ตอนที่ 74 ไม่ต้องพูดตามคนอื่น

ขณะที่กำลังมันงงอยู่ ก็ถูกปล่อยตัวในทันใด นีรชาลีมตาขึ้นมา พบว่าภัส กรถได้ถอยห่างจากตัวเธอแล้ว ดวงตาที่สล้วทั้งคู่ มองเธออย่างใกล้ชิด

” นีรชา ดูเหมือนคุณจะมีความสุขนะ ภัสกรณ์หยอกล้อเล่น

นีรชาโกรธจนหารูมุดเข้าไป โกรธจนแดงไปทั้งหน้า หน้าอกขยับขึ้นๆลงๆ

* พอแล้ว ไม่ต้องเขินหรอก กลับไปตอนเย็นผมจะทำให้คุณพอใจ ภัส กรณ์รู้สึกตัวว่าเขาเริ่มชอบหยอกล้อนีรชามากขึ้นทุกวัน แทะโลมเธอ ดูเธอ โมโห เป็นอาย เป็นอะไรที่มีความสุขจริงๆ

นีรชาหันหน้าหนี ไม่สนใจภัสกรณ์ ทะเลาะกันเมื่อไร เธอไม่เคยถือไพ่ เหนือกว่าเลย

นีรชาสวมชุดราตรีแขนกุด อากาศบนรถเย็นนิดหน่อย นีรชาค่อยๆหุบไหล่ แขนที่ขาวเนียนก็มีขนลุกซูขึ้นมา

* สวมเข้าไป ภัสสรกรณ์ถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่ส่งให้นีรขา อย่างออกคำสั่ง

นีรชารับเสื้อคลุมมาแล้วคลุมตัวเอง กลิ่นของภัสกรณ์ตลบอบอวลอยู่ ปลายจมูกเธอ กลิ่นที่ติดตัวของภัสกรณ์คือกลิ่นความเยือกเย็น แทรกซึม ด้วยกลิ่นโคโลญบางๆ เหมือนเขาที่ดูเย่อหยิ่ง

นีรชาก็นักถึงกลิ่นมิ้นท์อ่อนๆบนตัวพี่สมภพ รู้สึกอีดถัดใจ และถอนหายใจ ” ถอนหายใจอะไร ? ” สายตาภัสกรณ์โมองไปบนถนน หน้านิ่วคิ้วขมวด กามออกมา

” ไม่มีอะไร นีรชาหลับตาแกล้งทำเป็นหลับ เธอก็ไม่ได้โง จะบอกความ ในใจกับภัสกรณ์ได้ยังไง

ภัสกรณ์เฮ่ยเสียงเป็นซาร์ขึ้น : คู่หมั้นของธวัลชื่อว่าอะไรนะ ?”

นีรชารู้สึกตกใจ แม้ว่าจะหลับตาอยู่ แต่ขนตายาวๆยังคงกระพิบ กูก สายตาจากหางตาของภัสกรณ์ดูออกอย่างชัดเจน

* ทำไมถามถึงเรื่องนี้ ? ” นีรชาพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ภัสกรณ์หันหน้ามามองนีรชา ดวงตาที่ลึกลับแผ่รังสีความเย็นเฉียบ ” คุณ รู้จักเขาเหรอ ? ”

นีรชาตกใจจนดีดตัวขึ้นมาจากเบาะนั่ง : ไม่รู้จักไม่รู้จัก ฉันจะรู้จักเขาได้ ยังไง ? ”

สายตาภัสกรณ์เยือกเย็นกว่าเดิม เสียงเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด : นีรช 7 คุณซื้อสัตย์หน่อยสิ”

นีรชาบนพิมพาออกมาคำหนึ่ง : ทำไมถึงดุแบบนี้ ? ” หดตัวกลับมาหลบ อยู่ในเสื้อคลุมของภัสกรณ์ พูดเสียงเบาๆ : เขากับฉันทั้งเป็นคนเมืองA เคยเจอกันมาก่อน

