ตอนที่ 244 กอดแน่นๆ

ตอนที่ 244 กอดแน่นๆ

ภัสกรณ์และบอดี้การ์ดได้นำผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในห้องที่มีรั้ว เหล็กกั้น จากนั้นก็เอากุญแจล็อคที่ประตูเหล็กอีกครั้งนึง เมื่อ ทําทุกอย่างเสร็จก็เดินกลับเข้าไปที่โต๊ะอาหารด้วยสีหน้าที่ มืดมน

คุณพ่อบ้านเดิมตามหลังเขามาติดๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด “คุณผู้ชายครับ มันเป็นความผิดของผมเอง ที่ไม่ล็อคประตูไว้ ให้ดีๆ

ภัสกรณ์ขมวดคิ้วและกำลังจะอ้าปากพูด แต่คุณชลธีก็พูด ตัดบทขึ้นมาก่อน “ทัพพ์ นายไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว ฉันรู้ว่า ในใจของนายทรมานขนาดไหน ตั้งแต่ที่ไตษาเป็นบ้าและเสีย สติไป หัวใจของหายก็คงเหมือนตายตามไปด้วย วันธรรมดา ปกตินายแอบปล่อยเธอออกมาก็ช่างมันเถอะไม่เป็นอะไร แต่ วันนี้มีแขกสำคัญมา คุณหนูน้อยก็มาด้วย แล้วทำไมนายถึงยัง ทําเรื่องโง่ๆได้”

ไตษา น่าจะเป็นชื่อของผู้หญิงคนเมื่อกี้สินะ นีรชาได้แต่คาด เดาในใจ ฟังจากสิ่งที่คุณชลธีพูด คุณพ่อบ้านกับผู้หญิงที่ชื่อ ไตษาต้องมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันอย่างแน่นอน ถ้าไม่อย่าง นั้นคงไม่ปล่อยให้เธอออกมาเดินเล่นบ่อยๆ
จริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่นะ ทำไมถึงตะโกนร้อง เรียกชื่อของถิรา

ซับซ้อนจริงๆ นีรชารู้สึกว่าเรื่องราวมันยุ่งเหยิงเกินกว่าที่ สมองของเธอจะคิดได้

คุณพ่อบ้านได้แต่ทำท่าทีอึดอัดใจ และไม่พูดว่า คุณชลธีได้ แค่ถอยหายใจออกมา “ฉันรู้ว่านายคงอยากให้เธออกมาเจอร าสินะ ช่างมันเถอะ นายลงไปเถอะ”

ภัสกรณ์โบกมือไล่ให้ทุกคนออกไป ทุกคนถอยออกไปจาก ห้อง

ทำให้โต๊ะอาหารเหลือเพียงแค่ภัสกรณ์ นีรชา และคุณปู่ชลธี คุณชลธีจ้องมองไปที่ภัสกรณ์ และเขาก็พยักหน้าตอบรับ

เบาๆ

ภัสกรณ์มองมาที่นีรชา พยายามทำน้ำเสียงให้นิ่งที่สุดเหมือน กำลังจะพูดเรื่องราวของคนอื่น”น้ำ ผู้หญิงที่เธอเห็นเมื่อกี้นี้ คือ แม่ของฉันเอง”

