ตอนที่12 รีบหนี

สายตาของทุกคนในร้านอาหารต่างมองมาทางนี้

“พอได้แล้ว”เสียงตะคอกของผู้ชายดังขึ้น ทำให้ซูเลีย

หยุดพูดพล่าม

ซูเลียน้ำตาคลอด้วยความผิดหวัง เมื่อก่อนทุกครั้งที่เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น ภัสกรณ์ก็ไม่เคยปรามเธอเลย เธอเป็นหนึ่ง ในคนที่ภัสกรณ์โปรดปรานมากที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่วันนี้ เพื่อพนักงานเสิร์ฟกระ จอกๆ คนนี้คนเดียว ภัสกรณ์ถึงกับ ตะคอกใส่เธอ

“แทน…นี่คุณ…”ซูเลียยังไม่ยอมหยุด เธอกระชับแขนข องภัสกรณ์แน่นขึ้น

ภัสกรณ์อมยิ้มอย่างมีเลศนัย ดวงตาคมเข้มของเขาจ้อง มองนีรชาแบบที่ไม่อาจคาดเดาได้ ทำเอานีรชาขนลุกซู่ไป ทั้งตัว เธอคิดแค่ว่าต้องออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว ผู้ชาย คนนี้อันตรายมาก รอบตัวเขาเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ กดดัน แม้เขาจะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่มันช่างเยือกเย็น เหลือเกิน
ก่อนที่นีรชาจะเดินออกไป ภัสกรณ์ได้เอาขายาวๆ ของ เขาขวางทางเธอไว้พอดี

“ท่านประธานคะ รบกวนขยับนิดหนึ่งค่ะ ดิฉันต้องไป ทำงานต่อ”นีรชาฉีกยิ้มออกมา และพูดกับเขาอย่างสุภาพ แต่สายตาของเธอกลับไม่มีอ่อนน้อมอยู่เลย

ทันใดนั้น คางของนีรชาก็ถูกมือหนาของภัสกรณ์จับเอา ไว้ เขาบีบคางของเธอแน่น ความรู้สึกเจ็บปวดนี้ที่เธอเคย ได้รับในคืนที่ฝนตกนั้นกลับมาอีกครั้ง เขายังคงบีบคางเธอ อย่างไร้ความปราณี จนคางของเธอชำไปหมดแล้ว

นีรชารู้สึกเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว ในใจเธอโกรธเป็น ฟื้นเป็นไฟ คนจนทำไมจะต้องถูกรังแกเสมอเลยนะ เธอทำ หน้าที่พนักงานเสิร์ฟของเธออยู่ดีๆ ทำไมจะต้องโดนคน รวยๆ พวกนี้ดูถูกเหยียดหยามด้วย

ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“ปล่อยฉันนะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก

ใดๆ
“นี่เธอสั่งฉันเหรอ”มือหนาของภัสกรณ์ยิ่งบีบแรงขึ้นอีก นีรชาที่ตอนนี้เจ็บจนหน้าซีด แต่ก็ยังไม่ยอมร้องขอความ เมตตาจากเขา ทำให้ภัสกรณ์เริ่มโมโห ผู้หญิงคนนี้ ไม่เคย คิดที่จะยอมรับความพ่ายแพ้เลยหรือยังไง ทำไมถึงดื้อ ด้านขนาดนี้ เป็นผู้หญิงน่ะ ต้องว่าง่ายสิถึงจะน่ารัก

“ฉันจะพูดอีกครั้งนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”นีรชาสุดจะทนแล้ว ความอดทนของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง

“หรอ เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าฉันเป็นแขกของเธอ พูดจา กับฉันน่ะ หัดมีมารยาทหน่อยสิ”

ภัสกรณ์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน และแรงบีบ จากมือหนาของเขาก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย

นีรชารู้สึกว่าขากรรไกรของเธอกำลังจะแหลกคามือเขา อยู่แล้ว

เมื่อความอดทนเฮือกสุดท้ายของนีรชาสิ้นสุดลง เธอจึง ยกเข่าขึ้นกระแทกเข้าที่หว่างขาของภัสกรณ์จนสุดแรง
“โอ๊ย..” ภัสกรณ์ร้องโอดครวญ สายตาที่มองนีรชา แสดงออกว่าเขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่คิดเลย ว่าในชีวิตนี้จะมีใครกล้าเตะคนอย่างภัสกรณ์

นีรชาใช้โอกาสนี้ปลีกตัวออกจากเงื้อมมือของเขา และ ถอยกลับไปยังจุดที่ปลอดภัยทันที ใบหน้าเล็กๆ ของเธอ เต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ”ท่านประธานคะ ลืมบอกไป ค่ะ ว่าดิฉันเป็นเทควันโดสายดำ”

ตอนนี้เขาเองก็จุกจนหน้าดำไปหมดแล้ว ดวงตาคมเข้ม เต็มไปด้วยความโกรธ จนเธอชักจะหวั่นใจ

“ว้าย…แทนค่ะ”ซูเลียกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอพูด โพล่งขึ้นมาต่อหน้านีรชา”นี่แก นางสารเลว ทำไมต้องทำ กันถึงขนาดนี้ด้วย คอยดูนะ ฉันจะบอกให้ผู้จัดการร้านไล่ แกออก”

นีรชาหัวเราะออกมาเบาๆ รีบถอดผ้ากันเปื้อนลาย ลูกไม้ออกจากเอว และโยนมันลงบนโต๊ะ ผายมืออย่าง สบายใจ”เชิญเลย ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว ฉัน ขอลาออก”

เธอหันกลับไปแสยะยิ้มท้าทายภัสกรณ์ แต่ดีที่ซูเลียกำลังเกาะเขาไว้ นีรชาจึงรีบวิ่งออกไป ถ้าถูกจับได้คราวนี้ เธอไม่รอดแน่ คางของเธอคงแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี