ตอนที่ 212 ผลตรวจ

ตอนที่ 212 ผลตรวจ

สองวันเต็มๆที่ภัสกรณ์ไม่ได้ติดต่อกับ นีรชา

นีรชาอยากไปเยี่ยมปาลที่โรงพยาบาล อยากจะอยู่ข้างๆเขาและอยากจะถาม เรื่องผลตรวจจากภัสกรณ์ แต่พอนึกถึง เรื่องราวที่เกิดขึ้นในห้องพยาบาลก็ไม่ กล้าที่จะไปถามภัสกรณ์ต่อ

เธอคิดไปคิดมาจนถึงตอนเย็น โทรศัพท์ ที่เงียบไปตั้งนานก็ดังขึ้น

สายจากภัสกรณ์?ผมตรวจออกมา แล้ว?นีรชารีบลุกจากโซฟาไม่ดูรายชื่อก็ รีบรับสาย “ฮัลโหล?” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและ ดีใจ

“น้ำ ฉันจะกลับเมืองA ว่างๆก็มาเที่ยวที่ เมืองAนะ” น้ำเสียงของสมภพเต็มไปด้วย ความอ่อนโยนและอ่อนหวาน

แต่นีรชาฟังเสียงที่อ่อนโยนนั้นไม่ออก เธอผิดหวังกัดริมฝีปากแล้วพูด “ได้ พี่ สมภพเดินทางปลอดภัยนะคะ”

นีรชายังพูดไม่จบที่โทรศัพท์ก็แสดงให้ เห็นว่ามีสายเข้าซ้อน พอนีรชาดูเห็นสาย จากภัสกรณ์

นีรชารีบพูดกับสมภพ “พี่สมภพ ฉันมี สายที่สำคัญมากๆเข้า วางสายก่อนได้ ไหม?” สมภพไหวพริบดีมาก ได้ๆเธอรับสาย ก่อนเลยว่างๆค่อยคุย

“ฮัลโหล? เต้น ”เสียงของนีรชาแหบและตื่น

“อยู่บ้านไหม?ฉันอยู่ร้านกาแฟข้างบ้าน เธอ ออกมาเลยฉันมีเรื่องจะคุยกับ เธอ”น้ำเสียงของภัสกรณ์นิ่งๆฟังไม่ออก ว่าเขามีอารมณ์เป็นยังไง

นีรชารอไม่ไหวแล้ว “เรื่องเกี่ยวกับผล ตรวจเหรอ?นายบอกผลให้ฉันรู้ก่อนได้ ไหม?”

ทำไมต้องลีลาด้วย?อีกอย่างเธอก็ไม่ อยากจะเจอหน้าเขาอีกแล้ว

“เจอกันแล้วค่อยพูด”ภัสกรณ์พูดเสร็จก็ วางสายลง นีรชาจะบ้าแล้วแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ก็เลย เปลี่ยนเสื้อแล้วออกจากบ้าน

พอไปถึงที่ร้านกาแฟก็เห็นภัสกรณ์ใส่ เสื้อเชิ้ตสีฟ้ากางเกงยีนส์แต่ไกล กำลัง นั่งอยู่ข้างๆหน้าต่าง แต่ทำไมนภนัยถึง นั่งอยู่ข้างๆเขา?

นีรชาสงสัยแต่ก็ยังพยายามตั้งสติแล้ว เดินไป

ครั้งนี้นภนัยถอดหน้ากากที่เป็นสุภาพ สตรีออกแค่การทักทายก็ยังไม่ให้กับนีรช า ตาที่สวยๆโตๆพร้อมกับความเยือกเย็น กวาดมองนีรชาตั้งแต่หัวจรด เท้าไป หลายรอบจากนั้นก็มองไปทางหน้าต่าง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ตกลงเกิดอะไรขึ้น?”มองไปทางมือ ของนภนัยที่ควงแขนของภัสกรณ์อยู่ ใน ใจของนิรชาเหมือนมีคนร้อยพันอันเธอ นั่งลงไปบนโซฟาแล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ

นี่เขาหมายความว่ายังไง?นัดตัวเอง ออกมาแต่ยังจะพานภนัยมาด้วย ตั้งใจมา ทำให้ตัวเองหัวใจวายตายใช่ไหม?

