ตอนที่ 50 เหมือนคำโกหก

ภัสกรณ์จ้องมองเข้าไปในดวงตาของนิรชา คิดว่าจะเห็น ถึงความไม่พอใจหรือการต่อต้านในสายตาของเธอ

แต่ไม่ใช่ ดวงตาของเธอนิ่งสงบเหมือนกับบ่อน้ำ ไม่มี ความเคลื่อนไหวไดๆ ดูเหมือนว่าคำพูดของภัสกรณ์ไม่ได้ ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลย

หลังจากได้ยินคำพูดของภัสกรณ์แล้ว โมรีก็นั่งลงบน โซฟาอย่างภาคภูมิใจ ยื่นมือออกมาให้นิรชาอย่างสง่า งาม”งั้นก็รบกวนคุณแล้ว”

นิรชาก้มสายบตาลง ยื่นมืออกไปนวดให้โมรี แม้ว่าจะมี ความเกลียดอยู่ในใจจนเธออยากจะใช้แรงหักข้อมือที่เรียว บางของโมรีไป แต่เธอก็ทำไม่ได้

เธอยังมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากภัสกรณ์ ฉนั้นเธอ มีแต่เชื่อฟังคำสั่งของเขาเท่านั้น
“เฮ้! เบาๆสิ เจ็บมากนะอันที่จริงการกระทำของนิรชา เบาและอ่อนโยนมาก แต่น้ำเสียงของโมรีชั่งพูดมาก ด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวดเกินจริง

“ขอโทษนะ ฉันจะเบามือกว่านี้” นิรชาทำตัวดีเป็นแม่บ้านที่ มีความสามารถมากที่สุด

ภัสกรณ์รู้สึกเบื่อขึ้นมา ลากโมรีขึ้นมาแล้วเดินออกมาด้าน นอกประตู “ไปบาร์nightกัน”

เขาไม่รู้ว่าทำไมเมื่อเห็นภาพลักษณ์การไม่แยแสของนิร ชา ในใจของเขารู้สึกอึดอัดมาก บางทีอาจจะถึงเวลาที่เขา ควรจะหาความสนุกใส่ตัวแล้ว ตั้งแต่ที่เขาได้รู้จักกับนิรชา เขาแทบจะใช้ชีวิตเหมือนกับนักบวช และก็ไม่ได้แตะต้องผู้ หญิงคนไหนมาเป็นเวลานานแล้ว

ภัสกรณ์และโมรีเดินออกไปข้างนอกด้วยกัน ทิ้งไว้เพียง ความเงียบให้กับเธอ

นิรชาลูบไล้ชีวิตเล็กๆที่เติบโตอย่างรวดเร็วในท้องของเธอ ทันใดนั้นในใจก็ลุกลนความหวาดกลัวและความโศกเศร้า ขึ้นมา
สองเดือนก่อน เธอคิดว่าตัวเองจะได้แต่งงานกับพี่สมภพ และจะมีลูกที่น่ารักกับเขา เธอจะเป็นแม่ ส่วนเขาจะเป็นพ่อ แต่ความฝันทั้งหมดก็ต้องพังลงไปในคืนเดียว

เธอไปเดินทางเส้นที่ไม่สามารถเดินกลับมาได้อีก แถมยัง ยิ่งเดินยิ่งไกลไป…

ความแข็งแกร่งที่เธอแสร้งทำออกละลายไปทันที นิรชา นอนขดตัวอยู่บนโซฟาใหญ่ กอดตัวเองแน่นๆ และพยายาม กลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอทำผิดอะไรไป ทำไมพระเจ้าต้อง ลงโทษเธอแบบนี้ด้วย

ลูกที่น่าสงสารของเธอ แม้พ่อเป็นใครก็ยังไม่รู้ ก็จะเกิดมา บนโลกใบนี้แล้ว

ขณะที่ภัสกรณ์กลับมา นิรชาก็นอนขดตัวหลับอยู่บน โซฟาแล้ว ภัสกรณ์เดินชนเข้ากับประตู ทำให้นิรชาตกใจ ตื่นขึ้นมา

บนใบหน้าของภัสกรณ์มีแต่เมฆินทร์เต็มไปด้วย แม้แวบ เดียวก็ไม่มองมานิรชา และนั่งลงไปบนโซฟาไปเลย
นิรชาก้มหน้าลง ผมเผ้ารุงรังปิดใบหน้าจนเห็นเพียงครึ่ง หน้า ในใจเธอยังสับสนวุ่นวายอยู่ ไม่รู้จะพูดยังไงกับภัส กรณ์เพื่อให้เขาอนุญาติให้เธอคลอดเด็กคนนี้ออกมา

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้ เธอพูดไปอย่างกล้าๆกลัวๆว่า

“คุณ ฉันท้องแล้ว”

ใบหน้าของภัสกรณ์มืดครึ้มขึ้นมาทันที น้ำเสียงก็เต็มไป ด้วยความกดดันและความโกธร “เธอท้องกับใคร ไอ้รุ่นพี่ ของเธอใช่ไหม”

นิรชารู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา เธอก็หวังว่าเด็กคนนี้จะเป็นลูก ของพี่สมภพ เธอยินดีมีลูกกับพี่สมภพ แต่น่าเสียดาย ชีวิต นี้คงจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

เห็นนิรชาไม่ได้ตอบอะไร ยิ่งทำให้ภัสกรณ์โกรธเป็นฟืน เป็นไฟอีก เขาจับที่คอเสื้อของนิรชา ยิ้มอย่างเย็นชา “ถูกไอ้ รุ่นพี่ที่แสนดีของเธอทิ้งแล้วใช่ไหม ไอ้รุ่นพี่แสนดีของเธอ นะ ทิ้งไอ้เด็กเวรนี้แล้วก็หนีไป ผู้หญิงใจเดียวแต่เจอกับไอ้ ผู้ชายหลายใจ น่าสงสารจริงๆเนอะ”

คำเหล่านี้เหมือนมีดแทงเข้าใจของเธอ ทำให้เธอเจ็บจนเทียบจะหายใจไม่ออก เธอควรจะตอบเขาว่าอย่างไร หรือ จะให้เธอบอกกับภัสกรณ์ว่าเธอไม่รู้พ่อของเด็กคนนี้เป็น ใครอย่างงั้นหรอ ใครจะเชื่อคำพูดเหลวไหลแบบนี้ เพราะมันฟังดูไม่น่าเชื่อถืออยู่แล้ว