ตอนที่ 77 ไม่เคยใส่ใจเขา

วันนี้เป็นอะไรกัน ? ทำไมผู้หญิงทุกคนถึงมาเตือนเธอ ให้เธออยู่ห่างจาก

ผู้ชายของพวกเธอ ?

นีรส่าพยายามข่มอารมณ์โกรธ หันกลับไปสายตาตๆที่เยือกเป็นจ้อง มองโมรี : คุณโมรี ฉันอยากจะหนีออกไปไกลๆจากภัสกรณ์ ถ้าคุณมีวิธี ที่จะทำให้ภัสกรณ์ปล่อยฉันไป ฉันจะขอบคุณมากๆ”

พูดจบ หลังตรง เงยหน้า นีรชาหันตัวเดินออกไปจากห้องน้ำที่ทำให้ หายใจไม่ออกนี้

โมรีโกรธจนหน้าแดง หยิบต้นไม้ที่อยู่ข้างๆอ่างล้างมือขึ้นมา เพลังเสียง โยนด้วยความแค้นลงบนพื้น เห็นได้ชัดว่าคำพูดของนีรชานั้นกำลังยั่วยุ คิดว่าภัสกรณ์รักเธอมากขนาดไหน โดยไม่คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร ดู ท่า คงจะต้องสั่งสอนกันสักหน่อยแล้ว

โมรีหยิบมือถือขึ้นมา โทรไปที่เบอร์หนึ่ง กระซิบพูดอะไรสักอย่าง

คนที่อยู่ปลายสายตอบกลับมาว่า : พวกเราจัดการ คุณวางใจได้ รับรองได้ว่าจะเป็นความลับไม่แพร่งพรายออกไป โมรีวางสายโทรศัพท์ ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่โหดเหี้ยมออกมา นีรชาเดินออกจากห้องน้ำ อยากไปรับลมที่สนามหญ้า

คนในห้องโถงใหญ่เยอะเกินไป ทุกคนใส่หน้ากากและพูดเย็นยอกันทั้ง นั้น เธอรู้สึกว่าน่าเบื่อ กำลังเดินไปถึงหางโค้ง ก็เจอกับภัสกรณ์เข้า ยังมี อีกสองสามคนยืนอยู่ข้างๆเขา มีทั้งผู้ชายผู้หญิง

* นีรชา มานี่สิ ภัสกรณ์เรียก น้ำเสียงสนิทสนม แต่ดูเหมือนเรียกคนรับ ใช้มากกว่า

ผู้ชายผู้หญิงที่อยู่รอบตัวภัสกรณ์ต่างก็มองมาที่นีรชา

ในใจของนีรชาเต้นตุ๊บๆชวยจริงๆ แต่ก็ไม่มีทางเลือก ได้แต่เดิน

เข้าไปอย่างช้าๆ

ข้างๆภัสกรณีมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ปากแดงๆทำท่าทางยิ้ม ในตาแผ่ รังสีเหยียดหยาม ถามนีรส่า ว่า : ” คุณคือคุณนีรชาเหรอ ? เมื่อสักครู่ได้ ยินภัสกรณ์พูดถึงคุณ คุณคือแฟนของภัสกรณ์ใช่ไหม ? ”

แฟน ? นีรชารู้สึกว่าคำนี้ฟังดูแล้วประหลาดใจ

คำที่ตรงไปตรงมา เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ซึ่งต่างจากคำว่าผู้หญิง ของเขาที่ฟังแล้วดูเลวร้าย น่ารังเกียจและต่ำต้อย

แต่ว่าน่าเสียดายมาก คำนี้ นีรชาเธอไม่มีสิทธิ์ใช้ นีรชาสีมตาเหลือบมองหน้าภัสกรณ์ที่กำลังอมยิ้มเล็กๆ ไม่ได้ตอบกลับว่า โช่ หรือไม่ใช่ ได้แต่เงียบ

เห็นนีรชาไม่ตอบคำถาม หญิงสาวปากแดงคนนั้นก็เคอะเขิน ก็ได้แต่ เปลี่ยนเรื่องคุย

รอยยิ้มจางๆบนหน้าภัสกรณ์ก็ค่อยๆหายไปในตาปกคลุมไปด้วยเมฆ

หมอกคำ

พูดทักทายไม่กี่คำ คนพวกนั้นก็เดินออกไป เหลือแค่นีรชากับภัสกรณ์ที่

อยู่ตามลำพัง

นีรชายังคงเงียบไม่พูดอะไรไม่จ้องตาภัสกรณ์ มองแต่สนามหญ้า ลม เบาๆพัดมา กลีบดอกไม้บนต้นไม้ก็หล่นลงพื้น สวยงามมากจริงๆ

