ตอนที่67 ต้องการหาเธอให้เจอ

ตอนที่67 ต้องการหาเธอให้เจอ

“เปี๊ยะ” เสียงดังชั้นจนทำให้ทั้งสองตะลึงงัน

นีรชานึกไม่ถึงว่าแรงตัวเองจะเยอะขนาดนี้ มองมือตัว เองที่กำลังแดงอย่างไม่รู้ตัว

ภัสกรณ์จ้องมองนีรชาอย่างไม่น่าเชื่อ ในดวงตาของ เขามีทั้งความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ดวงตาที่ แดงขณะนั้นก็กลายเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานทันที

หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ภัสกรณ์บีบคอของนีรชาอย่างแน่น เสียงที่โกรธของเขาเหมือนเสียงของปีศาจจากนรก “น้ำ ใครให้ความกล้าหาญนี้กับเธอ กล้าดียังไงมาทำกับฉัน แบบนี้”

นีรชาถูกบีบคอจนเกือบหายใจไม่ออก เธอเตะไปที่ภัส

กรณ์ด้วยสัญชาตญาณ

ตาที่แดงก็เริ่มมืดครั้มมากขึ้น ฝ่ามือที่แข็งแกร่ง นีรชาถูกแทนคบหน้าล้มลงไปบนโซฟา ใบหน้าของเขา บวมขึ้นมาทันที ปวดแสบปวดร้อน นีรชาไม่ร้องขอความ เมตตา ไม่คัดค้านเลยสักนิด ประหนึ่งคนที่แข็งที่อเป็น ตอไม้ ตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วล้มลงบนโซฟา ในหน้าเล็กๆขาวๆนึ่ง อย่างเย็นชา

ดูลักษณะท่าทางที่ดื้อรั้นของนีรชา ในใจภัสกรณ์กลับ ยิ่งโกรธมากขึ้น ก้าวไปข้างหน้า ดึงฉุดผมของนีรชา ขึ้น จ้องมองที่ตาของนีรชา พูดอย่างเย็นชาว่า “น้ำ เธอ รัฐานะของตัวเองชัดเจน เธอก็ตั้งครรภ์อยู่ แต่ถ้าผมไม่ พอใจ เด็กในท้องของเธอจะกลายเป็นเลือดทันที”

นีรชาห้อยหัวลง หัวเราะเยาะ ใช่ ก็แค่เมียเก็บคนหนึ่ง ยังกล้าต่อสู้กับเจ้านายตัวเองเลย นีรชาเธอเบื่อที่จะมี ชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม

ภัสกรณ์เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วย ความโกรธ “ปัง! ประตูกระแทกอย่างเสียงดัง เสียงนี้ดัง พร้อมกันกับประโยคที่ภัสกรณ์เพิ่งพูดไป เหมือนเอามีด ที่แหลมคม มาเสียบออกที่หัวใจของนีรชาจนเป็นโพร่ง ขนาดใหญ่
นีรชายังคงอยู่ในอิริยบถที่โดนภัสกรณ์ตบลงไปบน โซฟา ยิ้มด้วยมุมปากด้วยความเยือกเย็น ใช่ เธอคิดว่า ตัวเธอเองเป็นใคร เป็นแค่เมียเก็บ ในท้องก็อุ้มท้องก็เป็น แค่เมล็ดพันธุ์ป่า เด็กที่แม้แต่พ่อเป็นใครก็ไม่รู้ เธอมีสิทธิ อะไรมาโกรธภัสกรณ์

เธอควรจะดื่มน้ำซุปไก่ที่มันทำให้เธอจะอ้วกนั้นสะ ควร จะถอดเสื้อผ้าง่ายๆ เพื่อให้ภัสกรณ์ได้ระบายอารมณ์ อย่างเต็มที่

แต่เธอนีรชา เธอมันปฏิบัติหน้าที่บกพร่องจริงๆ

วางถ้วยถั่วแดงต้มบนโต๊ะในห้องครัว เพราะปากถุง พลาสติกยังปิดไม่ดี ภายใต้ผลกระทบของความกดดัน เลยเทราดออกมา เมล็ดถั่วแดงกลมๆ กลิ้งออกมาบนพื้น

นีรชาค่อยๆคลุกเข่าลงไปทั้งร่างกาย เก็บเมล็ดถั่วที่ ที่กลิ้งไปที่ด้านข้างเท้า หนึ่งเม็ดสองเม็ดสามเม็ดสี่ เม็ด….เธอเก็บเมล็ดถั่วที่ตกอย่างที่อๆ ความเจ็บปวดนั้น ฉีกออกเป็นสองฝั่ง คือเธอได้เห็นสมภพกับธวัลรักใคร่ สนิทสนมกัน ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อนเพียงแค่จุดนี้นีรชาไม่ได้ตระหนักถึงมัน

