ตอนที่ 41หมดหนทาง

บนถนนที่มีต้นไม้เรียงรายที่มุ่งไปสู่โรงอาหาร ทันใดนั้น ฝูงคนที่เดินจอแจต่างก็กรีดร้อง

รถบูกัตติสีดำวิ่งผ่านท่ามกลางฝูงชนอย่างเย่อหยิ่งและ ด้วยความอันธพาล

เอี้ยดดดด … เสียงเบรครถอย่างรวดเร็ว หยุดกะทันหัน ตรงหน้านิรชาและนนทชา นิรชาร่างกายเย็นเจี๊ยบ เกือบจะ หยุดหายใจ

ไม่ใช่ภัสกรณ์ ไม่ใช่ภัสกรณ์นี่ไม่ใช่รถของภัสกรณ์ ภัส กรณ์ขับล้มโบกินี เธอภาวนาเงียบๆในใจ

กระจกรถถูกโยกลง สีหน้าที่ไม่พอใจของภัสกรณ์ก็ ชัดเจนขึ้นมาเรื่อยๆ สายตาเยือกเย็นไม่แม้แต่จะมองนิร ชา เสียงนั้นเรียบเฉยแต่ฟังแล้วกลับทำให้คนตัวสั้น “ขึ้น รถ “สาวน้อยคนนี้ไม่รู้จักให้เกียรติเขาเลย เขายกเลิกการ ประชุมสำคัญสองประชุม เพื่ออยากจะมาทานข้าวเที่ยง กับเธอ แต่เธอกลับขอมไปทานข้าวที่โรงอาหารของ โรงเรียนก็ไม่ยอมไปกินข้าวกับเขา เธอเกลียดเห็นหน้า เขาถึงขนาดนี้เลยหรอ

ดวงตาที่โหดร้ายเริ่มกลายเป็นสีแลงฉาน

นนทชาตึงแขนเสื้อของนิรชา น้ำ นี้ นี่มันคุณภัส กรณ์ รุ่นพี่เราไม่ใช่หรอ? ทำไม….พวกเธอ…”

ผู้หญิงข้างๆที่ตกใจกับการเบรครถก็เริ่มกระซิบกัน

“เห็นแล้วหรือยัง ก็ผู้หญิงคนนั้นแหละ ดูเหมือนเธอจะเป็น คนรักของท่านประธานภัสกรณ์นะ มีครั้งหนึ่งฉันเคยเห็น เขาสองคนเดินอยู่ที่ร้านขายเช็กซร์ทอยด้วยกัน”

เสียงไม่ได้ดังมาก แต่มันก็สามารถได้ยินมาถึงหูของนิรชา และนนทชา ทำให้คนบริเวณรอบๆ หัวเราะเยอะ

นิรชา กัด ริมฝีปาก โบหน้าชิดเชียว ดวงตาสดใสเริ่มมีไอ น้ำขึ้นมา
นนทชาตกใจตาโตมองไปยังนิรชา “น้ำ เธอกับพี่กัสกรณ์ คบกันแล้วหรอ? เธอก็รู้ว่าเขาเป็นเพลย์บอยและเห็นผู้ หญิงเป็นแค่ของเล่น

“นิรชา” ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ขึ้นรถ เสียงของภัส กรณ์ดังมาด้วยความโมโห นิรชาเข้าใจและรู้ว่าถ้าเธอไม่ ขึ้นรถ จะมีสิ่งที่น่าอับอายกว่านี้รอเธออยู่

รับอธิบายให้นนทชา “นน เรื่องมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉัน”พูดยังไม่จบ เธอก็ถูกคัสกรณ์ลากขึ้นรถ

นิรชายังไม่ได้นั่งดีๆเลย ภัสกรณ์ก็เหยียบคันเร่งอย่างแรง รถวิ่งราวกับลูกศรของธนูที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

วินาทีสุดท้ายก่อนจากกัน นิรชาหันหลังกลับ ได้เห็นความ ตกใจ ความผิดหวัง….และดูถูกในสายตาของนนทชา

ความโกรธ ความโกรธที่ไม่มีเส้นชืด ทำให้นิรชาไม่ต้อง ปลอมตัวเป็นเหมือนกระต่ายน้อยสีขาวแสนอ่อนโยนอีก

แล้ว
“สกรณ์ นายจะทำให้ชีวิตฉันพังจนถึงขนาดไหนถึงจะ ยอมหยุดมือ” นิรชากัดฟันกรอดๆ ด้วยความโกธรแค้น ยึด หมัดเล็กๆของเธอออกแรงต่อยสัสกร ระพินทร์นั่งตรงที่ นั่งคนขับ เขาชายตามองนิรชาจากระจกมองหลัง แล้วก็ รีบหลบสายตาหนิทันที

การเผชิญหน้ากับเรื่องแบบนี้ เขาปรารถนาอยากให้ ตนเองเป็นคนตาบอดและหูหนวก ผู้หญิงคนนี้ต้องบ้าไป แล้วแน่ๆ กล้าดียังไงมาและต้องท่านประธาน (ภัสกรณ์) เธออาจจะใส่สาะอย่างน่าเศร้า

หมัดของนิรชาไม่ได้ทำให้ร่างกายของเขาเจ็บเลย แต่ก็ ถูกปั่วให้ภัสกรณ์โครโนที่สุด การอยู่กับเขา ทำให้เธอ รู้สึกขายหน้าโซใหม? สารเป็นผู้หญิงของเขา ทำให้เธอ รู้สึกอับอายไซไหม?

ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่แข็งเหมือนเหล็กไม่ต้องใช้ความ ขยยายามโสดๆ ก็สามารถจับคออันบอบบางของเธอบับอย่าง แรงได้นิรชาเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา

“สหกรณ์ นายมันบ้า ปีศาจ ฉันเกลียดนาย ฉันเกลียด นาย ไอ้คนเลว” นิรชาโช้มีอและเท้าหุ้มสุดทำลังเตะเข้าไปที่ตัวภัสกรณ์

เธออายุแค่ 19 ปี ยังมีอนาคตอีกยาวไกล แต่ตอนนี้ มีเพียง หนทางเดียว แต่จะกลับไปเป็นหญิงชู้ของคุณภัสกรณ์ มัน เป็นตราปาบของความอัปยศอดสู ที่จะอยู่กับเธอไปตลอด

ชีวิต…