ตอนที่ 70 ล้อเล่นแบบไม่ตั้งใจ

ตอนที่ 70 ล้อเล่นแบบไม่ตั้งใจ

“นี่ ทำอะไรของคุณ เอามือออกไปนะ”

ภัสกรณ์กอดเอวของน้ำไว้แน่น หัวของเขาแนบไปกับ อกของเธอ เขาพูดเสียงไม่ชัด “ไม่ปล่อย”เหมือนเด็กที่ เอาแต่ใจ

นิรุตม์เบิกตากว้างอย่างชอบใจ ฮ่าๆ คิดไม่ถึงจริงๆ ภัสกรณ์ที่กล้าได้กล้าเสีย จะสามารทำตัวออดอ้อน ปลิ้นปล้อนได้ ถึงแม้ไนท์บาร์จะถูกภัสกรณ์ทำเสียหาย แต่มันก็ไม่เสียเปล่า

ความประหลาดใจของนิรุตน์ซ่อนไม่ได้ แฝงรอยยิ้มไว้ และคอยดูต่อไป

นีรชาชำเลืองมองนิรุตน์ที่ยิ้มกรุ้มกริมอยู่ และใช้เสียง หลอกเด็กเรียกภัสกรณ์ “เอามือออกได้แล้ว ฉันพาคุณ กลับบ้านดีไหม”

ภัสกรณ์เงยหน้าขึ้นและยิ้มเจ้าเล่ห์ให้นีรชา “กลับบ้านทำไมหรอ กลับแล้วทำให้มีลูกไหมหรอ”ในดาของ คนเมาคนนี้มีแสงของสายตาเด็กดื้อออกมา

คุณพระ ถ้าหากข้างหน้ามีถ้ำอยู่ นีรชาจะต้องรีบหมุด เข้าไปแน่

นิรุตม์ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ อดกั้นที่จะไม่หลุดขำออกมา เลย ใช้กำปั้นปิดปากไว้ และคุยกับนีรชา “คุณน้ำค่อยๆคุยกัน นะครับ ผมขอตัวก่อน” พูดจบก็หันหลังออกไป

ในช่วงเวลาที่ประตูปิดลง นีรชาก็ได้ยินนิรุตม์หัวเราะ ออกมาเสียงดัง

นีรชาหน้าแดง เขินอายจึงใช้มือบิดไปที่หูของภัสกรณ์ เธอรู้สึกตัวเองเป็นเหมือนแม่เลี้ยงใจร้าย ที่กำลังรังแก ลูกเลี้ยงที่มีความบกพ่อง”คุณไม่อายหรอ ช่างหน้าหนา เสียจริง”

ภัสกรณ์กลับไม่อาย จับมือของเธอเข้ามาที่อกเขา คน เมาทำไมถึงยังมีแรงเยอะ นีรชายืนไม่มั่นคง ถูกเขาดึง เขาไปในอ้อมกอดแน่น
กลิ่นของเขาที่ผสมกับกลิ่นไวน์ ร้อนเข้าไปไปในจมูก ของนีรชา นีรชาจึงคิดถึงกลิ่นมิ้นท์ที่ติดตัวของสมภพขึ้น มา เธอขมวดคิ้วและอยากผลักภัสกรณ์ออกไป

ภัสกรณ์กลับไม่ยอมปล่อย และกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม ริม ฝีปากของเขาก็ตรงไปที่ริมฝีปากของนีรชา

นีรชาพยายามหันหน้าหนีจูบของเขา แต่ภัสกรณ์ใช้มือ กดหัวเธอไว้แน่น วินาทีต่อมา จูบก็ร้อนแรงขึ้น

เหมือนเมฆฝนโปรยปราย ภัสกรณ์หมุนตัวและนำนี้รช าเข้าไปในอ้อมกอดของตนเอง หลับตาลง และถอด หายใจอย่างพอใจ

ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยมาก แต่นีรชากลับไม่รู้สึกอยากนอน แม้แต่น้อย ลืมตาสลัวคู่นั้น จ้องมองลวดลายสวยงามบน โซฟา แบบนี้มันคืออะไรกันแน่ เธอไม่ได้รักภัสกรณ์ แต่ กลับทำสิ่งที่คนรักทำกันกับเขา

ภัสกรณ์รักเธอย่างนั้นหรือ เมื่อเกิดคำถามนี้ขึ้นในหัว นีรชาก็หัวเราะเสียงเบา หัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของตนเอง

มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน

ภัสกรณ์ไม่เคยรักเธอ เขาไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน คน อย่างเขาจะเข้าใจความรักได้อย่างไร

“กำลังคิดอะไรอยู่”ผู้ชายข้างๆเอ่ยถาม พร้อมฝ่ามืออุ่น

“เออ.. “นีรชาคิดว่าภัสกรณ์หลับไปแล้ว เธอมองเห็นแวว ตาที่มืดมนของเขา ภายในมีแสงไฟกะพริบส่องสว่าง อย่างผิดปกติ ถ้าไม่ใช่เพราะนีรชารู้ตัวเองดี ก็คงจะคิดว่า ไฟที่ส่องสว่างที่ดวงตานั้นจะหมายถึงเรื่องราวความรัก

