ตอนที่122 ไปยุ่งกับเธออีก
“โอเค” สมภพพนักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
ในโถงใหญ่ด้านในนั่งเต็มไปด้วยคนที่รอหนังเริ่มฉาย สมภพกวาดสายตาไป รอบๆ จู่ๆตาก็ถูกดึงดูดโดยรูปร่างที่ละเอียดอ่อนในมุม
ก้มหัวอยู่ ผมยาวค่อยๆปิดมาครึ่งใบหน้า เค้าโครงที่คุ้นเคย เหมือนใครสัก
คนสุดๆ
หัวใจของสมภพเต้นระรัวขึ้นมา ข่มอารมณ์ตื่นเต้นไว้ไม่ได้ เขาวิ่งอย่าง รวดเร็วไปยังรูปเงาที่ละเอียดอ่อน
“พี่สมภพ ทำอะไรคะ?” ธวัลมองที่สมภพที่จู่ๆก็วิ่งไปตรงนั้น เธอเลยรีบวิ่งตาม
ไป
ยิ่งใกล้เข้าไป ใจของสมภพก็ยิ่งเต้นรัวขึ้น ห่างกับเธอไม่กี่ก้าวก็ได้หยุด
เขาจำได้ไม่เคยผิด ผู้หญิงที่นั่งอยู่นั่นเป็นนีรชาจริงๆ
พันหมื่นคำพูดต่างทะลักในใจ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ สมภพ อยากเปิดปากพูดแต่กลับรู้สึกว่าคอเขาถูกบล็อคไว้อย่างรุนแรง
ธวัลที่ก็ตามมาด้วย พอมองก็รู้เลยว่าเป็นนีรชาที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับ การเล่นโทรศัพท์ อิจฉาตาร้อนในใจเหมือนกับงูพิษปืนเข้าไปในจิตใจเธอ ใบหน้าที่ทรงเสน่ห์กลับบูดเบี้ยว สมภพที่ยืนเงียบๆอยู่ด้านหน้าของนิรชา ไม่กล้าพูด กลัวที่จะเปิดปากพูด นีรชาก็จะหายไปตลอดกาล เขาก็ยังต้องรออีกหลายปี
เหมือนกับรู้สึกถึงสายตาของสมภพ จู่ๆเราก็เงยหัวขึ้นมา
สบตากันกับสมภพ
ผสมภพ….
ตาดำนีรชาเต็มไปด้วยความตกตะลึง แถมยัง…..สนไม่เข้าคายไม่ออก
“น้ำ! เธอจะไปไหนเหรอ? ฉันเคยโทรศัพท์หาพี่สาวของเธอ เขาบอกว่าเธอ เกิดอุบัติเหตุรถยนต์เสียชีวิต” สมภพรู้สึกเหมือนกำลังฝัน ไม่อยากจะเชื่อว่า เขาจะได้เจอนีรชา กรอบ
“หะ? ฉันไม่ได้รถคล่ำ ฉัน ฉันไปอาศัยอยู่ที่อเมริกาพักหนึ่ง” ดวงตาของนีรชา มองอย่างไวไปที่ธวัลที่อยู่ด้านข้างสมภพ กล่าวอย่างนิ่งๆ
บนใบหน้าของสมภพที่อบอุ่นตลอดมากลับมีเร่งรีบบ้าง “น้ำ เธออยู่ที่อเมริกา สบายดีไหม?”
“เธอสบายดีไหม มันเกี่ยวอะไรกับพี่? พี่สมภพ พี่อาจจะเป็นห่วงมากเกินไป แล้วนะ? “ เสียงปรี๊ดของธวัลดังขึ้นมา คำพูดคือพูดกับสมภพ แต่ดวงตาที่โมโห กลับจกอาฆาตไป นีรชา
ไม่อยากเข้าไปเกี่ยวข้องการโต้เถียงระหว่างสมภพและธวัล นีรชาลุกขึ้นยืน บีบยิ้มให้กับสมภพ “พี่สมภพ เพื่อนของฉันอีกพักก็จะมาแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ และพยักหน้าเล็กน้อยอย่างมีมารยาทให้กับธวัล พร้อมที่จะเดินไปข้างใน
“นีรชา ฉันจะเตือนเธอ! อยู่ให้ห่างจากคู่หมั้นของฉันหน่อย! หยุดทำตัวเป็นคน ขั้นต่า!” ธวัลกล่าวอย่างรุนแรง
“ธวัล เธอจะมาเกินไปแล้วนะ! เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรอยู่? ขอโทษน้ำ เดี๋ยวนี้!” สมภพที่อ่อนโยน เสียงดังขึ้นมา
สมภพที่ไม่เคยพูดจารุนแรงกับธวัล เธอทำหน้าไม่ถูก ในใจกลับยิ่งเกลียด นีรชามากขึ้น! กัดริมฝีปากอย่างเอาตายจ้องไปที่สมภพ “พสมภพ พี่บอกให้ฉัน ขอโทษผู้หญิงคนนี้เหรอ?”
