ตอนที่ 106 วิ่งตลอดทาง
จะให้นีรชาจากไปตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะเจ้าปาลก็ชอบเธอไปแล้ว
ตั้งแต่กินนมของนีรชา นรชาก็ไม่กินนมของแม่นมอีกเลย ทุกวัน ร้อง แวๆอยากกินนม และก็ไม่ยอมกินนมของแม่นม
นีรชาอยากใช้เจ้าปาลดึงตัวนีรชาไว้จริงๆ ทุกครั้งที่ปาลร้องไห้ ก็ วิ่งไปหานีรชาอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร : “นีรชา ปาลร้องไห้น่า สงสารมาก คุณไปป้อนนมเขาหน่อยสิ !”
ในใจของนีรชาดูเหมือนแมวคอยตะครุบหนูอยู่แล้ว เมื่อได้ยินภัส กรณ์พูดแบบนี้ ก็รีบวิ่งเข้าไปให้นมปาล
เจ้าตัวเล็กอ้วนๆขาวๆ เมื่อเห็นนีรชา ดูเหมือนกระแสจิตเหนี่ยวนำ เข้าหากัน รีบอ้าปากที่ไม่มีฟันยิ้มให้นีรชา สักพักหัวใจของนีรชาก็ อ่อนยังกับอะไร แค่เห็นเจ้าปาล ก็ไม่สนใจคำสบประมาทและความ ทุกข์ทรมานจากภัสกรณ์อีกเลย
” เด็กน้อย เด็กดี กินเถอะ ! กินเยอะๆหน่อย ” นีรชาอุ้มเจ้าตัวเล็ก ป้อนนม รอยยิ้มบนใบหน้าเปล่งประกายความเป็นแม่ น้ำเสียงนุ่ม นวลอย่างที่ภัสกรณ์ไม่เคยได้ยินมาก่อน ภัสกรณ์นั่งอยู่บนโซฟา แกล้งทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ แต่สายตา กลับเหลือบมองนีรชาที่กำลังป้อนนมเจ้าตัวเล็กไม่หยุด มองตัวเล็ก กินนมอย่างมีความสุข ในใจของเขาก็มีความสุขอยู่ลึกๆ
* ไม่ต้องแอบมองหรอก ! อยากมองก็มองเถอะ !” นีรชารู้ว่าภัส กรณ์แอบมองเธอตั้งนานแล้ว สายตาเหวี่ยงใส่ด้วย
“ นีรชา คุณคิดมากไปแล้ว! คุณคิดว่านมของคุณน่ามองนักเห รอ ? ผมแค่สงสัย น้ำนมอร่อยขนาดนั้นเหรอ ? ทำไมเจ้าปาลกิน อย่างตั้งใจขนาดนั้น ! ” มีเหรอที่ภัสกรณ์จะฟังคำเสียดสีของนีรชา ไม่ออก ก็เลยโต้กลับแบบแรงๆไป
” คุณ ! ” นีรชาหน้าแดงที่เขาพูดโจ่งแจ้งแบบนั้นใส่ จนไม่อยากจะ พูดกับเขาอีก เอาแต่ตั้งใจป้อนนมเจ้าปาล
เจ้าตัวเล็กกินนมอิ่มแล้ว เรอออกมาอย่างพอใจ หลับในอ้อมอก ของนิรชา
นีรชาร้องเพลงกล่อมเด็กเบาๆ ค่อยๆวางเจ้าปาลลงในแปล
ภัสกรณ์เห็นเจ้าตัวเล็กนอนหลับแล้ว รีบเอาหน้าเข้าไปใกล้นีรชา : “นีรชา ให้ผมลองชิมหน่อย ”
” ชิมอะไร ? ” นีรชาประหลาดใจ ” นี่ไง ” ภัสกรณียื่นมือออกไปลูบเสื้อชั้นในที่นีรชาเพิ่งจะสวมใส่
“คุณ!” คุณอายบ้างไหม ! นีรชาทั้งอายทั้งโกรธ ไม่เคยเจอผู้ชาย
อย่างนี้ ยังจะมาแย่งลูกกินอีก
“นีรชา ให้ผมชิมหน่อยนะ! อยากรู้ว่าอร่อยตรงไหน เจ้าปาลถึงได้ กินเอร็ดอร่อยทุกครั้งเลย ” ภัสกรณ์ยังคงถูกๆนีรชาต่อ
“ออกไป ! ” นีรชาดึงกรงเล็บมารของภัสกรณ์ออก เดินออกไปข้าง
นอก
ภัสกรณ์คว้าเอวเล็กๆของนีรชาเข้ามา : “ก็เคยกินมาแล้วนะ เคย เลียมาหลายร้อยครั้ง จะเขินทำไม ? ”
มองดวงตาหรี่ๆของภัสกรณ์ทั้งสองข้าง นีรชารู้สึกว่าเหมือนตัวเอง ไม่ได้ใส่เสื้อผ้ายังไงอย่างนั้น มือของภัสกรณ์ยื่นเข้าไปในชุดชั้นใน ของเธอแล้ว นีรชาตกใจขัดขืนสุดชีวิต
” แขวก ! ” กระโปรงที่ถูกเย็บแล้วเย็บอีกก็ถูกฉีกขาดในที่สุด
” ภัสกรณ์ ! ” นีรชาตะโกนเสียงดัง ครั้งนี้เธอโกรธแล้วจริง ! ตอนนี้ เธอมีแค่กระโปรงตัวเดียว ! ตาบ้าภัสกรณ์ !
