ตอนที่121 เขาจะไปปล่อยมือ

นิรจาริมไปสิบถามจันทรฉาย บริษัทเชิงเก้นจํากัด? บริษัทเชิงเนจํากัด

ไหน?

“คือบริษัทเชิงเส้นที่เชี่ยวชาญในด้านการทำสำนักงานศูนย์การค้าไง! ผู้ จัดการใหญ่เหมือนจะแต่งงานกับลูกสาวของนายกเทศมนตรีจิระเดช” จันทร์ ฉายมองที่นีรชาอย่างสนใจ และพูดต่อว่า “แต่ว่าในงานพิธีเกิดเหตุวุ่นวาย สุดท้ายแต่งก็ไม่เสร็จสิ้นดี!

“ไม่ได้แต่งเหรอ เป็นไปไม่ได้นะ ก่อนหน้านี้เหมือนเห็นรายงานข่าวบอกว่า ลูกสาวของนายกเทศมนตรีได้ตั้งครรภ์แล้วไม่ใช่เหรอ?” นีรชาตกใจเล็กน้อย ตอนที่สมภพแต่งงานเธอได้ไปอเมริกาแล้ว ความซับซ้อนนี้เธอไม่เข้าใจเลย แม้แต่นิด

เดิมทีพี่สมภพไม่ได้แต่งงานกับคุณธวัล….แต่ครั้งนั้นเห็นพวกเขาที่ห้างสรรพ สินค้าท่าทางมีความสุขกันมาก ชัดว่าได้คลอดbabyแล้ว

“ตอนนั้นคือเตรียมพร้อมแต่ง พิธีการทุกอย่างได้ดำเนินการหมดแล้ว แต่ดู เหมือนในพิธีจะมีคนก่อนเรื่องวุ่นวายขึ้น สุดท้ายพิธีก็จัดไม่สำเร็จ จันทร์ฉาย ได้กล่าวเพิ่มเติมว่า “แต่ว่า ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทเชิงเส้นก็ได้อยู่ด้วยกัน มี ลูกด้วยกัน กับลูกสาวนายกเทศมนตรีนั้นแล้ว ”

นีรชามึนหัวจะเป็นลมเล็กน้อย “งั้นสุดท้ายแต่งหรือไม่แต่งกันแน่นะ?”

“ไม่ได้แต่ง แต่มีลูกอาศัยอยู่ด้วยกัน “ จันทร์ฉายพูด มองที่นีรชา “น้ำ ทำไม ตอนนี้คุณถึงได้สนใจขนาดนี้ละ?ฉันจำได้ว่าคุณไม่ใช่คนชอบนินทานิ!” นีราลังเลอยู่พัก ตัดสินใจไม่บอกจันทร์ฉายเกี่ยวกับเรื่องของเธอและสมภพ เมื่อคืนคุยกับเขาค่อนข้างเยอะแล้ว กลัวว่าสมองเล็กๆของเขาจะรับไม่ไหว

แท้ที่จริงแล้วค่อยข้างวุ่นวายแล้ว เราเองรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอ ภัส กรณ์และสมภพเหมือนก้อนเรื่องราวที่วุ่นวายมาก

” า คุณยังอยากไปลองหน่อยไหม?” จันทร์ฉายถาม

“ไม่! ฉันไม่ไปบริษัทเชิงเส้นเด็ดขาด ฉันดูหน่อยว่ามีงานที่อื่นไหม” เราแม้ จะพูดแบบนี้แต่ในใจกลับไม่มีความมั่นใจที่จะหางานใหม่แล้ว เพราะเธอรู้ว่ายัง ไงกัสกรณ์ก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป…..