มือแน่นๆของภัสกรณ์ปีบไปที่มีอของเธอ จะดึงเธอหันกลับมา สบสายตา ตัวเอง เมื่อสักครู่ทำไมถึงไม่พูด ? เสียงของเขาเยือกเย็นไร้อารมณ์

* พูดอะไร ? พูดว่าขอโทษค่ะ ฉันไม่ใช่แฟนตัวจริงอะไรหรอก ? พูดว่า ฉันเป็นแค่ชู้ ? ” นีรชามองหน้าภัสกรณ์ ทั้งที่ยังยิ้มอยู่

แต่ว่ารอยยิ้มนี้ทำให้ภัสกรณ์โกรธมาก : “ทำไม ? เป็นผู้หญิงของภัส กรณ์อย่างผมน่าอายนักเหรอ ? ” มือเพิ่มแรงบีบขึ้นอีก นีรชารู้สึกว่าแขน ของตัวเองจะหักแล้ว แต่ยังดื้อรั้นไม่ยอมเอ่ยปากขอร้อง ยังคงถูก ภัสกรณ์บีบแน่น

“เป็นผู้หญิงของประธานภัสกรณ์จะหน้าอายได้อย่างไร ? เป็นเกียรติ มากๆ ไม่รู้ว่ายังมีผู้หญิงอีกมากมายเท่าไรกำลังรอเสียบแย่งอยู่ ดวงตา เป็นชาตกลง พูดอย่างนึ่งๆ”

” ถ้าคุณรู้แล้ว ทำไมยังดูท่าทางอับอาย ? แรงบีบจากมือของภัสกรณ์ ค่อยๆเบาลง เชิดหน้านีรชาให้เงยขึ้น สบสายตากับเธอตรงๆ

” ปัด นีรชาขาออกมา นี่คือการเหน็บแนม เหน็บแนมเข้าใจไหม ประธานภัสกรณ์ของฉัน ท่านไร้เดียงสาจริงๆ จนฟังคำพูดเหนีบแนมของ คนอื่นไม่ออก

เห็นนีรชายิ้มแล้ว ความโกรธในตาของภัสกรณ์ค่อยๆหายไป สายตายัง คงเฉียบคม พูดกับนีรชาว่า : ตอบผม เมื่อสักครู่ทำไมทำท่าทางดูน่า อับอาย ?”

นีรชาขมวดคิ้ว : “ประธานภัสกรณ์ คำถามนี้ต้องการอะไรเหรอ ? ถ้าคุณ เบื่อจนง่วง ก็ไปหาโมรีสิ เธอจะต้องยอมคุยกับคุณทั้งคืนแน่นอน”

ในตาของภัสกรณ์มีประกายไฟ จ้องหน้านีรชา น้ำเสียงอบอุ่นเล็กน้อย : ” คุณพูดว่าโมรี ?”

เพลิงไฟในตาของภัสกรณ์ดุเดือดขึ้น นีรชาถูกเขาจ้องไปทั้งตัวจนรู้สึก ว่าอึดอัด เธอหันหน้าหนี หลบสายตาของเขา : เมื่อสักครู่ในห้อง รับรอง พวกคุณคุยกันลึกซึ้ง และมีความสุขมากไม่ใช่เหรอ ? ”

“ช่าๆ ทันใดนั้นภัสกรณ์เงยหน้าหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข นีรชา กัดปากของตัวเองด้วยความตื่นกลัว เธอกำลังทำอะไร ? ทำไมถึงพูดเรื่อง

นี้ ?

ที่แท้ภัสกรณ์กัมหน้าลงมองนีรชา ใบหน้ายิ้ม ในดวงตามีประกายของ ความสุข: นีรชา คุณกำลังหึงผมเหรอ ? ”

ปากของเขาเข้าใกล้ใบหูของเธอไอร้อนหมุนวนอยู่ข้างหูเธอ เสียงของ เขามีความพอใจ แต่มีความยั่วโมโหมากกว่า ดูเหมือนว่าอารมณ์ดีมาก

ไรซาเงยหน้าขึ้น เสียงเงียบสงบเหมือนน้ำ ใบหน้าดูมีรอยยิ้มหวานๆ : ไม่ใช่แน่นอน ถ้าหากโมรีทำให้คุณมีความสุข ก็ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้