อะไรนะ? นีรชาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ภัสกรณ์ยิ้มออกมาด้วยท่าที่ฝืดสุดหัวใจ ตอนที่ฉันอายุ4 ขวบ แม่ของฉันรู้จักกับชายอันธพาลข้างถนนคนหนึ่ง และมีใจ ให้กับผู้ชายคนนั้น เธอตัดสินใจทิ้งฉันเอาไว้และหนีหายไปกับ ผู้ชายคนนั้น ชายอันธพาลคนนั้นใช้เงินของเธอจนหมดแล้วก็ ทิ้งเธอไป เธอจึงต้องออกไปรับแขกที่ข้างถนน แต่พ่อของฉัน ก็มาเจอเธอ และก็พาเธอกลับมาด้วย หลังจากนั้นก็กลับมาใช้ ชีวิตเป็นปกติได้ไม่กี่ปี เธอก็ตัดสินใจไปจากพวกเราและไปกับ ผู้ชายคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง ค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาวของฤดูหนาว ในปีหนึ่ง ที่หน้าประตูบ้านของตระกูลหมื่นสา มีผู้หญิงคนนึง ครึ่งเป็นครึ่งตายนอนหนาวอยู่หน้าบ้าน และในอ้อนแขนของ เธอก็กอดทารกหญิงคนหนึ่งไว้ ในคืนวันนั้นพ่อของฉันได้ใช้ นํากรดสาดลงไปที่บนใบหน้าของเธอ เพื่อให้เธอเสียโฉมและ กักขังเธอให้อยู่กับเขาตลอดไป

พระเจ้าช่วย! นีรชาตกใจอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก นี่เป็น ที่มาของเรื่องราวที่โหดร้ายมากจริงๆ

ทั้งรักมากและเกลียดมาก ถึงขนาดที่ทำให้ผู้ชายคนหนึ่ง ทำร้ายภรรยาของตัวเองให้เสียโฉม เพื่อกักขังเธอให้อยู่ด้วย ตลอดชีวิต

ไตษา คนที่เธอรักจนหมดหัวใจก็คงจะเป็นชายอันธพาลคน นั้น ถึงได้ยินยอมละทิ้งผู้ชายที่รวยๆ ไปหาผู้ชายที่ไม่มีอะไร เลยและอยู่ด้วยกัน
แต่น่าเสียดาย ที่เธอยอมทุ่มเทให้กับชายที่ไม่เอาไหน มัวเมาและลุ่มหลงจนสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรอ

ภัสกรณ์จ้องมองแจกันดอกไม้สีแดงที่ถูกจัดวางอยู่บน โต๊ะ หลังจากที่รูปร่างหน้าตากลายเป็นอัปลักษณ์ แม่ของฉันก็ เริ่มเสียสติ และเป็นบ้าในที่สุด จนมีอยู่วันหนึ่งเธอได้ใช้มีดอัน แหลมคมแทงที่พ่อของฉัน บาดแผลนั้นลึกมากทำให้พ่อได้รับ บาดเจ็บสาหัส ตั้งแต่นั้นมาพ่อก็ย้ายไปอยู่ที่อเมริกา

นีรชานึกออกทันที ที่แท้ที่พ่อของเขามีนิสัยเย็นชา และ มีทัศนคติแบบนี้กับคนอื่น ก็เพราะว่าโดนคนรักของตัวเอง ทำร้าย และกลายเป็นคนที่มองโลกในแง่ร้ายตลอดเวลา

เธอรอให้ภัสกรณ์เล่าเรื่องต่อ แต่ภัสกรณ์ก็ไม่พูดอะไรเลย นิ้วมืออันเรียวยาวจับขนาบไปกับมีดและวางไว้บนโต๊ะอาหาร เมื่อสะท้อนกับแสงไฟก็ยิ่งเห็นภาพชัดเจนขึ้น เป็นภาพที่ดู เหมือนทําอะไรไม่ถูก และไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

นีรชามองเงาอันแสนโดดเดี่ยวของเขา และรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ

ในหัวใจ

เมื่อห้าปีก่อน เธอเคยได้ยินเสียงภัสกร นอนละเมอด้วย ความเศร้า
“แม่ครับ ไม่เอา ไม่เอานะครับ แม่ครับ ผมจะเป็นเด็กดีนะครับ ผมจะเชื่อฟังแม่ครับ แม่เอาครับ ไม่เอา!”

