ตอนที่ 71 ฐานะชั้นต่ำ

แล่นเข้าไปบนถนนสายหลักแล้ว รถก็ยิ่งเยอะมากขึ้น ภัสกรณ์ก็ไม่หยอกล้อกับ นีรชาอีก แล้วหันไปตั้งใจขับรถ

ทันใดนั้น เสียงกริ่งที่นุ่มนวลก็ตังขึ้นท่ามกลางความเงียบในรถ เป็นเสียง โทรศัพท์บลูทูธของภัสกรณ์ดัง

“ว่ายังไง คำแรกที่เขาเอ่ยขึ้นมักจะหัวนๆสั้นๆแบบนี้เสมอ

คู่สายพูดว่าอะไรไป ทำให้ภัสกรณ์แสดงถึงสีหน้าพอใจออกมา :” โอเค พวกคุณ เตรียมของไว้ให้ดี อีกสักพักผมจะไป ”

วางสายแล้ว ภัสกรณ์ก็จอดรถไว้ข้างทาง ปลดเข็มขัดนิรภัยของนีรชาออก

” คุณไปร้านชุดราตรีเองนะ ผมมีธุระจะต้องไปจัดการออกคำสั่งเสร็จสรรพ แบบไม่อ้อมค้อม และไม่ให้นีรซามีช่องทางคัดค้านใดๆ

นีรชาชินกับการเผด็จการของเขาแล้ว ไม่ได้เอ่ยปากถามว่ามันเกิดอะไรขึ้นลง จากรถไปอย่างเงียบๆ เธอเป๊กตาแป๋วทั้งสองข้างมองภัสกรณ์ : ” ร้านชุดราตรีไป ทางไหน ?”

สายตาของภัสกรณ์เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าอารมณ์ดีมาก บีบแก้มของ นีรชาหนึ่งที่ ไม่ไกล อยู่ตรงทางแยกข้างหน้า คุณเดินไปตามถนนเส้นนี้ ไปถึง ทางแยกข้างหน้า แล้วเลี้ยวขวาก็เจอแล้ว ตกแต่งสไตล์ Saint Laurent ผมทำ ธุระเสร็จแล้วจะมารับคุณ ”

พูดเสร็จ ปิดประตูรถ เร่งเครื่อง รถบ้านสุดหรูหราขับออกไปอย่างรวดเร็วราวกับ ลูกธนูที่ยิงออกไป

นีรชาเดินไปตามเส้นทางที่ภัสกรณ์บอกกัเจอร้านตัดชุดหรูร้านนั้น หน้าร้าน ตกแต่งอย่างงดงามไม่เหมือนที่อื่น ผนังสีครีม ประดับด้วยรูปทรงเพรียวลมสิทอง อ่อน ทางเข้าเป็นเสาใหญ่แบบโรมันอันงดงาม สไตล์โดยรวมแสดงให้เห็นถึง ความทันสมัยที่แฝงด้วยความสง่างามแบบคลาสสิกและมีความหรูหราผสมอยู่

เดินเข้าไปในร้าน ก็มีพนักงานคนหนึ่งที่แต่งหน้าดูดีเดินเข้ามาหา : ” ยินดี ต้อนรับค่ะ ”

พนักงานอีกคนยกน้ำมะนาวมาเสิร์ฟให้นีรชา : สวัสดีค่ะ คุณจะซื้อชุดตัดสำเร็จ หรือจะดูอัลบั้มภาพแล้วตัดชุดใหม่คะ? ”

นีรชายิ้มอย่างเกรงใจให้พนักงาน ฉันขอดูก่อน ”

นีรชาใส่กระโปรงสีขาวสบายๆ ตัวหนึ่ง รูปแบบเรียบง่ายจนน่าขายหน้าต่อ พนักงาน เป็นชุดที่เธอใช้เงินที่เหลืออยู่ไม่มากซื้อมาจากตลาดนัดกลางคืน ภัส กรณ์ซื้อเสื้อผ้าสวยๆราคาแพงให้เธอเต็มตู้เสื้อผ้า แต่เธอไม่เคยใส่ เพราะคิดว่า เสื้อผ้าพวกนั้นไม่ใช่ของเธอ