* แต่เจอกันแค่นั้นเหรอ ? สายตาโมโหของภัสกรณ์ยิ่งดุเดือด มีรชา คุณ คิดว่าผมเป็นคนโง่เหรอ สายตาของผู้ชายคนนั้นที่มองนีรชามันไม่ ธรรมดา รู้ว่าจะหลอกภัสกรณ์นั้นไม่ง่าย นีรชาเลยได้แต่พูดความจริงครึ่งหนึ่งไป แบบตรงๆ : เขา แต่ก่อนเขาเป็นเพื่อนบ้านฉัน ”

ภัสกรณ์ใช้มือข้างเดียวบิดคางนีรชาหันมา สายตาดั่งนกอินทรี จ้องมองดวงตาเธอ ดูเหมือนว่ากำลังสำรวจเธอว่าพูดโกหกหรือเปล่า

นีรชาพยายามทำให้สายตาของตัวเองดูใสไร้เดียงสา

ครึ่งเสียง ภัสกรณ์ก็ปล่อยมือ เสียงเยือกเป็นไร้ความรู้สึก: กฎของคนรัก ข้อที่ 5 ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากผม ห้ามพูดกับผู้ชายอื่นเด็ดขาด

คุณบ้าไปแล้ว ” นีรชาสาบานกับพระเจ้า เธอไม่อยากทำให้ภัสกรณ์ โมโหเลยจริงๆ แต่ว่า ภัสกรณ์ทำเกินไปหรือเปล่า

ฉันรู้ ฉันเป็นแค่ผู้หญิงของเขา แต่ว่าฉันไม่ใช่คนเหรอ ? แม้แต่เสรีภาพ ขั้นพื้นฐานของคนก็ไม่มีแล้ว ? ฉันพูดกับผู้ชายอื่น ก็ถือว่าเป็นการสวมเขา ให้คุณเหรอ ? ”

เคยสวมเขาให้ผมหรือไม่คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจ ภัสกรณ์ชายตามองท้อง ของนีรชา หน้าไม่น่าดูเลย

คุณ นีรชาถึงกับไม่มีอะไรจะพูด เจ็บแปลับอยู่ในใจ นี่คือแผลเป็นและ ความเจ็บปวดที่ใหญ่ที่สุดของเธอ และยังถูกภัสกรณ์กีดซ้ำอีกแบบนี้

ดึงเสื้อคลุมของภัสกรณ์ออกแล้วโยนไปที่ตัวเขา : คืนให้คุณ”

ภัสกรณ์เหยียบเบรคอย่างรุนแรง ยางรถกระทบกับพื้นทำให้เกิดเสียงแรง เสียดทานที่แสบแก้วหู นีรชา อย่าทำให้ผมโกรธ ดวงตาของภัสกรณ์ เป็นเฉียบ ราวกับใบมีด

นีรชาเบิกตามองสีหน้าของภัสกรณ์ ในใจก็กลัวนิดๆ หลับตาลงด้วย ความเกลียดชัง แกล้งหลับต่อไป และไม่ให้ตัวเองมองเห็นหน้าตาหน้า เกลียดนั่นของภัสกรณ์อีก

ภายในรถอีตอัตจนแทบจะหายใจไม่ออก

รถอยู่บนถนนที่มีร่มไม้สองฝั่งขับอย่างรวดเร็ว นีรซาหลับไปอย่างรวดเร็ว ในสภาพที่รถกระแทกขึ้นลงเล็กน้อย

ภัสกรณ์ใช้สายตากวาดมองนีรชา พบว่าสาวน้อยนั้นหลับไปแล้ว ในใจยัง มีไฟแค้น ผู้หญิงคนนี้ใจร้ายจริงๆ เมื่อครู่ทะเลาะกันยังไม่หายข้องใจเลย หันมาอีกที เธอก็หลับไปแล้ว

นิ้วเรียวยาวยื่นออกมา อยากจิ้มหน้าของนีรชา เรียกให้เธอตื่น แต่ก็หยุด ชะงักกลางอากาศ

นีรชาหลับอย่างสบาย ในรถค่อนข้างเย็น เธอกอดแขนตัวเองอย่างแน่น หดตัวเล็กลง บนหน้าเล็กๆขาวๆเนียนๆ มีเงาขนตายาวๆที่น่ามอง ปากแดงๆ อ้าเล็กน้อย ทำให้ท่าทางการนอนหลับของเธอเหมือนทารกที่ไร้เดียงสา