“ใช่ น้ำเป็นเพื่อนของพี่ เธอพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้กับเขาไม่ได้!” สีหน้า
สมภพดุดัน
ธวัลโกรธจนตัวสั่น น้ำตาไหลรินออกมา “พี่สมภพ ฉันคลอดลูกของพี่นะ อยู่ ข้างๆ ตลอดมา ฉันมีตรงไหนที่ไม่ดีเท่าผู้หญิงคนนี้? คิดไม่ถึงว่าพี่จะกล้าตล วาดฉันเพื่อผู้หญิงคนนี้!
สมภพถอนหายใจ พูดถึงลูกชาย เขาก็เริ่มใจอ่อน ดวงตาไม่มองธวัลอีก กัม หน้าพูดกับนีรชา “นํา ธวัลเธอผิด พี่ขอโทษแทนด้วย”
พี่ขอโทษแทนเขาด้วย
เพราะประโยคนี้ของสมภพทำให้ใจนีรชาจุกขึ้นมา
เขาขอโทษแทนเธอ? ในฐานะอะไร? เธอเป็นแม่ของลูกชายเขา เป็นคนของ ตัวเอง เป็นคนในครอบครัว ดังนั้นเขาถึงมีสิทธิที่จะขอโทษแทนเธอ ไม่ใช่เห รอ? เธอนีรชา ในความคิดของสมภพ เขาเป็นคนนอกไปแล้ว ไม่สามารถกลับ เข้าไปในชีวิตของเขาได้อีกแล้ว
อดกลั้นความเจ็บปวดภายในจิตใจ นิรชายิ้มให้กับสมภพ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ได้
ถือสา
หันตัวเดินเข้าไปที่ประตู เธอกลัวว่าถ้าข้าไปอีกสักวินาที น้ำตาของเธออาจจะ ไหลออกมา การแกล้งทำเป็นแข็งแกร่งของเธอจะพังถลาย และความอ่อนแอ ของเธอทั้งหมดก็จะปรากฏออกมา
ไม่มีอารมณ์ที่จะดูหนังทันที โรซาโทรศัพท์หาจันทร์ฉาย “จันทร์ฉาย เธอถึง ไหนแล้วจู่ๆฉันก็ไม่อยากดูหนังแล้ว ฉันกลับก่อนนะ เธอไปดูเองนะ
“ฉันเพิ่งมาถึงโรงหนัง เธออยู่ไหน?” พูดเสร็จ จันทร์ฉายก็เห็นนีรชาในฝูงชน
“น้ำ เป็นอะไรทำไมจู่ๆก็ไม่อยากดูหนังแล้วละ?”
“ไม่มีอะไร อารมณ์ไม่ค่อยดี “ นีรชาขมวดคิ้วกล่าว
“งั้นพวกเราไปทานเข้ากันเถอะ! ในเมืองมีร้านอาหารญี่ปุ่นเพิ่งเปิดใหม่รสชาติ ไม่เลว ฉันเลี้ยงเอง! ฉลองวันนี้ลาออกจากงาน
“โอเค” เห็นอารมณ์เพื่อนรักที่กำลังฮึกเหิมสุดๆ นีรชาก็ยากที่จะปฏิเสธ
ร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่มองๆดูก็ไม่เลว ด้านนอกตกแต่งอย่างมีระดับ ที่ ประตูวางด้วยโถปลาสองก้อน ด้านในปลูกต้นพลับพลึงน้ำ เลี้ยงปลาทอง มอง ไปสวยงามมากๆ พนักงานที่หน้าประตูมองที่นีรชาและจันทร์ฉาย และพูดอย่างขอโทษว่า “คุณ ผู้หญิงทั้งสอง ตอนนี้ยังไม่มีโต๊ะว่าง คุณจะกรุณารอในห้องพักสักครู่ได้ไหม
คะ
“ได้” รอสักพักก็สักพัก ถึงยังไงก็ไม่ได้หิวมาก
ทั้งสองคาเดินตามพนักงานเข้าไปด้านห้องที่ตกแต่งอย่างสวยงามสง่า
จันทร์ฉายที่เดินอยู่ด้านหน้าจู่ๆก็หยุดเดิน หันหน้ากลับมาอย่างอึกอัก พูดกับ นีรชาว่า “น้ำ คุณภัสกรณ์
“หะ?” นีรชาแปลกใจว่าทำไมเธอถึงพูดถึงภัสกรณ์