ผมไม่ได้มัวนอนทำสใดๆ ปล่อยผมธรรมดา ดูรวมๆแล้วธรรมดามากๆ

พนักงานสองคนมองนีรชาจากหัวจรดปลายเท้า ส่งสายตาให้กัน แสดงมุมปาก ดูถูกเหยียดหยาม ดูเด็กผู้หญิงคนนี้ สวมเสื้อผ้าแผงลอยในตลาดทั้งตัว ยังกล้า เดินเข้ามาในร้านของเรา

นีรชาแทบไม่สังเกตเห็นทำทางของพวกพนักงาน เธอเดินไปรอบๆร้านด้วย ความสนใจ

ความจริงแล้วเธอไม่อยากจะซื้อชุดออกงาน และก็ไม่อยากไปร่วมงานปาร์ตี้กับ

ภัสกรณ์ แต่ว่าเสื้อผ้าสวยๆเยอะแบบนี้ ขอแค่ได้มองก็มีความสุขแล้ว

ช่างเถอะ ถือซะว่าหาอะไรทำฆ่าเวลา

นีรชาชี้ไปที่เดรสสีเขียวเข้มตัวหนึ่ง : ” รบกวนคุณถอดออกมาให้ฉันลองหน่อย

ค่ะ ” ชุดเดรสสวมอยู่ในหุ่น กระโปรงยาวที่ปักด้วยลูกไม้ ถอดออกมานั้นไม่ง่ายเลย

พนักงานแอบทำตามองบนให้กับนีรชา ผู้หญิงคนนี้นี่ช่างเลือกจริงๆเลยนะ เลือก ชุดไหนก็ไม่เลือก มาเลือกชุดที่สวมอยู่ในหุ่นชุดนี้ น่ารำคาญจริงๆ

แต่นี่คือร้านตัดเสื้อผ้าสำเร็จรูปชั้นนำ ในร้านมีกฎระเบียบ ถ้ามีลูกค้าเข้ามาใน ร้าน กฎคือต้องบริการด้วยความกระตือรือร้น ดังนั้นพวกเธอก็ไม่กล้าที่จะเฉยชา ได้แต่พยายามระงับการดูถูกเหยียดหยามในสายตา

มองดูการแต่งตัวซอมซ่อมของนีรชา ในใจของพนักงานก็แอบสงสัย เด็กน้อย จนๆคนนี้สายตาเฉียบแหลมที่เดียว ชุดเป็นผลงานชิ้นล่าสุดของนักออกแบบ ได้ รับรางวัลใหญ่ในนิทรรศการแฟชั่นนานาชาติที่มิลาน พึ่งจะส่งชุดกลับมาเดือนที่ แล้ว เนื้อผ้า รูปแบบ สไตล์การตัดเป็บเป็นระดับสูง

มีหลายคนที่มาลองสวมใส่ แต่เพราะว่าเป็นชุดสีเขียวเข้ม มีเพียงไม่กี่คนที่สีผิว และบุคลิกจะเข้ากับชุดนี้ ก็เลยยังขายไม่ได้จนถึงทุกวันนี้

พนักงานส่งเดรสให้กับนีรขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ พนักงานคนหนึ่งชี้ห้องลองเสื้อ ไปแบบไม่พอใจ : นั่น ห้องลองเสื้ออยู่ข้างใน เธอไปลองเองเถอะนะ ”

