ตอนที่ 113 เอาแต่ใจตลอด

ตอนที่ 113เอาแต่ใจตลอด

ทันใดนั้นดวงตาของนีรชาที่ประสานกันกับสายตาของภัส กรณ์ นีรชาไม่หลบหนี แต่กลับเผชิญหน้ากับเขาอย่างกล้า หาญ

ในตอนนี้นีรชาลืมเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภัสกณ์ ที่มันยังราคาคาซังกันอยู่ เธอเป็นเพียงแค่พนักงานคนนึง ที่ แสดงความเห็นให้กับบริษัทรับฟัง และหวังว่าบริษัทจะได้รับ ความเสียหายน้อยที่สุด

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด เพราะฉะนั้นเธอจึงกล้าเผชิญหน้ากับ ภัสกรณ์

แววตาของภัสกรณ์เปล่งประกายเป็นการชื่นชมเธอ คิดไม่ถึง เลยนีรชาเป็นแค่พนักงานใหม่ แต่เธอกลับมีมุมที่สุดยอดขนาด นี้ ในการรายงานการประชุมเมื่อกี้นี้ ขนาดเขายังไม่ผิดสังเกต อะไรเลย แต่เธอ….กลับมองเห็นมัน

ภัสกรณ์มองที่นีรชา โดยที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง

เขาพูดกับผู้จัดการฝ่ายธุรกิจว่า “คุณผู้จัดการ กลับไปตรวจสอบข้อมูลอีกครั้ง

นีรชารู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เธอได้ผลแล้ว

หลังจากที่การรายงานเสร็จสิ้นลง นีรชาอุ้มสมุดบันทึกของตัว เองกำลังเดินออกจากห้องประชุม ฝีเท้าของภัสกรณ์กำลังก้าว เดินออกจากห้องประชุมพอดี เขามองแผ่นหลังนีรชาซึ่งอยู่ไม่ ไกล

นีรชาเงยหน้าขึ้นพอดี ทั้งเธอและเขาสบตากัน เธอรู้สึกเสียว แปลับเข้ามาที่ใจ และรู้สึกตื่นๆขึ้นมาเล็กน้อย

“ท่านประธาน” ผู้อำนวยการอาวุโสเห็นภัสกรณ์มองคุณ เลขาฯจากด้านหลัง นึกว่าภัสกรณ์ยังมีธุระอะไรอยู่

ภัสกรณ์ยังคงจ้องมองที่นีรชา เขาพูดออกมาจากลำคอว่า “ให้รางวัลกับคุณเลขาฯนีรชาด้วย ตามข้อกำหนดของรางวัล

สูงสุด

ธารีที่อยู่ด้านหลังของภัสกรณ์ ได้ยินประโยคนั้นอย่างชัดเจน เต็มสองหู เธอกัดที่ริมฝากอันแดงของตัวเอง ด้วยสีหน้าที่เต็ม

ไปด้วยความอิจฉา

เห็นท่าทีที่ไม่พอใจของธารี ทำให้นีรชารู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคิดจะทํางานเพื่อหวังเอาหน้า หรือหวังอะไรทั้งนั้น เพิ่งจะเข้ามาทำงานแท้ๆ ก็ดันมีศัตรูเกิด

ขึ้นโดยที่ไม่ตั้งใจ

กลับถึงห้องทำงานของเลขาฯ นรชายังคงรู้สึกกังวล จันทร์ ฉายมองเห็นสีหน้าของนีรชา ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาว่างาน ของเธอเกิดปัญหาอะไร จึงรีบเดินไปถามด้วยความเป็นห่วง “น้ำ แกโอเคใช่ไหม หรือว่าเมื่อกี้ในที่ประชุม เธอจดรายงาน ไม่ทัน

“จันทร์ฉาย เธอหน่ะก็คิดมากไป เมื่อกี้คนเขาเพิ่งได้หน้ามา ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นคนโปรดของท่านประธาน ธารีพูดขึ้น มาจากที่นั่งทำงานของเธอ ด้วยน้ำเสียงกระแซะเบาๆ

จันทร์ฉายเห็นท่าทีที่ทั้งอิจฉาทั้งโกรธของธารี ก็รู้ทันทีว่า งานของนีรชาไม่ได้มีปัญหาอะไร เธอรู้สึกโล่งใจ ตบไหล่ของ นีรชาเบาๆ และกลับไปที่ที่นั่งของตัวเอง

