ตอนที่23 เมื่อกี้พูดอะไร

น้ำตาแห่งความปวดร้าวใจ ถูกกลั้นเอาไว้อีกครั้ง

“ตกลง!”คำพูดที่เปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แล้ว น้ำตาก็ไหลร่วงรินลงมาเป็นสาย

“ทำไม…เป็นผู้หญิงของฉัน มันเจ็บปวดขนาดนั้นเลยเห รอ?”ภัสกรณ์ตวาดเสียงดังออกมาโดยไม่รู้ตัว คิ้วหนา ขมวดแน่น

นีรชากัดริมฝีปากตัวเอง ไม่แม้แต่จะมองหน้าภัสกรณ์ด้วย ซ้ำ ในใจเธอสับสน ไม่มีแก่ใจจะอ้อนวอนร้องขออะไรจาก เขาทั้งนั้น

พอเห็นว่านีรชายอมยืนนิ่งอยู่กับที่ ภัสกรณ์จึงปล่อยมือ จากเธอ เดินไปที่โต๊ะ เปิดลิ้นชัก แล้วหยิบโทรศัพท์สมาร์ท โฟนขึ้นมา จากนั้นก็เอามันมายัดใส่ในมือเธอ

เธอตื่นตระหนก แสดงอาการขัดขืนออกมาโดยไม่รู้ตัว
“คุณจะทำอะไร?”เธอขมวดคิ้วมุ่น”ฉันมีโทรศัพท์มือถือ อยู่แล้ว คุณเอาคืนไปเถอะ!”ยื่นโทรศัพท์ให้เขา

“โทรศัพท์มือถือห่วยแตกของเธอ ควรจะทิ้งไปได้แล้ว ล่ะ!”ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้หมุนตัวใหญ่ เขาผ่อนลม หายใจช้าๆ “โทรศัพท์เครื่องนี้สามารถระบุตำแหน่ง GPS ได้อัตโนมัติ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันก็หาเธอเจอ เพราะ ฉะนั้นถือมันเอาไว้ซะ”

นีรชาโกรธขึ้นมาทันควัน สิ่งนี้มันก็ไม่ต่างอะไรกับการถูก คุมขัง แม้ว่าเธอตัดสินใจขายตัวให้เขาแล้ว แต่เธอก็ยังเป็น คนเป็นมนุษย์ซึ่งมีอิสระ แล้วเขามีสิทธิ์อะไรมากักขังเธอ

เธอทำสีหน้านิ่งเฉย กระแทกโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ

และจ้องมองภัสกรณ์ด้วยความเกลียดชัง

“ทำไมถึงไม่อยากมีสัมพันธ์กับฉัน มีผู้หญิงไม่กี่คนหรอก นะที่จะมีโอกาสได้มัน เธออย่าโง่ไปหน่อยเลย”ภัสกรณ์ ขมวดคิ้ว ท่าทางที่เธอแสดงออกว่า “ไม่เห็นจะอยากได้ เลย!”ยิ่งปลุกโทสะของเขาให้ลุกโชน

“คุณลองเอาโซ่ตรวนมาสวมข้อเท้าตอนนอนดูสิ จะได้รู้ถึงความรู้สึกที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้ไง ดูซิว่าจะนอนหลับ สบายได้หรือเปล่า!”นีรชาโกรธจนหน้าแดงก่ำ

ภัสกรณ์เลิกคิ้วขึ้น กำลังจะเอ่ยปากพูด นีรชาหันหลัง หวัง จะเดินไปที่ประตู

วงแขนแข็งแกร่งจึงคว้าเอวบางเอาไว้ เบียดกายแนบชิด อย่างรวดเร็ว ลมหายใจอุ่นซ่านราดรดบนผิวแก้มนวลใส เขากอดรัดแน่นจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

หลังจากที่เขาคลายวงแขนออกจากเธอ จู่ๆ ร่างบางก็เซ ไปชนเข้ากับชั้นหนังสือ

ชั้นหนังสือแบบเปิดที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย ถูกเธอ กระแทกจนสั่นไหว หนังสือเล่มหนาที่วางอยู่ชั้นบนสุดก็ ร่วงลงมา พร้อมกับรูปถ่ายใบหนึ่งที่ปลิวหล่นออกจากหน้า หนังสือ

