ตอนที่ 211 โดนโชคชะตาหยอกล้อ อีกแล้ว

ตอนที่ 211 โดนโชคชะตาหยอกล้ออีก แล้ว

ป้ายรถเมล์ตรงหน้าโรงพยาบาลมีคน เยอะมากกว่าที่อื่น นีรชาเดินเบียดอยู่ใน หมู่คนมากมายเธอพยายามเบียดก็เบียด ไม่ขึ้น

ช่างเถอะ เดินเถอะจะได้เรียบเรียงความ สับสนในหัวของตัวเองด้วย

นีรชาเดินไปตามกระแสคนเรื่อยๆ เธอ รู้สึกว่าตัวเองนั้นกากมากๆไม่มีศักดิ์ศรี เลย

ภัสกรณ์ทำแบบนี้หมายความว่าไง? ทำให้เธอต้องทำตัวไร้ค่า ทำไมถึงห้าม ความล่อลวงที่เขาให้ไม่ได้?

ปาลเป็นลูกของเธอจริงๆเหรอ?ถ้าใช่ เธอจะแย่งสิทธิ์ในการเลี้ยงดูได้ไหม?ถ้า ได้เจอหน้าและฟังเสียงของเขาเรียกตัว เอง “หม่ามี้”ทุกวันก็คงจะเป็นเรื่องที่มี ความสุขมากที่สุดละมั้ง?

“เฮ้ย!เป็นอะไรเนี่ย!ทำอะไรของ เธอ!”เสียงตะคอกที่แทรกเข้ามาทำให้ เธอหยุดคิดทุกอย่าง

สงสัยแล้วเงยหน้าขึ้น นีรชาเห็นว่าข้าง ถนนกำลังมีผู้ชายถือกล้องสัมภาษณ์คน อยู่และรอบๆเป็นเหมือนข้าราชการ กำลังพูดคุยกับผู้ชายที่หันหลังให้ตัวเอง

ซวยแล้ว เธอเผลอเข้าไปในกล้อง สัมภาษณ์! “ขอโทษๆฉันไม่ทันระวัง!”นีรชารีบ ขอโทษแล้วหลีกไปข้างๆอยากจะออก จากกล้อง

ผู้ชายเสื้อดำหันหลังอย่างกะทันหัน นัยน์ตาสีน้ำตาลไปสบกับสายตานีรชา พอดี

“น้ำ!” “พี่สมภพ!”

ทั้งสองคนเรียกชื่อพร้อมกัน สีตาสีดำ ช็อกโกแลตต่างมาสบตากันทำให้ทั้ง สองอึ้งไปเลย

นีรชามองไปทางสมภพ ในใจของเธอ รู้สึกเจ็บปวดมาก เวลาห้าปีทำให้บุคลิกที่ อ่อนโยนของเขาเด่นชัดมากกว่าเดิมยิ่ง เหมือนสุภาพบุรุษมากกว่าหลายปีที่แล้ว

คนที่อยู่รอบข้างมองหน้าซึ่งกันและกัน พวกเขาไม่เข้าใจว่าผู้หญิงที่เผลอเข้ามา นี้มีฐานะอะไรถึงทาให้ผู้อ่านวยการโรง พยาบาลปากสั่นได้

“น้ำเธอไปไหนมา?”แค่อ้าปากเขาก็พูด คำนี้ออกมาน้ำเสียงก็สั่นนิดๆเป็นน้ำ เสียงที่ปนไปด้วยความเจ็บปวด

ในห้าปีนี้เขาแอบตามหานีรชาหลาย รอบแต่ก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย

เขาหมดหวังแล้ว ตอนที่ตัดสินใจใช้ ชีวิตอยู่กับธวัล เธอก็มาโผลที่สายตา ของเขาอีกรอบ

นีรชามองไปทางหน้าของสมภพนิ่งๆ ในใจเต็มไปด้วยความสุขที่ได้เจอเพื่อน เก่า “ฉันไปอเมริกา” “การสัมภาษณ์ของวันนี้เอาแค่นี้พอ พวกนายกลับไปก่อนเลย!”สมภพพูดกับ คนพวกนั้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เสียงที่ นิ่งเฉยของเขาทำให้คนไม่สามารถ ปฏิเสธได้

คนรอบข้างๆทยอยไปหมด คนที่อยู่รอบ ข้างถนนก็เหลือแต่นีรชากับสมภพ

“เธอแต่งงานแล้วเหรอ?” “นายแต่งงาน แล้วเหรอ?”

