ท่านประธานใหญ่ไม่ใช่แค่ต้องการแค่ร่างกายผู้ หญิงเหรอ? เมื่อไหร่ แม้แต่หัวใจของหญิงสาวก็อยากได้ด้วยเหรอ? คุณ แทน คุณมันจะโลภมากเกินไปแล้ว!

ฉันนีรชาเป็นแค่เมียเก็บของคุณเป็นแค่สินค้าที่รอราคาแลกเปลี่ยน รอ ให้ฟอผ่าตัดเสร็จ พวกเราก็แค่สินค้าที่ได้ชำระเงินแล้ว ต่างคนต่างไม่มี การค้างชำระกันแล้ว มาบอกรักฉันเนี่ยนะ? ขอโทษ คุณไม่มีค่าพอ หัวใจของฉันไม่ได้มีไว้ขาย

มีรชาพยักหน้า พูดอย่างแน่วแน่ “ไม่ ไม่รัก ฉันไม่ได้รักคุณ”

มือของภัสกรณ์กำแน่นอยู่ในผ้าห่ม พลิกตัวอย่างไวลุกขึ้นมานั่ง มองจาก บนไปล่างไปที่ใบหน้าของเธอ ในน้ำเสียงมีความโมโหแอบแฝงอยู่ “เมื่อ สักครู่เธอพูดว่าอะไรนะ? พูดอีกรอบ!”

ดวงตาน้ำตาคลอจ้องมองซึ่งกันและกันอย่างเยือกเย็นและเงียบเหงา ให้ ฉันพูดอีกเป็นร้อยรอบคำตอบฉันก็เหมือนเด็ม คุณแทนฉันไม่ได้รัก ตาเหยี่ยวของภัสกรณ์มองอย่างโกรธ ริมฝีปากเม้าเบาๆแฝรัศมีความบ่า เดื่อนออกมา ฝ่ามือที่เหี้ยมโหดยันตางของนีรชาขึ้น หญิงสาว เธอไม่รู้เห รอว่าผลของประโยคนี้เป็นไงเหรอ”

นีรชาใจกล้าที่จะสบตากลับ “ฉันเป็นแค่เมียเก็บของคุณ ไม่เคยได้ยินมา ว่า เจ้านายต้องการแม้กระทั่งหัวใจของเมียเก็บด้วย แบบนี้มันไม่มากไปเห รอ?

ภัสกรณ์โกรธอย่างมากกับคำพูดที่นีรชาเพิ่งพูดไป ฝ่ามือสบัดไปที่ ใบหน้าของเธออย่างแรง! ระดับความแรงที่หูแรงมากๆ ทำให้นิรชาพักไป อีกฝั่งนึงของเสียง!

สายตาพล่ามัว หูอื้อ ในปากก็มีรสชาติคาว นีรชาใช้มือลูบที่ใบหน้าตัว เอง ทำไมมันถึงไม่มีความรู้สึก! แรงเยอะมากถูกตีจนรู้สึกชา

ใบหน้าค่อยๆบวมขึ้น บวกกับรอยซ้ำเมื่อวาน หน้าเล็กๆนั่นน่ากลัวจนไม่ กล้ามอง

“เมียเก็บ? ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าเมียเก็บจริงๆ เป็นยังไง! ภัสกรณ์ออกปาก อย่างแรง กดไปที่กระดั่งข้างเตียง

“นายน้อย มีอะไรจะสั่งไหม?” เสียงของระพินทร์สะท้อนมาจากในวิทยุ “ระพินทร์ เอากุญแจ9มีดและโซ่ตรวนมา!” เสียงของภัสกรณ์เป็นชาและ เลือกเป็น นีรชาถึงกับชะงัก คุญแจมือและโซตรวน นั่นคืออะไร? คุณแทน กำลังจะทำอะไร?

