ตอนที่ 47 แค่คนรับใช้

มือสั่นหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วกดหมายเลขไป สายติดแล้ว แต่นิรชากลับพูดไม่ออก “…”

ฝ่ายภัสกรณ์ก็เงียบเหมือนกัน ทำให้บรรยากาศมันซึมจน ทำให้คนหายใจไม่ออก พักใหญ่ ตอนที่นิรชาจะวางสาย แต่กลับได้ยินเสียงผู้หญิงแทรกอยู่ในสายพูดว่า : “คุณแทน รีบมานะ!เค้ารอไม่ไหวแล้ว!

“ปั้ง!” ภัสกรณ์ตัดสายไป

นิรชากัดริมฝีปากแน่น ในใจมีส่วนหนึ่งรู้สึกเจ็บปวดไป นิดๆ

“น่าขันจริงๆ เธอคิดว่าเธอเป็นใครของเขา ถ้ามีปัญหา ก็ควรไปหาตำรวจ ไม่ใช่ไปหาภัสกรณ์เป็นคนแรก นิรชา ทำไมเธอยังอ่อนต่อโลกแบบนี้ “นิรชาส่ายหัวพร้อมหัวเราะ เยาะตนเองไป
ลมในกลางคืนเย็นเฉบ นิรชาไม่รู้ว่าเธอควรไปที่ไหน ที่ไหนต่างก็ไม่ใช่บ้านของเธอ….

เธอโอบไหล่ทั้งสองข้าง นั่งลงไปที่มุมกำแพง ผมที่ยาวๆ ปิดบังหน้าซีดๆของเธอไว้ เหนื่อยจัง….อยากจะนอนแบบนี้ ต่อไปไม่ตื่นมาอีก..

“คุณนิรชา ฉันตามหาคุณไปทั่ว ตอนนี้คุณออกจากโรง พยาบาลได้แล้ว” เสียงของพยาบาลทำให้นิรชาที่นอนซบ อยู่ในมุมตื่นขึ้นมา

“เอ๊ะ? นิรชาสงสัยว่าตนเองจะฟังผิดไป

“คุณนิรชา ท่านประธานให้ผมมารับเธอกลับบ้านครับ” ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังพยาบาลพูดขึ้น

คือระพินทร์นั่นเอง

นิรชายืนขึ้นอย่างเงียบ เธอจะปฏิเสธไม่ได้ ใช่ไหม? เธอ ไม่อาจจะวิ่งหนีจากภัสกรณ์ได้ นอกจากเขาจะตื่นในตัวเธอ และทิ้งเธอไป
รถเมอร์เซแล่นไปเรื่อยๆ “ตื้ดๆๆๆ…” ทันใดนั้น โทรศัพท์ของนิรชาก็ดังขึ้น ใจเธอหวั่นไหวไปนิดๆ หรือเป็นSMSจากภัสกรณ์หรอ? พอเปิดหน้าจอดู เป็นSMSสภาพอากาศนั่นเอง นิรชาไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึก ผิดหวัง

รถกำลังแล่นอยู่บนถนนที่เงียบสงบ นิรชามองไปทิวทัศน์ นอกหน้าต่าง ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย : “พี่พินทร์คุณเข้า ทางไปผิดรึเปล่า? ระพินทร์หันหน้ามาพูดด้วยความแน่ใจ : “ไม่ผิดครับ ท่านประธานให้ผมส่งคุณไปวิลล่าวันพลัส ครับ”

มองเห็นนิรชายังคงงุนงงอยู่ ระพินทร์จึงอธิบายว่า : “คุณนิรชา คราวนี้คุณทำให้ท่านประธานโกรธมาก เกรง ว่าท่นประธานจะไม่ให้คุณออกจากบ้านหมื่นสาแม้จะก้าว เดียวแล้ว”

“ไม่ให้ฉันออกจากบ้านหมื่นสาแม้จะก้าวเดียวหรอ” นิร ชาก้มหน้าหัวเราะเยาะตนเอง ใช่สิ นี่เป็นการลงโทษที่ หนักๆของภัสกรณ์ที่ให้กับทาสอย่างเธอ

ณห้องนั่งเล่นของวิลล่าที่ตกแต่งแบบธรรมดาแต่ก็ยังคง