ภัสกรณ์มองไปทางนีรชาแล้วโยนซอง เอกสารให้เธอ “ในนี้คือผลตรวจ เอาไปดู เอง”

ได้มาสักที!นีรชามองไปทางหน้าตาของ ภัสกรณ์ ในใจของเธอเริ่มกลัวขึ้นมา ทันทีเหมือนเธอคือนักโทษที่รอการ พิพากษา หัวใจเต้นตึบตับๆ

มือที่สั่นของนีรชาไปเปิดที่ผ่าซองแล้ว เอาแผ่นกระดาษที่บางๆออกกมา

ด้านหลังของตัวเลขเยอะๆมีตัวหนังสือ ทีทังดำทังหนา “นีรชา (คล้ายแม่)กับ ปาล (ลูกชาย)จุด9จุดที่ดูผิดปกติ ลบข้อ สันนิษฐานที่ว่านีรชาคือแม่ของ ปาล(ลูกชาย)ได้”

แค่คำสั้นๆนี้นีรชาเปิดดูไปหลายรอบเธอ ก็ไม่เข้าใจ

น้ำตาคลอเต็มดวงตาอย่างไม่รู้ตัว เธอ จับแผ่นกระดาษนั้นไว้มองไปทางภัส กรณ์ด้วยหน้าตาที่น่าสงสาร “นี่ นี่ หมายความว่าไง?”

หน้าตาเหมือนกัน ความรักและความ สนิทที่ไม่มีเหตุผล และความคิดที่ตรง กัน.. ……..หรือพวกนี้จะไม่ใช่เรื่องจริง?เธอ นั้นคิดมาเองเหรอ?

น้ำตาพุ่งออกมาจากดวงตาไหลรินลงมา บนใบหน้าที่สวยใส แต่นีรชาก็ยัง พยายามทําตาโตคางพร้อมกับตงสดแล้ว มองไปทางภัสกรณ์ อยากจะให้เขาพูดว่า นี่ไม่ใช่ความจริง

ภัสกรณ์มองไปทางตาของนีรชาที่แดง ไปหมด ความรู้สึกในนัยน์ตาของเขาแว๊บ หายไปทันทีแล้วยิ้มที่มุมปาก

นภนัยเห็นนีรชาทำหน้าตาสงสารไม่ได้ ก็เลยเฮอะใส่ “นี่ก็ดูไม่เข้าใจเหรอ?เธอ กับปาลไม่มีความเกี่ยวข้างอะไรกันเลย! ยังเป็นแม่แท้ๆฝันไปเถอะ!”

คำพูดของนภนัยเหมือนไฟที่เผาไหม้ ความหวังสุดท้ายของนีรชาไป นีรชานั่ง ลงไปบนโซฟาเต็มๆเล็บมือแทงเข้าไปใน เนื้อแต่เธอไม่รู้สึกเจ็บเลย

ทำไมต้องให้เธอมีโอกาสที่จะฝัน?แล้ว ทำไมถึงทำให้ฝันนั้นหายไปเร็วขนาด นั้น?ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องให้ความ หวังเธอตั้งแต่แรกแล้ว!

“เสร็จละ ภัสกรณ์ตอนนี้ก็บอกเสร็จแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ เมื่อกี้นายตกลงว่า จะไปดูแหวนให้นะ”นภนัยเอาหน้าไปชิด แขนของภัสกรณ์แล้วแกว่งไปแกว่งมา

ภัสกรณ์พยักหน้าแล้วยกมือให้พนักงาน มาเช็คบิล

หลังจากที่เช็คบิลเสร็จพนักงานก็ให้ หนังสือพิมพ์ฉบับนึงมา “นี่คือข่าวภาคค่ำ ที่พึ่งออกให้ท่านฟรีนะครับ”

ภัสกรณ์เหลียวไปมองดูกำลังจะพานภ นัยออกไป ในวินาทีนั้นเขานิ่งไปหมดเลย แล้วเงยหน้าไปดูภาพประกอบ

ตัวหนังสือที่หนาใหญ่ดึงดูดสายตาคน มาก มาศึกษาดูงานที่เมืองAเป็นเรื่องเท็จ รูปภาพกิ๊กหลุด

ในรูปที่คมชัดนั้นมีชายที่หล่อเหลา กําลังมองไปทางผู้หญิงที่กำลังเขินอาย อยู่ และในตาของผู้ชายคนนั้นก็เต็มไป ด้วยความอ่อนโยนอ่อนหวาน

สมภพ นีรชา