ตอนที่ 125 ไม่รู้จักพอ

ย้ายของไปที่บ้านของเขาเหรอ? ได้ยินคำพูดของนิรชา ภัสกรณ์ถึงกับใจ

หยุดเต้น

เธอร้อนรนทนไม่ไหวที่จะแยกความสัมพันธ์กับเขา? ดวงตา คมกริมของ ส กรณ์เต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าที่หล่อเหลาดูเย็นชากว่าเดิม เงียบและไม่ พูดอะไร

นีรชาจ้องที่ภัสกรณ์อย่างระมัดระวัง เห็นถึงอารมณ์บนหน้าของเขา ในใจ

รู้สึกท่าจะไม่ดีเท่าไหร่

ความจริงเธอก็ไม่ได้อยากไปบ้านของภัสกรณ์อีกแล้ว แต่สถานการณ์ตอนนี้ เขาอยู่ตรงข้ามเธอ เธอรู้สึกมันอึดอัดจริงๆ แต่เพื่อสิ่งของที่มีค่าของพ่อ ไม่ว่า ยังไงก็ต้องไปเอา

…..คุณไม่สะดวก… นรชายังไม่ทันพูดจบ ภัสกรณ์ก็พูดเนิบๆว่า “พรุ่ง นี้ตอน เธอก็มาเอา” เสียงแข็งกระด้าง

“อ๋อ ดี ขอบคุณค่ะ” นีรชาพูดเบาๆ ดวงตารีบมองไปข้างนอกหน้าต่าง ไม่ กล้ามองที่ภัสกรณ์อีก

ใจของภัสกรณ์กลับยิ่งโมโห เขาเป็นปีศาจ? ทำไมนีรชาถึงมองเขาเหมือน เห็นผีเลย? พูดคุยกับนรุตม์สนุกสนาน

ใจหาทางระบายออก ภัสกรณ์เหยียบคันเร่ง! รถที่วิ่งได้อย่างราบรื่นจู่ๆก็เร็ว อย่างบ้าคลั่ง สามคนที่อยู่ในรถต่างตกใจร้องทันที จันทร์ฉายถามนรุตม์เกี่ยวกับสวัสดิการของบริษัทของพวกเขา ภัสกรณ์ ทำให้ศูนย์กลางของแรงโน้มถ่วงของเธอไม่มั่นคง จู่ๆเขาก็ล้มลงบนตัวของน

กลิ่นหอมของผู้หญิงที่เป็นเอกลักษณ์พุ่งเต็มจมูกของนรุตม์ เขาสูดลมหายใจ ลึกๆ กลิ่นของจันทร์ฉายมันพิเศษมาก เขาชอบมันมาก

แขนยันร่างกายของจันทร์ฉายไว้ นรุตม์ถามอย่างเป็นห่วง “จันทร์ฉาย คุณ ไม่เป็นไรนะ”

“โอ้โอ้ไม่เป็นไรค่ะ” ร่างกายของจันทร์ฉายเกือบจะถูกโอบกอดโดยนรุตม์ ร่างกายของพวกเขาแนบชิดติดกัน จันทร์ฉายสามารถรู้สึกนรุตม์ใต้เสื้อบางๆ กล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง หน้าก็แดงทันที

ภัสกรณ์มองผ่านกระจกด้านหลังนรุตม์และจันทร์ฉายกับปฏิสัมพันธ์ที่ คลุมเครือ และเหลือบมอง รยาอีก

นีรชาที่เพิ่งจะตกใจที่ภัสกรณ์เร่งรถ ร่างกายของเขาเอียงไปด้านข้างของ เทียนหยิ่ง แต่เธอยึดติดราวเหนือหน้าต่างรถไว้ จนนิ้วมือเป็นสีขาว ฉันก็ ปฏิเสธที่จะพึ่งพาภัสกรณ์มากขึ้น