ภัสกรณ์จ้องนีรชา สายตาโกรธนั้นดูอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น สุดท้ายกลายมา เป็นสายตาที่เอ็นดู เอาเสื้อคลุมที่นีรชาคืนให้นั้นคลุมให้เธอใหม่ ดูสาวน้อย ท่าทางพอใจถึงกับเอาคางไปซุกอยู่ในเสื้อคลุม ภัสกรณ์ไม่รู้ว่าตัวเองกำลัง ฉีกยิ้มออกมา

ถึงสถานที่จัดงานเลี้ยงแล้ว มีรถหรูมากมายในลานจอดรถ ผู้หญิงและ ผู้ชายแต่งตัวดีเดินไปมา เพิ่มสีสันให้กับงานเลี้ยงสุดทรูนี้ไม่น้อย นีรชายังหลับอยู่ ภัสกรณ์จอดรถอย่างนุ่มนวล ดับเครื่องยนต์ ปรับเบาะ เอนลง ลองมือประคองศีรษะ จ้องมองนีรชานอนอย่างเงียบๆ

สายตาเฉียบคมและดื้อรั้นหายไป วินาทีนี้ ไม่ว่าใครเห็นฉากนี้ในรถ จะ ต้องนึกว่าเป็นคู่รักที่น่ารักคู่หนึ่ง

ตอนที่เด็กคนนี้เชื่อฟัง ก็น่ารักดีนะ สายตาเจ้าเล่ห์ของภัสกรณ์มองไปที่ มือขาวเรียวๆเนียนๆของนีรชาที่วางอยู่บนเสื้อคลุม บนนิ้ว หัวใจแห่ง มหาสมุทรวงนั้นส่องแสงแวววาวระยิบระยับ

ทันใดนั้นก็นึกถึงประโยคที่นีรชาพูดขึ้น : คุณรู้ความหมายของแหวน หรือเปล่า ? ”

ยิ้มเล็กๆมุมปาก สาวน้อยคนนี้ กำลังบังคับให้แต่งงานเหรอ ?

ดูเหมือนจะรู้สึกว่าภัสกรณ์จ้องอยู่ นีรชาที่กำลังนอนฝันอยู่ก็รู้สึกเย็นไป ทั้งตัว ลุกลี้ลุกลนตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้น พบว่ามีหน้าคนประจันหน้าอยู่

” อ๊าก เสียงร้องแหลมๆ ทำให้ผู้ชายที่แอบมองเธอยู่ตรงหน้านั้นขยับตัว ออกไป

หลังจากตั้งสติได้ ก็เอามือเขกไปที่หัวของนีรชา : ” ร้องโวยวายอะไร ?” ภัสกรณ์กลบเกลื่อนความอ่อนโยนในสายตา และเปลี่ยนกลับมาเป็นสายตา ที่เยือกเย็น

“ทำไมต้องแอบดูฉันนอน น่ากลัวมากๆ นีรชาตบหน้าอกเบาๆ หัวใจยัง สั่นตุ้บๆ

“อะไรคือแอบดู ? ผมยังต้องแอบดูคุณแหรอ ? ทั้งตัวคุณมีตรงไหนที่ผม

ยังไม่ ได้ดู ? ” ภาสกรพูดอย่างจริงจัง

* คุณ หน้าเล็กๆของนีรชาแดงมาก ผู้ชายคนนี้มีความสามารถทางนี้ พูด เรื่องสกปรกได้โดยที่หน้าไม่แดงแม้แต่นิดเดียว

* รีบเช็ดน้ำลายของคุณซะ สักพักเข้าไปในงานเลี้ยงอย่าทำให้ผมขาย หน้า ภัสกรณ์ทำหน้ารังเกียจมองนีรชา

* หะ ? นีรชาเซ็นมาก นึกว่าตัวเองนอนหลับน้ำลายไหลจริงๆ รีบดึงเสื้อ มาเช็ดตรงมุมปาก

“ นีรชา ยัยที่ม” สุดท้ายภัสกรณ์กีบ้าคลั่ง เสื้อที่นีรชาใช้เช็ดปาดนั้นเป็น เสื้อคลุมของเขา

ถึงแม้จะไม่ได้เช็ดน้ำลายก็จริงอยู่ แต่การกระทำแบบนี้ทำให้ดูน่ารังเกียจ มาก ภัสกรณ์เขาเป็นคนรักษาความสะอาด

