ตอนที่ 60 พูดขอบคุณครั้งแรก

ภัสกรณ์ก็อึ้งตะลึงงั้นกับการกระทำของนีรชา แก้มเจ็บ อย่างแสบร้อน เขายกมือขึ้นข้างหนึ่งลูบไปที่แก้มเล็กน้อย เลือดสีแดงสด! นีรชา กล้าข่วนหน้าเขาจนกลายเป็นแผล เลยหรือ!

ดวงตาที่มืดมนเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นยิ่งกว่าสีในยามค่ำคืน ความโกรธที่ม้วนวนไปมาทำให้ดวงตาของภัสกรณ์เปลี่ยน เป็นสีแดงฉาน นีรชากลับยังคงไม่รู้ความเป็นความตายใช้ สองเท้าเตะไปถีบมา!

ภัสกรณ์รู้สึกว่าตนเองได้ถึงขอบเขตที่กำลังจะปะทุขึ้นมา ความอดทนมาถึงขีดสุดแล้ว คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่าง รุนแรง จ้องมองผู้หญิงตัวเล็กๆที่ดิ้นรนขัดขืนอยู่ในอ้อม แขน

แก้มที่ร้อนจนแดงก่ำ ผมที่ยาวสลวยเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ กระจายอยู่เต็มใบหน้า ริมฝีปากเริ่มเป็นสีเทา ดวงตาก็ไม่มี ชีวิตชีวาแม้แต่น้อย เธอในสภาพนี้ แย่จนถึงขีดสุดเลย! ความรู้สึกที่สวยงามสักนิดก็ไม่มี!
แต่ภัสกรณ์กลับพบว่า ท่าทีที่เขาปฏิบัติต่อเธอก็คือ ใจร้ายไม่ลง! หากเป็นผู้หญิงคนอื่นกล้าทำกับเขาขนาด นี้ เขาให้ระพินทร์ลากไปจัดการทิ้งตั้งนานแล้ว! แต่สำหรับ นีรชา เขาไม่มีวิธีการใดที่จะเลือดเย็นเช่นนั้นเหมือนที่ทำ กับผู้หญิงคนอื่น

เธอน่ารักน่าเอ็นดูก็ช่าง ดื้อรั้นสร้างความวุ่นวายก็ช่าง กระทั่งโมโหร้ายอาละวาดไปทั่วอย่างในตอนนี้ก็ช่าง เขา…ชอบทุกอย่าง

เขาถอนหายใจอย่างยอมรับชะตากรรม ภัสกรณ์ใช้แรง หยุดร่างกายที่ถีบไปเตะมาของนีรชาเอาไว้ได้ พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนจนจะเหมือนหยดน้ำลงมา “เอาล่ะ เป็นเด็กดีนะ ไม่ต้องขยับแล้ว! ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่สบาย ทรมานมาก อีกครู่เดียวไปหาหมอเธอก็จะหายแล้ว ถ้าเธอ ไม่เชื่อฟังแบบนี้ ไม่ยอมไปโรงพยาบาลลูกน้อยที่อยู่ใน ท้องจะหิวตายเอานะ!”

ระพินทร์ตกใจจนตาค้าง! ฝนสีแดงตกลงมาแล้ว! ภัสกรณ์ ถูกคนข่วนหน้า กลับไม่โกรธ นึกไม่ถึงว่ายังจะยอมอดทน ปลอบผู้กระทำความผิดคนนั้น! น่าอัศจรรย์! โลกใบนี้บ้า คลั่งไปแล้ว!
ได้ยินภัสกรณ์พูดถึงลูกน้อย ใจของนีรชาก็เริ่มเจ็บปวด ขึ้นมา เธอเงยหน้าเล็กๆที่แดงกำเพราะพิษไช้ขึ้น มองไปที่ ภัสกรณ์อย่างภาวนาขอร้อง “แทน อย่าเอาลูกของฉันออก ได้ไหม? ฉันรักเขามาก ฉันเป็นแม่ที่ดีได้ ตอนที่ฉันยังเล็ก แม่ก็ตายแล้ว ฉันคิดถึงแม่ แทน อย่าเอาลูกของฉันออก ฉัน อยากเป็นแม่ ขอร้องล่ะ..

น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมาจากนัยน์ตาของนิรชา แฝง ไปด้วยความอ่อนแอและขาดความช่วยเหลือที่ทำให้คนโจ สั่น

ใจของภัสกรณ์ อ่อนราวกับน้ำในฤดูใบไม้ผลิในทันที เจ็บ ปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แม่ของเขาก็จากเขาไปตอนที่เขายัง เล็กเช่นเดียวกัน และยังใช้วิธีการที่ ไม่ดีที่สุด

เขาโอบกอดนีรชาไว้อย่างแน่น ใช้ใบหน้าที่มีหนวดแข็ง ผุดออกมาแนบไปกับใบหน้าเล็กๆที่ร้อนระอุ เสียงของภัส กรณ์อ่อนโยนขึ้นอ่อนโยนขึ้น ราวกับผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้า คนนี้ก็คือคนที่มีค่ามากที่สุดของเขา

“คนโง่ ฉันจะเอาลูกของเธอออกได้ยังไงกัน? เขา ปลอดภัยอยู่ในท้องของเธอ ไม่มีใครหน้าไหนกล้าแตะต้องเขา! หลังจากนี้อีกเจ็ดเดือน เธอก็จะมีลูกน้อยที่น่ารัก คนหนึ่งแล้วนะ! เธอพูดถูก เธอจะต้องเป็นแม่ที่ดีแน่ๆ …เป็น เด็กดีนะ ไม่ต้องกังวล มีผมอยู่ข้างๆเธอ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้ง นั้น

เมื่อมั่นใจได้ว่าลูกจะไม่เป็นอะไร นีรชาก็รู้สึกเพียงแค่ทั่ว ทั้งร่างกายไม่มีแรงแม้แต่น้อยอีกต่อไป การดิ้นรนขัดขืน เมื่อครู่นี้ ได้ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีไปเรียบร้อยแล้ว

ภัสกรณ์ไม่ใช่ไอ้สารเลวคนหนึ่งหรอกหรอ? แต่ไม่รู้ว่า ทำไม เธอรู้สึกว่าตัวสามารถเชื่อในการรับรองของเขาได้ ภัสกรณ์พูดว่าเขาจะปกป้องเธอและลูก เช่นนั้นเขาจะต้อง ทำได้อย่างแน่นอน

ใบหน้าเล็กๆแหงนขึ้นมองไปทางภัสกรณ์ เผยรอยยิ้ม กว้างๆออกมา มีอเล็กของนีรชาดึงเสื้อเชิ้ตบริเวณหน้าอก ของภัสกรณ์ไว้แน่น พกความหวังพึ่งและความซาบซึ้งใจ เอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาว่า “แทน คุณดีจริงๆ ขอบคุณนะคะ!”

ได้ยินคำพูดของนีรชา ใจของภัสกรณ์สั่นไหวเบาๆ นี่เป็น ครั้งแรกที่นีรชาพูดว่าขอบคุณกับเขา
เธอ ในที่สุดก็ยอมรับเขาแล้วหรอ?

มองดูนีรชาที่หลับอย่างเป็นสุขอยู่ในอ้อมแขน ภัสกรณ์ก็ โน้มใบหน้าลง ประทับจูบที่เกินกว่ารักใคร่ลงบนหน้าผาก

ของเธอ