“น้ำ วันนี้ฉันจะกลับไปทําเรื่องลาออกที่บริษัท ไปด้วยกันไหม?” จันทร์ฉาย

กล่าวถาม

“อ๋อ…ฉันไม่ไปแล้ว ยังไงฉันก็ไม่ได้ทำงานหลายวันแล้ว ไม่มีอะไรที่บริษัทที่ ต้องเอาไปด้วย และก็ไม่มีเอกสารอะไรที่จะต้องส่งมอบและรับช่วงต่อ” จริงๆ นีราเริ่มขาดความมั่นใจในตัวเองเล็กน้อย ถ้าเธอกลับไปที่บริษัทยังไม่รู้ว่าจะ ถูกภัสกรณ์ทรมานเธอยังไงอีก

“งั้นโอเค ฉันไปก่อน ตอนเที่ยงคงจะกลับมาได้ ใช่เลย ตอนบ่ายพวกเราไป

เดินเล่นกันเถอะ!” จันทร์ฉายเสนอ

“ได้เลย”

เมาค้างตื่นมา ภัสกรณ์รู้สึกปวดหัวเหมือนใกล้จะระเบิดแล้ว

พยายามที่จะลุกขึ้น คาดไม่ถึงว่าตัวเองได้นอนบนพื้นบ้านของนรุตม์ทั้งคืน บนเตียงใหญ่ นรุตม์ที่กำลังหลับอย่างสนิท

แต!!” ภัสกรณ์ตะโกนด้วยความโมโห ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเขาไปนอนที่ ห้องพักแขก ทำไมถึงเอาเขามาทิ้งไว้บนพื้นบ้าน แล้วตัวเองไปนอนบนเตียง!

นรุตม์ถูกทำให้ตื่นตกใจจากความฝัน ด้วยสีหน้าที่ไม่โอเค

“อะไร? คนที่ติดอยู่ในความรักก็ตื่น?” พอเปิดปากก็ถากถาง

บนหน้าของ สกรณ์เป็นสีแดงอ่อนอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วย ความโมโห นรุตม์ นายอย่าบอกนะว่าบ้านของนายไม่มีห้องพักแขก!

ฮ่าๆ…ห้องพักแขกอะไรล่ะ ฉันเห็นนายนอนบนพื้นก็หลับสบายดีไม่ใช่เห รอ? * นรุตม์พลิกตัว ขี้เกียจจะมองหน้าของกัสกรณ์ที่กำลังโมโห พื้นบ้านเขา อุ่นกำลังดี แถมด้านบนยังมีพรมขนยาวปุย ไม่ทำให้ภัสกรณ์หนาวด้วย

“นี่นายต้อนรับแขกด้วยวิธีนี้เหรอ?” ภัสกรณ์โมโหมาก เขาและนรุตม์ถึงยังไง ก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปี นึกไม่ถึงว่าแม้แต่เตียงก็ไม่เตรียมไว้ให้เขา

น้ำเสียงของนิรุตม์สะท้อนมา “นายกินเหล้าจนเมาใหญ่โต กลิ่นเหล้าเหม็นไป ทั้งตัว ฉันอดทนกลิ่นเหม็นเหล้าแบกนายกลับมาก็ยังไม่พอใจอีก นายอย่า โวยวายอีกนะ!”

* ภัสกรณ์ไม่มีคำพูดใดๆ

“รีบไปอาบน้ำ! ร่างกายนายเหม็นไปด้วยกลิ่นเหล้า เล่นซะห้องหญิงสาวถูก ลมควันด้วยกลิ่นเหม็นหมดแล้ว!” นรุตม์กล่าวอย่างวางมาดขรึม ถ้าเป็นเมื่อก่อนประโยคนี้ ห้องของหญิงสาว คงทำให้ภัสกรณ์หัวเราะ แต่วัน นี้เขากลับไม่มีอารมณ์ที่จะหัวเราะจริงๆ

