ตอนที่ 82 ไม่หลับทั้งคืน

“ฉันกำลังตั้งท้องลูกของพี่อยู่นะ! ” ประโยคสั้นๆ แต่กลับทำให้สมภพและ นีรชาถึงกับตะลึงงั้นอยู่กับที่

“พี่สมภพ ฉัน ฉันต้องกลับแล้ว…”

นีรชากสาวอย่างเรียบชาลดสายตาลง ขนตายาวสาดเงาหนาบนแก้ม นวล ขาว สมภพมองไม่ออกถึงอารมณ์ของเธอ

เงียบไม่พูดไม่จา

“ฉันต้องไปแล้ว “นีรชามองไปพูดกับสมภพ พยายามไม่ให้เสียงเปิดเผย อารมณ์ของตัวเองออกมา

สมภพวางสายโทรศัพท์ มองกระแสน้ำขึ้นน้ำลงที่ระยะไกล ไม่ได้พูด อะไร ได้แต่เงียบไม่พูดไม่จา

ธวัลท้องตั้งครรภ์แล้ว….แค่ครั้งหนึ่งที่เมาแล้ว เธอก็ท้องแล้ว เขายังมี อะไรที่จะเป็นจุดยืนเนี่ยวลังน้ำไว้ได้เหรอ เขาไม่มีเหตุผล ยิ่งไม่คู่ควรที่จะ เนี่ยวลังน้ำไว้เลย

น้ำ รู้อยู่แล้วว่าจะไม่เป็นของเขา เขาคิดว่านี่เป็นความโชคดีที่ได้สูญ เสียไปแล้ว กลับไม่รู้ว่าสวรรค์ได้เล่นกับเขาได้ไหดร้ายที่สุด ผืนที่

สวนงามมักจะแตกสลายง่าย

สายตาของสมภพไม่กล้าสบตากับนีรชา เขากลัวว่าจะควบคุมตัวไม่ได้ที่ จะกอดเธอ อดไม่ได้ที่จะวิงวอนเธอให้อยูยู่ต่อ

ธวัลตั้งครรภ์แล้ว แต่เขากลับไม่ปิติยินดีกับหน้าที่พ่อเลย ภายใต้ สถานการณ์แบบนี้ เขาไม่พูดเพื่อขอให้น้ำอยู่กับเขาแล้ว ทั้งหมดล้านเป็น คำดูถูกของน้ำ เขามีอะไรคู่ควรกับน้ำที่จะทำให้เขาอยู่ไหม? ต้องสูญเสีย น้ำไปตลอดชีวิตแล้ว

หัวใจ ความเจ็บปวดที่ที่อๆ พูดอย่างช้าๆว่า “โอเค พี่จะไปส่งเธอ

นีรชายิ้มให้กับสมภพ แต่ใบหน้ากลับที่อๆเหมือนจะยิ้มไม่ออก

นี่ไม่ใช่ข่าวดีเหรอ พี่สมภพกำลังจะเป็นฟอคนแล้วนะ เธอควรจะยินดีกับ เขาไม่ใช่เหรอ? แต่ทำไมจิตใจของเธอหดหูขนาดนี้

ทั้งสองคนเดินอย่างเงียบๆตรงไปที่คฤหัสถ์ แต่ละก้าวช่างฉื่อยมากๆ คล้ายกับอยากจะยึดเวลาที่อยู่ด้วยกันให้ยาวไปอีกยาวไปอีก แม้จะเพียง แค่หนึ่งนาที.

อย่างไรก็ตามงานเลี้ยงปอมมีวันเลิกลา ไม่ช้าก็เร็ว ทุกคนก็ต้องกล่าวลา หายไปจากสายตาของอีกฝ่าย เดินถึงหน้าประตูคฤหัสถ์ เจ้าหิมก็เท่าและโผเข้ามาอย่างมีความสุข

นีรชากอดเจ้าหิมะ เอาหน้าซบไปบนหน้าน้อบๆที่มีขนหนานุ่ม “เจ้าหิมะ ฉันต้องไปแล้วนะ แล้วเจอกันนะ!”