ในความเป็นจริงตามกฎของร้าน พนักงานจะต้องช่วยลูกค้าเปลี่ยนและลองชุด

ห้องลองเสื้อกว้างมาก ด้านในตกแต่งตัวกำมะหยี่สีม่วงเข้มทั้งหมด แสดง บรรยากาศที่หรูหราห้องลองเสื้อทุกห้องมีโซฟานิ่มและกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ และยังมีโต๊ะเครื่องแป้งที่งดงาม ด้านบนมีเครื่องแต่งกายทุกอย่าง แต่ว่าประตูนั้น เป็นผ้ากำมะหยี่ที่ทั้งหนาและหนัก ไม่มีประตู จะล็อคก็ไม่ได้ แต่ร้านหรูแบบนี้ คงจะไม่มีใครเดินสุ่มสี่สุ่มหาเข้ามาหรอก

นีรชาถอดกระโปรงของตัวเองอย่างสบายใจ สวมเดรสอย่างระมัดระวัง ชุดนี้มี ลูกไม้ปักด้วยมือที่บางเหมือนปีกจักจั่นปักอยู่ตรงชายเสื้อจำนวนมาก บางมากๆ บางเหมือนควันที่ปกคลุมอยู่หนึ่งขั้น ดูละเอียดอ่อนมาก นีรชากล้วว่าจะทำชุด

ขาด ว่าแล้วพูดยังไม่ทันขาดคำ ตอนที่สวมชุดเดรสแล้วยืนขึ้นนั้น นีรชารู้สึกว่าด้าน หลังถูกดังรั้งไว้ ผิวหนังถูกเปิดโล่ง รู้สึกเย็น นาจะเป็นเพราะซิปติดตะขอลูกไม้ นีรชารีบนั่งลงและตะโกนเรียกพนักงานเสียงดัง : พี่คะๆ เข้ามาช่วยหน่อยค่ะ”

จริงๆเลยนะ ชุดเดรสราตรีนี้ใส่ลำบากจริงๆ ใส่ครั้งเดียวก็ทำให้ฉันเหนื่อยแทบ แย่ นิรชาปนพรีมพร่า ระหว่างรอพนักงานเข้ามาช่วย

แต่ว่าข้างนอกไม่มีเสียงตอบกลับ พนักงานสองคนกำลังเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือ ถืออย่างสนุกสนาน แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงนีรชา เด็กน้อยจนๆ ใครจะสนใจ เธอ

นีรชาตะโกนร้องเรียกเสียงดังอีกครั้ง ข้างนอกก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหว ห้องลอง เสื้อด้านข้างมีน้ำเสียงใสของผู้หญิงตอบกลับ : ไม่ต้องตะโกนแล้ว ฉันจะ ไปช่วยคุณเอง”

ผ้าม่านกำมะหยี่ที่หนาหนักถูกเปิดออก สาวน้อยวัยรุ่นคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอแต่ง ตัวทันสมัย แต่ว่าแต่งหน้าเข้มไปหน่อย

มองเห็นชุดราตรีที่นีรชาสวมใส่ ดวงตาของสาวน้อยนั้นส่งสายตาประหลาดใจ : ้ ชุดนี้สวยมาก ตอนแรกฉันก็อยากลองสวมดู แต่ว่าผิวไม่ขาวพอที่จะเข้ากับสีนี้ คุณใส่แล้วดูสวยมาก”

สาวน้อยรีบช่วยนีรชาปลดลูกไม้ที่ติดอยู่ออก ยิ้มให้กับนีรชา ในดวงตามีแสง ประกายระยิบระยับ

นีรชากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มและสายตานั้นดูแปลกๆ แต่แล้วเขาก็สายหน้า ภาพ หลอนแน่เลย เมื่อคืนพักผ่อนไม่พอ วันนี้เลยเกิดภาพหลอน ” นึกถึงเมื่อคืน หน้า ของนีรชาก็เริ่มแดง ตาบ้าภัสกรณ์ ไม่สนใจเลยว่าเธอนั้นตั้งครรภ์อยู่ ตามตื้ออยู่ นั่นแหละ ทำเธอปวดหลังจนถึงวันนี้