ถั่วแดง….ใช่อะ เธอต้องการต้มโจ๊กให้กับพี่สมภพ แล้ว เธอจะลืมมันยังไง นีรชาใช้มือปาดน้ำตา เอาเมล็ด ถั่วขึ้นมาล้างให้สะอาด พร้อมข้าวเหนียว ไกำ ข้าว สวย1กำ ใส่เข้าไปในหม้อต้ม

น้ำทำเหล่านี้อย่างเงียบๆ พยายามให้ความสนใจไปอยู่ บนข้าวและถั่ว

“ฉันไม่ได้เสียใจ ฉันเฉยๆนะ เฉันไม่ได้เสียใจ ฉัน นีรชาท่องสองประโยคนิ้วนไปในใจ เหมือน เฉยๆนะ… กำลังท่องคาถาเวทมนตร์ ความรู้สึกที่เจ็บปวดกลับไม่ได้ เจ็บปวดมากแล้ว

นีรชาใช้มือลูบท้องน้อยๆที่ค่อยๆใหญ่ขึ้น พูดกับเด็กใน ท้องว่า “ลูกรัก รอคุณปู่ผ่าตัดรักษาตัวหายแล้ว แม่จะพา หนูไปจากที่นี่ดีไหม พวกเราออกจากที่นี่ไปเมืองอื่นกันดี ไหม”

ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง โจ๊กถั่วแดงก็ทั้งนุ่นทั้งเหนียว แล้ว ต้องบอกเลยว่า น้าแขช่างรอบคอบจริงๆ แม้ว่าห้องครัวจะไม่ใหญ่มาก สิ่งของต่างๆก็ครบครัน ในตู้ติด ผนังไม่คิดว่าจะมีกระติกเก็บความร้อนด้วย นีรชาเอาโจ๊ก ห่อใส่กระติกเก็บความร้อน บิดปิดฝาให้แน่น

ทั้งหมดเตรียมพร้อมอย่างดี นีรชากลับเริ่มกังวล จะให้ ใครไปส่งโจ๊กดี เธอไม่อยากไปส่งเอง พี่สมภพเขามีคู่ หมั้นแล้ว เธอไม่อยากไปรบกวนความสุขของเขา เธอต้ม โจ๊กหม้อนี้ ก็เพียงแค่หวังว่าร่างกายของเขาจะดีขึ้น และ ไม่ได้มีความหมายอื่นใด

เธอรู้ดี เธอกับพี่สมภพมันเป็นไปไม่ได้แล้ว

พี่สมภพเขามีคุณธวัลแล้ว ส่วนเธอ ก็ถูกกักขังไว้กับภัส กรณ์ เป็นเมียน้อยที่ไม่สว่างไสว เธอไม่มีคุณสมบัติ และ ก็ไม่มีสิทธิจะเรียกร้องอะไรอีกแล้ว

นีรชาคิดตัดสินใจที่จะไปขอคุณพยาบาลช่วยส่งโจ๊กให้

เดินถือกระติกเก็บไปอยู่ด้านนอกห้องพี่สมภพ ในจิตใจ ของนีรชาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เดินไปรอบๆอย่าง เงียบๆ และไม่มีพยาบาลผ่านมา ห้องผู้ป่วยพิเศษมักเป็นแบบนี้ เว้นแต่ผู้ป่วยจะกดกรึ่งเรียก พื้นที่ไว้พักรักษาตัวส่วนมากจะเงียบมาก ดูแล้วรออยู่ แบบนี้ก็ไม่ใช้หนทางที่ดี

นีรชาโกลาหลอยู่พักหนึ่ง กลับไปที่ห้องของตัวเอง กด กริ่งเรียกพยาบาล นี่เป็นวิธีการที่โง่เขลาจริงๆ เธอกลัว ว่าพยาบาลจะบอกพี่สมภพว่าเธอเป็นคนมอบให้ เธอไม่ อยากให้สมภพรู้ว่าเขาก็อยู่ตึกผู้ป่วยเดียวกันกับเธอ

พยาบาลรีบวิ่งมากที่ห้องนีรชา “คุณน้ำ คุณเป็นยังไง บ้าง มีอะไรที่ต้องการรึเปล่า?”