เกรงกลัวเหมือนร่างกายไปสัมผัสแล้ว

ภัสกรณ์นิ่ง หมุนพวกมาลัยอย่างรุนแรง รถโค้งไปทางซ้ายอย่างรุนแรง ด้วย ความเร็วที่รุนแรง นีรชาร่างกายไม่มั่นคงอีกต่อไป ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงบนตัว ของภัสกรณ์

ไม่อยากจะแตะต้องร่างกายของภัสกรณ์ นีรชาทำได้แค่พยายามเอาตัวเอง หลีกไปด้านข้าง ผลคือจมูกได้ล้มไปแขนของเขาอย่างแรง! “โอ๊ยยย เจ็บ” นีรชาลูบ จมูกตัวเอง ปนเจ็บ

“คุณแทน คุณกำลังเล่นบ้าอะไรเนี่ย!” นรุตม์มองไปแทนอย่างจองหอง แต่ใน ใจกลับเต็มไปด้วยความสุข แอบขอบคุณภัสกรณ์ เพราะร่างกายของจันทร์ ฉายได้ถูกกดเข้าไปในแขนของเขา

ได้ยินนีรชาร้องเจ็บ ภัสกรณ์ ขมวดคิ้ว แอบมีอาการหงุดหงิด เหยียบเบรก

รถ เอารถหยุด

“มานี้ ฉันดูหน่อย!” ดึงหน้าของเรามา ตรวจใบหน้าของเราอย่าง

ระมัดระวังผ่านไฟในรถ

“ไม่เป็นไร มันก็แค่ชน นรชากระซิบ อยากผลักมือของภัสกรณ์ออก แต่ยัง กลัวว่าภสกรณ์จะเข้าใกล้ตัวเธออีก

จมูกเล็กๆเริ่มเป็นสีแดง แต่ก็ยังไม่รุนแรงมาก ภัสกรณ์ชมวดคิ้วแน่น จ้องนีรช

า “ผู้หญิงโง่”

ผู้หญิงโง่ คุณจะไม่ล้มลงในอ้อมแขนของฉันเหรอ มันจะดีกว่าที่จมูกไปล้ม เจ็บ ก็จะไม่เข้าไปในแขนของเขา

ภัสกรณ์มองอย่างลึกซึ้งที่ตาของนีรชา เหมือนอยากจะเข้าไปในใจของเขา

ใจของนีรชาจู่ๆก็เต้นเร็วขึ้น หายใจเริ่มรำบาก เธอต้องการที่จะหลีกเลี่ยง สายตาของเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไมสายตาถึงได้ติดอยู่ในตาของภัสกรณ์ นั่นเป็น วิธีเดียวที่ภัสกรณ์ดู

นีรชาตาแป๋ว การต่อสู้และความสับสนในสายตาชัดเจน เธอไม่ได้รู้ว่าวิธีการ ที่น่าตื่นเต้นเธอดูสับสนและสิ้นหวังมันน่ายั่งเย้าตรงไหน ภัสกร อยากจะจูบนีรชามากๆ

ยืดแขนไปโอบรอบๆเอวของเรา เอาเธอมาใกล้ชิดกับตัวเอง จมูกของพวก เขาเกือบจะแนบชิด ภัสกรณ์หายใจออกความร้อนฟันที่ใบหน้าของนีรชา ร้อนๆ จั๊กจี้จั๊กจี้

สถานการณ์ที่จันทร์ฉายที่เบาะหลังมองไปด้านหน้า ตื่นเต้น ว้าววว ภัสกรณ์ และนิรชาแบบนี้อบอุ่นมากอะ

เธอสนับสนุนให้ภัสกรณ์และเราอยู่ด้วยกัน!