สมภพที่ยืนอยู่ด้านข้าง ได้ยินที่นีรชาพูดแบบนี้ กล่าวเบาๆว่า “น้ำ เธอเอา เจ้าหิมะไปเถอะ! นี่เป็นของขวัญที่ฉันได้เตรียมมอบให้เธอ”

“หะ? นี. นีรซางงนิดหน่อย

ธวัลก็รักเจ้าหิมะมาก พี่สมภพเอาไปมอบให้เธอ เธอจะไม่ชอบเอานะ

“น้ำ เอาเจ้าหิมะไปเถอะ เจ้าหิมะมันชอบเธอมากนะ ” สมภพกล่าว หันตัว เดินไปที่ข้างโต๊ะ เปิดลิ้นชัก หยิบอะไรสักอย่าง

“น้ำ หลับตาก่อน ผมยังมีของขวัญให้เธออีกหนึ่งชิ้น ” สมภพกล่าวด้วยน้ำ เสียงนุ่มๆ ในดวงตาสีอัมพันเต็มไปด้วยความรู้สึกทุกข์ระทม

นีรชายังไม่ทันได้คิดก็รีบปฏิเสธ พี่สมภพ ฉันรับเจ้าหิมะไว้แล้ว แต่ฉัน ไม่สามารถรับของอย่างอื่นได้แล้วค่ะ ไม่ว่าพี่จะให้อะไร ฉันก็ไม่ต้องการ

ดวงตาสมภพเศร้า สร้อย น้ำ เธอกำลังโกรธอยู่ใช่ไหม? โทษที่พี่ไม่ได้ รอเธอ ถูกไหม?” ใจของข้าจดขึ้นมา ที เธอจะโกรธพี่สมภพได้ยังไง? เขาไม่มีทาง โครธฟีสมภพ เพราะว่าคนที่หนีหายไปก่อนคือเธอ คนที่หอดทิ้งกอนก็คือ เธอ ถ้าจะต้องพูดขอโทษนั่นควรจะเป็นตัวเองที่จะต้องขอโทษที่สมภพ

สมภพคลายมือที่จับแน่นออก ปรากฏในตาของนีรชาเป็นกล่องเครื่อง ประดับที่ไม่เหมือนใคร สมภพเปิดกล่องเครื่องประดับ แสงที่แวววับลับตา จากในกล่องก็สว่างออกมา

มันเป็นแหวนเพชรที่มีเอกลักษณ์ลักษณะเฉพาะตัว บนแหวนทองคำขาว เลี่ยมด้วยเพชรเจ็ดกลุ่ม ตรงกลางเป็นเพชรขนาดใหญ่สี่กะรัต ทั้งสอง ข้างเป็นใบไม้เล็กสามใบที่ทำมาด้วยเพชร ใบไม้เล็กๆละเอียดอ่อนและ สวยงาม ขับให้เด่นด้วยเพชรขนาดใหญตรงกลางแปดหัวใจแปดลูกศร เปล่งแสงเจิดจ้า

ไม่ว่าจะการออกแบบ หรือการตัดของเพชรก็ดูยอดเยี่ยม แน่นอนว่า มูลค่าก็ไม่เบา มันเป็นรูปแบบที่ไม่ซ้ำใคร มองก็รู้ว่าคนที่เอามาใช้ความคิด คัดสรรอย่างดี

สมภพดึงมือของนีรชามา เอาแหวนสวมใส่เข้าไปที่นิ้วของเธอ “ความจริง แล้ว แหวนวงนี้ผมซื้อมันตั้งแต่สามปีก่อนแล้ว เดิมทีฉันจะเอามาให้ในวัน เกิดครบ18ปีของเธอวันนั้นแล้ว เอามันมาขอเธอแต่งงาน”

นีรชาตามสัญชาตญาณรีบหดนี้เข้ามา ไม่ให้สมภพเอามันสวมไปที่นี้ว ของเธอได้ “พี่สมภพ ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้จริงๆ ค่ะ พึ่งานแต่งของพี่กับคุณรวีค ก็โกสัถึงแล้วใช่ไหม ที่เอาไปให้เธอเกอะ!”

สมภพหันหน้ามองนีรชา ดวงตาสีอัมพันมีเส้นเลือดที่ขีดเขียวเยอะมาก “นี่เป็นแหวนที่ผมซื้อให้เธอ มันให้ได้แค่เธอ”

“ไม่ ฉันไม่ต้องการมันจริงๆค่ะ พี่สมภพ ของขวัญชิ้นี้ค่อยข้างมีราคา เกินไป”

สีหน้าของสมภพเริ่มซีดขาว บนใบหน้าที่หล่อเหล่ามีรอยยิ้มที่อ้างว้าง เขาไม่อยากบังคับนีรชาแล้ว รับกลับมาในมือของตน

นีรชากอนหายใจด้วยความโล่ง ถือว่าเขาโน้มน้าวตัวเองได้แล้ว กลับเห็น มีอของสมภพออกแรงไปข้างหน้า เส้นโค้งพาราโบล่าที่ฟ้าแลบกระพริบ สว่าง แหวนวงนั้นถูกสมภพโยนออกไปนอกหน้าต่างอย่างไม่ลังเล!

