ตอนที่236 ชดใช้หนี้ฉันเดียวนี

ตอนที่236 ชดใช้หนี้ฉันเดี๋ยวนี้

นีรชาค่อยๆหยิบหนังสือนิทานที่อยู่บนพื้นขึ้นมา เธอนั่ง ข้างๆปาล ดวงตาเธอเอ่อล้นไปด้วยน้าตาและอ่านออกเสียง เบาๆ ในป่าลึก มีกระท่อมไม้อยู่หลังหนึ่ง ในกระท่อมนั้น…..

นิทานเรื่องนั้นถูกขัดจังหวะโดยฉับพลัน ปาลโอบกอดไหล่ ของเธอไว้ ใบหน้าน้อยๆนั้นเงยขึ้นมองหน้าของนีรชา มือ น้อยๆคลำไปในอากาศจนเจอใบหน้าของเธอ เขาค่อยๆสัมผัส และลูบอย่างระมัดระวัง“น้านีรชาครับ ใช่น้ารึเปล่าครับ ผม คิดถึงน้ามากครับ! ทําไมน้าไม่มาหาผมตั้งนาน!

น้ำตาของนีรชาก็ไหลทะลักออกมา เธอกอดปาลเอาไว้แน่น สะอื้นและพยักหน้า “ปาลฉลาดจริงๆ! นี่น้าเอง! น้านีรชามาหา ปาลแล้วนะครับ….

ปาลกระโดดกอดคอนรชาแน่น ใบหน้าขาวนวลของเขานั้น แทบจะติดกับใบหน้าของเธอ”น้านีรชา ใช่น้าจริงๆ ปาลดีใจ ที่สดเลยครับ!”

นีรชากอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมอกแน่น เธอรู้สึกแสบจมูกมาก นี่ คือลูกชายของเธอ ลูกชายที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเธอที่เธอตั้งท้องมาสิบเดือน ทารกตัวน้อยที่เกิดมาพร้อมกับความ ยากลําบาก ตอนนี้กลายเป็นเด็กชายตัวน้อยที่แสนจะหล่อ เหลา นีรชากอดปาลไว้ เธอรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรอีก แล้ว

ความสุขอันยิ่งใหญ่นี้ทำให้หัวใจของเธอถูกเติมเต็ม เธอจูบ หอมใบหน้าของปาลซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาเปียกโชกผมยาวที่ สยายอยู่ทางด้านหลัง

ภัสกรณ์มองไปที่แม่และลูกชายที่กำลังกอดกัน น้ำตาก็ไหล รินออกมาเช่นกัน

เขาเดินเข้าไปย่อตัวลง แล้วลูบศีรษะของปาล “ลูกพ่อ อยาก ให้น้านีรชาเป็นคุณแม่ของลูกไหมครับ”

ปาลตกใจเงยหน้าขึ้นมอง”อยากครับ! คุณพ่อ พูดจริงๆใช่ ไหมครับ”

เขาพูด พลางหันไปเหลือบมองนีรชาอย่างระมัดระวัง “น้านีรช าครับ น้าเต็มใจเป็นคุณแม่ของผม อยู่กับผมทุกวันตลอดไป ไหมครับ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยน เต็มไปด้วยความอ้อนวอนและความคาด หวัง ทําให้นีรชารู้สึกเจ็บปวดใจ ลูกชายของฉัน ช่างฉลาดแสนรู้มากเกินไปแล้ว!

ภัสกรณ์ก็เร่งมองไปที่นีรชาอีกทางหนึ่งน้ำ ปาลกำลังรอคำ ตอบจากคุณอยู่นะ…”

นีรชาค่อยๆเช็ดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่บนคอ แล้วจูบปาล อย่างอ่อนโยนบนหน้าผากของเขา “เด็กน้อย น้าเต็มใจมาก เต็มใจที่สุดเลยล่ะ!”

“เย้! ผมมีแม่แล้ว! ผมมีแม่แล้ว!”ปาลดีใจกระโดดโลดเต้น ใบ หน้าน้อยๆเป็นใบหน้าที่งดงามที่สุดที่ปรากฏอยู่ภายใต้แสง จากดวงอาทิตย์

ภัสกรณ์และนีรชามองหน้ากัน พวกเขายื่นใบหน้าออกมา อด ไม่ได้ที่จะพิมพ์รอยจูบลงที่ใบหน้าของอีกฝ่าย

เป็นเวลานานมากแล้วที่ปาลไม่เคยได้รู้สึกมีความสุขเช่นนี้มา ก่อน ภัสกรณ์รีบช่วยเสริม “ปาล ยังไม่เรียกคุณแม่อีก!”

หัวใจของนีรชาพองโตขึ้นทันที กลั้นหายใจรอปาลเรียกคำนี้ ออกมาก เธอรอคำนี้มานานถึงห้าปีแล้ว….

