ตอนที่15 มองข้ามเขา

นีรชากำลังนอนฝัน เธอฝันว่าตัวเองได้กลับไปที่บ้านเกิด และอยู่ที่โรงเรียนมัธยม เธอเห็นประภพสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว จ้องมองเธอตาเป็นประกาย รูปร่างสูงสง่า ฟันขาวเรียงตัว สวย เขาส่งรอยยิ้มสดใสให้เธอ แล้วพูดกับเธอว่า”น้ำ เร็ว เข้า จะสายแล้ว”

นีรชาสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก็ปาไปเจ็ดโมงครึ่งแล้ว วันนี้เธอมี เรียนเช้าซะด้วย กว่าจะเดินทางไปมหา’ลัยต้องใช้เวลา ยี่สิบกว่านาที ถ้าไม่รีบ เธอต้องไปเรียนสายแน่ๆ

เธอพลิกตัวลงจากเตียงทันที ล้างหน้าแปรงฟัน ใส่ชุด นักศึกษาตัวเก่ง คว้ากระเป๋า และรีบวิ่งออกจากบ้าน เพื่อ ประหยัดค่าที่พัก นีรชาจึงเลือกที่จะอยู่บ้านเช่าซอมซ่อ หลังนี้

ป้ายรถเมล์มีคนต่อคิวยาวเหยียด นีรชาได้แต่ถอนใจ แล้ว เดินไปต่อท้ายแถว จู่ๆ เธอก็นึกถึงคำพูดของประภพที่อยู่ ในความฝัน”น้ำ เร็วเข้า จะสายแล้ว”

จริงสิ ตั้งแต่ธุรกิจของพ่อล้มละลาย ชีวิตของเธอก็ไม่เคยหยุดนิ่งเลย ทุกวันได้ยินแต่คำว่า เร็วเข้า วิ่งเร็ว ไม่ ว่าจะทำอะไร เธอก็ต้องทุ่มเทแรงกายทั้งหมดที่มี

เธอเลือกเรียนวิชาทั้งหมดที่สามารถเรียนได้ ทำงาน พาร์ทไทม์สามงานหลังเลิกเรียน เหนื่อยจนสายตัวแทบ ขาดแต่ไม่อาจหยุดพัก ตอนนี้เธอไม่ใช่คุณหนูแสนสวย ลูกสาวเจ้าของร้านเพชรอีกต่อไปแล้ว เธอต้องทำงาน อย่างไม่หยุดหย่อนเท่านั้น ถึงจะสามารถเอาชีวิตรอดอยู่ ได้

พี่ภพ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง พี่จะยังอยากรู้จักฉันอยู่ไหม

นีรชาพึมพำอยู่ในกันปั้งของหัวใจ นัยน์ตาคู่สวยเต็ม เปี่ยมไปด้วยม่านน้ำตา พี่ภพของเธอ จะยังจำเธอได้ไหม นะ

เธอสะบัดหัวไปมา ผลักดันความรู้สึกโศกเศร้าเหล่านี้ไป ยังส่วนลึกที่สุดของหัวใจ บอกกับตัวเองว่า เธอจะอ่อนแอ ไม่ได้ พ่อที่ป่วยอยู่บนเตียงไม่อนุญาตให้เธออ่อนแอ

รถโดยสารก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมา นีรชากังวลใจมากเช้านี้เธอมีเรียนสองวิชาที่สำคัญมาก ได้ยินมาว่าอาจารย์ จะเชิญนักศึกษาที่อาจารย์ภาคภูมิใจที่สุด มาช่วยเป็น วิทยากรในการฝึกวิเคราะห์ข่าว นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยาก เพราะฉะนั้นเธอจะสายไม่ได้

“ปั้นๆ…”อยู่ ๆ ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นมา โอ๊ะ….สงสัยเธอ จะยืนขวางทางคนอื่น นีรชารีบขยับหลบทันที โดยที่ สายตาของเธอยังคงชะเง้อมองทางรถโดยสารอยู่

“ปั้นๆ…”เสียงแตรรถดังขึ้นอีกครั้ง นีรชาขมวดคิ้ว มอง ดูตำแหน่งที่ตัวเองยืน ก็เห็นว่าไม่ได้ไป ขวางทางใครสัก หน่อย และนี่มันก็ป้ายรถเมล์ รถยนต์ส่วนตัวมีสิทธิ์อะไรมา วิ่ง นีรชา กระวนกระวายและร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เธอหวัง ให้มีรถโดยสารประจำทางปรากฏขึ้นมาในไม่ช้า

“ปั้นๆ…” รถคนนี้ยังคงบีบแตรดังลั่นไม่ยอมหยุด”กลัวคน เขาไม่รู้หรือไง ว่ามีรถหรูอ่ะ” เธอพูดในใจ นีรชาทนไม่ได้ จึงหันไปมองทางเขา”จะบีบอะไรกันนักกันหนาคะ ฉันไม่ได้ ยืนขวางทางคุณสักหน่อย”

กระจกรถหรูลัมโบร์กินีค่อยๆ เลื่อนลงมาช้าๆ ภัสกรณ์ที่ มือหนึ่งจับพวงมาลัย มือหนึ่งวางอยู่บนหน้าต่างรถกำลังมองนีรชาด้วยสายตาแพรวพราว และยิ้มมุมปา กน้อยๆ ให้เธอ

นีรชาอึ้งไปสามวิ ก่อนจะมีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคนที่เธอ เกลียดชังอย่างเขา ซึ่งวิธีที่ดีที่สุดก็คือการไม่สนใจ

เธอหันหลังให้เขา ทำเหมือนภัสกรณ์เป็นแค่อากาศธาตุ นีรชาก็ยืนต่อแถวของเธอไป แม้แต่หางตายังไม่แลภัส กรณ์เลยสักนิด

คิ้วหนาของภัสกรณ์ย่นเข้าหากัน ไม่พอใจที่ผู้หญิงคน นี้ไม่สนใจเขา เพราะไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับเขามาก่อน อย่างนี้ต้องโดนสั่งสอนหน่อยแล้ว

ภัสกรณ์ขับไปจอดข้างๆ นีรชา เขาเอื้อมมือเปิดประตูที่ นั่งผู้โดยสาร แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นีรชา ขึ้นรถ”

“หะ”นี่เขารู้จักชื่อเธอได้ยังไง นีรชาหันไปมองภัสกรณ์ แววตาเต็มไปด้วยความอยากรู้

แสงแดดส่องกระทบใบหน้าเล็กๆ ดวงตาสดใส นัยน์ตาสี ดำขลับ ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อยด้วยความตกใจ น่ารักไร้เดียงสาจริงๆ