“ท่านประธาน จูบน้ำ จูบน้ำ อย่าลังเลค่ะ จันทร์ฉายชัยร์อย่างตื่นเต้น

เหมือนนีรชาได้เข้าไปในความฝัน กลับถูกเสียงของจันทร์ฉายปลุกให้ตื่น กลับมามีสติถึงรู้ว่าตัวเองและภัสกรณ์กำลังอยู่ในท่าทางที่จ้องกันอย่างอบอุ่น

รีบผลักภัสกรณ์ออก หน้าแดงราวกับลูกมะเขือเทศสีแดง หัวใจก็เต้นแรง

ระรัว

ความตั้งใจของตัวเองถูกเปิดเผยโดยจันทร์ฉาย ภัสกรณ์อายนิดหน่อย หลัง จากนั้นก็จ้องที่จันทร์ฉายอย่างดุดัน

รถหยุดที่ใต้ตึกของบ้านจันทร์ฉาย ภัสกรณ์จำหมายเลขชั้นและหมายเลข อย่างเงียบๆ

“น้ำ ฉันรู้สึกว่าท่านประธานรักเธอจริงๆนะ เธอไปอยู่กับเขาเถอะ” พอกลับ เข้าบ้านจันทร์ฉายก็เริ่มพูดเกี่ยวกับภัสกรณ์

นรชาตกใจเบาๆ ลักษณะมีสติขึ้นมา วันนี้ตัวเองทำตัวแปลกๆไป ทำไมมองสายตาของภัสกรณ์ ใจถึงมีความรู้สึก เจ็บ? ไม่หัวแข็งและเย็นชา ภัสกรณ์ไม่ป่าเถื่อนมาก ทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นเคย สายตาของเขาเหมือนมีเวทมนตร์มหัศจรรย์ ที่สามารถดูดตัวเองได้อย่าง

ง่ายดาย

แกว่งหัว นีรชาพยายามสะบัดความคิดที่ยุ่งเหยิงเหล่านี้ พูดอย่างเรียบๆ “จันทร์ฉาย นอนเถอะ วันนี้ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้

“น้ำ ฉันไม่เข้าใจเธอกำลังหนีอะไรอยู่เหรอ ท่านประธานชัดเจนมากว่ารักเธอ เธอดูไม่ออกเหรอ?” จันทร์ฉายเปิดปากอย่างโกรธนิดหน่อย เธอไม่เข้าใจ นีรชาจะหยั่งไปทำไม

“เขารักฉัน ฉันก็ต้องรับมันไว้งั้นเหรอ?” นีรชารู้สึกว่าตรรกะของจันทร์ฉาย แปลกมาก

จันทร์ฉายตกใจถึงกลับพูดไม่ออก “หรือว่าเธอไม่รักเขา?” ท่านประธานเป็น ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมมาก นอกจากนิสัยที่ชอบใช้ความรุนแรงแล้ว ก็ยังนับว่าดี มากๆ ผู้หญิงต่างรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์มาก คาดไม่ถึงว่าเราจะไม่รู้สึกอะไรเลย

“ใช่ ฉันไม่ได้รักเขา ฉันกับเขาไม่เหมาะสมกัน นิสัยของเขาฉันรับไม่ได้” นีรช าเปิดปากอย่างเหนือแล้ว

ข้าวมือนี้ของวันค่อนข้างเหนื่อยแล้ว กังวลอยู่ตลอดเวลา กลัวภัสกรณ์จะทํ เรื่องอะไรกับเธออีก

แต่วันนี้แปลกมากภัสกรณ์แปลกไปไม่พูดไม่จา นีรชาค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับ มัน ภัสกรณ์ไม่เคยเป็นคนที่พูดดี นีรชาไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถปล่อยเธอไป ได้จริงๆ เหมือนดาบที่แขวนอยู่บนหัวของเธอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ดาบจะหลุดออกมา ทำให้

เธอตาย

ความรู้สึกแบบนี้มันเหนื่อยจริงๆ

” ด ด ด ด ด…* โทรศัพท์ของจันทร์ฉายดังขึ้น

“ฮัลโหลค่ะแม่…… จันทร์ฉายหยิบโทรศัพท์ไปที่ระเบียง นีรชาเอาตัวเองขอ ตัวอยู่บนโซฟา กำลังจะผิดตาพักผ่อนสักพัก “ติ๊ง” โทรศัพท์ของเธอมีข้อความ

เข้ามา

เปิดโทรศัพท์ ข้อความโดดเข้ามาในม่านตา

“ลงมาข้างล่าง ฉันกำลังรอเธอในรถ ข้อความของภัสกรณ์ ประโยคสั้นๆ แต่ ใช้อำนาจบาตรใหญ่

นรชาตอบกลับอย่างไม่ลังเล “สายไปแล้ว ฉันเข้านอนแล้ว มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ ค่อยคุยกันเถอะ”

“ไม่อยากเอากล่องกระดาษกลับแล้วเหรอ?”