โดยไม่มีใครช่วยแม้เพียงนิดเดียว ปาลซึ่งมองไม่เห็นอะไร ก็ โผเข้าที่อ้อมกอดของนีรชาได้อย่างแม่นยำ เขาเงยหน้าขึ้นมอง อมยิ้มและตะโกนลั่น “คุณแม่!

น้าตาที่เพิ่งจะหยุดไหลก็ไหลลงมาอีกครั้งหนึ่ง นิรชา พยายามพูดออกมาด้วยเสียงในลำคอที่ฟังอู้อี้”ปาลคนดี! ที่รัก! ที่รักของแม่! แม่รักลูกจ้ะ!”

ภัสกร กางแขนออก แล้วโอบกอดสองแม่ลูกเอาไว้แน่น

ครอบครัวที่แตกสลายเป็นเวลาห้าปี ตอนนี้ก็กลับมาพร้อม หน้ากันแล้ว เขาเป็นเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่ยืนอยู่ใต้ผืนฟ้า ปกป้องแม่ลูกทั้งคู่จากลมฝน ต่อให้โลกไม่มีลม จะหนาวเย็น จนเป็นนาแข็ง หนึ่งปีสี่ฤดู เขาจะปกป้องคนทั้งคู่ให้อบอุ่น เหมือนอยู่ในฤดูใบไม้ผลิตลอดกาล

หลังจากช่วยอาบน้ำให้ปาล อ่านหนังสือนิทานให้เขาฟัง เธอ มองดูเขาหลับสบาย นีรชาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด ความตื่น เต้นในใจเธอยังไม่จางหายไป เธอมองไปที่ใบหน้าเล็กๆของ ปาล มองเท่าไรก็ไม่พอ

ภัสกรณ์เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมของเขายังเปียกอยู่ เขาสวมเสื้อ คลุมอาบนํ้าเดินเข้าไปในห้อง เด็กโง่เอ๋ย นั่งมองอยู่ได้ อีก หน่อยก็ได้มองทุกวันอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงแล้วล่ะ ไปอาบน้ำ เถอะ ผมรอคุณมานานแล้วนะ”
“รอฉันหรอ รอฉันทำไมคะ” นีรชาจ้องไปที่ใบหน้าของปาล เอ่ยปากถามออกไปลวกๆ

ภัสกรณ์กระหยิ่มยิ้มย่องเดินเข้ามา เขาหยุดที่ข้างเธอและ กระซิบที่ข้างหู รอเธอทําหน้าที่ของภรรยา ปรนนิบัติสามียัง ไงล่ะ…”

เธอมองดูรอยยิ้มที่ช่างดูมีเลศนัยของเขา นีรชามีปฏิกิริยา ใบหน้าแดงก่าขึ้นในทันที คุณภัสกรณ์คะ ระวังคำพูดหน่อยสิ คะ อยู่ต่อหน้าเด็ก ควรเป็นตัวอย่างที่ดีนะคะ!”

ภัสกรณ์มองไปที่ปาลครู่หนึ่ง แล้วยื่นมือตบเบาๆที่ต้นขาของ นีรชา ไม่เป็นไรหรอกน่า ปาลเห็นพ่อแม่รักกันแบบนี้ เขาก็ยิ่ง จะมีความสุขมากขึ้นไปอีก!”

“ไปล่ะค่ะ ทำเป็นเล่นอยู่เรื่อย!”นีรชาเปิดมือภัสกรณ์ออก เธอ กลัวว่าการสนทนาของพวกเขาจะทำให้ปาลตื่นขึ้นมา เธอจึง รีบจูงมือเขาเดินออกไปแล้วค่อยๆปิดประตูห้องปาล

ทันทีที่ประตูปิด ภัสกรณ์ก็อุ้มเธอพาดบ่าในท่านอนขวาง อย่างดุดันแล้วเดินไปที่ห้องนอนใหญ่

“นี่ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”นีรชาก็อาบน้ำแล้ว สวมใส่ชุดนอน อยู่ ถูกอุ้มไปอย่างนั้น กระโปรงด้านล่างก็ถูกเลิกขึ้นมา
ภัสกรณ์ยกแขนของเขาขึ้น “ไม่ปล่อย เธอติดหนีฉันอยู่ คนน เธอต้องชดใช้ให้ฉันทั้งคืน!”

นีรชาเตะเขา “ฉันติดหนี้อะไรคุณ

ภัสกรณ์ยิ้มอย่างชั่วร้าย “อีกเดี๋ยวเธอก็รู้!”

เขาพาเธอไปที่ห้องนอน ภัสกรณ์โยนเธอลงบนเตียงที่นุ่ม หยุ่นอย่างภาคภูมิใจ ทันใดหมาป่าที่หิวโหยก็ลงมือจัดการ อาหารตรงหน้า