ด้านนอกมีกระจกบานใหญ่เต็มผนัง นีรชายกชายกระโปรงเดินไปหน้ากระจก ปัก

เส้นสูง

ด้านคิดไม่ถึงจริงๆว่าเด็กจนๆสามารถนี้ได้ ราวกับว่ามาเพื่อให้เธอใส่อย่างนั้น ทุกสมบูรณ์แบบ

แต่ของไปเมื่อสามปีที่ แล้ว เธอก็ไม่เคยได้ใส่ชุดแบบนี้อีกเลย ใส่แต่เสื้อกางเกงยีน ไม่แต่งเนื้อแต่ง ตัว ความรู้สึกได้ใส่ชุดสวย แล้วตัวเองอยู่หน้ากระจกไป

ผ้าไหมๆที่บนๆ ๆ เหมือนกับมือ

นั้นก็รู้สึกดีกลายเป็นเรื่องน่าเศร้า ช่วงที่เธอยัง แม่ๆนี้อยู่ๆ จับมือเธอที่สวมสีเหมือนที่ไปร่วมงานเลี้ยงกัน สามคน

นี้ชุดนั้นมาให้ฉัน ชุดนี้ เดินมาที่หน้ากระจกบานใหญ่มองดูตัวเอง

เป็นเครสเกาะอกชุดนึ่ง ที่ทำให้เห็นกระดูกไหปลาร้าที่สวยและคอเรียวยาว ของนีรชา น่าเสียดายที่ส่วนเอวนั้นตัดเย็บเข้าพอดี ทำให้เห็นหน้าท้องเล็กน้อย

นีรชาสายหัว เดินกลับไปห้องลองเสื้อแล้วถอดเตรสสีขาวออก เปลี่ยนใส่ชุด ของตัวเอง รู้สึกเหนื่อยแล้ว นีรชาถือกระเป๋าเตรียมตัวกลับ

ภัสกรณ์ทำไมยังไม่มารับเธออีกนะ นีรชาปนพรีมพรำ เป็นคนที่เชื่อถือไม่ได้เอา

ซะเลย

ถือกระเป๋า กำลังจะเดินออกจากร้าน

ทันใดนั้นเสียงแหลมคมจากด้านหลังก็ตั้งขึ้น : หยุดนะ ยัยหัวขโมย

* หะ? นีรชายังไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ แขนก็ถูกดึงไว้แล้ว พนักงานคนหนึ่งตาม มาหายใจหอบแฮ่กๆ จ้องด้วยสายตาที่นากลัว ตะโกนด้วยความโมโห : ขโมย เสื้อผ้าแล้วจะหนี ? ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ”

ใบหน้าเธอที่ดูละเอียดลออเวลานี้กลับดูโหดร้ายมาก นีรชาอดไม่ได้ที่จะกลัวจน ตัวสั่น สุดท้ายถูกเข้าใจผิดจนกลายเป็นความกลัว สายตาของพนักงานก็แสดงถึง ความภูมิใจ

” คุณ เปิดกระเป๋าให้ฉันตรวจสอบดูหน่อยสิ เธอพูดด้วยเสียงเข้ม : “ดูคุณ ท่าทางยากจน ก็รู้แล้วว่าไม่มีปัญญาซื้อ ไม่มีเงินซื้อก็อย่าขโมยสิหน้าไม่อาย จริงๆ”

นีรชามีนงงเล็กน้อย นี่มันเรื่องอะไรกัน

พนักงานโหดเหี้ยมคนนั้นจับแขนเธอไว้ จับจนเธอเจ็บ นีรชาพูดออกมาด้วยน้ำ เสียงที่ไม่เกรงใจ : พวกคุณทำอะไร ปล่อยฉันนะ”
ดูสถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้ว พนักงานอีกคนที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรมากกว่าก็รีบเดิน เข้ามาอธิบาย : ” คุณผู้หญิง ชุดราตรีสีเขียวเข้มที่คุณลองเมื่อสักครู่หายไป มีคุณคนเดียวที่ลองชุดนี้ รบกวนคุณเปิดกระเป๋าให้พวกเราตรวจสอบหน่อยนะคะ