ตอนที่ 57 ดูแลตนเองไม่เป็น

ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดาวสักดวงก็ยังมองไม่เห็น ดูเหมือนกำลัง กลั่นกรองลมพายุลูกหนึ่ง นีรชานั่งอยู่ใต้ไฟถนนสีเหลือง นวลคนเดียว น้ำตาราวกับน้ำท่วมที่เอ่อออกมามากล้นกำลัง กัดเซาะอยู่บนใบหน้าของเธออย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ความน้อยใจและความโศกเศร้ายิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

นีรชานั่งอยู่ตรงนั้น ผนังสีขาวของสระว่ายน้ำสะท้อนแสง ของไฟถนนที่สลัวๆออกมาสะท้อนลงบนไหล่บางของเธอ

“อย่าร้องไห้เลย” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความ เงียบเหงา เปล่าเปลี่ยวในยามค่ำคืน

นิรชายังคงนั่งอยู่บนพื้นสะอึกสะอื้นไม่หยุด ผ่านไปเป็น เวลานานถึงได้มีการตอบสนองกลับมา แสงสะท้อนจาก ผิวน้ำที่พร่าเลือนส่องสะท้อนเงาของภัสกรณ์

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่เขาได้มาถึงริมสระว่ายน้ำอย่างเงียบๆไร้ชุ่ม เสียงใดๆ ยืนอยู่ริมสระมองเธอลงมาจากด้านบน ในความมืดสลัวมองสีหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจนนัก เสียงของ เขาก็ราบเรียบ ฟังไม่ออกว่าเป็นอารมณ์ความรู้สึกอะไร

ความน้อยใจของนีรชาราวกับน้ำป่าก็ไม่ปานทะลักออกมา อย่างรุนแรง ออกไปให้พ้น! ฉันไม่ต้องการให้คุณมาสนใจ! อย่าเสแสร้งแกล้งทำเป็นคนดีเลย!” นีรชาตะโกนร้องไห้ เสียงดังลั่น ใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลเชี่ยวกรากอย่างไม่สนใจ อะไรทั้งสิ้นมั่วไปหมด

คิ้วหนาของภัสกรณ์ขมวดเข้าหากันแน่น เดินไปข้างหน้า หนึ่งก้าว กระชากนีรชาขึ้นมาจากพื้นด้วยฝ่ามือเดียว “คุณ ผู้หญิง เธอเป็นบ้าอะไร!”

ภายใต้การสัมผัสถึงได้พบว่าสัมผัสที่มือนั้นไม่ค่อยจะถูก ต้อง จึงนำฝ่ามือใหญ่แตะลงบนหน้าผากของเธอใหม่อีก ครั้ง อุณหภูมิที่ร้อนระอุผสมกับน้ำตา ทำให้ใจของภัสกรณ์ กระวนกระวายขึ้นในทันที บ้าจริง! เธอกำลังไข้ขึ้น!

เขาอุ้มนีรชาขึ้นเดินเข้าบ้านไปในทันที ไม่สนใจเสียงร้อง ตะโกนและท่าที่ดิ้นรนขัดขืนของนีรชาเลยแม้แต่น้อย

“ชูว์! ว่านอนสอนง่ายหน่อย!” เสียงของภัสกรณ์เริ่มรำคาญเล็กน้อย ทว่าระดับความแรงในมือกลับปล่อยเบาลง ขึ้นเยอะ นิรชาไข้ขึ้นจนเริ่มมึนงงแล้ว ไม่ได้สนการปลอบ ใจของภัสกรณ์เลยแม้แต่น้อย ยังคงตะโกนร้องไห้ออกมา “คุณออกไปให้พ้น! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน! ออกไป!”

แขนข้างหนึ่งของภัสกรณ์รองร่างที่ผอมกะหร่องของเธอ เอาไว้มืออีกข้างควบคุมเท้าทั้งสองข้างที่ถีบขันขึ้นไปมา เอาไว้แน่น แล้วพูดที่ข้างหูของเธอเสียงที่กดต่ำลง “หาก เธอยังขยับไปมาอีก ฉันจะโยนเธอเข้าไปในสระว่ายน้ำ ให้ มารหัวขนที่อยู่ในท้องของเธอเป็นของที่ฝังลงไปพร้อมกับ 15a!”

คำพูดที่เย็นชาโหดเหี้ยม ดึงสติของนีรชากลับมาในทันที ลูกจะเป็นอะไรไปไม่ได้ เธอจำเป็นต้องปกป้องลูกน้อยที่อยู่ ในท้องให้ได้ นรชาตกใจกลัวจนกุมท้องน้อยเอาไว้แน่น ยัง คงยอมให้ภัสกรณ์อุ้มเข้าไปในห้องนอนแต่โดยดี

ภัสกรณ์นำตัวนีรชาวางราบลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ทั้งยังหยิบหมอนที่ทำมาจากขนสัตว์ หาท่าที่สบายที่สุดให้ กับเธอจากนั้นก็นำปรอทวัดไข้ออกมาสอดเข้าไปที่ใต้วง แขนของนิรชา ใบหน้าเล็กที่ขาวซีดของเธอแดงกำเพราะ พิษไข้ หน้าผากยิ่งร้อนจนทำให้คนตกใจ
ภัสกรณ์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น สีหน้ายังดูแย่กว่านีรชา เสียอีก “เธอนี่มันโง่จริงๆ! ทำความสะอาดสระว่ายน้ำสระ เดียว กลับดันทำให้ตัวเองไข้ขึ้นได้! ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ โง่ขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ!”

นีรชาไข้ขึ้นจนทั่วทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรง ขี้เกียจต่อปาก ต่อคำกับเขาอีกต่อไป และยังไม่ขัดขืนการกระทำใดๆของ ภัสกรณ์เลยแม้แต่น้อย ในสองสามนาทีที่รอผลการวัดไข้ ของปรอทนี้ อยู่ๆภัสกรณ์โน้มตัวลงมานอนคว่ำที่ด้านหน้า ของนีรชา มองดูเธออย่างละเอียด ราวกับไม่รู้จักเธอมา ก่อนยังไงอย่างงั้น

นั่นคือสายตาที่กำลังศึกษาค้นคว้าอย่างจริงจัง ดูเหมือน นีรชาคนนี้ เขาไม่เคยตั้งใจดูให้ชัดเจนมาก่อน

“ทำอะไร? เป็นบ้าไปแล้วหรอ?” นีรชาถูกสายตาของเขา มองจนขนพองสยองเกล้า ดิ้นรนอยากจะลุกขึ้นนั่ง

“เธอไม่พูดยังจะน่ารักกว่า” ภัสกรณ์จับนีรชาผลักลงไป บนหมอน ยกแขนของเธอให้กางออกแล้วดึงปรอทออกมา อย่างไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย
“เฮ้คุณเบาๆหน่อยสิ! ฉันเป็นคนป่วยนะ! ฉันยังตั้งครรภ์ อยู่ด้วย!นิรชาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นความโกรธหรือว่าที่ โดนผลักล้มลงไปเมื่อกี้ ด้านหน้าเห็นเพียงดาวระยิบระยับ อยู่เต็มไปหมด

“คนป่วย? นั่นเป็นเพราะเธอโง่! ดูแลตัวเองไม่เป็น! ตั้ง ครรภ์? เด็กที่อยู่ในท้องของเธอก็ไม่ใช่ของฉันสักหน่อย!” ภัสกรณ์ทิ้งประโยคที่แสนจะเย็นชาออกมา ไม่มองนีรชา แม้แต่น้อย สายตาดูเพียงแค่ปรอทวัดไข้ที่อยู่ในมือ