มองนีรชาที่มือข้างหนึ่งปิดหน้าอก อีกข้างหนึ่งพยายามดึง กระโปรงที่ ถูกฉีกขาด ภัสกร โอดหัวเราะไม่ได้ ” นีรชา คุณรู้ไหมว่าท่าทาง แบบนี้มันน่าขำ ? ฮ่าๆ
นีรชาโกรธมาก ยื่นมือออกไปไปเคาะหัวเขาสองที : ” ฉันให้คุณนํา เหรอ! เพราะคุณนั่นแหละ ! ”
ภัสกรณ์ยิ้มแล้วโอบนีรชาเข้ามาในอ้อมกอด : ” ไปเถอะ ผมจะพา คุณไปช็อปปิ้ง ! ”
หาเสื้อผ้าเก่าของราสวมใส่ แล้วภัสกรณ์ก็พานีรชาออกไป
ภัสกรณ์พาเธอไปร้านเสื้อผ้าที่แพงที่สุดในย่านนั้น ซื้อเสื้อผ้าใหม่
ให้เธอ
พนักงานเข้ามาแนะนำสินค้าอย่างกระตือรือร้น ภัสกรณ์เย็นชาไม่
สนใจพนักงานเลย
เดินไปหน้าราวแขวนเสื้อผ้า นิ้วเรียวยาวของภัสกรณ์กวาดไปที่ เสื้อผ้าทุกตัวบนราว ถูกใจตัวไหนก็หยิบมาโยนลงไปในอ้อมแขน ของพนักงาน
นีรชามองท่าทางที่ภัสกรณ์เลือกเสื้อผ้าอยู่เงียบๆ รู้สึกเหมือนกับ เป็นเศรษฐีขึ้นมาอีกครั้ง
ท่าทางภัสกรณ์ในตอนนี้ เหมือนเพิ่งจะเป็นมหาเศรษฐีใหม่ ! โอหัง ท่าทางสง่างามมั่นใจมาก หยิ่งที่สุดเลย
ตอนที่เลือกรองเท้า ภัสกรณ์ก็โอหังมาก บอกไซส์รองเท้าของเธอ แล้วชี้คู่นั้นคู่นี้ให้เธอลอง : ” อันนี้ คู่นี้ คู่นี้ ”
พนักงานในร้านล้วนส่งสายตาอิจฉาและเคารพนิรชา
นีรชาทนสายตาของเหล่าพนักงานไม่ไหว ค่อยๆแอบไปโซน รองเท้าผู้ชาย ปล่อยให้ภัสกรณ์อวดความร่ำรวยอยู่ตรงนั้น
เสื้อผ้าที่เขาซื้อให้เธอ เธอเปลี่ยนวันละตัวนี่ก็ใส่ได้ตั้งหลายปีเลย
พนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาข้างๆเธอ ยิ้มแก้มปริพูดภาษาอังกฤษ สำเนียงท้องถิ่นกับเธอ
นีรชาตกใจเล็กน้อย เธอฟังออกแค่ว่า “สามี รองเท้าผู้ชาย ” อะไรทำนองนี้ ส่วนทั้งหมดนั้นเธอเหมือนจะฟังออกแต่ก็ฟังไม่ออก
ภัสกรณ์ที่กำลังเลือกรองเท้าให้เธอนั้นพอได้ยินเสียงก็เดินเข้ามา ทันที ยักคิ้วแล้วถาม : “ คุณเลือกรองเท้าให้ผม ? ”
“ฮะ ?” นีรชางงเล็กน้อย แล้วนึกขึ้นได้ว่าน่าจะจริงอย่างที่พนักงานพูด สามีของคุณหล่อเหลามาก ใส่คู่นี้แล้วเหมาะมาก
ภัสกรณ์ไม่ได้สังเกตเห็นความประหลาดใจของนีรชา เดินไปข้างๆ เธอ หยิบรองเท้าหนังสีดำวาวๆคู่หนึ่งข้างหน้าเธอขึ้นมาดู คิ้วขมวด เข้าหากัน : “ นีรชา คุณมีรสนิยมแบบไหนกันแน่ ? ”
รองเท้าหนังหัวแหลมแบบนี้ไม่ทันสมัยแล้ว แต่มันเป็นรองเท้าหนัง แฮนด์เมด รายละเอียดและฝีมือละเอียดลออสวยงามมากๆ
โรซาเงียบไม่พูด เธอแค่บังเอิญไม่ยืนอยู่โซนรองเท้าผู้ชายเท่านั้น
เธอบอกว่าจะเลือกรองเท้าให้เขาตั้งแต่เมื่อไร ?
