ตอนที่ 53 เรียนรู้ไม่เป็นได้ไง

นีรชาสวมผ้ากันเปื้อนลายดอกไม้เล็กๆ กำลังเตรียมตัว ไปทำอาหารให้ภัสกรณ์ กลับได้ยินภัสกรณ์ที่เอนตัวพิงอยู่ บนโซฟาพูดขึ้นอย่างรังเกียจชิงชังว่า “เธอยังคิดว่าตัวเอง เป็นคุณหนูอยู่อีกหรอ? ทำงานช้าขนาดนี้ กำลังจงใจแอบขี้ เกียจใช่ไหม?”

ก่อนหน้านี้ถึงภัสกรณ์จะเลือดเย็นอำมหิตก็ตาม แต่กลับ ไม่เคยทำให้นีรชาลำบากใจกับเรื่องเล็กๆในการใช้ชีวิต ตอนนี้กลับไม่เพียงแค่ให้นีรชารับผิดชอบความสะอาดของ ทั้งคอนโดขึ้นมาแล้ว ยังปฏิบัติต่อการทำงานของเธอถึงขั้น คอยจับผิดในเรื่องเล็กๆน้อยๆ

เขากวาดสายตามองไปยังราวบันไดที่นีรชาเพิ่งเช็ดเสร็จ หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน “ยังเช็ดไม่สะอาด ไปเช็ดใหม่อีก รอบ!”

กระทั่งนี้รชาเช็ดบันไดเสร็จ กำลังคิดอยากจะพักสักครู่ เขากลับเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงอันราบเรียบอีกว่า “ยกพรมขึ้น ด้านล่างก็ต้องเช็ดสักรอบเช่นเดียวกัน”
ตั้งแต่หลังจากที่นีรชาเข้ามาอาศัยอยู่ในคอนโดแห่งนี้ เขา แทบจะไม่ไปที่บริษัทสักเท่าไร หลายต่อหลายเรื่องต่างก็ จัดการบนอินเทอร์เน็ต

นีรชารู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง ทุกๆวันเธอต้องใช้ชีวิต อยู่ในสายตาของภัสกรณ์ ถูกเขาจู้จี้จุกจิกและตำหนิต่อว่า ราวกับเธอติดหนี้เขายังไงอย่างงั้น

นีรชายุ่งอยู่ตลอดทั้งวัน ทำอาหาร ทำความสะอาดห้อง แล้วก็ทำอาหาร จากนั้นก็ทำความสะอาดห้องอีก

จะว่าไปก็แปลก งานบ้านที่หนักอึ้งกดทับลงมา เธอกลับ ไม่มีเวลาไปสนใจถึงเรื่องความพะอืดพะอมแล้ว ลูกน้อยใน ท้องก็ดูเหมือนจะรู้เรื่องรู้ราวเป็นอย่างยิ่ง น่ารัก ว่านอนสอน ง่ายอยู่ในท้องของแม่ ไม่มีอาการของคนท้องมาทรมานเธอ อีกต่อไป

ผ่านไปสองสามวัน ภัสกรณ์กลับมาจากบริษัทพร้อมเมนู อาหารหนาๆปีกหนึ่งที่นำกลับมาด้วย เขาส่งให้กับนีรชา ที่กำลังคั้นน้ำผลไม้อยู่ “อาหารที่อยู่บนเมนู สองสามวันนี้ เธอเรียนทำดู อีกไม่กี้วันฉันจะเชิญเพื่อนสองสามคนมากิน อาหารที่บ้าน”
นีรชารับเมนูอาหารมา ทันใดนั้นก็ปวดหัวกับเรื่องนี้ขึ้น มาในทันที รายการอาหารพร้อมวิธีทำหนาๆปีกหนึ่ง จาก อาหารจีนไปจนถึงอาหารฝรั่ง จากออเดิฟเย็นไปจนถึงของ หวาน ทุกอย่างที่สามารถปรากฏอยู่ในร้านอาหาร บนนี้มี ทั้งหมด! ซูชิเอย เสตึก หอยทากอบ ของหวาน พะโล้บะหมี่ จำเจี้ยง หม้อไฟผัดแห้ง หม้อไฟทั่วไป หม้อไฟที่เลือกน้ำซุป ได้สองชนิด มีมากมายที่เธอไม่เคยแม้แต่จะได้ยินมาก่อน