ระพินทร์หยิบกุญแจมือและโซ่ตรวนมา ส่งให้ภัสกรณ์ในมืออย่างความ เคารพ มองที่นีรชาอย่างเข้าใจ เด็กคนนี้ก็จริงๆเลย จะต้องทำให้นายน้อย โมโห มองที่เขามอง นายน้อยก็ปฏิบัติต่อเธอดี หัวใจของมหาสมุทรก็ ยินดีที่จะมอบมันให้กับเธอ เธอหายตัวไป นายน้อยกินไม่ได้นอนไม่หลับ แล้วตอนนี้เป็นยังไง? ทำไมดูเหมือนนายน้อยจะล็อคเธอไว้?

“ออกไป!” ภัสกรณ์มองระพินทร์อย่างเย็นชา ระพินทร์ตกใจรีบออกไป อย่างไว

คุณแทนคุณจะทำอะไร!” นีรชาตกใจกลัวจนกอดตัวเองไว้แน่น พยายาม จะกดตัวไปที่มุมกำแพง!

ภัสกรณ์เปิดปากอย่างเย็นชา “จะลงโทษเธอ พักไม่ให้เธอไปไหน ในเมื่อ เป็นเมียเก็บก็ปฏิบัติตามหน้าที่ของเมียเก็บ อย่าลืมว่าเธอถูกขายให้ผม แล้ว!”

“คุณมันโรคจิตบ้าไปแล้วr นีรชาต่อสู้ตื้นรน แต่กลับดิ้นรนไม่ได้ พละ กำลังของเขาค่อนข้างเยอะ ข้อมือที่ขาวผองถูกใส่กุญแจแน่น ข้อเท้า บางๆ ก็ถูกล่ามด้วยโซ่ตรวน “คุณแทนคุณมันคนบ้า! ฉันเป็นเมียเก็บของคุณ(แต่เมียเก็บไม่มีสิทธิมี แม้แต่อิสระเลยเหรอ!นีรชาตะโกนอย่างโมโห

“อิสระเหรอ” ภัสกรณ์จ้องเข้าไปใกล้ๆตาของเธออย่างโหดเหี้ยม น้ำ ชีวิตนี้เธออย่างหวังจะมีอิสรภาพเลย!”

คำพูดของภัสกรณ์ ดับไปแล้วความฝันสุดท้ายของนีรชา

“น้าแข! ภัสกรณ์เอาน้าแขมาหวีผมล้างหน้าให้นีรชา ส่วนตัวเองลงไป ข้างล่าง

นีรชาเฝ้ารอเงาภัสกรณ์อย่างโหดเหี้ยม ในสายตาใกล้จะระเบิดไหม้แล้ว

น้าแขมองที่นีรชา พร้อมถอนหายใจ “คุณน้ำ คุณก็ต้องเข้าใจความรู้สึก ของนายน้อย เขาแค่กลัวว่าคุณจะหายตัวไปอีก ครั้งที่แล้วถูกลักพาตัว นายน้อยเป็นกังวลมาก”

นีรชาหัวเราะเยาะ “เป็นกังวลมากเหรอ? ห่วงแต่แค่สุนัขที่เขาเลี้ยงได้ หายไปตากหาก! เขาจะเดือดร้อนอะไร? จริงๆเขาก็เป็นแค่คนเลวต่ำทราม ที่ไม่มีจิตใจ!”

“คุณน้ำคุณพูดอย่าพูดแบบนี้ค่ะ นายน้อยเขาก็มีนิสัยที่ไม่ดีบ้าง ความ จริงแล้วเขาเป็นห่วงคุณมาก ไมงั้นจะใช้คนที่ทั้งดีและไม่ดีเพื่อค้นหาคุณ จนทั่วทำไม” น้าแขชี้แจข้อเท็จจริงให้ภัสกรณ์ “เป็นห่วงฉัน? ถ้าเป็นห่วงฉันจำทำแบบนี้กับฉันไหม?” นีรชาเงยหน้าขึ้น ใบหน้ายังมีร่องรอยที่ถูกตีเมื่อวาน

น้าแขถอนหายใจอย่างหนัก “นั่นมันเพราะนายน้อยเขาอารมณ์เสีย ถึง ได้ลงมือหนักขนาดนี้ แต่คุณเชื่อฟังสักนิด สองสามวันนายน้อยก็หายแล้ว ก็จะปลดกุญแจให้

“เชื่อฟังสักนิดเหรอ? ฉันฟังหรือไม่เชื่อฟังปลายทางมันก็เหมือนกัน ไม่ว่า อย่างไรฉันก็แค่สัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งของเขาอยู่ดี อารมณ์ดีก็มาเย้าแหย่ อารมณ์ไม่ดีก็ตบก็ด่า!”