“จันทร์ฉาย เมื่อกี้ในห้องประชุมฉันเห็นการรายงานผลผิด พลาด ของผู้จัดการฝ่ายกิจการ

“ยัยน้ำ เมื่อกี้ในห้องประชุมแกทำอะไรของแก คุณธารีถึงมา ท่าที ทั้งโกรธ ทั้งอิจฉาแกแบบนั้น” ทั้งสองคนมองหน้ากัน และกันพูดคุยตอบโต้กันไปมาอย่างสนุกสนาน
ธารมองดูทั้งสองพูดคุยกัน มีออนเดียวและอ่อนนุ่มสบา ของเธอกำแน่นไปที่แก้วน้ำ เล็บมืออันสวยงามได้รับแรงกด อย่างแรง จนหักออกมาหนึ่งนิ้ว

นีรชาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องประชุมให้กับจันทร์ฉายฟัง จันทร์ฉายตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดโลดเต้น “ยัยน้ำ แกมันสุด ยอดไปเลย สุดยอดจริงๆ

นีรชายิ้มแบบเขินอาย จันทร์ฉายเป็นคนร่าเริง ตั้งแต่ไหนแต่ ไรมาเธอก็เป็นคนชอบชมเชยผู้อื่น

อยู่ๆเงาของภัสกรณ์ก็โผล่มาตรงกระจกของประตู เขากับผู้ บริหารสองคนกำลังเดินออกจากห้องทำงาน

“ยัยน้ำ แกสุดยอดไปเลยยยยยย ท่านประธานออกไปแล้ว พวกเราช่วงบ่ายก็สบายขึ้นมาหน่อยนึง” จันทร์ฉายดีใจจนดีไป ที่หน้าต่างเล็กๆของนิรชา

ธารีมองเห็นเงาของภัสกรณ์ผ่านกระจก ใบหน้าของนีรชาอยู่ ในสายตาของเธอ กระพริบตาเล็กน้อย ลุกขึ้นและสะบัดตูด ออกไปจากห้องเดินไปที่ห้องน้ำชา

ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว จันทร์ฉายเดินมาอย่างดีใจ ตบที่ ไหลของนีรชาเบาๆ “ยัยน้ำ ไปปปป ไปกินข้าวกันเถอะ”
ร้านอาหารพนักงานของบริษัทท.เอส พรอพเพอร์ตกรุ จากด โดดเด่นจริงๆ นอกจากจะฟรี ไม่มีค่าใช้จ่ายแล้ว ยังมีมากมาย หลายอย่างให้เลือก รสชาติก็อร่อยไม่แพ้ร้านอาหารที่มีชื่อ เสียง โภชนาการสูง

นี่คือเหตุผลว่าทำไมหลายๆคนถึงต่อแถวกันมาสมัครงานที่ บริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัด สวัสดิการดี ครอบครัว ก็มีสุข มากไปกว่านั้น ประธานของบริษัทฯก็มีรูปร่างหน้าตาที่ หล่อเกินคำบรรยาย แถมโสดอีกด้วย ผู้หญิงหลายๆคนที่ยัง ไม่ได้แต่งงาน เข้ามาทำงานที่นี่ก็หวังเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับท่าน ประทานมากขึ้น อย่างเช่น ธารี เป็นต้น

เธอกับภัสกรณ์เคยมีค่ำคืนที่น่าหลงใหลด้วยกัน แต่น่า เสียดาย มันก็แค่คืนเดียวเท่านั้น

แต่เธอไม่ได้เต็มใจ เธอต้องควบคุมหัวใจของตัวเอง เธอไม่ เชื่อใจภัสกรณ์อีกแล้ว

นีรชาและจันทร์ฉายนั่งอยู่ในมุมที่ค่อนข้างห่างไกลจากผู้คน คยไปด้วยและกินไปด้วย มีความสุขแบบบรรยายไม่ถูก นาน แล้วที่นีรชาไม่ได้มีความสุขแบบนี้ ได้นั่งคุยกับเพื่อนสนิท ช่าง มีความสุขจริงๆ

ธารีเดินมาจากทางด้านข้าง บนถาดข้าวมีน้ำซุปร้อนๆที่เพิ่งออกมาจากเตาอยู่หนึ่งถ้วย

เธอเดินสะบัดไปสะบัดมาจนมาถึงที่ด้านข้างของนีรชา อยู่ๆ มือก็อ่อนแรง ถาดข้าวเอียงลง น้ำซุปร้อนๆในถ้วยทั้งหมดค ลงโดนที่แขนของนีรชา

“โอ้ยยยยยยย!” เสียงของนีรชาร้องดังขึ้นมา ธารีร้องเสียง ขึ้นมาอย่างดังว่า “นีรชา ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้ง ใจจริงๆนะ”

“โอ้ยยยยย แสบร้อนมากๆเลย” น้ำซุปร้อนๆลวกที่แขนของ นีรชาทำให้ที่แขนของเธอกลายเป็นสีแดง