“พี่สมภพ!” หน้าของนีรชาเปลี่ยนเป็นขาวซีด ตาโตมองอย่างชาบซึ้ง ใจ แหวนที่ค่ามีราคาขนาดนี้ จู่ๆสมภพก็โยนทิ้งไปแล้ว

รู้สึกผิดในใจ บางทีเธอควรจะแกล้งรับไว้ แล้วค่อยแอบเอากลับไปไว้ที่ ลิ้นชัก

“เธอไม่ต้องการมัน ในความคิดของผมมันก็กลายเป็นแค่สิ่งของที่ไม่มี ประโยชน์ ไม่มีคุณค่าอะไรแล้ว… สมภพพูดเบาๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไป ด้วยความเหนื่อยล่าและการสูญเสีย มีรชาชาบซึ้งใจจนน้ำตาจะไหล สมภพ ความรู้สึกของเขาร้ายแรงมาก เติมฟัตัวเองก็จะไม่ไหว..

“ขอโทษค่ะ… นี่เป็นสิ่งเดียวที่นีรชาสามารถทำได้ตอน นี้ พูดได้แค่สาม

คำนี้

“ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องมาขอโทษพี่อีกต่อไป สมภพส่ายหัวเบาๆกับ นีรชา และยื่นแขนสองข้างไปที่นีรชา “น้ำ กอดครั้งสุดท้ายหน่อยนะ!”

กลั้นน้ำตา นีรชาเดินเข้าไปใกล้สมภพ แนบชิดเขา ใช้แขนโอบกอดไปที่ เอ้วของเขา

กลิ่นมินท์บางเบาที่สุดเข้าไปเต็มคอ กลิ่นสะอาดและอบอุ่นขนาดนี้ เหมือนกับเป็นการวางตัวของสมภพ อ่อนโยนเสมอ เจียมเนื้อเจียมตัวมาก เก่งในด้านคิดถึงคนอื่นมาก

น้ำตาของนีรชาไหลรินออกมา….พี่สมภพ ลาก่อนค่ะ

เป็นเวลานานทั้งสองคนถึงแยกออกจากกัน ทั้งสองจ้องตากัน พบว่าใน ดวงตาของทั้งคู่ต่างมีน้ำตาที่ยังไม่แห้ง

“เธออยู่ที่ไหน? ผมจะไปส่งเธอกลับ ” สมภพหันไปหยิบกุญแจรถจากบน โซฟา “ไม่ ไม่ต้องศัง ฉันเรียกทักซีกลับก็ได้ค่ะนีรชารีบพูดห้ามหันดี ถ้าภัส กรกมาเห็นว่าสมภพมาส่งเธอกลับ มีหวังอารมณ์ที่โหดเหี้ยมของเขา ไม่ เพียงแต่จะทำให้ตัวเองสวยแล้วนั้น มันยังจะทำให้สมภพเข้ามาพัวพัน ตัวเป็นแน่

“ในบริเวณนี้ต่างมีบ้านพักต่างอากาศ ไม่มีรถแท็กซี่ ผมไปส่งเธอในเมือง จากนั้นเธอค่อยเรียกรถแท็กซี่กลับก็ได้ ดีไหม?” สมภพรู้สึกถึงความตื่น ตระหนกของนีรชา ในใจมีความอ้างว้างเล็กน้อย

แน่นอนว่าน้ำไม่อยากให้แฟนตัวเองเห็นเธอกับเขาอยู่ด้วยกัน? หรือจะ กลัวแฟนหึง? ดูดูแล้ว เธอน่าจะรักผู้ชายคนนั้นที่ชื่อว่าภัสกรณ์จริงๆ

จําสมภพก็รู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังอิจฉาภัสกรณ์ อิจฉาจนเกือบจะคลั่ง แล้ว

แต่ เขาทำได้แค่พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง แล้วแกล้งยิ้ม ขับรถ พานีรชาไปส่งในเมืองอย่างเงียบๆ

“น้ำ ลาก่อนนะ ติดต่อมา ให้ผมรู้ว่าเธอยังสบายดี”

“อ่อ ลาก่อนค่ะน้ำมองไปรอบๆเหมือนขโมย กล้วภัสกรณ์มาเห็นว่าตัว เองอยู่ด้วยกันกับสมภพ

รอจนประตูรถปิดลง ตอนที่สมภพต้องไปแล้ว นีรชาถึงอาการตอบสนอง ขึ้นมา รีบตะโกนที่ประตูหน้าต่างรถว่า “พี่สมภพ ดูแลตัวเองตัวย! สมภพที่อยู่ในรถยิ้มใหนีรชาอย่างอบอุ่น รถตันสีดำเล่นออกไปอย่าง รวดเร็ว

