ตอนที่ 31 เข้าใจผิด

ตอนที่ 31 เข้าใจผิด

“ยัยน้ำ ผู้ชายที่อยู่ข้างนอกรวยมากใช่ไหม?”ตมิสาตา เป็นประกาย ไม่คิดไม่ฝันว่า ยัยเด็กนี่จะสะดุดตาจนได้ ควงมหาเศรษฐี

“น้ำขอตัวไปเก็บของก่อนนะจ๊ะ”เธอกัมหน้ากัมตาเดิน เข้าไปในห้อง เพราะไม่อยากได้ยินเสียงแม่เลี้ยง

“นังมุก แกนี่มันไม่ได้เรื่องเลย ดูชิ ขนาดนังน้ำมันยัง จับคนรวยได้ แกสวยกว่ามันตั้งเยอะ หุ่นก็ดีกว่า ทำไมถึง จับไม่ได้สักคนหะ”ตมิสาพูดจาเสียดสีลูกสาว

“ใครมันจะไปรู้ล่ะแม่”มุกมณีเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปที่ ห้องนีรชา ถ้าไม่ติดว่าเช็คที่ภัสกรณ์ให้มาคราวก่อน เธอเอาไปเล่นพนันจนหมด เธอก็คงไม่กลับมาที่นี่

มุกมณียืนพิงประตู มือกอดอก มองดูนีรชาที่กำลังเก็บ ของ”แกจะย้ายไปอยู่กับเขาเหรอ?”
“ย้ายไปอยู่กับเขา”เป็นคำพูดที่ที่มแทง จนนีรชาต้องกัด ริมฝีปากเพื่อข่มความเศร้าในใจ

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่ร่าเริงสดใส ใช้ชีวิตตามปกติ เธอไม่อยากเป็นนาง บ้าเรอโสมม ที่ต้องคอยรับใช้ผู้ชายทั้งวันทั้งคืน

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะคบกับพี่ภพ บางทีเธอกับเขา อาจจะแต่งงานกัน มีลูกหน้าตาน่ารักๆ ใช้ชีวิตอย่างมี ความสุข ไม่ต้องโดนผู้คนดูถูกเหยียดหยามเหมือนอย่าง วันนี้

เห็นนีรชาไม่พูดไม่จา มุกมณีจึงเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา

“หลังจากนี้ พี่จะไปหาแกบ่อยๆ ได้ไหม”

ได้ส นีรชารู้สึกซาบซึ้ง คิดไม่ถึงว่ามุกมณีจะยังเหลียว แลเธออยู่

และจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล”

“นีรชา นี่มันสิบห้านาทีแล้วนะ ออกมาเดี๋ยวนี้”ภัสกรณ์ พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง

“โอเค เข้าใจแล้ว จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”เธอหยิบ กระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากห้อง เสื้อผ้าของเธอมีน้อย กระเป๋าจึงไม่หนัก

“น้าสา พี่มุก น้ำไปแล้วนะจ๊ะ มีเวลาจะกลับมา เยี่ยม”เธอร่ำลามิสากับมุกมณี และมองเข้าไปภายใน

บ้านที่ทรุดโทรมอย่างทำใจไม่ได้

“อือ แกรีบไปเถอะอย่าให้เค้ารอนาน”ตมิสารีบดันนี้รช าไปที่หน้าประตู ไม่ได้มีความรู้สึกโกรธเคืองเศรษฐีคน นั้นเลยสักนิด เพราะเธอหวังจะได้พึ่งพานีรชาในวันข้าง หน้า

นีรชารีบเดินไปที่รถ เธอหันกลับมามองดูบ้านอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นรถไป

“โยนทิ้งไปซะ!”ภัสกรณ์พูด ก่อนจะบึ่งรถออกจากสลัมแห่งนี้

“โยนอะไร?”นีรชาไม่เข้าใจที่เขาพูด

เขาขมวดคิ้วมุ่น ดึงกระเป๋าจากมือเธอ แล้วโยนมันออก ไปนอกหน้าต่าง

“นี่คุณทำอะไรน่ะ ข้างในนั้นมีเสื้อผ้าของฉันอยู่นะ”เธอ รู้สึกโมโหมาก ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เอาแต่ใจขนาดนี้ ไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง

“ฉันจะพาเธอไปซื้อใหม่”เขาพูดอย่างภาคภูมิ”ขึ้นเธอ ใส่เสื้อผ้าพวกนั้น ฉันก็ขายหน้าแย่ ผู้หญิงของฉันจะ แต่งตัวโทรมๆ อย่างนี้ได้ยังไง”

“ผู้หญิงของฉันไม่รู้ทำไม พอได้ยินประโยคนี้ เธอถึง รู้สึกใจเต้นแปลกๆ ตั้งแต่พ่อป่วย เธอต้องอยู่อย่างโดด เดี๋ยวมาโดยตลอด แต่คำพูดของเขา ทำให้เธอรู้สึก เหมือนว่ายังมีที่พึ่ง แม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นแค่คนที่ซื้อตัว เธอมาก็ตาม