“คุณภัสกรณ์อยู่ด้านใน” จันทร์ฉายพูด ผู้ชายสองคนที่ด้านในได้ยินเสียง ของจันทร์ฉาย ก็หันหน้าพร้อมกัน
คำพูดที่ชัดเจนของจันทร์ฉาย นีรชาที่เพิ่งจะดึงจันทร์ฉายออกไป แต่มันกลับ ไม่ทันเสียแล้ว
แววตาของภัสกรณ์จ้องอย่างลึกซึ้งที่นีรชา ใจนีรชาสั่นเทา
“คุณจันทร์ฉาย บังเอิญจริงๆนะครับ” นรุตม์มองจันทร์ฉาย “พวกคุณก็เข้ามา รอด้วยเหรอ? มันจะดีกว่านี้ถ้าพวกเรามานั่งด้วยกัน
จันทร์ฉายมองสีหน้าที่ขีดเซียวของนีรชา และมองสีหน้าที่ดุดันของภัสกรณ์ รำบากใจที่จะพูดกับนรุตม์ “ขอบคุณความหวังดีของคุณนรุตม์ค่ะ พวกเรายัง ต้องไปร้านอื่นๆอีก ลาก่อนค่ะ” “หยุด” ภัสกรณ์พูดอย่างเรียบๆ เท้าของนีรชาและจันทร์ฉายถึงกับต้องชะงัก
หลังจากซะงักงั้นอยู่พักนึง นิรชาดึงจันทร์ฉายที่กำลังจะเดินไว้
“นีรชา ถ้าเธอกล้าไป จันทร์ฉายก็อย่าหวังจะหางานอะไรได้ที่เมือง
อำานาจมืดเริ่มคลุกคาม
นีรชาสั่นไปทั้งตัว ผู้ชายคนนี้นอกจากใช้อำนาจก็ทำอย่างไม่เป็นแล้วเหรอ? เมื่อก่อนก็ใช้ฟอเธอมาบังคับเธอ เดี๋ยวนี้ก็มาใช้จันทร์ฉาย
ทำไมคนทุกคนที่เธอสนใจจะต้องกลายมาเป็นเครื่องมือบังคับเธอ?
ภัสกรณ์ คุณห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย?
นีรชาหยุดก้าวเท้า หันหลังให้ภัสกรณ์ ร่างเพรียวกลับเป็นเพราะว่าคำพูดที่ ชอบใช้อำนาจและร่างกายที่แข็งทื่อ
“น้ำ เดิน! ฉันไม่เชื่อว่าถ้าออกไปจากที่นี่วันนี้ มันจะทำให้ฉันหางานไม่ได้ จริงๆ! จันทร์ฉายไม่กลัวอำนาจของกัสกรณ์! ไม่เชื่อว่าภัสกรณ์จะขัดขวางได้
นีรชากลับไม่กล้ามองโลกในแง่ดีขนาดนี้ กำลังของภัสกรณ์ไม่มีใครรู้ดีเท่า นีรชา อำนาจในเมืองCของเขาเยอะมาก เยอะเกินกว่าที่จันทร์ฉายจะ จินตนาการได้ เธอไม่สามารถให้เพื่อนมาช่วยด้วยได้
“จันทร์ฉาน ฉันหิวแล้ว ทานที่นี่เถอะ” นีรชามองที่จันทร์ฉาย สายตาอ้อนวอน
มองที่อารมณ์ของนีรช จันทร์ฉายทำได้แค่พยักหน้า ทั้งสองคนนั่งลงไปที่ เก้าอี้อย่างไม่เต็มใจ นั่งตรงข้ามภัสกรณ์และนรุตม์พอดี “น้ำ ไม่ต้องเครียดขนาดนั้นนะ แหนมันไปกินคุณหรอก นรุตม์มองที่มีรา ไม่ สบายใจนิดหน่อย ภัสกรณ์ก็หล่อขนาดนี้ รวยก็รวย ความสามารถในการทำ ธุรกิจก็อันดับหนึ่ง เขาชอบนิรชา นิรชาควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาดู ไม่มีความเต็มใจ นรุตม์ว่ามันไม่คุ้มค่าสําหรับภัสกรณ์เลย
ภัสกรณ์กอดหน้าอกนั่งเงียบๆ ไม่พูดสักคำ
ตอนสายที่เขาไปตีกอล์ฟกับภัสกรณ์ เขาไม่มีความอารมณ์ทำอะไรเลย ใน หัวคิดถึงแต่นีรชา เขาอยากเจอไรซา อยากเจอแค่นีรชา สิ่งอื่นก็ไม่สามารถ ดึงดูดความสนใจเขาได้