นีรชาค่อยๆกลับตัว และพูดเสียงเบา “กำลังคิดเรื่องคุณ พ่อค่ะ” นำไม่ได้พูดคำโกหกทั้งหมด เธอกำลังคิดว่าเมื่อ ไหร่พ่อของเธอจะผ่าตัดสำเร็จ และเมื่อไหร่เธอถึงจะไป จากภัสกรณ์ได้

ภัสกรณ์ดึงนี้รชาเข้ามากอดกระชับ เขาวางคางไว้บนผม ยาวของเธอ “อาทิตย์หน้าเถอะ อาทิตย์หน้าผมจะหา หมอมาเตรียมการผ่าตัดพ่อของเธอ”
น้ำดีใจมาก “จริงหรอคะ ขอบคุณค่ะ”

ภัสกรณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ “เธอเตรียมอะไรเพื่อเป็นการ ขอบคุณผมล่ะ” สายตาชั่วร้ายมองไปบนตัวของเธอ

นีรชากระชับเสื้อผ้าตัวเองแน่นขึ้น สายตามองภัสกรณ์ อย่างระมัดระวัง

ภัสกรณ์ล้อเล่นกับอาการคล้ายเม่นน้อยที่กำลังตื่นตัว ของเธอ โดยเข้าใช้มือลูบใบหน้าของเธอ “แม่สาวน้อย คุณช่างสวยจริงๆ แต่วันนี้ฉันไม่มีแรงแล้ว พรุ่งนี้แล้วกัน พรุ่งค่อยจัดการเธอ”

พอได้ฟังคำพูดของเขาก็ทำให้นีรชาหน้าแดง และหมุน ตัวกลับไป ไม่สนใจเขาอีก

ภัสกรณ์ดึงหน้าของน้ำหันกลับมา หายใจข้างหูของเธอ พูดเสียงแผ่วเบา “ทำไมหรอเจ้าเม่นน้อยอายหรอ เอาล่ะ ไม่แกล้งเธอละ คุยเรื่องจริงจังละ พรุ่งนี้เธอแต่งตัวให้ สวยนะ ไปงานเลี้ยงกับผม”

นีรชามองเขาอย่างไร้อารมณ์ “ฉันท้องอยู่นะ ยังจะต้องไปงานเลี้ยงอะไรอีกล่ะ ตอนนี้ท้องก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใส่ชุดอะไรก็ไม่สวยแล้ว”

ภัสกรณ์ยื่นมือออกมาลูบท้องน้อยๆของเธอ เสียงเต็ม ไปด้วยความเยอหยิ่งและเอาแต่ใจ “เธอจะสวยหรือไม่ สวย ผมเป็นคนตัดสินใจ เธอเชื่อฟังผม พรุ่งนี้เช้าผมจะ พาเธอไปซื้อเสื้อผ้า”

วันรุ่งขึ้น เมื่อนีรชาถูกภัสกรณ์ยัดเข้าไปในรถ อย่างไม่ เต็มใจ เธอพึมพำ “ฉันไม่อยากไปงานเลี้ยงจริงๆ ฉันไม่ ไปได้ไหม”

ภัสกรณ์เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มองไปที่นีรชา “น้ำ เธอ คิดว่าเธอด้อยกว่าคนอื่นอย่างนั้นหรือรู้สึกว่าตัวเองต้อย ต่ำ เธอก็ขี้ขลาดมากเกินไปแล้วนะ “เขารู้วิธีที่จะกระตุ้น นีรชา

จริงๆเลยนะ นีรชาแบะปาก “งานเลี้ยงนี้หรอก ไปก็ได้”

ภัสกรณ์ยิ้มมุมปาก นีรชามองเขา “ยิ้มอะไรนะ”
ภัสกรณ์เลิกคิว ไม่พูดตอบ หมุนพวงมาลัย เลี้ยวรถ เข้าไปในหัวมุมถนนที่เงียบสงบและจอดรถ “คุณ อยากทำอะไร” ในใจของน้ำเต็มไปด้วยความกังวล

ภัสกรณ์วางนิ้วชี้บนริมฝีปากของนีรชา “ชูว์”

หลังจากนั้นเขากัมลงไปจูบริมฝีปากของนีรชา

ตาของน้ำเบิกได้อย่างตกใจ ใกล้ๆนั้นเธอได้มอง แสงแดดสีทองยามเช้าสาดลาดไปบนใบหน้าของภัส กรณ์ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับประดิมากรรมรูปปั้นเจ้า

ชาย

“ตั้งใจหน่อย”มือใหญ่จับหัวของนีรชาไว้ ภัสกรณ์จูบ เธออย่างดูดดื่ม ปลายลิ้นที่ปราดเปรี้ยวราวกับมีเวทย์ มนต์ ทำให้นีรชาตกอยู่ในภวังค์

เป็นเวลานาน ภัสกรณ์เงยมองหน้าของนีรชา นีรชาไม่ กล้ามองหน้าภัสกรณ์ จึงมองออกไปที่ถนน