นั่งเหม่อลอยอยู่ที่พื้นบ้าน ภัสกรณ์อยากลับไปในเหตุการณ์ของเมื่อวานอย่าง

มาก

เหมือนกับว่าความทรงจำมักจะป้องกันตัวจากเหตุการณ์เหล่านั้นที่ไม่มีความ สุขอย่างเป็นธรรมชาติ เรื่องเมื่อคืนวาน ภัสกรณ์คิดอย่างเหนื่อยมาก คล้ายกับ เงาที่คลุมเครือ แต่มันค่อนข้างจะชัดเจน นั่นก็คือ นิราไม่ได้รักเขา ในที่สุด เขาก็รู้ชัดแจ้งว่าเราไม่ได้รักเขา

เหมือนมีมีดมากรีดความเจ็บปวดในหัวใจ ช่วยลบล้างความมั่นขาจากอาการ เมาค้า ภัสกรณ์รู้สึกว่าหน้าอกมันจุกอย่างร้ายแรง มันเจ็บปวดทรมานมาก

“แทน ไปอาบน้ำได้แล้ว วันนี้ไม่ต้องบริษัทแล้วนะ พวกเราไปเล่นบอลกันดี กว่า!” มองภัสกรณ์ที่ใจลอย นรุตม์พูดโน้มน้าวใจน้ำเสียงที่เบาลง

ภัสกรณ์ไม่ตอบกลับ ใบหน้าที่หล่อเหลาหงอยหงาวังเวง สีหน้าท่าทางนั้นไม่ เหมือนท่านประธานที่ชักเดิมเลย กลับเหมือนคนแก่อายุ70ปี เศร้าเสียใจและ ผิดหวัง

นรุตม์ถอนหายใจ “แทน ปล่อยเถอะ! ทำไมต้องแบบนี้ด้วย? นายยังมีอะไร จากผู้หญิงที่ยังไม่ได้เหรอ? ทำไมต้องลำบากคนอื่นและตัวเองด้วย?

ประโยคเดียวทำเอาภัสกรณ์หลุดออกจากความใจลอยและความเจ็บปวดใน

ใจทันที

ผ่านมือ? ปล่อย ร าไปเหรอ? ความคิด วนเวียนอยู่ในหัวของเขา บางทีมันตรึกตรองได้จริงๆ ความเจ็บ ใจแบบนี้ค่อยข้างทรมานจริงๆ ตั้งแต่เด็กจนโต นี่เป็นครั้งแรกที่เขา ปวด เสียใจให้กับผู้หญิง ความรู้สึกแบบนี้มันไม่สู้ดีนัก

แต่ว่ามันก็ทำใจไม่ได้จริงๆ? จากนี้เป็นต้นไป เขาและโรชาจะกลายเป็นคน แปลกหน้ากันไปแล้ว? จากนี้เธอจะไม่ใช่ของของเขาอีกต่อไปแล้ว เธอจะ หัวเราะในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่น และมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายอื่น?

ไม่! เป็นไปไม่ได้! ยังไงเขาก็ทำมันไม่ได้ เขาจะไม่ปล่อย!

เหมือนกับว่าเห็นทะลุปรุโปร่งไปที่ความคิดของภัสกรณ์ นรุตม์นั่งลง ดกับภัสกรณ์อย่างตั้งใจ “แทน ฉันรู้ว่าตอนนี้มันยากสำหรับการปล่อยให้เวลา ตัวเองสักหนึ่งอาทิตย์นะ ตอนนี้อย่าเพิ่งไปเจอกับนีรชา ถ้าผ่านไปสักหนึ่ง อาทิตย์นายยังพบว่ายังอยากกับอยู่ด้วยกันกับเธอ อดทนต่อความเจ็บปวดที่ เธอไม่รักนายได้ นายค่อยกลับไปหาเธอ

ภัสกรณ์เงยหน้ามองในรุตม์ จู่ๆก็เห็นใบหน้าของตัวเองในกระจกบาน

หน้าต่าง

ซีดเซียว หงอยเหงาวังเวง คืนเดียวเท่านั้น หนวดสีเขียวได้โผล่ออกมาจาก คาง ในดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ภัสกรณ์ตกใจ ทำไมตัวเองถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้? หน้าที่หล่อเหลา มันดู เหมือนจะปกคลุมด้วยผ้าคลุมหน้าสีเทาหนึ่งชั้น คนทุกคนต่างสูญเสียสีสัน แวววาวแล้ว

