ตอนที่ 104 ดื้อเหมือนเดิม

เจ้าตัวเล็กกินนมเสร็จ ก็หลับตาแล้วนอนหลับสักที มุมปากที่ อมชมพูระเรื่อ ประกบกันและอมยิ้มเล็กๆ

นีรามองหน้าเล็กๆของเจ้าตัวเล็กอย่างเงียบๆ ในใจรู้สึก อบอุ่นขึ้นมา

นี่สินะคือความสุขของการเป็นแม่ ? เธอปวดร้าวและนึกถึง ลูกสาวของตัวเอง ยังไม่ทันได้ลืมตาดูโลกนี้ ก็ถูกเทวดาพาตัว ลูกสาวไป ในใจรู้สึกเสียใจขึ้นมา

ค่อยๆเอาเจ้าปาลวางลงบนเตียง ห่มผ้าห่มให้เขาเบาๆ นีรชา เฝ้าอยู่ขอบเตียงแบบนี้ เหม่อมองดูหน้าเล็กๆของเจ้าตัวเล็กที่ กําลังนอนหลับ

ภัสกรณ์อยู่ข้างๆมองนีรชาตลอด ในสายตากลิ้งไปกลิ้งมา เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

นีรชาเป็นแบบนี้ เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน ออร่าของความ เป็นแม่ทำให้เธอดูบริสุทธิ์ผุดผ่อง ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้ ได้ครอบครองจิตวิญญาณของเธอทั้งหมด

ภัสกรณ์รู้สึกอิจฉาเบาๆ เขาอิจฉาลูกชายของตัวเอง ทำไมถึง ได้รับความอ่อนโยนจากนีรชามากขนาดนั้น สนใจเขามาก ขนาดนั้น

ทันใดนั้น นีรซาก็ถูกภัสกรณ์ดึงลุกขึ้นมาจากเตียง!

เธอถูกเขาจับไว้ข้างกำแพง ล็อคตัวไว้ หลังจากนั้นก็ถูกแย่ง จูบที่เผด็จการและรุนแรงไป ป่าเถื่อนมาก รุนแรงมาก เกือบจะ แย่งลมหายใจทั้งหมดของเธอไป

แต่เธอกลับรู้สึกแค่ว่าหินเหล็กไฟพุ่งผ่าน ทุกอย่างว่างเปล่า ต่อหน้าเจ้าปาล เขาทําไมถึงจูบเธอได้ ? ข้างๆมีทารกที่ใสซื่อ บริสุทธิ์นอนอยู่ เขาทำไมถึงทำกับเธอเหมือนหญิงขายบริการ ทำตามอำเภอใจแบบนี้ ?

เธอใช้กำลังทั้งหมดเตะเขา ทุบตีเขา “ ปล่อยฉันนะ ! คุณ ปล่อยฉันนะ ไอ้คนบ้า ! ”

นีรชาตวาดเสร็จรู้สึกว่าหัวนมของตัวเองอึดอัดขึ้นกว่าเดิม ภัสกรณ์ก้มลงมองเธอ สายตาสับสน ใบหน้าก็ไม่แสดงความ รู้สึก

เธอยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าที่ไม่แสดง อารมณ์และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ หัวใจของเขา ทำไมถึง สัมผัสได้ยากขนาดนี้ เขาจะทำอะไรกันแน่ ?

” ภัสกรณ์ จะเอายังไง ? คุณจะเอายังไง ? ” เธอตวาดดังขึ้น “ คุณทำไมถึงรังแกฉันมาตลอด ? ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณ คิด ไม่ใช่ชู้รักพวกนั้นของคุณ ทำไมคุณถึงก่อกวนฉันตลอด ? ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณ ! ”

ภัสกรณ์ได้ยินคำพูดของเธอ มองใบหน้าของเธอที่เหมือน รังเกียจ ทันใดนั้นมีความรู้สึกสั่นสะเทือนขึ้น ในใจเหมือนถูก อะไรดึงไว้แน่น เขาแค่รู้สึกว่าเจ็บแปลบๆ

” มาเป็นผู้หญิงของผมเถอะ ! ”

คำพูดสดๆร้อนๆ โพล่งออกมา ช่วงเวลานั้นที่พูดออกมา ภัส กรณ์เองก็รู้สึกตกใจ

เธอกลับหัวเราะเยาะ มุมปากเต็มไปด้วยการเยอะเย้ย ” ภัส กรณ์ คุณพูดอะไร ? เป็นผู้หญิงของคุณ ? ” นี่เป็นครั้งแรกที่เธอจริงจังให้ความสำคัญกับคำถามนี้ เรื่อง อะไรกัน สักพักมีอะไรกระแทกเข้าไปในใจเธอ

* ใช่ ! ” เขายืนยัน

* ภัสกรณ์ ความหมายของคุณคือให้ฉันเป็นของคุณต่อไป ใช่ไหม ? ” นีรชายิ้มนิ่งๆ ใบหน้ามีความเสียใจ

“ ในหัวใจของคุณ ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่สมควรจะ ได้อยู่บนโลกนี้อย่างเปิดเผย เหมาะจะเป็นชู้รัก ! เป็นนกคีรีบูน ให้คนรวยอย่างพวกคุณเลี้ยงดูเล่น ใช่ไหม !

ภัสกรณ์อยากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกนรชาขัดขวางไว้

“ ภัสกรณ์ ! ฉันรู้ ! คุณดูถูกฉัน ! คุณดูถูกฉันทุกอย่าง! ใช่สิ ฉันจน ! ฉันไม่มีหน้ามีตา ! บนโลกใบนี้ ใครๆก็สามารถเหยียด ฉัน ! แต่ว่า นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมแพ้ ลดศักดิ์ศรี มาเป็นชู้รักของคุณ !”

ในดวงตาของภัสกรณ์มีความเจ็บปวด เห็นนีรชาที่กำลังโมโห เขาค่อยๆยกมือขึ้น ทําท่าทางขอร้องอ้อนวอน * ถ้าอย่างนั้น เป็นแฟนของผม นีรชา เป็นแฟนของผมได้ไหม

ครับ ? ”

ภัสกรณ์กระสับกระส่ายไม่อยู่นิ่งมองหน้านีรชา รอฟังคำตอบ

เธอ

“ แฟน ? ” นีรชายิ้มอย่างขมขื่น “ มีแค่คนรักกันถึงจะเรียกว่า เป็นแฟนกัน ? น่าเสียดายจัง ฉันเป็นแฟนของคุณไม่ได้ เพราะ ว่า ฉันไม่ได้รักคุณ ! ”

ดวงตาที่กำลังตื่นเต้นของภัสกรณ์สักพักถูกความโกรธเข้า ครอบงำ ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด ! เขาลดความ หยิ่งยโสแล้ว ขอร้องให้เธอเป็นแฟนของเขา แต่เธอกลับไม่ ยอม!

“ นีรชา เธออย่าคิดว่าตัวเองดีนักหนา ! ” คำพูดที่เยือกเย็น ” โผล่ออกมา

“ ฮ่าๆ คุณคิดว่าเป็นแฟนของคุณนั้นเป็นเกียรติสูงสุดล่ะสิ ? เป็นความฝันของหญิงสาวทั้งโลก ? คนต่ำต้อยอย่างฉัน ถูก ท่านประธานใหญ่ภัสกรณ์มาชอบ ฉันควรจะต้องจุดธูปไหว้ ขอบคุณฟ้าดินสินะ ? ” ดวงตาที่เย็นชาของนีรชาเต็มไปด้วย ความเยาะเย้ย : ” ขอโทษนะคะ ท่านประธานภัสกรณ์ ฉันนั้น ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ! ฉันไม่ได้สนใจเรื่องที่จะเป็นแฟนของคุณ สักนิดเลย !”

หน้าของภัสกรณ์เปลี่ยนเป็นบึ้งตึง ดวงตาทั้งคู่กลิ้งไปมาด้วย ความโกรธ

“ ภัสกรณ์ ฉันไม่เคยคิดที่จะยั่วยุผู้ชายคนไหน ฉันแค่อยาก จะใช้ชีวิตสงบๆ เชิญคุณ ขอร้องคุณ ไม่ต้องมายั่วยุฉันอีกจะ ได้ไหม ? คุณบอกฉัน จะต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป ?

ทันใดนั้นนีรชารู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยแล้ว ทำไมกัน ทำไม สวรรค์ถึงต้องลงโทษเธอแบบนี้ ? คุณพ่อตาย ลูกก็ไม่อยู่แล้ว หัวใจของเธอเหนื่อยล้าแล้ว ! ทำไมผู้ชายคนนี้ยังจะมาเหยียด หยามเธอ !

