ตอนที่ 13 มีความสุขก็ดี

พอวิ่งออกมาพันประตูร้านได้ เธอก็โล่งใจ โชคดีที่เธอ เคยวิ่งระยะไกลมาก่อน มิเช่นนั้นก็ไม่อยากจะคิดเลยว่า ถ้าถูกผู้ชายคนนั้นจับได้แล้วจะเป็นยังไง ซึ่งมันคงไม่เป็น ผลดีกับเธอแน่

สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านร่างกายของเธอ ท่ามกลาง บรรยากาศที่เย็นสบาย นีรชาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หัวใจ ที่เต้นแรงก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆ สงบลง นีรชาไม่ได้เห็น บรรยากาศตอนกลางคืนของเมืองนี้มานานแค่ไหนแล้ว เธอเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน

เพราะตั้งแต่สิทธิ์ชานนพ่อของเธอล้มป่วย นีรชาก็กลาย เป็นเสาหลักของบ้าน กลางวันต้องเรียนหนังสือ ตกกลาง คืนก็ต้องไปทำงานตั้งสามที่ และกลับบ้านตอนฟ้าใกล้จะ สางเป็นประจำ

พอคิดถึงหน้าพ่อ ในใจเธอเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย นีรชาเอ๊ย…ทำไมเธอถึงได้หุนหันพลันแล่น ทั้งที่เธอก็รู้อยู่ ว่าผู้หญิงพวกนั้นมันเป็นยังไง
งานที่ร้าน Prague restaurant เป็นงานที่ได้ค่าจ้างสูง ที่สุด…แต่ทำไมเธอถึงได้ยอมแพ้คนพวกนั้นง่ายๆ ล่ะ

แล้วเธอจะทำยังไงกับค่ารักษาพยาบาลของพ่อ แม่เลี้ยง อย่างตมิสาก็เริ่มคบกับคนอื่นลับหลังพ่อ เลือกเส้นทางใหม่ ให้ตัวเอง ส่วนพี่สาวกำมะลออย่างมุกมณี ถึงแม้จะมีเงิน เดือนสูง แต่เธอก็ใช้จ่ายเงินมากเหมือนกัน เงินที่เธอหามา ได้ก็ยังไม่พอใช้เลย ฉะนั้นนีรชาจึงต้องแบกรับภาระค่าใช้ จ่ายทั้งหมดไว้คนเดียว

แต่ตอนนี้ เธอกลับชวดงานนี้ไป

ภัสกรณ์..นายมันสมควรตาย เป็นประธานบริษัทประสา อะไร ทำตัวไร้สาระ แถมยังเลือกผู้หญิงได้ห่วยแตกมาก ดู เผินๆ เขาก็เป็นแค่ผู้ชายเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง

นีรชากลุ้มใจจนคิ้วขมวด ในใจเอาแต่สาปแช่งภัสกรณ์อยู่ อย่างนั้น

เฮ้อ…แต่จะทำไงได้ล่ะ ตอนนี้เธอก็ต้องหางานใหม่ ไม่ อย่างนั้นจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่ายาให้พ่อทุกวัน นีรชา มองไปรอบๆ เธอหวังว่าจะเห็นป้ายปิดประกาศรับสมัครงานตามอาคารต่างๆ

โอ๊ะ…. ดวงตาของเธอเบิกโต

รถเก๋งสีดำคันหนึ่งจอดอยู่บนถนน กระจกรถเปิดอยู่ มี ชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาแจ่มใสคู่นั้นกำลังจับจ้องไปที่ สัญญาณไฟจราจรบนถนน นิ้วมือเรียวยาวของเขาวางทาบ อยู่บนหน้าต่างรถ

นีรชาตัวสั่นเทา เธอสุดจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลริน ออกมา เอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร้องไห้ เสียงดังออกมา

เป็นเขาจริงๆ ด้วย…ระภพ เขาคือพี่ภพของเธอนั่นเอง เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากที่พ่อล้มละลาย เพื่อที่จะ หลบหนีเจ้าหนี้ ครอบครัวของพวกเธอจึงต้องย้ายมาอยู่ เมืองซี โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดันหายไปอีก ตั้งแต่นั้น มาเธอก็ขาดการติดต่อกับประภพ แล้วเขามาอยู่ที่เมืองซี ได้ยังไงกัน

นีรชารู้สึกว่าหัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้น มองดูผู้ชายที่ นั่งอยู่ในรถอย่างเหม่อลอย เธอรีบวิ่งตรงไปที่รถคันนั้นอย่างไม่คิดชีวิต

ไม่ทันแล้ว…ไฟเขียวแล้ว รถเก๋งสีดำคนนั้นสตาร์ทเครื่อง แล้วก็ขับออกไป

“พี่ภพค่ะ…รอน้ำด้วย…พี่ภพ”สายตาของผู้คนที่อยู่บน ท้องถนนมองเธอด้วยความประหลาดใจ นีรชาวิ่งไล่ ตามรถเก๋งสีดำคันนั้นอย่างบ้าคลั่ง สองมือโบกไปมา ใบ หน้าเล็กๆ นั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

เธอย้ายมาอยู่ที่นี่สามปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเขาอีก ครั้ง

ประภพ…รูปร่างหน้าตาของเขายังคงเหมือนเดิมไม่ เปลี่ยนแปลง ทั้งหล่อและสง่างาม เหมือนเดิมไม่มีผิด หลายปีที่ผ่านมานี้เขามีความสุขดีใช่ไหม

เขาเป็นลูกชายคนเดียวของนายกเทศมนตรี ชีวิตของเขา ต้องดีกว่าคนที่ครอบครัวล้มละลายอย่างเธออยู่แล้วแห ล่ะ….

ดีแล้วล่ะ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
เห็นเขามีความสุขดี….เธอก็ดีใจ

สัญญาณไฟจราจรหายไปแล้ว นีรชาปล่อยให้น้ำตาไหล ลงมาอาบแก้ม เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างเคว้งคว้างไร้จุด หมาย ทีละก้าวๆ และแต่ละก้าวมันช่างยากเย็นเหลือเกิน