“เฮ้ยยย น้ำ แกโอเคไหม” จันทร์ฉายรีบเอาถาดข้าวออกและ ดูที่แนของนีรชา รอยแดงๆที่เกิดจากการถูกน้ำร้อนลวกเริ่ม พองขึ้นมา “น้ำ แขนแกพองแล้ว” จันทร์โกรธแบบสุดขีด และหันไปพูดกับธารี “ทำไมเธอไม่ระวังเลย เห็นไหม แขน ของน้ำพองหมดแล้ว”

ธารีใจแคบสุดๆ เธอแกล้งทำเป็นขอโทษ “ฉันไม่ได้ตั้งใจ จริงๆนะ”

เห็นท่าทางที่เสแสร้งของธารี จันทร์ฉายก็รู้สึกโกรธเป็นฟืน เป็นไฟ “ไม่ใช่ว่าเธอไม่ตั้งใจหรอก ฉันเห็นเต็มๆกับตาว่าเธอตั้งใจทํามัน

“จันทร์ฉาย” นีรชา งจันทร์ฉายไว้และร้องเสียงออกมาแบบ กลั้นความเจ็บปวด ถ้าหากไม่ดึงจันทร์ฉายไว้ เธอคงตบธารี อย่างแน่นอน

ทุกคนก็คือเพื่อนร่วมงานกันทั้งหมด นีรชา ไม่ได้เก็บเรื่องราว ในห้องประชุมมาเป็นเรื่องใหญ่ในหัวใจ จะว่าไป บางทีธารีอาจ จะไม่ได้ตั้งจริงๆก็ได้

ผู้คนที่ทานข้าวอยู่โรงอาหารเริ่มมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บางคนจําธารีได้ ก็ซุบซิบนินทากัน “แม่นกขนพองของท่าน ประธานแผลงฤทธิ์พาลใส่คนอื่นอีกแล้ว”

“อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ยัยผู้หญิงคนนั้นที่โดนน้ำซุปหกใส่เป็นแค่ คนธรรมคนนึง วันนี้ในการประชุมใหญ่ เธอก็ได้หน้า ได้รางวัล มาชุดใหญ่”

“ได้หน้า ได้รางวัลแล้วยังไงหรอ พวกแกไม่รู้ล่ะสิว่าคุณธารี กับท่านประธานเขาเป็นอะไร…………

อยู่ๆทุกเสียงซุบซิบนินทาก็เงียบลง เงียบสงัดจนทําให้

บรรยากาศตรึงเครียด
เสียงฝีเท้าเดินของรองเท้าหนังเริ่มเข้าไกลมาเรื่อยๆ

นีรชาเงยหน้าขึ้นมอง เธอถึงกับต้องตกตะลึงอ้าปากค้าง ภัส

กรณ์!!!

เขาและผู้บริหารอีกไม่กี่คนกำลังเดินตรงมาทางนี้

“เฮ้ย ทำไมท่านประธานถึงเข้ามาในโรงอาหารของพนักงาน ได้เนี่ย” จันทร์ฉายพูดเสียงเบาๆ

โรงอาหารของบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ปจำกัดมี ทั้งหมดสามชั้น โดยปกติท่านประธานจะใช้ห้องอาหารด้านบน ส่วนชั้นล่างสุดจะเป็นของพนักงานทั่วไปอย่างพวกเรา

ไม่แปลกหรอกที่จันทร์ฉายจะตกใจ เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ไม่เคยเห็นท่านประธานลงมาที่โรงอาหารชั้นล่าง

ภัสกรณ์เดินเข้ามาในโรงอาหารของพนักงาน ก็เห็นคนกลุ่ม หนึ่งซุบซิบและชี้ไปที่มุมขวา

ภัสกรณ์มองเห็น นีรชาและธารีเหมือนกำลังมีปากเสียงกัน และเลขาฯอีกนที่ยืนข้างๆ ก็ทำท่าทางเหมือนกำลังจะพูดอะไร

บางอย่าง
นีรชาขมวดคิวด้วยท่าทีที่เจ็บปวด

ภัสกร ขมวดคิ้ว คิดในใจว่า ยัยตัวดี เธอก่อเรื่องอะไรอีกนะ

ภัสกรณ์เดินเข้าไป และถามด้วยความเย็นชาว่า “พวกเธอทำ อะไรกัน”

เขาหันไปมองนีรชาและธารี เห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของภัส กรณ์ ที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังพวกเธอ

ทั้งสองคนพร้อมใจกันเดินถอยหลังคนละก้าว ภัสกรณ์ดูโกรธ อย่างมาก

นีรชาพยายามพูดออกมาว่า “อ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่ไม่ระวัง ทำน้ำซุปหกใส่แขนเฉยๆ คุณเลขาฯจันทร์ฉายกำลังจะพาฉัน ไปห้องปฐมพยาบาลค่ะ