แล้ว”

“อย่างนั้นผมควรจะต้องขอบคุณหรอ ? ” สีหน้าของภัสกรณ์บึ้งตึงทันที เสียงที่พูดออกมาเยือกเป็นจนน่ากลัว

นีรชายังไม่ตอบคำถาม ตัวของภัสกรณ์ก็โผเข้ามาทันที ฝ่ามือใหญ่โอบ กอดเธออย่างแน่น ริมฝีปากร้อนๆประกบบนปากของเธอ กัดริมฝีปากเธอ เพื่อลงโทษ

ผู้ชายคนนี้ ทำไมถึงมีอารมณ์ได้ทุกที่ทุกเวลา นีรชาต่อต้านและอยากผลักเขาออกไป แต่ว่าหน้าอกแน่นๆซองเขากอด เธอไว้อย่างแน่น เธอถูกอ้อมกอดของเขา กอดแน่นจนไม่มีทางหนี ได้แต่ ยอมหนถูกเขาจูบอย่างรุนแรงคลุ้มคลั่ง

นึกถึงเมื่อสักครู่ที่ภัสกรณ์ยังจู่จี้กับโมรีในห้องรับรอง ปากของเขา เมื่อ สักครู่ก็ดูดดื่มปากของโมรีเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ ? ตัวของเขา ยังมีกลิ่น ของผู้หญิงคนอื่น นีรชาคลื่นไส้ขึ้นมาทันที น่าขยะแขยงมาก

ต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเพื่อหลบหน้า ไม่ยอมให้เขาจูบ

เห็นได้ชัดว่าไม่ยอม

ไม่ว่าจะกี่ทีๆภัสกรณ์ก็จูบโดนแต่หน้าเธอ นีรซาหลบเหมือนกับหลบเชื้อ โรคคิ้วขมวดเข้าหากัน ราวกับอดทนต่อการทรมานอย่างไร้มนุษยธรรม

ภัสกรณ์หยุดการกระทำ ตาเหยี่ยวคู่นั้นแดงเล็กน้อย ปล่อยนี้รชาออก จากอ้อมออกอย่างดุเดือด ตวาดด้วยความโกรธ : ออกไป”

เสียงตวาดของภัสกรณ์ทำไมดังขนาดนี้ คนรอบข้างต่างก็หันมองมา

นีรชารู้สึกขายหน้ามากอยู่กับภัสกรณ์ เธอก็กลายเป็นจุดเด่นจุดสังเกต ของผู้คนตลอด เธอไม่ชอบความรู้สึกนี้ เธอมองหน้าภัสกรณ์ ภัสกรณ์ก็มองหน้าเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาตอนนี้ เป็นชาจนน่ากลัว หุบริมฝีปากแน่น สายตาน่ากลัวจ้องเธอ กระหายเสือด โกรธจนทนไม่ได้เหมือนอยากจะฆ่าเธอ

อยู่ในใจนีรชาคิดสงสัย ผู้ชายคนนี้ทุกครั้งที่เขาโกรธจะโมโหมากจนน่า ประหลาดใจ เธอไปทำอะไรให้เขาโกรธ ? เขาชอบพัวพันอยู่กับผู้หญิงคน อื่น เธอก็แค่ยิ้มยินดีด้วย เธอไม่ได้ทึงหวงไปทั่ว แล้วเขาโกรธเรื่องอะไร กันแน่

คิดไม่ออก และก็ไม่อยากคิดอีก นีรชาผลักเขาออกอย่างนิ่งๆ : ” รู้แล้ว ฉันจะไป ”

เธอกระวนกระวายอยากรีบกลับไปพักผ่อน วันนี้มีเรื่องมาทั้งวัน เธอ เหนื่อยจริงๆ ปล่อยให้เขาเพลิดเพลินสนุกสนานอยู่กับผู้หญิงอื่นเถอะ ขอ ให้เขามีความสุข

หันหลังเดินออกไปอย่างไม่ลังเลออกไปจากโถงใหญ่ ก็พบว่าข้างนอกมี ลมแรง ลมแรงตอนกลางคืนพัดผ่านตัว หนาวถึงกระดูก

นีรชากล้วหนาวจนกอดแขนไว้แน่น เดินออกไปทางประตูใหญ่ เดินไป เหลือบมองไป ดูเหมือนว่าฝั่งนี้จะเป็นเขตหมู่บ้านทั้งหมด ไม่มีรถแท็กซี่ เลย