ขู่อีกแล้ว! เมื่อไหร่ผู้ชายคนนี้ถึงจะรู้จักการพูดจาดีๆนะ? นีรชาขมวดคิ้ว

คิดสักพักก็ตัดสินใจลงไป ถึงยังไงจันทร์ฉายก็คุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง ตึก ที่นี่ก็มีแค่ห้าชั้น ถ้าภัสกรณ์จะทำอะไรเธอก็แค่ร้องตะโกน แค่นี้จันทร์ฉายก็ได้ ยินแล้ว

หยิบโทรศัพท์ลงไปด้วย รถของภัสกรณ์จอดอยู่ใต้ตึกจริงๆ บูคาดิสีดำ ใน ความมีอยังเห็นได้ชัดเจน

นีรชาเพิ่งจะเกินออกมาจากประตูตึก ประตูรถที่ที่นั่งด้านหลังก็เปิดออก นิรช าหายใจเข้าลึก เพื่อให้กำลังใจตัวเอง ค่อยๆเดินไปหน้าประตูรถ

แปลกมาก ทําไมสกรณ์ถึงนั่งที่นั่งด้านหลังละ?

นีรชาที่เพิ่งเดินมาถึงหน้าประตู มือขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาดึงเธอเข้าไป ประตู รถ ปิดดัง ปัง”

“นี่คุณแทน…” นีรชาตะโกน ร่างกายถูกบดในเบาะหลัง ลมหายใจที่ร้อน แรงรดที่หน้าเธอ มือใหญ่คว้าคางของเธออย่างแรง ลิ้นของภัสกรณ์เข้าไปใน ปากเล็กๆของเธออย่างรวดเร็ว

นีรชาตระหนักว่าตัวเองเพิ่งจะเป็นผู้บริสุทธิ์ ! ภัสกรณ์เกือบจะบ้าคลั่ง ปากของเธอ สูดลมหายใจของเธอ เธอไม่มีโอกาสที่จะร้องขอความช่วยเหลือ

ภัสกรณ์ที่ทรมานมาหลายวัน ในที่สุดวันนี้ตอนมืดก็ได้จูบอีกครั้ง

หวานอร่อย หวานอร่อยไม่มีที่ติ พอใจ พอใจอย่างไม่มีที่ติ

นี่คือความรู้สึกทั้งหมดของภัสกรณ์ในขณะนี้ เหมือนคนที่หิวกระหายใกล้ตาย ที่ทะเลทราย พอเห็นน้ำใสก็ปีนข้ามอย่างบ้าคลั่ง มือตักน้ำดื่ม คอแห้งถูกปลอบ ใจด้วยน้ำที่เย็น รสชาติเหมือนที่นึกไว้ มันเป็นความสุขที่ร้ายแรงจริงๆ

จูบที่มาพร้อมความเฝ้าคิดถึง ถูกภัสกรณ์แสดงออกมาอย่างเกือบบ้าคลั่ง แรงกำลังที่มาพร้อมความน่าตกใจ! แม้แต่คนที่หัวใจตังหิน ยังถูกความบ้าคลั่งของเขาชวนให้สนใจ ยิ่งกว่านั้นคือ

นิรชา!

นีราค่อยๆถูกสยบลง เคลิ้มกับการจูบนี้

รู้สึกถึงความยอมแพ้ของนีรชา ยิ่งปลุกเร้าภัสกรณ์ยิ่งขึ้น อย่างช้าๆ เขาไม่ได้ พอใจแค่จูบเดียว แต่เขากลับต้องการอย่างมาก…..