จันทร์ฉายรู้สึกไม่พอใจเท่าไหร่กับสิ่งที่นีรชาพูด เธอก็เลยชี้ ไปทางธารีพูดว่า “ไม่ค่ะ นีรชาไม่ได้ทำน้ำซุปหกใส่ตัวเอง ธารี ต่างหากที่เป็นตั้งใจคนทำน้ำซุปร้อนๆ หกใส่นรชา

เธอไม่กลัวและไม่สนใจว่าธารีคือคนรักของภัสกรณ์ วันนี้เธอ จะต้องนำความยุติธรรมคืนให้กับน้ำให้ได้
นิรชาแขนไปซ่อนไว้ข้างหลัง ไม่อยากใหภัสกรณ์มืองเหน

ภัสกรณ์เดินก้าวเข้าไปใกล้ และเอาแขนที่อยู่ด้านหลังออก มา แขนของนีรชาตรงที่โดนน้ำร้อนลวก ตอนนี้เริ่มพองเป็น

จุดๆ

ภัสกร ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร เขาใช้สายตาอันดอันมอง ไปที่ธารี เอามือจับนีรชาและพยุงเธอขึ้นมาเพื่อพาไปห้อง ปฐมพยาบาล

ธารีและจันทร์ฉายต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็น ได้แต่มองทั้ง สองคนจากด้านหลัง ใบหน้าของจันทร์ฉายยังคงนิ่งอึ่งอยู่ ส่วน ธารีใบหน้าของเธอ เต็มไปด้วยความยิ่ง ความโกรธและความ หึงหวง

นีรชาใช้แรงที่มีสะบัดออก แต่มือของภัสกรณ์นั้นมีแรงเยอะ มาก เธอรู้สึกอายกับหลายๆสายตาที่มองมาที่เธอ แต่เธอไม่ อาจขัดขืนได้ ทำได้เพียงปล่อยให้ภัสกรณ์จับมือเธอ และลาก เธอผ่านทุกสายเดินตรงไปที่ลิฟต์

พอเข้ามาในลิฟต์ นิรชาพยายามแกะมือออกอกจากภัสกรณ์ “ฉันไปห้องปฐมพยาบาลเองได้ คุณไปทำธุระของคุณต่อ เถอะ”
ภัสกรณ์ไม่สนใจในสิ่งที่เธอกำลังพูด เขาสนใจแต่แขนของ เธอ เขายกแขนของเธอขึ้นจ้องมองด้วยความตั้งใจ แขนเริ่ม แดงเป็นแผ่นๆ ผิวของเธอเริ่มพองเป็นน้ำใสๆ คิดว่าเธอคงจะ ปวดแสบไม่น้อย

“อย่าขยับ!” ภัสกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ยัยนี่ดีแต่ทำให้ คนอื่นเขาเป็นห่วง ไม่สบายใจ เวลาผ่านไปแค่แปปเดียว ก็ กลายเป็นแบบนี้แล้วหรอ

“ฉันไปห้องปฐมพยาบาลเองได้ เอายาใส่นิดๆก็หายแล้ว ปล่อยมือฉันสักที” นีรชารู้สึกว่า ภัสกรณ์กังจะทำให้เรื่องเล็ก กลายเป็นเรื่องใหญ่ ก็แต่น้ำร้อนลวกและพองนิดๆหน่อยๆเอง เมื่อก่อนตอนที่เธอทำงานในร้านอาหาร โดนน้ำร้อนลวกมัน เป็นเรื่องปกติ

“หุบปาก!” ภัสกรณ์ตะโกนอย่าดุดันใส่หน้าเธอ

นีรชาคิ้วขมวด “คุณจะใส่อารมณ์ทำไม” ตาบ้านท่าทางจะ สมองจะมีปัญหา เมื่อกี้ยังแกล้งทำเป็นห่วง สักพักก็มาตะคอก ใส่

ทำไมเธอมันโง่แบบนี้ มองเห็นคนอื่นถือน้ำซุปร้อนๆเดินมา ทําไมเธอไม่หลบห้ะ!” ภัสกรณ์โกรธจนแน่นที่หน้าอก และเริ่ม พูดกับเธอด้วยเหตุผล

“ไม่ต้องมาทําเป็นสอนฉัน ฉันรู้ว่าต้องทำยังไง” นิราชาเริ่มโกรธจนหน้า แดง เธอไม่ได้ร้องขอให้ภัสกรณ์เขามาช่วยเหลือ เขาเข้ามา เอง และยังจะมาโมโห อารมณ์เสียใส่เธออีก

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่เอาแต่ใจ ไม่เคย คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น ทุกๆอย่างก็ต้องอยู่บนความคิด ความต้องการของเขา

เมื่อไหร่เข้าจะเรียนรู้ที่จะรับฟังและเคารพคนอื่นสักทีนะ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