บางทีอาจจะควรปล่อยได้แล้ว …เขาใช้ความคิดส่วนใหญ่ไปกับการคิดถึง เลือนร่างของนีรชา ถ้าเธอรู้สึกดีกับเขาบ้าง รู้สึกบ้าง มันคงจะไม่เป็นแบบวันนี้

นีรชาอาจจะตัดสินใจไว้อยู่แล้วว่าจะไม่เป็นของเขา สกรณีเจ็บปวดเหมือนมัดฟัน แต่ก็ยังพยักหน้าให้กับนรุตม์ “โอเค ฉันจะ ลอง

ขั้นตอนการทําเรื่องลาออกของจันทร์ฉายเป็นไปอย่างราบรื่น ผู้อำนวยการ ไม่ได้ถามเหตุผลอะไร ทำให้เธอส่งมอบงานกับเลขาคนอื่นและเซ็นชื่อบน กระดาษเสร็จเรียบร้อยดี ยังไงก็ตามเลขาบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จำกัดก็มีเลขาเยอะเหมือนกัน ขาดเธอไปคนหนึ่งคงไม่เป็นอะไร

ท้ายที่สุดตอนที่ยืนยันเอกสารใบลาออกกลับยุ่งยากนิดหน่อย คนรับผิดชอบ ที่ดูแลต้องให้ภัสกรณ์ตกลงก่อนถึงจะสามารถให้เอกสารใบลาออกเธอได้

“เลขาจันทร์ฉาย คุณโทรไปบอกท่านประธานเรื่องที่จะลาออกหน่อยเถอะ ถึง อย่างไรคุณก็เป็นเลขาของท่านประธาน พวกเราไม่ทราบว่าท่านประธานได้ให้ คุณรับผิดชอบงานอะไรเป็นพิเศษไหม คุณก็ไปแล้ว ถ้าท่านประธานมาถาม พวกเราคงทําไม่ได้” ความสมเหตุสมผลของคนรับผิดชอบที่ดูแล

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวฉันโทรหาท่านประธานภัสกรณ์เลย” จันทร์ฉายตัดสินใจพูด

โทรหากัสกรณ์ติด จันทร์ฉายกลับตื่นเต้นนิดหน่อย อารมณ์โมโหค่อนข้าง รุนแรงแล้ว ถึงแม้จะกั้นโทรศัพท์ไว้ แต่จันทร์ฉายก็ยังคงตกใจจนเนื้อเต้น “ฮัล โหลค่ะ ท่านประธาน ฉันจันทร์ฉายนะคะ”

ภัสกรณ์กำลังตีกอล์ฟกับนรุตม์ จู่ๆโทรศัพท์จากจันทร์ฉายก็มา

“ฮัลโหลค่ะ ท่านประธานใช่ไหมคะ? ฉันจันทร์ฉาย ฉันอยากจะลาออกค่ะ วัน นี้มาทําเรื่องลาออกที่บริษัท คนที่รับผิดชอบบอกว่าต้องรายงานท่าน” ในใจ ของจันทร์ฉายกระวนกระวายมาก เธอไม่รู้ว่าภัสกรณ์จะปฏิบัติต่อเธอยังไง

“ได้” คำพูดเรียบง่าย และภัสกรณ์ก็ตัดสาย จันทร์ฉายกลับตกใจ ทำไมก๊สกรณ์ จึงได้ตรงไปตรงมาแบบนี้

“แทน โทรศัพท์จากใครเหรอ?” นรุตม์แปลกใจ

*โทรศัพท์ขอลาออกของจันทร์ฉาย” ภัสกรณ์กล่าวอย่างเรียบง่าย บนใบหน้า ที่เคร่งขรึมดูไม่ออกว่ากำลังรู้สึกยังไง

“จันทร์ฉายเหรอ?” จู่ๆนรุตม์กีสนใจขึ้นมา และแย่งโทรศัพท์มาจากมือของ ภัสกรณ์ “ฉันขอจดเบอร์โทรศัพท์ของเธอหน่อย

นายจะเอาไปทำอะไร?” ภัสกรณ์แปลกใจ นรุตม์สนใจในผู้ชายและผู้หญิง

คนนั้นจริงๆเหรอ?