ดูท่าทางภัสกรณ์อารมณ์ดี นีรชาได้แต่ยิ้มแห้งๆ : “อืม รสนิยมฉัน ไม่ค่อยจะดี ก็เอารองเท้ากลับไปวางที่เดิมสิ ”
ไม่คิดเลยว่าภัสกรณ์จะโยนรองเท้านั้นใส่มือเธอ : ” ลองให้ผม
หน่อย ”
นีรชาลืมตามองภัสกรณ์ แต่เขากลับไม่ได้สังเกตสายตาของนีรชา แล้วนั่งลงบนโซฟาข้างๆ สองขาไขว้กัน ข้างหนึ่งเขย่งขึ้น สายตา จ้องมองเธอ เหมือนรอเธอมารับใช้
พนักงานในร้านซุบซิบ ว่าเธอเหมือนสาวใช้ที่เปลี่ยนรองเท้าให้เจ้า นาย
สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที นรชาปล่อยวางความรู้สึกอึดอัดในใจ นั่ง ยองๆลงข้างหน้าภัสกรณ์เปลี่ยนรองเท้าแทนเขา ท่าทางแบบนี้ เหมือนสาวใช้มากๆ
รองเท้าหนังสวมเข้าไปแล้ว ภัสกรณ์ก็ไม่ลุกขึ้นและลองเดิน ได้แต่ นั่งอยู่ตรงนั้นส่ายเท้าไปมา รองเท้าหนังที่สวมอยู่แกว่งไปมา เห็นได้ ชัดว่ารองเท้านั้นใหญ่เกินไป
ใบหน้าของภัสกรณ์ก็พูดขึ้นทันใด : “ นีรชา คุณเลือกรองเท้ายัง
ไง ? ”
นีรชาไม่พูดอะไรอีกรอฟังคำสั่ง
รองเท้าคู่นี้ ไม่ใช่เรื่องที่เธอเลือกดีหรือไม่ดี
“คุณไม่รู้เหรอว่าผมใส่รองเท้าเบอร์ไหน ? ” ภัสกรณ์มองนีรชา น้ำ เสียงโกรธเล็กน้อย
“ ต๊ะ ” นีรชาไม่รู้จะตอบยังไง
ทําไมเธอถึงต้องไปจำว่าเขาใส่รองเท้าเบอร์ไหน ?
เห็นหน้านีรชานิ่งขรึมขึ้นมาทันใด สีหน้าของภัสกรณ์ยิ่งดูโมโห
มาก ขึ้น ! เขาจำเบอร์รองเท้าของนีรชาได้ แต่ว่าสาวน้อยคนนี้ ไม่รู้เบอร์
รองเท้าเขาเลย !
มาก
ภัสกรณ์กำลังจะโมโห ทันใดนั้นได้ยินเสียงนีรชาใช้ภาษาอังกฤษ บอกเบอร์รองเท้าของเขา
“ เพิ่งจะนึกขึ้นได้ ? ” สีหน้าของภัสกรณ์ค่อยๆยิ้มแย้มขึ้น แต่น้ำ เสียงยังคงเย็นชาอยู่
“ต๊ะ อืม ” นีรชาตอบกลับไปอย่างประหม่าเล็กน้อย ความจริงแล้ว เธอแค่เห็นรองเท้าที่เขาเปลี่ยนวางอยู่บนพื้น ข้างในมีเบอร์รองเท้า
ที่ภัสกรณ์หน้าบูดบึ้งเมื่อสักครู่ เธอก็รู้สึกแปลกใจ ก็แค่จำเบอร์ รองเท้าของเขาไม่ได้เอง ทำไมจะต้องโมโหขนาดนั้น ? แล้วยังจะ ทําเหมือนเธอเป็นสาวใช้ของตัวเองอีก ?