“อ๋อ ฉันสบายดี คุณช่วยฉันเอากระติกเก็บนี้ไปมอบให้ กับห้อง201ได้ไหม คุณผู้ชายที่ห้องนั้นเป็นเพื่อนของ ฉันเอง”

ได้ค่ะ” คุณพยาบาลรับกระติกเก็บไว้และเดินออกไป จากประตู นีรชากำชับอย่างไม่สบายใจว่า “ถ้าเขาถามถึง ไม่ต้องไปบอกนะว่าฉันเป็นคนส่งไปให้”

พยาบาลหันหน้ามาอย่างแปลกใจ “คือแบบนี้นะคะถ้าเขาถามขึ้นมาฉันควรจะตอบว่าอย่างไรคะ?”

“คุณก็บอกไปว่า เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เธอฝากกระติก ไว้แล้วก็ไปแล้ว” นีรชายิ้มออกมาที่มุมปากอย่างงงๆ

เพื่อนเก่าคนหนึ่ง ครั้งก่อนที่เขาสัมภาษณ์ในทีวี ว่า ทำไมถึงบริจาคเงินให้กับพิพิธภัณฑ์ศิลปะ เขาจะไม่คิด ว่าแบบนี้ใช่ไหม?

เพื่อนเก่า นีรชาชอบคำคำนี้ เพราะมันมีความหมายแฝง ที่ลึกซึ้ง และทำให้หวนคิดถึงกาลเวลาที่ผ่านมา

พยาบาลพยักหน้าอย่างเข้าใจ เดินตรงไปที่ห้องผู้ ป่วย201อย่างว่องไว

ในห้องผู้ป่วย201 ธวัลกำลังหั่นผลไม้ให้สมภพ ชุด อาหารของโรงพยาบาลรสชาติอร่อยมาก แต่สมภพมัก ไม่ชอบมันอมน้ำมัน

ธวัลมีบ้างที่สายหัวอย่างหมดหนทาง คิดว่าอยู่บ้านเธอ ก็เป็นคุณผู้หญิง เมื่อได้มาเจอสมภพ กลับกลายเป็นว่าเธอยอมเขาทุกอย่าง

ธวัลนั่นแอปเปิ้ลเสร็จ ใช้มีดหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ใช้ส้อม เล็กๆจมป้อนที่ปากสมภพหนึ่งชิ้น

สมภพเงยหน้าจากหนังสือในมือ ยิ้มให้ถวิลอย่างนุ่ม นวล ใบหน้าที่สง่างาม ถึงแม้จะซีดเซียวแต่ก็ยังหล่อจน น่าตกใจ

ธวิลก็รู้สึกว่าทั้งหมดช่างคุ้มค่าจริงๆ เป็นผู้ชายที่หล่อ มีทั้งวิชาความรู้แถมยังหนุ่ม ถึงเธอจะตามใจเขาสักอีกกี ครั้งก็ไม่เป็นไร

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ธวัลวางช้อนส้อมและจานไปเปิด ประตู พยาบาลเอากระติกเก็บความร้อนมอบให้กับธวัล “นี่เป็นหญิงสาวท่านหนึ่งฝากให้ฉันเอามามอบให้กับคุณ สมภพ”

ธวัลเปิดกระติกดูอย่างแปลกใจ ดวงตาที่สวยงามจู่ๆก็ เพิ่งตากว้าง “มันคือโจ๊กถั่วแดง ดูมันน่าอร่อยมากๆ คุณ พยาบาลคะ ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรเหรอ?”
พยาบาลยิ้มพร้อมส่ายหน้า “เธอบอกว่าเป็นเพื่อนเก่า คนหนึ่งของคุณสมภพ เธอฝากกระติกไว้แล้วก็ไป” พยาบาลพูดจบ ยิ้มให้กับธวัลอย่างสุภาพ หันหลังแล้ว เดินจากไป

สมภพที่นั่งอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินสิ่งที่พยาบาลพูด ก็สะ ดงไปทั้งตัว

อยู่ๆเขาก็มีรางสงหรณ์อย่างแรงกล้า รางสังหรณ์แบบนี้ ทำให้ตอนที่เขารับถ้วยโจ๊กจากมือธวัลสั่นไปทั้งมือ

มันเป็นโจ๊กถั่วแดง เขาและนีรชาเป็นคนเมืองAทั้งคู่ ใน บ้านเกินของพวกเขา ผู้คนต่างเชื่ออย่างไม่มีเหตุผลว่า โจ๊กถั่วแดงสามารถบำรุงลำไส้และกระเพาะอาหาร

โจ๊กถั่วแดงที่หอมเหนียวนุ่มถูกธวัลตักใส่ชามสีขาว ดู เหมือนจะยิ่งน่าอร่อยมากขึ้น ดวงตาของสมภพจู่ๆก็มีน้ำ ตาซึมๆ

มือหยิบซ้อนขึ้นมาอย่างสั่นคอน ค่อยๆชิมไปแล้วหนึ่งคำ ใช่ มันเป็นรสชาติที่คุ้นเคย อยู่ที่บ้านเกิดตอนที่ ต้มโจ๊กถั่วผู้คนนิยมใส่ข้าวเหนียวและข้าวสวย

น้ำ นี่ต้องเป็นฝีมือการต้มโจ๊กของน้ำแน่ๆเลย! น้ำ เธอ ต้องอยู่แถวๆนี้แน่ๆ!