ทำไมเหรอ? แน่นอนว่าผู้หญิงอะ” นรุตม์พูดเรื่อยเปลือย ในตากลับมีรอย

ยิ้ม

ขั้นตอนทำเรื่องลาออกเสร็จสิ้นไปด้วยดี จันทร์ฉายโทรศัพท์หาราอย่างมี ความสุข “น้ำ ฉันเสร็จแล้ว เธอรีบออกมานะ วันนี้พวกเราไปเดินเล่นและดูหนัง

กัน”

“ไม่อยากเดินเล่นแล้ว ดูหนังกันเถอะ! ไม่ได้ดูหนังนานแล้ว

นีรชาเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวจะออกไป เท้าที่เคล็ดเมื่อวาน วันนี้ยังเจ็บอยู่ หน่อยๆ แต่เดินก็ไม่น่าเสียหายอะไร แค่มันเป็นเพียงบาดแผลที่เท้าของฉัน บาดเลือดซึม พอสวมรองเท้าแตะ แผลเลือดซึมดูดูไปก็น่ากลัว

เอาล่ะ ไม่อะไรมากแล้ว นีรชาสะบัดผม ความรู้สึกที่สามารถหนีห่างภัสกรณ์ อย่างอิสระมันช่างดีเยี่ยมจริงๆ วันนี้เธอต้องมีความสุขมากๆแน่ๆ ในโรงภาพยนต์ ไรซาซื้อตั๋วหนังเสร็จก็นั่งรถจันทร์ฉายบนเก้าอี้อย่างเงียบๆ

ด้านนอกโรงภาพยนต์ สมภพและธวัลกำลังดูโฆษณารายการหนังขนาดใหญ่

อยู่

วันนี้เป็นวันเกิดของธวัล ถูกเธอออดอ้อนวิงวอนขอให้พาธวัลมาดูหนัง จริงๆ มันก็นานอยู่ที่ไม่ได้ออกไปไหนกับธวัล เขาติดหนี้เธอเรื่องพิธีงานแต่ง ยังติด หนี้เธอเรื่องความรักที่มากมาย แถมยังติดหนี้เรื่องเวลาด้วย ในใจสมภพ ทรมานใจด้วยความละอาย

“พี่สมภพคะ ฉันอยากดูหนังสยองขวัญ!” ธวัลทาปาก อย่างออดอ้อน แม้จะ เป็นคุณแม่แล้วแต่เธอก็ยังชอบออดอ้อนสมภพ

สมภพ ม “โอเค”

แสงอาทิตย์ส่องมาบนหน้าของสมภพ รูปร่างสูงใหญ่ ขาวผ่องงดงามสง่างาม และหล่อเหลาที่อยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ปรากฎเห็นถึงความทรงพลังของเขา

ธวัลมองที่สมภพ ในใจทะลักความรู้สึกภาคภูมิใจออกมาอย่างท่วมท้น นี่เป็น ผู้ชายของเธอ สง่าหล่อเหลา มีเสน่ห์มากๆ มือที่ถูกจูงด้วยสมภพไปบนเส้นทาง มักจะถูกสายตาคนอื่นๆ อิจฉาเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ธวัลพอใจเป็นพิเศษ

เธอคิดว่าเธอรักสมภพจริงๆ

ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน ธวัลเงยหน้ามองที่สมภพ “พี่สมภพ หนังใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเราเข้าไปกันเถอะค่ะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