นีรชามองดูเมนูอาหารพลางกัดริมฝีปากด้วยความลำบาก ใจ “นี่มันเยอะเกินไปแล้วนะคะ เวลาแค่ไม่กี่วันฉันจะไป เรียนที่ไหนให้เป็น! ไม่อย่างนั้นยังไงคุณก็เชิญเพื่อนไปกิน ที่ร้านอาหารเถอะค่ะ ฉันกลัวว่าถึงเวลาฉันทำไม่อร่อยจะ ทำให้คุณขายหน้าเปล่าๆ”

“ไม่ใช่ว่าเพิ่มวิธีการทำลงไปให้แล้วหรอกหรอ? มีอะไรที่ จะทำไม่ได้อีก?” ดวงตาของภัสกรณ์ก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และแข็งกระด้างขึ้นมา

“พวกนี้มันเยอะมากเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถเรียน ทำได้ภายในเวลาแค่นิดเดียวจริงๆนะคะ”
“เธอก็คิดหาวิธีการเอาเองสิ! หากเรียนแล้วก็ยังทำไม่ได้ การผ่าตัดของพ่อเธอก็ไม่ต้องทำแล้ว!”

นีรชายืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ารับฟังคำตำหนิของภัสกรณ์ ไหล่บางผอมกรอดจนแทบจะแทงทะลุเสื้อ

เปลือกตาของภัสกรณ์ตกลงมาครึ่งหนึ่ง ทำให้เห็นเงาโค้ง ของขนตาตกลงมาบนใบหน้า ยื่นมือข้างหนึ่งออกมานำ รายการอาหารปีกนั้นกลับไป ดึงเอาสองสามใบที่อยู่ในนั้น โยนให้กับนีรชา สองสามใบนี้คงจะไม่ยากนะ? ตอนเย็น ฉันจะกินเสี่ยวหลงเปากับโรตี” พูดเสร็จก็เดินตรงขึ้นชั้นบน ไป ไม่มองนีรชาเลยแม้แต่น้อย

นีรชามองดูรายการอาหารที่เขาเหลือทิ้งเอาไว้อยู่ครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเขาได้ไตร่ตรองมาแล้ว วัตถุดิบในห้องครัวมี ทั้งหมด แต่ส่วนใหญ่วิธีการทำค่อนข้างซับซ้อน ไม่ใช่แค่ เรื่อยๆเปื่อยๆก็จะสามารถทำเป็นได้

ช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ นีรชาทำเสี่ยวหลงเปาเป็นที่ไหนกัน จำเป็นต้องดูวิธีการทำอาหารแล้วเริ่มนวดแป้งตามขั้นตอนสุดท้ายควบคุมสัดส่วนได้ไม่ดี ไม่แห้งเกินไปก็คือแฉะเกิน ไป ยุ่งมาทั้งครึ่งเช้า แม้แต่รูปร่างของซาลาเปาก็ยังปั้นออก มาไม่ได้

ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ภัสกรณ์ถือนิตยาสารลงมาอย่าง ตรงเวลา เดินช้าๆเข้ามาในห้องครัว เห็นนีรชายังคงกำลัง ต่อสู้กับก้อนแป้งก้อนหนึ่ง สีหน้าก็ไม่พอใจในทันที “ทำไม ยังไม่ตั้งโต๊ะอาหารอีก?”

“กำลังทำค่ะ แต่ว่าเสี่ยวหลงเปาตอนเที่ยงเกรงว่าจะกิน ไม่ทันแล้ว” นีรชาเช็ดเหงื่อที่อยู่บนใบหน้า ยืนมาตลอด ครึ่งเช้า เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

“อย่างนั้นตอนเย็นค่อยทำก็แล้วกัน! รีบยกอย่างอื่นมา”

นีรชานวดแป้งอยู่ตลอด จะมีอาหารอย่างอื่นที่ไหนยกไป ให้เขา เธอใบหน้าแดงก่ำ รีบเร่งล้างมือแล้วรีบไปทำกับข้าว สองอย่างกับน้ำแกงอีกหนึ่งที่ง่ายๆอย่างรวดเร็ว