เธอยังคงจําได้ดีว่าหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ และ ยังจำได้ชัดเจนว่าน้ำเสียงเขาช่างน่าสงสาร และหมดหวังเสีย จริงๆ

นีรชาเดินไปที่ข้างๆภัสกรณ์ ยื่นแขนออกไปและกอดเขาจาก ทางด้านหลัง กอดอย่างแน่ๆ ให้แน่นที่สุดจนเขารู้สึกอบอุ่น

ไม่ต้องมีคําพูดใดๆ เธอเข้าใจเขา

น้ำเสียงของภัสกรณ์ยังคงถูกสะกดไว้ด้วยความเจ็บ ปวดนํ้า…ในค่ำคืนที่แม่จากไป เป็นค่ำคืนที่ฝนตกหนักมาก ฉันคุกเข่าลงที่หน้าของเธอ ขอร้องให้เธอไม่ไปจากฉัน ฉัน รับปากว่าฉันจะเป็นเด็กดี ฉันจะเชื่อฟังเธอในทุกๆอย่าง แต่ แล้ว…….เธอก็ยังจากฉันไปอยู่ดี เธอสะบัดฉันออก และเดิน จากไป แม้แต่หน้าก็ไม่หันมามองฉันเลยสักนิด

นีรชารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ จะแทบไม่อยากจะหายใจ น้ำ คาค่อยๆไหลลงมาทีละหยด ทีละหยด เธอยิ่งกอดภัสกรณ์ แน่นกว่าเดิม อยากจะนำความอบอุ่นจากตัวเองทั้งหมดส่งต่อ ให้กับเขา
ภัสกรณ์ก็ใช้แรงในการกอดเธอกลับ นำเสียงเริ่มสัน”นํา..เธอ รู้ไหม มีบางครั้งที่ฉันแอบรู้สึกอิจฉาติรา

ทันใดนั้นนีรชาก็เข้าใจทุกอย่าง ว่าทำไมคุณไตษาถึงเอาแค่ ตะโกนร้องเรียกหารา

ถิรา คือลูกสาวของคุณไตษาและผู้ชายคนนั้น ถิราคือลูกคน เดียวที่หัวใจของเธอยังรักและหวงแหน

เธอมันคนไร้ความปราณี ไร้ความรู้สึก คนเห็นแก่ตัว ถึงแม้จะ เป็นบ้าและเสียสติไป แต่เธอก็ยังจำแต่ลูกสาวของเธอเพียง คนเดียว

แย่จริงๆ เป็นแม่คนแท้ๆแต่กลับไม่เคยแบ่งความรักของเธอ ให้กับภัสกรณ์เลย

นีรชาใช้แรงทั้งหมดที่มีกอดภัสกรณ์

เขาเป็นคนใจร้อน เป็นคนเลือดเย็น และยังมีข้อเสียอีก มากมาย แต่ ณ ช่วงเวลานี้ นีรชาอยากทำให้เป็นเพียงเด็กคน นึงที่ถูกโอบกอดด้วยความรัก

มองไปที่หลานชายและหลายสะใภ้โอบกอดกัน น้ำตาของ คุณปู่ชลธีก็ไหลออกมา น้า….ภัสกรณ์เป็นเด็กที่ดีมากๆเลยนะ ในตอนนี้เรากำลังจะนำถิราส่งไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ภัสกรณ์ยังไงก็ไม่ยอม เขาบอกว่า ในตัวของมิรา ครึ่งหนึ่ง นั้นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา

“คุณปู่คะ ฉันจะทะนุถนอมเขา ฉันจะรักภัสกรณ์ให้ดีที่สุด ฉัน จะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะให้ความอบอุ่นของ คนในครอบครัวแก่เขาค่ะ” นีรชารับปากกับคุณปู่ชลธีอย่าง จริงจัง

เธอเงยหน้าขึ้นและจูบภัสกรณ์ โดยไม่ที่สนใจสายตาของคุณ ปูชลธี ภัสกรณ์ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณที่สุด”

เธอกอดเขา แทนการตอบสนองอย่างเงียบๆ