” เห็นว่าคุณจําเบอร์รองเท้าได้ ยกโทษให้ก็แล้วกัน ” ภัสกรณ์ ครวญครางนิ่งๆออกมาจากจมูก ริมฝีปากที่เซ็กซี่หุบเข้าหากัน ใบหน้าที่ดูเย็นชานุ่มนวลลงมาก
“ ว้าว ดูสิ ! ” เหล่าพนักงานที่แอบมองอยู่ด้านข้างล้วนแต่สายตาลุกวาว เริ่มคุ้ม
คลั่ง
นีรชาต้องยอมรับว่า ตอนที่ภัสกรณ์ไม่โมโหมั้น เขาเป็นผู้ชายที่ หล่อเหลามากๆ
เมื่อเดินออกจากร้านเสื้อผ้า ภัสกรณ์ก็สวมรองเท้าใหม่คู่นั้น รองเท้าเก่าถูกโยนทิ้งลงถังขยะไป
ลมโชยยามค่ำคืนค่อนข้างเย็นมาก นรชาหดคอลง ภัสกรณ์ก้มลง มองเธอ โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด
” ปัง ” เสียงปืนดังทะลุผ่านความเงียบของท้องฟ้ายามค่ำคืน
ผู้คนบนถนนวิ่งกันชุลมุน ต่างก็หลบหนีกัน
นีรชาถูกภัสกรณ์โอบแล้วจับหมอบลงกับพื้น ภัสกรณ์พาเธอ หมอบหลบ สักพักไปหลบอยู่ข้างหลังรถคันหนึ่ง
นีรชาตกตะลึง ขยับตัวไปมาอยู่ในอ้อมกอดของภัสกรณ์ และคิด อยู่ในหัวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“อย่าขยับ หมอบอยู่ตรงนี้ ! ” ภัสกรณ์กอดนีรชาแน่น พูดเสียง
เบาๆ
พูดจบ วิ่งหลบจากข้างหลังรถไปอยู่หลังมุมกำแพง นีรชาเห็นเขา ตัวตรง หยิบปืนออกมาจากกระเป๋าเสื้อผ้า
จากช่องว่างระหว่างล้อรถ เรามองเห็นอย่างชัดเจนว่ามีคนต่าง ชาตินอนอยู่ข้างๆ ตาสองข้างเบิกกว้าง ไม่ขยับตัวเลย หลังศีรษะมี เลือดออก ไหลมาจนถึงข้างตัวเธอ
” อ๊ะ ” อีกนิดเดียวนีรซาก็เกือบจะกรีดร้องออกมา รีบใช้มือปิดปาก ของตัวเอง
เมื่อสักครู่ ชาวต่างชาติคนนี้เดินมาข้างๆเธอกับภัสกรณ์ !
ถ้าหากเมื่อสักครู่ภัสกรณ์ไม่ได้ดึงเธอหมอบลง คนที่เลือดออก ไหลเต็มศีรษะก็คงเป็นเธอ !
ช่วงโกลาหล นีรชาได้ยินคนกลุ่มหนึ่งใช้ภาษาจีนกระซิบเบาๆ : เหมือนว่าวิ่งไปมุมกำแพงนั่นแล้ว พวกเราแยกย้ายกันไปจู่โจม ! ”
เห็นได้ชัดว่า คนกลุ่มนี้จะจัดการกับเธอและภัสกรณ์ นีรชารู้สึก กลัวขึ้นมา
เธอหันหน้าไปมองตรงมุมกำแพง ภัสกรณ์ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ถ้า นีรชาไม่รู้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น มองตอนแรกนึกว่าเป็นต้นไม้
เงาดยิ่งเดินเข้ามาใกล้ ใจของนีรชาก็ตกใจกลัวมาก ” ปัง ปัง ปัง ! ” เสียงปืนดังขึ้นติดต่อกันสามครั้ง เสียงดังสองครั้ง เหมือนยิงเข้าถูกที่ตัวคน ภัสกรณ์กำจัดศัตรูไปสองคน
ส่วนอีกคนนั้นฉลาดมาก พิงแนบกำแพงบุกเข้าหากัสกรณ์อย่าง ช้าๆ
นีรชากำลังจะตะโกนเรียกภัสกรณ์ ให้เขาระวังตัว ทันใดนั้นภัส กรณ์ก็พุ่งตัวออกมาจากมุมกำแพง ปังเสียงปืนดังขึ้น เงาดำล้มลง กับพื้น
นีรชาโล่งใจสักที สาธุๆยังไม่ทันได้ตะโกนออกไป ภัสกรณ์ก็ ร้อนรนรีบดึงเธอเดินไปทางถนนสายเล็ก!
นีรชาถูกภัสกรณ์ดึงตัวไปอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ามี อะไรร้อนๆเหนียวๆอยู่ตรงแขนของภัสกรณ์ ไหลลงบนมือของเขาที่ ดึงมือของเธออยู่
ใจของนีรชาตื่นเต้น ทั้งบ้าคลั่งและหายใจหอบถามเขา : “ ภัส กรณ์ คุณบาดเจ็บเหรอ ? “
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