“คุณดูสิ รถตรงข้ามเราขับมาแล้ว” นีรชาเหมือนกับเห็น คนขอความช่วยเหลือ เธอชี้ไปที่ฝั่งถนนตรงข้าม

ภัสกรณ์ยื่นหน้าออกไปมองด้านนอก ตรงข้ามนั้นแม้แต่ ผีสักตัวก็ไม่มี เขาหันกลับมามองในรถพบว่านีรชาเปิด ประตูลงรถไปแล้ว ดวงตาสีดำของภัสกรณ์หลี่ลง “น้ำ ขึ้นรถ”

นีรชาไม่สนใจคำพูดของเขา เธอยืนอยู่ใต้แสงแดด สองมือท้าวเอว เสียงดูถูก “คุณแทน คุณคิดว่าฉันโง่ มากใช่ไหม ที่จะขึ้นรถไปเพื่อให้คุณแกล้งฉันอีก”

แสงแดดส่องผ่านลอดตัวเธอไป ลอดผ่านผมดำยาว ใบหน้าขาวนวล มีความดื้อรั้นของเด็กๆหนิดหน่อย สายตาแววใสราวคริสตัล เรียงรายไปด้วยท้องฟ้า เมฆ ขาวสวยตามราวกับภาพวาด

จู่ๆภัสกรณ์ก็รู้สึกว่าหัวใจเต็นผิดจังหวะเหมือนกับขาด อากาศหายใจ

เขาจ้องมองไปที่นีรชาความคิดต่างๆในสมองก็หายวับ ไป ในตอนนี้เขาอยากถนอมรักผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรง หน้าเขาตอนนี้ แม้ว่าเธออยากจะได้ดวงดาวบนท้องฟ้า เขาก็หามาให้

หลายปีต่อมา เมื่อภัสกรณ์คิดถึงฉากนั้นอีกครั้ง ถึงรู้ว่า เป็นความรู้สึกของใจสั่น

“ขึ้นรถเถอะ ผมสัญญาจะไม่แกล้งเธออีก”ภัสกรณ์เปิด ประตูรถ มองนีรชาที่ยืนอยู่นอกรถ ด้วยสายตาที่มีแต่รอย ยิ้มและความรัก

สายตาของภัสกรณ์ทำให้นีรชารู้สึกแปลกใจ นี่มันอะไร กัน ทำไมภัสกรณ์ถึงมองเธอด้วยความรู้สึกแบบนี้ ราวกับ เธอเป็นลูกกวาดแสนอร่อย หรือสัตว์เลี้ยงแสนน่ารัก นีรช าคิดไม่ออก และก็ไม่อยากคิดแล้ว ยกนิ้วเรียวขาวงอขึ้น ยื่นไปที่หน้าของภัสกรณ์ “สัญญา”

ภัสกรณ์ยิ้มอ่อนโยน ยื่นมือออกไป ค่อยๆเกี่ยวก้อยกับ นีรชา”ตกลง สัญญา”

ภายใต้คำสัญญาของภัสกรณ์ นีรชาจึงกลับไปขึ้นรถ อย่างระมัดระวัง
ภัสกรณ์เหลือบมองนีรชา สตาร์ทรถและพูดอย่าง

ใจเย็น “เอามือออกจากอกของเธอได้ไหม”

นีรชาใช้มือเล็กปิดเสื้อตรงหน้าอกของตัวเองแน่น เธอมองไปที่เขา”ฉันไม่ใช่กลัวว่าจะมีคนแปลกหน้าออก มาหรอกนะ”

ภัสกรณ์ยิ้มอยากเยือกเย็น “น้ำ เธอรู้อะไรไหม มีผู้หญิง ตั้งมากมายที่อยากจะขึ้นเตียงของผม”

นีรชาไม่แสดงจุดอ่อนของตัวเองออกมา “ถ้าอย่างนั้น คุณก็ไปหาพวกเธอสิ มายุ่งกับฉันทำไม”

ภัสกรณ์ยิ้มชั่วร้าย “ผมใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อเธอมา ถ้าผมยังไม่เบื่อ ก็จะไม่ปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น”

คำพูดที่ไม่ได้ใส่ใจของภัสกรณ์ กลับทำให้นีรชาตกอยู่

ในความเงียบ

มันก็เป็นจริงอย่างนั้น เธอเป็นเพียงทาสที่เข้าซื้อมา ด้วยเงิน รอให้พ่อของเธอผ่าตัดสำเร็จแล้ว เธอก็จะ สามารถหลุดพ้น ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป

ดีที่สุดแล้ว นีรชาแถบจะรอไม่ไหวที่จะหายใจใน อากาศที่เป็นของตัวเธอเองแล้ว

เธออยากเรียนวาดภาพ เธออยากเดินทางไปรอบโลก อนาคตที่ไม่มีภัสกรณ์ ช่างเป็นอนาคตที่ดีเหลือเกิน

นีรชาให้กำลังใจตัวเอง มองข้ามความขมขึ้นภายในใจ

ของตัวเอง..