เมื่อสักครู่ตอนอยู่บนดาดฟ้ามองเห็นด้านหลังเหมือนจะมีถนนเล็กทะลุไป ถึงถนนสายหลักด้านหลัง ฝั่งนั้นน่าจะมีรถแท็กซี่นะ นีรชาหันหลัง แล้วเดินไปหางถนนสายเล็ก

เห็นนีรชาเดินออกไปไม่หันหลังกลับมา ภัสกรณ์รู้สึกถึงไฟนิรนามถูกขึ้น ตรงหน้าอกผู้หญิงคนนี้ แม้กระทั่งคำขอร้องก็ไม่เอ่ยปากขึ้น

เธอไม่เคยรู้เลยว่าทำไมเขาถึงโกรธ

ถ้าหากไม่ใช่โมรีกระตุ้นไฟแค้นของเขา ถ้าหากไม่ใช่เขาอยากจะ ทดสอบปฏิกิริยาของนีรชา เขาก็ยังจะไม่รู้ว่านานแล้วนะที่นีรชาไม่ได้ มองเขาอยู่ในสายตาเลย

เธอทำกับเขา ไม่เคยสนใจเลย

ไม่ว่าเธอจะทะเลาะต่อปากต่อคำกับผู้หญิงของเขา หรือว่าดีกันแล้ว จูงมือกันเดินซื้อของ ไม่ว่าเขาจะทิ้งเรื่องวุ่นวายที่บริษัทวันหนึ่ง 24 ชั่วโมงมาอยู่กับเธอ เผด็จการครอบครองเธอตลอดเวลา เธอ ก็ยังไม่มอง เห็นเขาในสายตา

นีรชา ไม่เคยรักเขาเลย

มือกำหมัดแน่น เส้นเลือดสีเขียว ข้อต่อเริ่มขาว ภัสกรณ์จ้องมองหลัง ของนีรชา ในดวงตามีไฟปะทุ นีรชา เธอร้ายกาจ

หันหลังแล้วเดินไปทางห้องโถงใหญ่ ผู้หญิงในโลกนี้ก็เยอะแยะ ภัส กรณ์ไม่ใช่จะขาดนิ้วชาไม่ได้

วินาทีนี้ จับจ้องเงาของนีรส่าเห็นว่ามีผู้ชายอีกคนหนึ่ง สมภพ

เมื่อสักครู่เสียงตวาดอย่างโมโหของภัสกรณ์ สมภพหันหน้ากลับมาดู เลยเห็นเงาคุ้นๆของนีรชา อยู่ใต้แสงไฟโดดเตด่นออกมา ทำให้เธอดูสวย มาก ชุดกระโปรงราตรีสีขาวทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้าที่บริสุทธิ์ ข้างหูมีด อกไอริสสีฟ้าดอกหนึ่ง ทำให้ในความบริสุทธิ์นั้นยิ่งงดงามและดูดี

เห็นนีรชาที่ทะเลาะกับภัสกรณ์แล้วเดินจากไปคนเดียว สมภพรีบก้าว แล้วอยากเดินตามไป แต่ว่านายกเทศมนตรีจิระเดชที่ยืนอยู่ข้างๆกำลังคุย โม้ความสำเร็จของเขาไม่หยุด จะขัดจังหวะของผู้ใหญ่ก็เสียมารยาท สมภพก็ได้แต่อดกลั้นโทสะของตัวเอง ตั้งใจแสดงออกมาว่าตั้งใจฟัง นายกเทศมนตรีจิระเดชพูด

เห็นนีรชายิ่งเดินไปไกลมากขึ้น สายตามองเห็นใกล้จะหายไปหลังบำา สมภพรออดกลั้นไม่ไหวแล้ว รีบเร่งพูดกับนายกเทศมนตรีจิระเดชว่า : ” คุณลุง ผมมีเรื่องสำคัญ ขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบไม่สนใจสายตา ประหลาดใจของคนรอบข้าง ก้าวท้าววิ่งออกไปทางถนนสายเล็ก

เขาจะต้องตามนีรชาให้ทัน เมื่อสักครู่ภัสกรณ์ตวาดใส่เธออย่างดุมาก ตอนนี้นีรชาคงเสียใจมาก เขาอยากจะปลอบเธอ ถ้าหากพูดว่าบนโลกนี้ มี น้ำตาของคนคนหนึ่งที่สมภพไม่อยากเห็น คนคนนั้นก็คือนีรชา