สัตว์เลี้ยง? จะว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงก็ไม่ใช่ เจ้านายคนไหนจะทำแบบนี้กับ สัตว์เลี้ยงตัวเอง? ยังใส่กุญแจมือและโซ่? นีรชายิ้มเจื่อนๆ

จู่ๆจมูกของเธอก็ปวดฝืดขึ้นมาทันที นีรชานั่งอยู่ที่หน้าต่างค่อยๆงอขา สองข้างขึ้น สองมือกอดที่หัวเข่าแน่น เหมือนเป็นท่าการป้องกันตัวเอง แบบหนึ่ง

เมื่อวานที่อยู่ด้วยกันกับสมภพ กลายเป็นการปลอบใจหนึ่งเดียวของเธอ เวลานั้นแม้จะสั้นแต่กลับเป็นความสวยงามและความอบอุ่นที่เพียงพอ มากๆ เหมือนกับแสงพระอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาในชีวิตที่มืดมนของเธอ

ตามองไปที่โซ่และกุญแจมือที่คล้องไว้ที่มีอและขาที่สะท้อนแสงออกมา นีรชากัดที่ริมฝีปากของเธออย่างบ้าคลั่ง เงยหน้าขึ้น กระพริบตาถี่ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

เธอจะไม่ร้องไห้ให้กับคนอย่างภัสกรณ์อีกเขาไม่สมควรได้รับมัน!

บนใบหน้ายังคงแสบร้อนอยู่หลังก็มีร่องรอยขนาดใหญ่ เมื่อวานพละกำ ลังของภัสกรณ์น่ากลั้วมากๆ นี่เป็นหนึ่งครั้งที่เขาตบตีเธอรุนแรงที่สุด บ่อง หูที่ถูกตบเมื่อวานบวกกับเมื่อกี้ที่โดน ทำให้ใบหน้าของเธอเกือบจะเสีย โฉมแล้ว ตาบวมจนเกือบจะลืมไม่ขึ้น!

น้าแขถอนหายใจ ครั้งนี้นายน้อยก็ทำมากเกินไป ในท้องของนีรชามีลูก ของเขาอยู่ ทำไมยังลงมือได้หนักขนาดนี้!

ปิดมาผ้าขนหนูเย็น น้าแขเดินไปข้างๆนีรชา “คุณน้ำ ฉันช่วยคุณคลึงที่

หน้า ลดอาการบวม

นีรชาไม่ขยับตัว ราวกับคนที่ไม่มีความรู้สึก ให้น้าแขเอาผ้าขนหนูคลึง บนหน้าอย่างเบาๆ ภายในผ้าขนหนูมีน้ำแข็งก้อน เย็นๆ คลึงไปบนหน้า แล้วสบายมากๆ ทำให้บรรเทาความเจ็บปวดลงไปได้เยอะเลย

“ปัง!” เสียงดังที่ทำให้ตกใจมาก

อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก! ภัสกรณ์ยืนที่ประตูอย่างสีหน้าอึมครีม ดวงตา ดุดันจ้องที่น้าแข “ออกไป!” “ค่ะ นายน้อย” น้าแขตอบรับอย่างเคารพ และมองไปที่นีรชาอย่างเข้าใจ หยิบผ้าขนหนูเดินไปจากด้านข้างของภัสกรณ์ออกไป

ถึงที่ประตูห้อง น้าแซก็หันกลับไปมองที่นีรซาอย่างเป็นห่วงอีกครั้ง

“ปัง!” ภัสกรณ์เตะไปประตู เสียงที่ดังขนาดนั้นสั่นสะเทือนทำให้หูของ

นีรชาปวด

ก้มหัวลง หลับตาลง มองไปที่มีอสองข้างที่โดนใส่กุญแจมือไว้ด้วยกัน นีรชาไม่สบสายตากับภัสกรณ์เลย