* ฮ่าๆ คุณบอกให้ฉันเช็ดเองนะ ” ในที่สุดก็พลิกเกมส์ได้ ทำให้ภัสกรณ์บ้า คลั่งแล้ว นีรชาอารมณ์ดีมาก ตั้งใจเอาเสื้อคลุมที่เช็ดปากนั้นส่งไปต่อหน้า ภัสกรณ์ : กลิ่นไม่เลวนะ คุณลองดมดู เปรี้ยวๆหวานๆ มีคุณค่าทางอาหาร หอมดีนะ ขณะที่ภัสกรณ์ยังไม่โมโห นีรชารีบกระโดดออกนอกรถ แสงตอนพลบค่ำและแสงไฟบนหน้าเธอสะท้อนเงาที่ดูอ่อนโยน สาวน้อยที่ กำลังยิ้มหวาน มีความสุขเหมือนเด็กใสชื่อบริสุทธิ์

ภัสกรณ์ก็อมยิ้ม ล็อครถแล้วเดินไปด้านนอก ดึงมีอของนีรชา : ” ไปเถอะ แม่สาวแสนซน ๆ

แสงไฟสว่างไสวในห้องโถงใหญ่สีทองระยิบระยับ หนุ่มสาวแต่งตัว สวยงามเดิน ไปเดินมาเต็มไปหมด นีรชาประคองหน้าผาก เวียนหัวจริงๆ เธอเกลียดที่สุด คือการใส่หน้ากากเข้าหากัน ใบหน้ายิ้มแบบเสแสร้ง ทำเหมือนว่าสนใจมาก กับหัวข้อสนทนาของคนอื่น เป็นเรื่องน่าเบื่อที่สุดในโลก

” เป็นอะไร ?” กับกรณ์เหลือบมองเธอ

* เกลียดการใส่หน้ากาก ฉันบอกแล้วว่าอยากจะนอนอยู่บ้าน คุณก็ยังจะ ให้ฉันมา นีรชาทำปากมุ่ยๆต่อว่าต่อขาน

– ไม่ต้องใส่หน้ากาก คุณอยากจะพูดอะไรก็พูด ไม่อยากจะพูดก็ไม่ต้อง พูด ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณ ภาสกรรูปร่างสูงสง่าพูดด้วยท่าทางที่ดูไม่ เกรงกลัว ตอบนี้รชาอย่างไม่เห็นด้วย

ในพจนานุกรมของเขา ไม่เคยมีคำว่าใส่หน้ากากค่านี้ การกระทำของเขา ล้วนไม่สนใจสายตาของคนอื่น เป็นความเชื่อที่เขาเป็นมาแต่ไหนแต่ไร

ก็ตั้งแต่เล็กจนโต คนรอบตัวเขาล้วนภักดีต่อเขา ดูแลเขาเหมือนกับเจ้า ชาย ทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้องการ เขาจะต้องทำตามคนอื่นทำไม ใบหน้า ต้องเสแสรังยิ้มเหรอ ?

นีรชาถอนหายใจ คนที่มีชีวิตหรูหราตั้งแต่เด็ก เกิดมาบนกองเงินกองทอง ตายบนกองเงินกองทองแบบนี้ แน่นอนไม่เข้าใจถึงความทรมานในการใส่ หน้ากาก เพราะว่าแต่ไหนแต่ไรก็เป็นคนอื่นที่ใส่หน้ากากเข้าหาเขา เขาแค่ ทำตามใจตัวเองก็พอแล้ว

” เดี๋ยวก่อน ภัสกรณ์ที่จูงมือเธอเตรียมตัวเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ก็ หยุดกะทันหัน สายตาจ้องมองบนหัวของเธอ คิ้วขมวดเล็กน้อย * ทำอะไร ?” นีรชาถามด้วยความไม่เข้าใจ จะก่อเรื่องอะไรอีก ?

ภัสกรณ์ไม่สนใจที่นีรชาถาม สายตามองไปรอบๆ แล้วไปหยุดมองในสวน ดอกไม้ด้านข้าง

“รอผมตรงนี้ ภัสกรณ์ตอบกลับนีรชาไป แล้วเดินไปทางสวนดอกไม้