มองตามเงาของรถที่ยิ่งไกลออกไป น้ำตาที่อดกลั้นมานานของนีรชาได้ ไหลทะลักออกมา เหลือไว้แค่ความชืดขาวที่ไม่มีแรง

ฟ้ามืดมิดแล้ว แต่เมืองcในกลางคืนกลับดึงดูดคนกว่าตอนกลางวันสะอีก ไฟนีออนส่องสะท้อนให้เห็นถึงความเจริญรุ่งเรืองของเมือง ทุกที่เต็มไป ด้วยคนวัยหนุ่มสาว

รถแท็กซี่ขับเข้ามาใกล้ถึงบ้านหมื่นสา ในใจของเธอกลับยิ่ง กระวนกระวายมากขึ้น การต้อนรับของเธอจะเป็นไง? ค่าประจาน? ซ้อม? หรือว่าอย่างอื่น? ไม่ว่าจะเป็นอะไร เธอมั่นใจว่ามันจะเป็นคืนหนึ่งที่ยากที่ จะทนได้

โคมไฟของคฤหัสถ์บ้านหมื่นสาล้วนเปิดอยู่ บรรยากาศดูกดดันและหดหู แม้จะอยู่ด้านนอกก็ยังรู้สึกได้

คนรับใช้พอเห็นนีรซ่าก็รีบไปเปิดประตู หันหน้ากลับอย่างตื่นเต้น “นาย น้อย คุณน้ำกลับมาแล้วค่ะ(คุณน้ำกลับมาแล้วค่ะ!”

น้าแขก็รีบวิ่งมา ดังที่มีอของนีรชา “คุณน้ำ คุณกลับมาแล้ว!ไอ้พวกโจร เลว!พวกเราตกใจแหบแย่!คุณหนีออกมาได้ยังไงคะ?”

นีรชามีนอยู่พัก ใช่อะ เธอควรไปสารภาพกับแทนว่าเธอหนืออกมา ได้นังไง แน่นอนว่าเสมภพมาช่วยเธอไว้ เผยจำเป็นต้องปกป้องสมภพ ให้ แทนทำร้ายสมภพไม่ได้

“คุณแทนล่ะ?” ไรชาถามน้าแข

อาการบนหน้าของน้าแขเวลานั้นเริ่งสับสนขึ้นมา ชี้ไปที่ห้องรับแขก พูด กระซิบข้างๆหูนีรชาว่า “คุณชายอยู่ด้านในคนเดียว!เมื่อวานทั้งคืนแทบไม่ ปิดตาลง แม้แต่ข้าวสักคำก็ไม่กิน ตามหาคุณจนทั่ว

ตามหาเธอจนทั่ว ไม่ได้นอนทั้งคืน ข้าวก็ไม่กินเหรอ?

นีรชามองอย่างแปลกใจที่น้าแข เธอคนที่เธอกำลังสาธยายเป็นคุณแทน งั้นเหรอ? เธอก็เป็นแค่เมียเก็บ คุ้มค่าพอที่ท่านประธานจะเดือดเนื้อร้อนใจ ด้วยเหรอ?

พร้อมด้วยร่องรอยความสงสัยและความน่ากลัวจิตใจของนีรชากังวลที่ เดินไปห้องนั่งเล่นของคฤหัสถ์

บ้านตระกูลหมื่นสาแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นคนมากมายขนาดนี้เลย สอง แถวเป็นตำรวจในเครื่องแบบที่ยืนอยู่หน้าประตู อีกด้านหนึ่งเป็นกลุ่มของ ผู้ชายที่สวมเสื้อคลุมสีดำยาวพร้อมแว่นกันแดด ทุกๆคนดูจริงจัง และมัน ทำให้คนรู้สึกกดดันอย่างมาก

มองเห็นนีรชาเดินเข้ามา พวกเขาก็ต่างหันไปมองเธอ ในตวงตา แสดงออกถึงอารมณ์ดีใจ แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมา บรรยากาศ เริ่มหดหู

พริบตาแรกนีรชาก็มองเห็นภัสกรณ์แล้ว

เขานั่งอยู่บนโซฟากลางห้องรับแขก ปกคอเสื้อสีขาวต่างหลุดลุ่ย ดูไม่ ถือเนื้อถือตัวแต่ดูอารมณ์ร้อน ผมสีดำสนิทมีบางเส้นยุ่งเหยิง ภายใต้ตา ดำมือเงียบ มันเป็นดวงตากลมดำที่ชัดเจน ใบหน้าที่หล่อเหลาแสดงออก ถึงความเหนื่อยล้าและเหี่ยวแห้งอย่างมาก