สมภพวางถ้วยโจ๊กที่อยู่ในมืออย่างแรงไล่ตามออกไป ไม่ทันได้อธิบายอะไรให้ธวัลฟัง เขาก็วิ่งไปที่ระเบียง ทางเดินอย่างบ้าคลั่ง “คุณพยาบาล! คุณพยาบาล! ” เขา ตะโกน น้ำยังไม่ได้ไปไหนไกลแน่ๆ ไม่แน่คุณพยาบาล ต้องรู้ว่าเธออยู่ไหน

หลังจากนั้นสักพักธวัลถึงได้มีปฏิกิริยา “คุณสมภพ คุณ จะไปไหน?”

มองเห็นสมภพที่อกสั่นขวัญหายบนทางเดินที่ว่างเปล่า ธวัลมีรางสังหรณ์ที่ไม่ดี “คุณสมภพ โจ๊กนี้ ใครเป็นคนให้ เหรอ? เพื่อนเก่าคนนั้นเป็นใคร?” สัญชาตญาณของผู้ หญิงบอกเธอว่าหญิงสาวท่านนี้ ต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่

ธรรมดากับท่านสมภพเป็นแน่

สมภพไม่ได้ยินว่าธวัลกำลังถามอะไร ความคิดของเขาถูกครอบนำด้วยนีรชาแล้ว นีรชา เขารอมาสามปี เด็ก สาวที่ตามหามาแล้วสามปี แต่วันนี้ก็ปรากฏขึ้นอย่างไม่ คาดคิด

สามปีก่อน เขากลับจากเที่ยวต่างประเทศ พกของ ขวัญไปหานีรชาอย่างกระหืดหระหอบด้วยความดีใจ แต่ กลับพบว่าบ้านของเธอถูกทิ้งร้าง ที่ประตูติดป้ายขายไว้ เพื่อนบ้านบอกว่าพ่อของเธอล้มละลายแล้ว ทั้งบ้านได้ ย้ายออกไปแล้ว ไม่มีทางที่จะรู้ได้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน

สมภพค้นหาจนทั่วทุกซอกทุกมุมในเมืองA นีรชาก็ไม่ ปรากฏให้เจอเลย เธอเหมือนหยดน้ำหยดหนึ่งที่หายไป อย่างไร้ร่องรอยในทะเลที่กว้างใหญ่

ธวัลเดินไปด้านหน้าของสมภพ พะเหยอปากที่แดง ฝาดอย่างไม่พอใจ สมภพ คุณเป็นอะไร ฉันพูดกับคุณ คุณก็ไม่สนใจ!”

สมภพยังไม่ทันจะตอบกลับธวัล ในหัวของสมภพก็ ยุ่งเหยิงไปหมด ผสมผสานกันไปหมดระหว่างความ สงสัยและความประหลาดใจ เธอตอนนี้จะสบายดีไหม? เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาป่วยโรคกระเพาะอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมถึงต้มโจ๊กมาให้แต่กลับไม่ให้พบเจอ หน้า?

ในหัวที่ยุ่งเหยิงคิดอยู่อย่างเดียวว่า จะต้องหานีรชาให้ เจอ!

เธออยู่ในเมืองC ขุดเสาะหาไม่เท่าไหร่ ยังไงเขาก็

ต้องหาเธอจนเจอ!

“คุณธวัล คุณรอผมสักพัก ผมมีเรื่องที่สำคัญมาก!”

พอโยนคำพูดได้ แล้วเขาก็วิ่งไปที่ห้องธุรการ

โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นโรพยาบาลเอกชนชั้นนำของ เมืองC ผู้มาเยี่ยมทุกคนจะต้องลงทะเบียนไว้ ถ้านีรชา ไม่ใช่ผู้ป่วย เธอก็ต้องลงทะเบียนชื่อไว้ แต่ถ้านีรชาเป็นผู้ ป่วย เธอก็จะมีรายชื่ออยู่ในโรงพยาบาล

น้ำ คราวนี้เธอหนีฉันไปไหนไม่ได้แล้วนะ!