รูปถ่ายใบนั้นดูเก่ามาก เด็กสาวที่อยู่ในรูปฉีกยิ้มกว้าง อย่างสดใส นีรชาสงสัยจึงจะหยิบมันขึ้นมาดู แต่ถูกภัส กรณ์ยั้งไว้ซะก่อน”หยุด!”เขาก้มลงไปเก็บรูปถ่ายใบนั้นขึ้น มา เช็ดฝุ่นออก แล้วค่อยๆ ใส่กลับเข้าไปในหน้าหนังสือ ในแววตามีทั้งความโกรธและความเสียใจผสมปนเปกันอยู่

นีรชาอยากถามว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร แต่ภัสกรณ์กลับ ไม่เปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลย เขาดึงตัวเธอเข้ามากอดไว้ แน่น..

“คุณจะทำอะไรฉัน ปล่อยนะ!”นีรชารับรู้ได้ทันทีว่าจะ เกิดอะไรขึ้น เธอจึงดิ้นรนสุดฤทธิ์หวังจะให้หลุดจาก พันธนาการ

“จะดิ้นทำไม…เธอลืมข้อตกลงของเราไปแล้วเหรอ”เขา พูดพลางแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ

อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิด!

เธอหันขวับมาเผชิญหน้ากับดวงตาที่เปล่งประกายดั่งดวง ไฟของภัสกรณ์”อย่าแตะต้องตัวฉัน!…เดี๋ยวฉันทำเอง!”

พี่ภพ….

เธอพึมพำชื่อประภพออกมาจากกันบึ้งของหัวใจ พร้อม กับความรู้สึกเจ็บปวดที่อยู่ในใจอย่างท่วมทันประภพ..เขาจะให้อภัยสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำวัน นี้ไหม? หรือว่า เธอจะไม่มีทางได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่น จากเขาอีกต่อไป

ไม่กล้าเหรอ?”ภัสกรณ์แสร้งทำเป็นยั่วยุ พยายามควบคุม น้ำเสียงตัวเองไม่ให้แหบพร่า ไม่รู้ทำไม เด็กสาวคนนี้ ถึง กระตุ้นความต้องการของเขาได้มากขนาดนี้ เคยเจอผู้หญิง มาก็เยอะ แต่ไม่เคยรู้สึกหัวใจเต้นแรงแบบนี้มาก่อนเลย

คำพูดของภัสกรณ์ปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้ของนีรชาขึ้น

มา

ในเมื่อตัดสินใจไปแล้ว ก็ถือซะว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้น มัน เป็นแค่ความฝันก็แล้วกันนะนีรชา พอตื่น เธอก็ยังคง เป็นเด็กสาว ใสซื่อ บริสุทธิ์ ที่สามารถส่งยิ้มแสนสวยให้กับ พี่ภพที่ยืนรอเธออยู่ใต้ต้นซากุระ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง มือสั่นเทาค่อยๆ ปลด กระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด….

ภัสกรณ์จ้องมองนีรชาตาไม่กระพริบ คอแห้งผาก จนอดที่ กลืนน้ำลายไม่ได้
เธออยู่ใกล้เขาแค่ลมหายใจรดแก้ม เธอหลับตาแน่นด้วย ความกลัวอย่างสุดขีด

“กลัวเหรอ…ยัยตัวแซบของฉัน!”ดึงรั้งร่างบางให้ขยับเข้า มาใกล้ขึ้นอีก ก่อนจะเป่าพ่นลมหายใจร้อนผ่าวรดลำคอ

ระหง

ขยับริมฝีปากอุ่นๆ คลอเคลียอยู่ที่ข้างหู ลูบไล้ไปตามพวง แก้ม จนเธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว

%3D

หลงมึนงง

ทันใดนั้น ใบหน้าของประภพก็พลันปรากฏขึ้นมาในใจ ของเธอ”พี่ภพค่ะ…พี่ภพ”เธอกระซิบปนสะอื้น ด้วยความ รวดร้าวทรมาน เปลือกตาหลับพริ้ม ปล่อยให้น้ำตาร่วงหล่น ลงมาอย่างช่วยไม่ได้

ภัสกรณ์หยุดชะงัก ดวงตาคมกริบจ้องมองไปที่หยดน้ำตา ของเธอ อดไม่ได้ที่จะบีบคางเธอ และถามอย่างเกรี้ยว กราดว่า”เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?”