ทำไมเขาเป็นแบบนี้ ? เธอยั่วยุเขาไม่ได้จริงๆ ! เธอแค่อยาก จะใช้ชีวิตธรรมดา เธอยอมที่จะไม่อยากรู้จักกับเขา !

ภัสกรณ์หรี่ตามอง ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยความมึนงง สีหน้าท่าทางของเธอแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดกับเธอมาก

จู่ๆเขาก็ดึงเธอ สองมือจับไปที่หน้าของเธอ จะยกคางของ เธอเงยหน้าขึ้น บังคับให้เธอมองหน้าตัวเอง “ นีรชา ฉันควรจะ รีบหาตัวเธอให้เจอก่อน ฉันไม่ควรปล่อยเธอให้เจอความ ลําบาก ขอโทษนะ !”

เธอรู้สึกหวิว ใบหน้าที่มีความเสียใจเต็มไปด้วยน้ำตา หวังว่า จะเข้าไปดวงตาที่ดูเหมือนจะมีความทุกข์ใจของเขาเหมือนกัน “ ขอโทษ ? คนที่คุณควรจะขอโทษนั้นไม่ใช่ฉัน ! ควรเป็นพ่อ ของฉัน ! เขาผ่าตัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณทำไมปล่อยเขาอยู่ ที่โรงพยาบาลห้ามให้พี่สาวฉันรักษาเขาต่อ ? ภัสกรณ์ คุณยัง เป็นคนอยู่ไหม ! ถ้าคุณยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่ ครยังจะ ทําแบบนี้อยู่ไหม ! ”

ดวงตาที่ลึกลงไปของภัสกรณ์ค่อยๆคิดสงสัย : ” นีรชา ดวงตาข้างไหนของเธอเห็นฉันห้ามให้พี่เธอรักษาเขาต่อ ? ”

นึกถึงคุณพ่อที่ตายไป นีรชาก็ควบคุมน้ำตาที่ไหลพรากเต็ม หน้าไม่ได้ : “ พี่สาวของฉันบอกฉันเอง ! คุณมันเป็นปีศาจที่ ไม่มีความเป็นมนุษย์เลย ! ”

” พี่สาวเธอ ? ใช่พี่สาวคนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด คนนั้นกับเธอ ? ” ภัสกรณ์พูดอย่างเจ็บใจ : “ เธอยอมเชื่อเขา แต่ไม่ยอมเชื่อฉัน ? ” นีรชามองหน้าภัสกรณ์ด้วยความมึนงง ดูเหมือนว่าไม่เข้าใจ สิ่งที่เขาพูด

ภัสกรณ์จับแขนเล็กๆของโรชา เขย่าตัวอย่างรุนแรง : “ นีรช า ! ผู้หญิงที่ม! พี่สาวเธอกำลังโกหก ! เขาหลอกเธอ ! ผมก็แค่ โกรธคุณแล้วหนีไป ไม่ได้ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อคุณ อีก แต่ผมไม่ได้ห้ามให้พี่สาวเธอช่วยพ่อของเธอ ! ”

ดูเหมือนว่ามีบางอย่างพังทลายลง นีรชาไม่ทำตาโตไม่อยาก จะเชื่อ เธอปิดหูของเธอ ส่ายหน้าไปมา : “ไม่! ไม่ ! พี่สาวฉัน ไม่ทำแบบนี้กับฉัน ! คุณโกหก !”

ภัสกรณ์ไม่พูดอะไรอีก หันหลังแล้วอุ้มเจ้าปาลที่กำลังหลับ สนิทเดินออกไปนอกประตู เดินไปถึงหน้าประตู หันกลับมาพูด กับนีรชาอย่างเย็นชาว่า : “ นีรชา ผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่ซื่อ อกว่าเธอแล้ว !”

นีรชา ผมไม่เคยเจอผู้หญิงที่ซื่อบื้อกว่าเธอแล้ว

ร่างกายของนีรชาหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที ขาค่อยๆพับลงนั่ง อยู่มุมกำแพง หัวใจเจ็บปวดทรมานเหมือนจะฉีกขาด เธอไม่ อยากจะคิด เธอหวังว่าภัสกรณ์จะพูดโกหก เธอรับไม่ ได้ที่สาวทำแบบนี้กับเธอ !

ถึงแม้ว่าพ่อไม่ใช่พี่แท้ๆของพี่สาว แต่ว่าพ่อก็ดีกับเธอ เธอ ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ !

คุณพ่อ ขอโทษค่ะ หนูมั่นใจเกินไป หนูโง่มาก หนูตาบอดเอง

ถึงได้ส่งพ่อให้มุกมณี ถึงได้ทำให้พ่อจากไปอย่างสิ้นหวังแบบ นี้ คุณพ่อ พ่ออยู่บนสวรรค์จะต้องเกลียดหนูแน่ ?

นีรชากระซิบกระซาบ น้ำตาไหลพรากออกมา เปียกชุ่มไปที่ เสื้อผ้าบริเวณหน้าอก เจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ไม่มีคำ บรรยาย เธอจึงเอาหัวโขกกำแพงอย่างรุนแรง

“ บอกว่าเธอโง่ ! เธอนี่โง่จริงๆ ! โขกกำแพงแล้วได้อะไร ? โขกกำแพงแล้วพ่อเธอจะฟื้นขึ้นมาเหรอ ? ” มีเสียงหนึ่งดังขึ้น มาทันที ทําให้นีรชาตกใจ ไม่รู้ว่าภัสกรณ์เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

” ออกไป ! ไม่ต้องมาสนใจฉัน ! ตอนนั้นคุณทำไมถึงปล่อย พ่อของฉันไว้ที่โรงพยาบาลไม่สนใจใยดี ? ก็แค่ค่ารักษาไม่กี่ เดือน คุณโปรยเงินเหมือนดิน เงินแค่นี้เล็กน้อยสําหรับ คุณ ! คุณทำไมถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้ ! ” ความรู้สึกของนิรชา หาที่ระบายไม่ได้ ก็เลยระบายใส่ภัสกรณ์

“ นีรชา คุณหนีไปไม่ทำตามสัญญา แล้วทำไมผมจะต้องดูแล พ่อคุณตามสัญญาด้วยล่ะ ? ” ภัสกรณ์ขมวดคิ้ว ถามกลับไป

นีรชาไม่รู้จะพูดอะไร ได้แต่หยิบหมอนบนเตียงทุบตัวเขา อย่างแรง : “ ออกไป ออกไป ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ! ออก

ความอารมณ์ดีของภัสกรณ์ก็หมดลงแล้ว ดึงแขนของนีรชา เข้ามา : “ แม่สาวน้อย คุณโวยวายพอหรือยัง ! ” มือหนึ่ง กระแทกไปที่ข้างหลังลำคอของนีรชา

นีรชาคอพับ หมดสติลงไป ภัสกรณ์อุ้มนีรชาที่สลมหมดสติ ไปนอนบนเตียง ช่วยห่มผ้าห่มให้เธอ

ใบหน้าเล็กๆที่ซีดขาวของนีรชาร้องไห้จนน้ำตาหยดลง ทำให้ ผมเปียกชุ่มยุ่งเหยิงติดหน้า ดูเหมือนหมาป่ารับสภาพไม่ได้

ภัสกรณ์หยิบกระดาษทิชชู่บนหัวเตียง ช่วยนีรชาเช็ด คราบน้ำตาเบาๆ ค่อยๆใช้มือลูบจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ คิ้วหนาๆขมวดเข้าหากัน ถอนหายใจ ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึง ดื้อรั้นตลอดเลยนะ !

ดูเหมือนว่านอนหลับฝันยาวนานมาก เดินไปบนทางที่ไกล มาก ตอนที่นีรชาตื่นขึ้นมา ฟ้าก็สว่างแล้ว วันใหม่ก็มาถึง

บิดขี้เกียจ แต่กลับถูกร่างกึ่งเปลือยข้างๆทำให้ตกใจจนดีด ตัวขึ้น ! ภัสกรณ์ ! เขาขึ้นมานอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไร

ดูท่าแล้วเมื่อคืนเขานอนหลับอยู่ตรงนี้ นีรชาตกใจรีบเปิดผ้า หาสำรวจตัวเอง ตายแล้ว ! กระโทรงที่สวมอยู่หายไปไหน ? ถูกเปลี่ยนเป็นกางเกงนอนผู้ชาย !

หรือว่า เมื่อคืนนี้ภัสกรณ์ช่วยเธอเปลี่ยนชุด ? นีรชาคิดระแวง มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ สงสัยว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรลงไป

” อย่าคิดเลยเถิด ! เมื่อคืนผมไม่ได้ทำอะไรเลย ” ผู้ชายข้างๆ เอ่ยปากพูดขึ้นมาทันใด เสียงแหบแห้ง เต็มไปด้วยการเยอะ

เย้ย