ทั้งสองพูดเหมือนกันอีกครั้ง

ความทรงจำที่คุ้นเคยทยอยเข้ามาอยู่ เต็มในสมอง นีรชายิ้มหวานๆให้สมภพ เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เหมือน เขายังเป็นรุ่นพี่ที่อ่อนโยน เวลาที่เธอ มองไปทางหน้าของเขาทำให้เธอรู้สึก อบอุ่นมาก “ฉันยังโสด”นีรชาเดินตามหลังสมภพ อย่างธรรมชาติ

สมภพหันมามองเธอ เม้มปากแล้วพูด “สามเดือนที่แล้วฉันพึ่งแต่งงานกับธวัล”

นีรชาอึ้งไปนิดนึง “ห้าปีก่อนที่พวกเธอ หมั้นกันธวัลก็ตั้งท้องแล้วไม่ใช่เหรอ?”

เธอถามอ้อมนิดนึงแต่สมภพก็เข้าใจ ทันที “ลูกชายฉันจะห้าขวบแล้ว แต่ฉัน พึ่งแต่งงานกับธวัลอย่างเป็นทางการเมื่อ สามเดือนที่แล้ว”

เขาเอียงหน้ามองไปทางตาของเธอ ใน วินาทีนั้นที่มองเห็นก็รีบหันไปมองอีก ทางทันที

เขาไม่มีสิทธิ์แล้ว เขารอเธอมาห้าปี ไม่ ยอมแต่งงานกับธวัลสักที สุดท้ายเขา ตายใจแล้วแต่งงานกับธวัลเมื่อสามเดือน ก่อนและเธอก็มาให้เขาเห็นในเวลานี้อีก

บางทีโชคชะตาก็ชอบแกล้งคนแบบนี้ แหละ

ในวินาทีนี้ทำให้รอบข้างเงียบขรึมไป หมด นีรชาแอบรู้สึกผิดนิดๆก็เลยรีบ เปลี่ยนเรื่องคุย “เมื่อกี้พวกเขาเรียกนาย ว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาล? นายคง ไม่ใช่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลมั้ง?”เธอชี้ ไปทางตึกโน่นพยาบาลที่อยู่ห่างจากนี่ไม่ ไกล

สมภพหัวเราะ “จะเป็นไปได้ไง ฉันคือผู้ อำนวยการโรงพยาบาลที่เมืองA วันนี้มา ที่เมืองCเพราะมาศึกษาดูงาน แต่ใครจะรู้ ว่าจะได้พบเธอ”

ที่แท้เขาย้ายไปที่เมืองAนี่เอง ก็ว่า ทำไมไม่ได้ยินเรื่องข่าวต่างๆของเขาเลย

นีรชาตาตก ในคําพูดของเขาเต็มไป ด้วยความโศกเศร้าทำให้เธอรู้สึกเสียใจ

“นา ตอนนี้เธอว่างไหม?พวกเราไปนั่ง คุยกันที่ร้านแป๊บไหม?เพราะวันนี้บังเอิญ มากๆเลย”

นีรชาพยักหน้า “ได้” เธอเป็นเจ้าถิ่นเธอก็ต้องเป็นคนเชิญ

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านแล้วถามไถ่ ชีวิตห้าปีของซึ่งกันและกันที่ผ่านมา นีรช าเล่าเรื่องคร่าวๆของตัวเองในอเมริกาให้ สมภพฟัง สมภพฟังแล้วรู้สึกสงสารเธอ มากกว่าเดิม

เธอเป็นเด็กผู้หญิงร้อยคนนึงมีเงินติดตัว เพียง2000ดอลล่า ใช้ชีวิตที่อเมริกาไป ห้าปีและยังเอาใบปริญญามาสองใบ ความยากลำบากในนี้ไม่พูดก็รับรู้ได้

“น้ำ ที่ผ่านมามันไม่ง่ายเลยนะลำบาก เธอจริงๆ”สมภพมองไปทางเธอนัยน์ตา เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความ สงสาร

เขามองจนนีรชาทำตัวไม่ถูกแล้วยิ้ม อ่อนๆให้เขา “เพื่อนฉันก็ผ่านมาแบบนี้ เช่นกัน เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยก็ไม่ ได้ยากลำบากขนาดนั้น”

ในมุมของร้านกาแฟมีชายหยิบกล้อง ซูมไปทางนีรชากับสมภพแล้วกดถ่าย