พอเรชาปรากฏตัวขึ้น ใจของเขาก็เต้นแรงผิดปกติ ใจที่ว่างเปล่าถูกเติมเต็ม ในทันที
แต่อาการของ รมากลับเหมือนน้ำเย็น ราดจากหัวลงมา ทำให้เขาหนาวไปทั้ง
ใจ
นีรชาฝืนยิ้มที่นรุตม์ ไม่ได้พูดอะไร
ทั้งสี่คนเงียบไม่พูดไม่จา บรรยากาศอึดอัดที่สุด
“น้ำ เธอไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนี้นะ แทนมันตกลงจะปล่อยเธอไปแล้ว จากนี้เขา จะไม่รบกวนเธออีกแล้ว” นรุตม์อยากทดสอบ เขาอยากดูปฏิกิริยาของนีรชา ดู ว่านีรชามีความรู้สึกอย่างไรกับภัสกรณ์ แม้ว่านิดๆหน่อยๆ แทนก็ดีขึ้นมากแล้ว
มีแต่นรุตม์ที่รู้ว่าใจของภัสกรณ์นั้นเจ็บปวดขนาดไหน เจ็บปวดราวร้าว เย็น ชา คนอย่างภัสกรณ์ตัดสินทุกอย่างตามใจตัวเอง เย็นชาทำให้คนอื่นเกรงกลัว คิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่เขามีความรัก ทำให้นรุตม์นับถือในนีรชามากๆ ได้ยินคำพูดของนรุตม์ ร่างกายของเราก็สั่นไหว หันหน้ามองที่นรุตม์อย่าง ไม่น่าเชื่อ พูดออกมาอย่างตื่นเต้น “คุณ คุณพูดเรื่องจริงใช่ไหม?
ความดีใจบนใบหน้าของเราออกชัดเจนเป็นอย่างมาก
ใจของภัสกรณ์ความฝันสุดท้ายถูกดับไปแล้ว จริงๆนรุตม์พูดถูก คนข้างๆที่ มองจะมองเห็นชัดที่สุด นีรชาไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขาเลนแม้แต่นิด! ไม่ งั้น เธอจะไม่มีอาการแบบนี้
อาการของนีรชาเหมือนคนที่หิวกระหายมาเป็นเวลานานทันทีที่เห็นน้ำใน ลำธาร ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด
เดิมทีที่อยู่ด้วยกันมา มีแต่ทำให้เธอเจ็บปวด เดิมทีเธอไม่เคยรักเขาเลย แม้แต่นิด มากจนกระทั่ง ตลอดมาไม่เคยแม้แต่จะรู้สึกรักเขา……
สองมือของภัสกรณ์ที่อยู่ใต้โต๊ะกำแน่น ดวงตาคู่นั้นที่ลึกซึ้ง สายตาที่คมชัด เหมือนกับเป็นค่ำคืนที่มืดมน
นรุตม์ยักไหล่ “จริงๆสิ ไม่เชื่อลองถามเขาดู
นีรชาหันหน้ามองที่ภัสกรณ์อย่างจะถาม สายตานี้กลับทำให้ใจของเธอตกใจ ผวาอย่างรุนแรงทันที
นัยตาของภัสกรณ์ เธอมองเห็นบางสิ่งในนั้น สิ่งสิ่งนี้สามารถนำคำคำนี้มา บรรยายได้อย่างเดียวคือ สิ้นหวัง
ตาของภัสกรณ์ นีรชาเห็นมาแล้วก็หลายครั้ง แววตาที่เย็นชา ทำตัวเป็นเด็กๆ ความลุ่มหลง แต่เธอกลับไม่เห็นความสิ้นหวังในสายตาของเขามาก่อน ปล่อยเธอไป จะทําให้ภัสกรณีเจ็บปวดมากไหมนะ? ตลอดมาเธอคิดว่าตัวเอง เป็นเพียงแค่ของเล่นของภัสกรณ์ ตัวเองผิดจริงๆด้วยเหรอ? ภัสกรณ์รักเธอ จริงๆเหรอ?
ในใจเหมือนมีอะไรสักอย่างพุ่งชนอย่างแรง ใจของเธอเหมือนมีอะไรสักอย่าง ค่อยๆโผล่ออกมา….
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